Hversu ríkur er Donald Trump?

Donald Trump, fyrrverandi forseti, er ekki feiminn við auglýsa viðskiptahæfileika sína eða mikla auðæfi - en hversu ríkur er hann um þessar mundir?

Frá því hann lét af embætti tapaði Donald Trump fyrrverandi forseti 600 milljónum dala, samkvæmt Forbes. Þetta tap varð til þess að honum vantar 400 milljónum dala upp á að komast á Forbes 400 lista yfir ríkustu menn Bandaríkjanna í fyrsta skipti í 25 ár. Núverandi nettóvirði Trumps frá útgáfunni stendur í 2,5 milljörðum dala, frá og með september 2021.

Bloomberg Billionaires Index, sem taldi hreina eign Trumps vera um 2,33 milljarða Bandaríkjadala í mars, segir að hrein eign hans hafi lækkað um um það bil 700 milljónir Bandaríkjadala á síðasta ári í forsetatíð hans.

Á fyrsta ári hans í embætti hrundi auður Trumps í 3,1 milljarð dala og minnkaði síðan í 2,5 milljarða dollara árið 2020. Hann tapaði 700 milljónum dala til viðbótar í kjölfar Capitol Hill-óeirðanna og ákæru hans eftir að nokkur samtök hættu viðskiptum við Trump eða eignir hans.

Samdrátturinn í heildareign Trump árið 2020 var að mestu leyti vegna kórónuveirunnar og áhrifanna sem hún hefur haft á atvinnugreinar þar sem hann á stærstu eignir sínar. Verðmæti skrifstofubygginga og hótela hefur hrunið. Fasteignir hans í Washington, D.C. og Chicago virðast vera neðansjávar, en Doral, golfdvalarstaður hans í Miami, hefur tapað 80% af verðmæti sínu á einu ári, að sögn Forbes.

Auk þess leiddu óeirðirnar í Capitol Hill til þess að golfvöllur Trumps missti réttinn til að halda PGA meistaramótið árið 2022, sem mun án efa leiða til tapaðra markaðsmöguleika og minni hagnaðar fyrir völlinn. Dagana eftir óeirðirnar lokaði Shopify netverslunum Trumps.

Það sem meira er, að minnsta kosti 590 milljónir dollara í lán munu koma í gjalddaga á næstu fjórum árum, segir Bloomberg, sem gæti haft frekari áhrif á afkomu milljarðamæringsins. Samt heldur Trump nokkrum verðmætum eignum, þar á meðal bílskúrum í New York borg, Mar-a-Lago klúbbnum í Flórída og þremur nærliggjandi heimilum.

Hins vegar, þar sem hagkerfið stendur frammi fyrir bata með víðtækri dreifingu Covid-19 bóluefna og ferðalög taka upp hraða, gætu dvalarstaður Trumps farið að jafna sig. En grein í Forbes bendir á að ef Trump hefði unnið almennilega á hlutabréfamarkaðnum, selt eignasafn sitt þegar hann tók við forsetaembættinu, borgað fjármagnstekjuskatt og fjárfest í S&P 500 verðbréfasjóðum, gæti hann verið að gera betur núna.
Árið 2020, þrátt fyrir fjárhagslegt tap sitt, náði Trump númer 1.001 á lista Forbes milljarðamæringa. Í apríl 2021 féll hann niður í 1.299 á listanum á meðan aðrir milljarðamæringar nutu hagnaðar af bullandi markaði.

Það er því óhætt að segja að Trump fórnaði miklu fyrir setu sína í forsetaembættinu. Í forsetatíð sinni áhafnaði hann öllum launum sínum í góðgerðarmál en laun Bandaríkjaforseta eru um 400 þúsund Bandaríkjadali á mánuði.

Hvernig sem fer með auðæfi hans, mun staða hans sem fyrrverandi tryggja fjárhagslega afkomu til dauðadags.

Tími skriðdreka á enda?

Undanfarnar vikur hafa myndir af rússneskum „skriðdrekum“ og rússneskum birgðalestum fyllt fréttir á samfélagsmiðlum sem eytt hefur verið.

En eru þessar myndir dæmigerðar fyrir stærri þróun eða eingöngu einstök atvik? Er rússneski herinn að borga fyrir herinnrás sína í formi rændra skriðdreka?

Þegar öllu er á botninn hvolft er fyrsta mannfallið í átökum sannleikurinn.

Samkvæmt sumum skýrslum, eins og einni frá Insider, missa Rússar vissulega skriðdreka og annan búnað sem Úkraínumenn hafa annað hvoft lagt hald á eða eytt: Fréttastofnunin áætlar að 10 prósent rússneskra herbúnaðar (farartæki) hafi verið eytt. En þetta er kannski ekki rétt.

Þótt Rússar virðist hafa tapað mörgum herbílum í töluverðu mæli, er það aðeins brot af farartækjaflota hersins.

Megnið af þessum tjónum virðist vera vegna FGM-148 „Javelin“ eldflaugum frá Vesturlöndum og Next Generation Light Antitank Weapon (NLAW), sem eru sérstaklega hönnuð sem skriðdrekavarnarvopn. Þannig að tap Rússa ætti ekki að koma mikið á óvart.

Það kann að virðast vera djörf krafa fyrir alla sem pöruðu skriðdreka við hugmyndina um stríð í meira en 100 ár, en ónákvæmni varðandi tap Rússa til hliðar er eitthvað til í hugmyndinni.

Eitt helsta vandamálið er greinarmunurinn á því hvað er "raunverulegur" skriðdreki og önnur "skriðdrekatæki" eða herfarartæki. Þó að skilgreiningin á skriðdreka hafi breyst með tímanum, þá vísar hugtakið í dag almennt til þess sem er nákvæmara nefnt orrustuskriðdreka (notað í bardögum en ekki til að flytja birgðir eða mannskap).

Önnur brynvörð farartæki, eins og brynvörð hermannaflutningatæki, sjálfknúnið stórskotalið og aðrir vélrænir fótgönguliðsflutningar, er oft flokkað sem skriðdrekar í fréttum þegar þeir, tæknilega séð, ættu ekki að vera það. Af þessum sökum geta tölfræði um tap skekkst mjög. Sem betur fer greinir Oryx tap rússneskra farartækja eftir tækniflokkum, sem gerir það mun auðveldara að meta hversu alvarlegt rússneskt tap er.

Samkvæmt Oryx, þegar þetta er skrifað, hefur Rússland tapað einhvers staðar á bilu 279 skriðdreka, þar af 116 hafa verið eyðilagðir, 4 skemmdir, 41 yfirgefnir. Um 118 hafa verið teknir. Það gæti hljómað eins og há tala, en Rússneska sambandsríkið hefur aðgang að 12.240 orrustuskriðdrekum og því er þetta dropi í hafi. Rússar virðast heldur ekki nota bestu skriðdreka sína og nýjustu.

Hins vegar eru flestir af þessum 12.240 skriðdrekum gömul hönnun frá Sovéttímanum, eins og T-72, sem er meira en 50 ára gamall. Ef þessi tala er nákvæm, þá er tap fram til þessa á raunverulegum nær nokkrum prósentum, ekki tíu.

Maður verður líka að vera varkár með tölur, þar sem bæði rússneskir og úkraínskir heimildarmenn munu annaðhvort vangreina eða ofgreina tap í áróðursskyni. Hersveitir Úkraínu munu einnig nota mjög svipaðar tölur. Oft er herbúnaðurinn afgangur frá tíma þeirra þeir voru hluti af Sovétríkjunum. Þegar öllu er á botninn hvolft þyrfti ekki mikið til að planta rússneskum fánabúningum eða mála hin frægu "V" eða "Z" tákn á rússneska ökutæki (Rússar virðast mála þessa stafi til að aðgreina sig frá skriðdrekum Úkraníumanna).

Hvers vegna missa Rússar svona marga skriðdreka í Úkraínu?

Eins og margir hernaðarsérfræðingar hafa bent á, virðist aðalvandamálið vera vanhæfni Rússa til að útvega og viðhalda birgðum sínum af vélbúnaði á viðeigandi hátt. Hingað til virðast flest bardagatæki sem við höfum séð í aðgerð illa viðhaldið og framboðslínur birgða (matvæla og varahluta) og olíu vera teygðar að þolmörkum.

Ekki nóg með það, heldur virðast stórar einingar eins og skriðdrekarsveitir vera skildar eftir óvarðar án stuðnings fótgönguliða eða flugstuðnings - athyglisverður veikleiki fyrir þessi öflugu stríðsvopn.

Skriðdrekar, jafnvel eldri eins og T-72, eru tæknilega úreltir í samanburði við nútíma skriðdreka, eins og hinn bandaríski M1A2, en það þýðir ekki að þeir séu ekki banvænir þegar þeir eru haldnir í góðu standi og notaðir á áhrifaríkan hátt af herforingjum.

Bandaríkin, til dæmis, misstu nokkra af fullkomnustu skriðdrekum sínum fyrir úreltum T-72 vélum í orrustunni við Medina Ridge árið 1991. Herkænska skiptir líka máli, ekki bara tækjabúnaður og liðsafli.

Nútíma skriðdrekaflugskeyti og það sem er athyglisvert er að drónar hafa veruleg áhrif. Og það er notkun dróna sem hefur vakið áhuga hernaðarsérfræðinga í gegnum Úkraínudeiluna.

Tyrkneskir drónar, eins og TB2, hafa verið mikkið notaðir af úkraínskum hersveitum. Þeir hafa verið notaðir sem árásatæki til beinna árása á skriðdreka eða verið notaðir sem ,,spotters" fyrir stórskotalið.

„Við erum í raun að sjá að úkraínski herinn notar dróna, Bayraktar TB2 og smærri dróna, sem hefur veruleg áhrif gegn rússneskum brynvörðum farartækjum,“ sagði Paul Scharre, fyrrverandi landvörður bandaríska hersins, við Insider. „Drónar geta verið mjög áhrifaríkar í umdeildum loftsvæðum, að hluta til vegna þess að þeir geta flogið lægra og að hluta til vegna þess að þú ert ekki að hætta flugmanni.

Í þeirra þætti hernaðar mun hlutverk skriðdreka líklega þurfa að aðlagast - eins og hvert annað stríðsvopn, eða standa frammi fyrir útrýmingu á vígvellinum. Ef skriðdrekinn er orðinn úreltur, þá má segja að líftími hans hafi varað í rúm 100 ár, frá 1917/18 til dagsins í dag.

Kannski tími skriðdrekans sé á enda.  Tími ómannaðra flugtækja og eldflauga, vélmenna, og annarra hertækja 21. aldar sem og gervigreindar að taka við. 

 

 

Heimild:

https://www.facebook.com/139188202817559/posts/5382328601836800/

Ávarp Ronalds Regans Bandaríkjaforseta til 42. þings allsherjarþings Sameinuðu þjóðanna í New York - September 21, 1987

Herra forseti, herra aðalritari, Reed sendiherra, heiðraðir gestir og ágæta fulltrúar: Leyfðu mér fyrst að bjóða aðalritaranum velkominn aftur frá pílagrímsferð sinni í þágu friðar í Miðausturlöndum. Hundruð þúsunda hafa þegar fallið í blóðugum átökum milli Írans og Íraks. Allir menn og konur með góðvilja biðja þess að brátt verði blóðbaðið stöðvað og við biðjum þess að framkvæmdastjórinn reynist ekki aðeins pílagrímur heldur einnig arkitekt að varanlegum friði milli þessara tveggja þjóða. Herra framkvæmdastjóri, Bandaríkin styðja þig og megi Guð leiðbeina þér í starfi þínu framundan.

Líkt og með aðalritarann, erum við öll hér í dag í eins konar pílagrímsferð. Við komum frá öllum heimsálfum, öllum kynþáttum og flestum trúarbrögðum til þessa mikla vonar salar, þar sem við í nafni friðar iðkum diplómatíu. Nú er diplómatía auðvitað lúmsk og blæbrigðarík iðn, svo mjög að það er sagt að þegar einn snjallasti stjórnarerindreki 19. aldar lést spurðu aðrir stjórnarerindrekar, eftir fregnir af andláti hans bárust, „Hvað heldurðu að gamli refurinn meinti með því?''

En sönn stjórnmálamennska krefst ekki aðeins kunnáttu heldur eitthvað meira, eitthvað sem við köllum framtíðarsýn - tök á nútímanum og möguleikum framtíðarinnar. Ég kom hingað í dag til að kortleggja fyrir ykkur mína eigin sýn á framtíð heimsins, eitt er að ég tel að allir Bandaríkjamenn deili ákveðni grundvallarsýn. Og ég vona að þeir sem sjá hlutina öðruvísi sé sama þótt ég segi að við í Bandaríkjunum teljum að staðurinn til að leita fyrst að formi framtíðarinnar sé ekki í meginlandsfjöllum og sjávarbyggðum, þó að landafræði skipti auðvitað miklu máli. Það er ekki heldur í þjóðarforða blóðs og járns eða hins vegar peninga og iðnaðargetu, þótt hernaðarlegur og efnahagslegur styrkur skipti auðvitað líka sköpum. Við byrjum á einhverju sem er miklu einfaldara og þó miklu dýpra: mannshjartað.

Um allan heim í dag hefur þrá mannlegs hjarta breytt stefnu alþjóðamála og gera lygina að nokkuð konar goðsögn um efnishyggju og sögulega örlagahyggju. Við þurfum aðeins að opna augu okkar til að sjá einfaldar vonir venjulegs fólks hafa mikil áhrif á samtímasögu okkar.

Á síðasta ári á Filippseyjum endurvakti venjulegt fólk anda lýðræðis og endurreisti kosningaferlið. Sumir sögðust hafa framkvæmt kraftaverk og ef svo er, þá er svipað kraftaverka - umskipti yfir í lýðræði - að eiga sér stað í lýðveldinu Kóreu. Haítí er líka að umbreytast. Sumir örvænta þegar þessi nýju, ungu lýðræðisríki standa frammi fyrir átökum eða áskorunum, en vaxtarverkir eru eðlilegir í lýðræðisríkjum. Bandaríkin höfðu þá, eins og öll önnur lýðræðisríki á jörðinni.

Í Rómönsku Ameríku má líka heyra raddir frelsisins bergmála frá tindunum og yfir slétturnar. Það er söngur venjulegs fólks sem gengur í göngur, ekki í einkennisbúningum og er ekki á hernaðarskrá heldur frekar eitt af öðru, í einföldum, hversdagslegum vinnufatnaði, marserandi að kjörborðinu. Fyrir tíu árum bjó aðeins þriðjungur íbúa Rómönsku Ameríku og Karíbahafs í lýðræðisríkjum eða í löndum sem voru að snúa sér að lýðræði; í dag eiga yfir 90 prósent þeirra heima í lýðræðisríki.

En þessi alþjóðlega hreyfing til lýðræðis er ekki eina leiðin þar sem einfalt, venjulegt fólk leiðir okkur sem eru í þessum sal - við sem erum sögð vera skaparar sögunnar - leiðir okkur inn í framtíðina. Um allan heim eru ný fyrirtæki, nýr hagvöxtur, ný tækni að koma úr smiðjum venjulegs fólks með óvenjulega drauma.

Hér í Bandaríkjunum hefur frumkvöðlaorkan - endurvaknað þegar við lækkum skatta og afnemum reglur - ýtt undir núverandi efnahagsþenslu. Samkvæmt fræðimönnum við Massachusetts Institute of Technology komu þrír fjórðu hlutar þeirra rúmlega 13 1/2 milljón nýrra starfa sem við höfum skapað hér á landi frá upphafi útrásar okkar frá fyrirtækjum með færri en 100 starfsmenn, fyrirtæki sem stofnuð voru af venjulegum fólk sem þorði að taka sénsinn. Og mikið af nýju hátækninni okkar var fyrst þróuð í bílskúrum nýrra frumkvöðla. Samt eru Bandaríkin ekki eina, eða jafnvel besta, dæmið um þá krafta og drauma sem losun markaða gerir frjálst.

Í Indlandi og Kína hafa frjálsari markaðir fyrir bændur leitt til sprengingar í framleiðslu. Í Afríku eru stjórnvöld að endurskoða stefnu sína og þar sem þau veita bændum aukið efnahagslegt frelsi hefur uppskeruframleiðsla batnað. Á sama tíma, í nýiðnvæddum löndum Kyrrahafsbrúnarinnar, hafa frjálsir markaðir í þjónustu og framleiðslu sem og landbúnaði leitt til vaxandi vaxtar og lífskjara. ASEAN-ríkin, Japan, Kórea og Taívan hafa skapað hið sanna efnahagslega kraftaverk síðustu tveggja áratuga, og í hverju þeirra kom mikið af töfrunum frá venjulegu fólki sem náði árangri sem frumkvöðlar.

Í Rómönsku Ameríku er verið að rannsaka og bregðast við þessari sömu lexíu um frjálsa markaði, aukin tækifæri og vöxt. Sarney, forseti Brasilíu, talaði fyrir marga aðra þegar hann sagði að "einkafrumkvæði væri vél  efnahagsþróunar." Í Brasilíu höfum við komist að því að í hvert sinn sem ríkissókn eykst í hagkerfinu minnkar frelsi okkar.'' Já, stefnur sem sleppa draumum venjulegs fólks á flug eru að breiðast út um heiminn. Frá Kólumbíu til Tyrklands til Indónesíu eru stjórnvöld að lækka skatta, endurskoða reglugerðir sínar og opna tækifæri til frumkvæðis.

Mikið hefur verið rætt í sölum þessa húss um þróunarréttinn. En sífellt fleiri eru vísbendingar um að þróun er ekki réttur í sjálfu sér. Það er afurð réttinda: rétturinn til að eiga eign; réttinn til að kaupa og selja frjálst; samningsréttur; réttinn til að vera laus við of háa skattlagningu og reglugerðir, undan íþyngjandi stjórnvöldum. Það hafa verið rannsóknir sem leiddu í ljós að lönd með lág skatthlutfall hafa meiri vöxt en þau sem eru með há skatthlutfall.

Við þekkjum öll fyrirbærið neðanjarðarhagkerfi. Fræðimaðurinn Hernando de Soto og samstarfsmenn hans hafa kannað stöðu eins lands, Perú, og lýst hagkerfi fátækra sem fer framhjá þröngri skattlagningu og kæfandi reglugerðum. Þetta óformlega hagkerfi, eins og vísindamennirnir kalla það, er aðalbirgir margra vara og þjónustu og oft eini stiginn fyrir hreyfanleika upp á við. Í höfuðborginni stendur það nánast fyrir allar almenningssamgöngur og flesta götumarkaða. Og rannsakendur komust að þeirri niðurstöðu að þökk sé hinu óformlegu hagkerfi, geti ,,fátækir geta unnið, ferðast og haft þak yfir höfuðið." hafa fátækir orðið minna fátækari og þjóðin sjálf ríkari.

Þeir sem aðhyllast tölfræðilegar lausnir á þróun ættu að taka eftir: Frjálsi markaðurinn er hin leiðin til þróunar og hin eina sanna leið. Og ólíkt mörgum öðrum leiðum leiðir hún eitthvert. Hún virkar. Svo, þetta er þar sem ég trúi því að við getum fundið landakortið að framtíð heimsins: í hjörtum venjulegs fólks, í vonum þeirra um sjálft sig og börn sín, í bænum þeirra þegar það leggur sig og fjölskyldur sínar til hvíldar á hverju kvöldi. Þetta einfalda fólk er risar jarðarinnar, hinir sönnu smiðirnir heimsins og mótendur komandi alda. Og ef þeir sigra, eins og ég trúi að þeir muni gera, munum við loksins þekkja heim friðar og frelsis, tækifæra og vonar, og já, lýðræðis - heim þar sem andi mannkyns sigrar loksins hið gamla, kunnuglega óvini eins og hungursneyðar, sjúkdóma, harðstjórn og stríð.

Þetta er sýn mín -- sýn Bandaríkjanna. Ég geri mér grein fyrir því að sumar ríkisstjórnir sem eiga fulltrúa í þessum sal hafa aðrar hugmyndir. Sumir trúa hvorki á lýðræði né á stjórnmála-, efnahags- eða trúfrelsi. Sumir trúa á einræði, hvort sem það er framflutt af einum manni, einum flokki, einni stétt, einum kynþætti eða einni framvarðasveit. Við þessar ríkisstjórnir vil ég aðeins segja að verð kúgunar er auðljóst. Hagkerfi ykkar mun falla lengra og lengra á eftir. Fólkið ykkar verður eirðarlausara. Er ekki betra að hlusta á vonir fólksins núna frekar en bölvun þess síðar?

Og þrátt fyrir ágreining okkar er ein sameiginleg von sem kom okkur öllum í þessa sameiginlegu pílagrímsferð: vonin um að mannkynið muni einn daginn slá úr sverðum sínum plógjárn, vonin um frið. Hvergi á jörðinni í dag er friður sem þarfnast vina meira en Miðausturlönd. Þrá íbúa þess eftir friði fer vaxandi. Bandaríkin munu halda áfram að vera virkur félagi í viðleitni aðila til að koma saman til að leysa ágreining sinn og byggja upp réttlátan og varanlegan frið.

Og þessi mánuður markar upphaf áttunda árs stríðsins milli Íran og Íraks. Fyrir tveimur mánuðum samþykkti öryggisráðið skylduályktun þar sem krafist var vopnahlés, brotthvarfs og samningaviðræðna til að binda enda á stríðið. Bandaríkin styðja fullkomlega innleiðingu ályktunar 598, þar sem við styðjum nýlega verkefni aðalritarans. Við fögnuðum því að Írakar samþykktu þá ályktun og erum enn vonsvikin yfir því að Íranar vilji ekki samþykkja hana. Í því sambandi veit ég að forseti Írans mun ávarpa ykkur á morgun. Ég vil nota tækifærið til að skora á hann skýrt og ótvírætt að segja hvort Íran samþykkir ályktun 598 eða ekki. Ef svarið er jákvætt væri það kærkomið skref og mikil bylting. Ef það er neikvætt hefur ráðið ekki annarra kosta völ en í skyndi að samþykkja aðfararráðstafanir.

Í 40 ár hafa Bandaríkin gert það ljóst, mikilvæga hagsmuni sína í öryggi Persaflóa og landa sem liggja að honum. Olíubirgðir þar eru stefnumótandi mikilvægar fyrir hagkerfi hins frjálsa heims. Við erum staðráðin í að viðhalda frjálsu flæði þessarar olíu og að koma í veg fyrir yfirráð yfir svæðinu af fjandsamlegu valdi. Við leitum ekki árekstra eða vandræða við Íran eða neina aðra. Markmið okkar er - eða, markmiðið er núna, og hefur verið á hverju stigi, að finna leið til að binda enda á stríðið án sigurvegara og sigraða. Aukning á viðveru flota okkar á Persaflóa er hvorki í þágu eins eða neins. Það er svar við aukinni spennu og fylgt eftir samráði við vini okkar á svæðinu. Þegar spennan minnkar mun nærvera okkar líka minnka.

Bandaríkin eru ánægð með margar nýlegar diplómatískrar þróunarferla: samhljóða samþykkt ályktun 598, yfirlýsingu Arababandalagsins á fundi sínum í Túnis fyrir skömmu og heimsókn aðalritarans. Samt eru vandamál eftir.

Sovétríkin aðstoðuðu við að semja og ná samkomulagi um ályktun 598, en utan öryggisráðsins hafa Sovétmenn brugðist öðruvísi við. Þeir kölluðu eftir því að sjóher okkar yrði fjarlægður af Persaflóa, þar sem hann hefur verið í 40 ár. Þeir settu fram þá röngu ásökun að einhvern veginn væru Bandaríkin, frekar en stríðið sjálft, uppspretta spennunnar á Persaflóa. Jæja, slíkar yfirlýsingar eru ekki gagnlegar. Þeir beina athyglinni frá þeirri áskorun sem við öll stöndum frammi fyrir: réttlátur endi á stríðinu. Bandaríkin vonast til að Sovétmenn sameinist öðrum meðlimum öryggisráðsins í því að reyna af krafti að binda enda á átök sem aldrei hefðu átt að hefjast, hefðu átt að enda fyrir löngu og eru orðin ein af stóru hörmungum eftirstríðsáranna.

Annars staðar á svæðinu sjáum við áframhaldandi hernám Sovétríkjanna í Afganistan. Eftir næstum 8 ár, milljóna mannfall, næstum 4 milljónir annarra hraktar í útlegð og harðari bardaga en nokkru sinni fyrr, er kominn tími til að Sovétríkin fari. Afganska þjóðin verður að eiga rétt á að ákveða eigin framtíð án erlendrar þvingunar. Það er engin afsökun fyrir því að lengja grimmt stríð eða halda uppi stjórnarfari þar sem dagar eru greinilega taldir. Sú stjórn leggur fram pólitískar tillögur sem þykjast málamiðlun, en myndu í raun tryggja áframhaldandi völd stjórnarinnar. Þessar tillögur hafa ekki staðist eina marktæka prófið: Þeim hefur verið hafnað af afgönsku þjóðinni. Með hverjum degi eykst mótspyrnan. Það er ómissandi þáttur í baráttunni um samningalausn.

Heimssamfélagið verður að halda áfram að krefjast raunverulegs sjálfsákvörðunarréttar, skjótt og fullt brotthvarfs Sovétríkjanna og að flóttafólkið snúi aftur til heimila sinna í öryggi með sjálfsvirðingu. Reynt gæti verið að þrýsta á nokkur lönd að breyta atkvæði sínu á þessu ári, en þessi stofnun mun, eins og á hverju ári áður, greiða atkvæði með yfirgnæfandi mæli fyrir sjálfstæði og frelsi Afganistans. Við höfum tekið eftir yfirlýsingu Gorbatsjovs aðalritara um að hann sé reiðubúinn til að hætta. Í apríl bað ég Sovétríkin að ákveða dagsetningu á þessu ári hvenær þessi brottför myndi hefjast. Ég endurtek þá beiðni núna á þessum friðarvettvangi. Ég heiti því að þegar Sovétríkin sýna með sannfærandi hætti að þau séu tilbúin fyrir raunverulegt pólitískt uppgjör, þá séu Bandaríkin tilbúin til að hjálpa.

Ég leyfi mér að bæta við einni athugasemd um þetta mál að lokum. Pakistan hefur, í ljósi gífurlegs þrýstings og ógnar, veitt afgönskum flóttamönnum griðastað. Við fögnum hugrekki Pakistans og pakistönsku þjóðarinnar. Þeir eiga skilið sterkan stuðning frá okkur öllum.

Önnur svæðisbundin átök, sem við vitum öll, eiga sér stað í Mið-Ameríku, í Níkaragva. Við sendinefnd Sandinista hér í dag segi ég: Ykkar fólk veit hið sanna eðli stjórnarfars ykkar. Það hefur séð frelsi sitt bælt. Það hefur séð loforðin frá 1979  óuppfyllt. Það hefur séð raunlaun sín og tekjur einstaklinga lækka um helming -- já, helming -- síðan 1979, á meðan flokkselítan ykkar lifir forréttindalífi og í vellystingum. Þetta er ástæðan fyrir því að þrátt fyrir milljarð dollara í aðstoð Sovétríkjanna á síðasta ári, þrátt fyrir stærsta og best útbúna her Mið-Ameríku, standa þið frammi fyrir vinsælri byltingu heima fyrir. Það er ástæðan fyrir því að lýðræðisleg andspyrna er fær um að starfa frjálslega djúpt í kjarnasvæði ykkar. En þessi bylting ætti ekki að koma ykkur á óvart; það er aðeins byltingin sem þið lofuðu fólkinu og sem sviku síðan.

Markmið stefnu Bandaríkjanna gagnvart Níkaragva er einfalt. Það er markmið Níkaragva þjóðarinnar og frelsisbaráttumanna líka. Það er lýðræði -- raunverulegt, frjálst, fjölræði, stjórnskipulegt lýðræði. Skildu þetta: Við munum ekki, og heimssamfélagið mun ekki, samþykkja falsaða lýðræðisþróun sem ætlað er að hylja viðvarandi einræði. Á þessu 200. ári okkar eigin stjórnarskrár vitum við að raunverulegt lýðræði er háð vernd stofnanaskipulags sem kemur í veg fyrir samþjöppun valds. Það er það sem gerir réttindi örugg. Tímabundin slökun á höftum, sem síðar má herða, er ekki lýðræðisvæðing.

Og enn og aftur, við Sandinista, segi ég: Við höldum áfram að vona að Níkaragva verði hluti af raunverulegri lýðræðisbreytingu sem við höfum séð um Mið-Ameríku á þessum áratug. Við fögnum meginreglunum sem felast í Gvatemala-samningnum, sem tengir öryggi mið-amerískra lýðræðisríkja við lýðræðisumbætur í Níkaragva. Nú er kominn tími fyrir ykkur til að leggja niður hervélina sem ógnar nágrönnum ykkar og ræðst á ykkar eigið fólk. Þið verður að binda enda á kyrkjuna þína á innri pólitískri starfsemi. Þið verðið að halda frjálsar og sanngjarnar þjóðkosningar. Fjölmiðlar verða að vera sannarlega frjálsir, ekki ritskoðaðir eða hræddir eða lamaðir af óbeinum aðgerðum, eins og afneitun á dagblaðaútgáfu eða hótunum gegn blaðamönnum eða fjölskyldum þeirra. Útlagar verða að fá að snúa aftur til heimkynna, búa, starfa og skipuleggja sig pólitískt. Síðan, þegar trúarofsóknum er lokið og fangelsin innihalda ekki lengur pólitíska fanga, verður þjóðarsátt og lýðræði mögulegt. Ef það gerist ekki  telst það vera lýðræðisvæðing svik. Og þangað til það gerist munum við þrýsta á um raunverulegt lýðræði með því að styðja þá sem berjast fyrir því.

Frelsi í Níkaragva eða Angóla eða Afganistan eða Kambódíu eða Austur-Evrópu eða Suður-Afríku eða hvar sem er annars staðar á jörðinni er ekki bara innra mál. Fyrir nokkru síðan varaði tékkneski andófsrithöfundurinn Vaclav Havel heiminn við því að "virðing fyrir mannréttindum er grundvallarskilyrði og eina raunverulega tryggingin fyrir sönnum friði." Og Andrei Sakharov sagði í Nóbelsfyrirlestri sínum: "Ég er sannfærður um að alþjóðlegt traust, gagnkvæmur skilningur, afvopnun og alþjóðlegt öryggi er óhugsandi án opins samfélags með upplýsingafrelsi, samviskufrelsi, rétt til birtingar og rétt til að ferðast og velja landið sem maður vill búa í.'' Frelsið þjónar friðinn; friðarleitin verður að þjóna málstað frelsisins. Diplómatísk þolinmæði getur stuðlað að heimi þar sem báðir aðilar geta þrifist.

Við erum glöð yfir nýjum horfum til umbóta í austur-vestur-samskiptum, sérstaklega milli Bandaríkjanna og Sovétríkjanna. Í síðustu viku heimsótti Shevardnadze utanríkisráðherra Sovétríkjanna Washington til viðræðna við mig og Shultz utanríkisráðherra. Við ræddum öll mál, þar á meðal langvarandi viðleitni mína til að ná, í fyrsta skipti, mikilli fækkun kjarnorkuvopna Bandaríkjanna og Sovétríkjanna. Það var til dæmis fyrir 6 árum síðan að ég lagði til núllvalkostinn fyrir bandarískar og sovéskar langdrægar, meðaldrægar kjarnorkuflaugar. Ég er ánægður með að við höfum nú samþykkt í grundvallaratriðum sannkallaðan sögulegan sáttmála sem mun útrýma heilum flokki bandarískra og sovéskra kjarnorkuvopna. Við samþykktum einnig að efla diplómatíska viðleitni okkar á öllum sviðum sem varða gagnkvæma hagsmuni. Í því skyni munu Shultz ráðherra og utanríkisráðherra hittast aftur eftir mánuð í Moskvu og ég mun hitta Gorbatsjov aðalritara aftur síðar í haust.

Við höldum áfram að hafa okkar ágreining og munum líklega alltaf gera það. En það leggur sérstaka ábyrgð á okkur að finna leiðir -- raunhæfar leiðir -- til að koma á auknum stöðugleika í samkeppni okkar og sýna heiminum uppbyggilegt dæmi um gildi samskipta og möguleika á friðsamlegum lausnum á pólitískum vandamálum. Og hér leyfi ég mér að bæta því við að við leitumst við, í gegnum stefnumótandi varnarátak okkar, að finna leið til að halda friði með því að treysta á varnir, ekki sókn, til fælingarmáta og til að gera eldflaugar að lokum úreltar. SDI hefur aukið verulega möguleika á raunverulegri fækkun vopna. Það er afgerandi hluti af viðleitni okkar til að tryggja öruggari heim og stöðugra stefnumótandi jafnvægi.

Við munum halda áfram að sækjast eftir markmiðinu um fækkun vopna, sérstaklega markmiðinu sem ég og aðalritarinn vorum sammála um: 50 prósenta fækkun á stefnumarkandi kjarnorkuvopnum okkar. Við munum halda áfram að þrýsta á Sovétmenn um uppbyggilegri framkomu við lausn svæðisbundinna átaka. Við horfum til Sovétmanna til að virða Helsinki-samkomulagið. Við leitum að auknu frelsi fyrir sovésku þjóðirnar innan lands þeirra, fleiri samgang fólks milli landa okkar og viðurkenningu Sovétríkjanna í reynd á réttinum til ferðafrelsis.

Við hlökkum til þess tíma þegar hlutir sem við lítum nú á sem uppsprettur núnings og jafnvel hættu geta orðið dæmi um samvinnu okkar og Sovétríkjanna. Ég hef til dæmis lagt til samstarf til að draga úr hindrunum milli austurs og vesturs í Berlín og víðar í Evrópu í heild. Við skulum vinna saman að Evrópu þar sem afl ógnarinnar - eða valdi, hvort sem það er í formi múra eða byssu, er ekki lengur hindrun fyrir frjálsu vali einstaklinga og heilra þjóða. Ég hef líka kallað eftir auknu hreinskilni í upplýsingaflæði Sovétríkjanna um hersveitir þeirra, stefnur og áætlanir svo að viðræður okkar um fækkun vopna geti gengið áfram með auknu sjálfstrausti.

Við heyrum mikið um breytingar í Sovétríkjunum. Við höfum mikinn áhuga á þessum breytingum. Við heyrum orðið glasnost, sem er þýtt sem "opinleiki" á ensku. `` Hreinskilni'' er víðtækt hugtak. Það þýðir frjálst, óheft flæði upplýsinga, hugmynda og fólks. Það þýðir pólitískt og vitsmunalegt frelsi í öllum sínum víddum. Við vonum, vegna þjóða í U.S.S.R., að slíkar breytingar komi. Og við vonum, í þágu friðar, að hún feli í sér utanríkisstefnu sem virðir frelsi og sjálfstæði annarra þjóða.

Enginn staður ætti að henta betur til umræðu um frið en þessi salur. Fyrsti aðalritarinn, Trygve Lie, sagði um Sameinuðu þjóðirnar: „Með hættu á eldi, og þar sem ekki er skipulagt slökkvilið, er bara skynsemi að nágrannarnir taki þátt í að koma á fót eigin slökkvilið.'' Að sameinast til að drekkja stríðslogunum -- þetta, ásamt mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna, var grundvallarhugsjón Sameinuðu þjóðanna. Það er áframhaldandi áskorun okkar að tryggja að SÞ standi undir þessum vonum. Eins og aðalritarinn benti á fyrir nokkru síðan hefur hættan á stjórnleysi í heiminum aukist, vegna þess að grundvallarreglur sáttmála Sameinuðu þjóðanna hafa verið brotnar. Allsherjarþingið hefur ítrekað viðurkennt þetta hvað varðar hernám Afganistans. Sáttmálinn hefur áþreifanlega hagnýta merkingu í dag, vegna þess að hann snertir allar víddir mannlegrar væntingar sem ég nefndi áðan - þrá eftir lýðræði og frelsi, eftir alþjóðlegum friði og velmegun.

Þetta er ástæðan fyrir því að við verðum að vernda Mannréttindayfirlýsinguna frá því að vera niðurlægð eins og hún var með hinni alræmdu ályktun "Síonismi er rasismi". Við getum ekki leyft tilraunir til að stjórna fjölmiðlum og ýta undir ritskoðun undir rugl svokallaðrar "New World Information Order". Við verðum að vinna gegn tilraunum til að koma ágreiningsefnum og óviðkomandi málum inn í starf sérhæfðra og tæknistofnana, þar sem við leitum framfara í brýnum vandamálum -- frá hryðjuverkum til eiturlyfjasmygls til kjarnorkuútbreiðslu -- sem ógna okkur öllum. Slík viðleitni spillir sáttmálanum og veikir þessa stofnun.

Mikilvægar umbætur hafa átt sér stað í stjórnsýslu og fjárlögum. Þær hafa hjálpað. Bandaríkin eru staðráðin í að endurheimta framlag sitt eftir því sem umbætur þróast. En það er enn mikið að gera. Sameinuðu þjóðirnar byggðu á stórum draumum og stórum hugsjónum. Stundum hefur það villst af leið. Það er kominn tími til að það komi heim. Það var Dag Hammarskjöld sem sagði: ``Endir alls pólitísks átaks hlýtur að vera velferð einstaklingsins í lífi af öryggi og frelsi.'' Jæja, ætti þetta ekki að vera trúarjátning okkar á komandi árum?

Ég hef talað í dag um framtíðarsýn og hindranir í vegi hennar. Fyrir meira en öld síðan heimsótti ungur Frakki, Alexis de Tocqueville, Bandaríkin. Eftir þá heimsókn spáði hann því að tvö stórveldi framtíðarheimsins yrðu annars vegar Bandaríkin, sem yrðu byggð, eins og hann sagði, „við plógjárnið,“ og hins vegar Rússland, sem myndi fara fram, aftur, eins og hann sagði, "með sverði." En þarf það að vera svo? Er ekki hægt að breyta sverðum í plógjárn? Getum við og allar þjóðir ekki lifað í friði? Í þráhyggju okkar gagnvart andstæðum augnabliksins gleymum við oft hversu mikið sameinar alla meðlimi mannkynsins. Kannski þurfum við einhverja utanaðkomandi, alhliða ógn til að fá okkur til að viðurkenna þetta sameiginlega samband. Ég hugsa stundum hversu fljótt ágreiningur okkar um allan heim myndi hverfa ef við myndum standa frammi fyrir geimveruógn utan þessa heims. Og samt spyr ég þig, er ekki framandi afl nú þegar á meðal okkar? Hvað gæti verið framandi fyrir alhliða vonir þjóða okkar en stríð og stríðsógn?

Fyrir tveimur öldum, í miklu minni sal en þessum, í Fíladelfíu, hittust Bandaríkjamenn til að semja stjórnarskrá. Í umræðum þeirra sagði einn þeirra að nýja ríkisstjórnin, ef hún ætti að rísa hátt, yrði að byggja á sem breiðasta grunni: vilja og samþykki þjóðarinnar. Og þannig var það og þannig hefur það verið.

Skilaboð mín í dag eru að draumar venjulegs fólks nái ótrúlegum hæðum. Ef við diplómatískir pílagrímar ætlum að ná jöfnum hæðum verðum við að byggja allt sem við gerum á fullri breidd vilja og samþykkis mannkyns og fullri víðáttu mannlegs hjarta. Þakka ykkur fyrir og Guð blessi ykkur öll.

 

Ekki sama krafa á Ísland innan NATO og á önnur ríki um hækkun framlaga?

Þetta er klisjan sem íslenskir ráðamenn bera á borð í hvers sinn sem talað er um ábyrgð Íslending á eigin vörnum. Er það virkilega sannleikurinn?  Ég man eftir frægri skammaræðu Donalds Trumps yfir stjórn NATÓ, þar sem hann skammaði aðildarþjóðirnar fyrir að draga lappirnar með framlög til varnamála.

Sjá ummæli Trumps: Trump and Stoltenberg get into tense exchange at NATO summit

Ég held ekki að Ísland hafi verið undanskilið í skammaræðunni og er ég viss um að ef Trump hefði verið full kunnugt um undadrátt Íslendinga, hefði hann ekki verið kátur. Hann vildi að NATÓ-ríkin hækkuðu framlög sín upp í 2%. Mestu slóðarnir í eigin vörnum, Þýskaland í fararbroddi, ráku upp harmkvæl og töluðu um hversu Trump hafi verið ókurteis.  En hafði karlinn rétt fyrir sér?

Eru Evrópuþjóðir ekki að vakna upp með harmkvælum og hækka framlög sín upp í 2% af þjóðarframleiðslu eftir innrásina í Úkraníu? Meiri segja Þjóðverjar ætla að gera eitthvað í málinu og sinna eigin vörnum.

Ekki sama krafa á Ísland innan NATÓ og önnur lönd

Og vel á minnst, er ekki athyglisvert að Rússar fóru inn í Georgíu á vakt George W. Bush, inn í Úkraníu og yfirtóku Krímskaga á vakt Obama og Biden og nú á vakt Bidens, reynir Pútín að taka Úkraníu. 

Ekkert stríð var háð undir stjórn Donalds Trumps. Af hverju? Af því að hann skjallaði einræðisherranna opinberlega og kallaði þá vini sína en á bakvið tjöldin hótaði hann þeim öllu illu ef þeir hegðuðu sér ekki vel á hans vakt. Ronald Regan talaði um "vald í gegnum styrk" og sú stefna svínvirkaði, hann kom Sovétríkin á kné og þau féllu um sjálf sig.

Donald Trump talaði tæpitungulaust og það lærði hann í hörðum viðskiptum New York. Hann þurfti að eiga við gjörspillt verkalýðsfélög, glæpóna og spillta stjórnmálamenn. Menn sögðu þegar hann komst til valda, að hann kynni ekkert á refskák stjórnmálanna. Hún er ekkert miðað við refskák viðskiptanna, þar sem þeir hæfustu raunverulega lifa af, en eru ekki kosnir hæfileikalausir kjörtímabil eftir kjörtímabil inn á þing likt og Joe Biden.

 

 

Mesta ógnin við heimsfriðinn er Joe Biden!

Þetta eru stór orð en ef hugsað er út í það, þá hafa ákvaðanir Bidens og ákvarðanaleysi í utanríkismálum hreinlega skapað hættu fyrir heimfriðinn.

Fyrsta lagi var brotthvarf Bandaríkjahers frá Afganistan algjört afhroð og breyttist fljótt í flótta öfluga hers heims frá 19. aldar bardagamanna með hríðskotabyssur og kannski eldflaugar á bakinu. Þetta senti mjög skýr skilaboð til einræðisherra heims að Bandaríkjamenn væru veikir og þora ekki í átök.

Í öðru lagi gaf hann Pútín beinlínis byssuleyfi til að herja á Úkraníu með því að segja opinberlega að Bandaríkin ætluðu ekki að hjálpa Úkraníumenn. Hann hefði aldrei átt að segja þetta, heldur hóta óbeint og vera óútreiknanlegur líkt og Trump, það hefði sett hik á Pútín. Það er svo önnur saga að Pútín misreiknaði sig og ætla ég ekki að endurtaka það sem erlendir fréttaskýrendur segja um hugsun og mistök Pútíns.  Hann fór of seint af stað (vegna þess að hann lofaði Kínverja að bíða eftir lokum Olympíuleikanna?). Hann hélt líklega að þetta yrði nokkra daga stríð og Úkraníumenn myndu hrynja niður og leggja niður vopn við birtingu herafla Rússa.

Í þriðja lagi, með þrjósku sinni að nýta sér ekki olíuauðlindir Bandaríkjanna, með framleiðslugetu meiri en Sádi-Arabía og Rússlands til saman, þá hefur hann gert Evrópu háða rússneska olíu og það treysti Pútín á, að Evrópumenn þyrðu ekki að mótmæla (mikið og aðeins tímabundið).

Í fjórða lagi, lætur hann Evrópuleiðtoganna taka við hlutverki leiðtoga hins frjálsa heims. Þar með eru Bandaríkjamenn í aukahlutverki í Úkraniustríðinu. Hver er í aðalhlutverki í viðræðum við Rússa? Macron Frakklandforseti.

Í fimmta lagi, hefur hann grafið undir Bandaríkjadollaranum með því að semja við Írani (og Venúsúela) og gera hina hefðbundu bandamenn sína á Arabiuskaga andhverfa BNA. Svo slæmt er þetta að þeir ætla að nota Yuan í olíuviðskiptum og þeir neita að framleiða meiri olíu til að bjarga olíuskortinum í BNA, taka ekki einu sinni upp símann þegar Bandaríkjaforseti hringir. Hver vill annars tala við mann sem enginn veit hvort að sé með fullu fimm?

Í sjötta lagi sendir hann óskýr skilaboð til kínverskra stjórnvalda, sem halda líkt og Pútin, að nú sé tækifæri til að endurheimta Tævan. Versta við slíkt stríð milli Bandaríkin og Kína er að það raunverulega ógnar heimsfriðinn og gæti komið þriðju heimsstyrjöldina af stað.  Aldrei Úktraníu stríðið sem ég sagði frá upphafi að væri staðbundið stríð og Rússland væri bara svæðisveldi (geta aðeins ráðist á nágrannaríki yfir landamæri) en hafa enga getu til að heyja stríð í annarri heimsálfu (getur þó sprengt heiminn í loft upp). Aðeins risaveldi geta það. Það geta Kínverjar nú og þegar tvö stórveldi/risaveldi og ef til vill er Kína orðið risaveldi, veit það ekki, þá þarf að skapa valdajafnvægi, líkt og á risaveldistímum Sovétríkjanna og Bandaríkjanna. Það er alveg hægt að skapa valdajafnvægi milli BNA og Kína líkt og á tímum kalda stríðsins.

Þvílíkt utanríkisstefna! Leitar á náðir einræðisherra og einræðisstjórnir eins og Venisúela og Íran og grátbiður um oliu (sem til er í bakgarðinum - Alaska) en gerir bandamenn sína fokilla.

Joe Biden sagði á sínum tíma: "...wait untill the adults take control" - yfir stjórn Bandaríkjanna og hann hefði yfir 50 ára reynslu af að ræða við erlend ríki en gallinn er bara sá að allar hans ákvarðanir eða skoðanir í utanrikismálum hafa reynt rangar - allar. Úkranía var á hans könnu sem varaforseti Bandaríkjanna og hvað gerðist á hans vakt? Krímskagi var innlimaður í Rússland og Donbass svæðið breytt í vígvöll. Svo varð hlé, rétt á meðan Trump var við völd og það leið ekki nema eitt ár, þar til Pútín var kominn inn í alsherjarstríð í Úkraníu, aftur á vakt Bidens.

Að horfa á ríkisstjórn hans er eins og að fara í sirkus og horfa á alla trúðanna leika. Ég get bókstaflega ekki séð neinn hæfan mann í ríkisstjórn Biden, sem þó var í stjórn Obama eða Bush. Þetta er afleiðing af því að velja fólk eftir hugmyndafræði, ekki hagnýta hæfileika. Hægt er að velja hæfileikaríkt fólk sem aðhyllis kannski ekki hugmyndafræðina, en getur hrunt bátinn í sjó. Það var ekki gert. 

Á meðan siglir efnahagur BNA í strand. Óðaverðbólga, aðflutningsvandræði, opin landamæri, stjarnfræðileg skuldasöfnun og dollarinn í vanda staddur.

Hér koma helstu mistök Joe Biden á aðeins einu ári:

1) Misheppnuð efnahagsáætlun - "Build Back Better Act".

2) Stöðvun frumvarps til breytinga á atkvæðalöggjöf.

3) Misbrestur á að fella niður námsskuldir.

4) Óstjórn vegna COVID faraldursins.

5) Metverðbólga, ekki sést svo mikil verðbólga í áratugi. 

6) Innflytjendavandræði og stefnan "áframhaldandi vera í Mexíkó" aflögð.

7) Bandaríkin háð erlendri olíu á ný.

8) Mesta skuldasöfnun landssins frá upphafi.

9) Hæsta olíuverð í landinu síðan á sjöunda áratugnum.

10) Brotthvarf/flótti Bandaríkjahers frá Afganistan.

11) Glæpaaldan sem gengur yfir Bandaríkin.

12) Getur ekki sameinað þjóðina eins og hann lofaði.

 

Hér er frétt fréttanna í Bandaríkjunum, The New York Times viðurkennir að haft rangt fyrir sér með "Laptop from Hell". Ef kjósendur hefðu vitað af þessu fyrir kosningar, hefði Trump líklega unnið.

Joe og Hunter Biden - annar að nota krakk en hinn hótar krakkneytendum

Hunter Biden er líklega á leiðinni í fangelsi. Spurning hvort að pabbinn hrökklist úr embætti en í skjölum "laptop from hell" eins og fartölva Hunter Bidens er kölluð, er talað um að "boss" fái 10% af öllum viðskiptum Hunters. Fréttaskýrendur telja að hér sé um að ræða Joe Biden.

New York Post kom upphaflega með fréttina.

Spies that lies

 

Sérfræðingur í utanríkis- og varnarmálum á villigötum?

Albert Jónsson fyrrverandi sendiherra og sérfræðingur í utanríkis- og varnarmálum er álitsgjafi íslenskra fjölmiðla hvað varðar varnarmál Íslands. Maðurinn er fróður um varnamál almennt en auðvitað má deila um túlkanir hans eins og annarra manna.

Það fyrsta sem ég naut um er hann sagði að ekki sé þörf á her með fasta setu á Íslandi.

Sjá greinina: https://www.ruv.is/frett/2022/03/08/ekki-thorf-a-her-med-fasta-setu-a-islandi

Þetta er álitamál en Albert vill tryggja eftir á, ekki rugga bátinn. Ekki tryggja varnir fyrir hugsanleg heimsátök. Það er rangt, kannski er þriðja heimsstyrjöldin hafin, án þess að við gerum okkur grein fyrir því, eins og forseti Úkraniu heldur fram.  Aðdragandinn að seinni heimsstyrjöld var langur og mörg stríð háð fyrir formlegt upphaf styrjaldarinnar.

Aldrei dettur íslenskum varnarsérfræðingum í hug að við gætum sjálf sé um varnir Íslands að stórum hluta. Undantekningin er Baldur Þórhallsson stjórnmálaprófessor sem vill að Íslendingar komi sér upp vopnaðar varnarsveitir. Kannski af því að þeir eru í vinnu fyrir ríkisvaldið og þora ekki að koma með nýja hugsun eða stefnu. Baldur er hins vegar háskólamaður og óháður.

Annað sem ég datt um í öðru blaðaviðtali við Albert, en hann segir að stríð endi með friðarsamkomulagi. Það er að hluta til rangt, og nærtækastustu dæmin er skilyrðislausar uppgjafir Þjóðverja í fyrri og seinni heimsstyrjöld og Japana í þeirri seinni. "Samningamenn" Þjóðverja og Japana í seinni heimsstyrjöld skrifuðu undir pappíranna án þess að hafa nokkuð um uppgjafarsamninginn að segja. En það varð einhver af hálfu hinu sigruðu að ganga formlega frá ósigrinum, því mannkynið er orðið háð skrifræðinu.

Ef farið er aftur í fornöld, þá börðust Rómverjar ávallt í allsherjarstríði, þar sem óvinurinn var gjöreyddur og ekkert friðarsamkomulag gert. Almenningur drepinn eða hrepptur í þrældóm.  Dæmi: Taka núverandi Frakklands (Galliu), algjör sigur á Karþagó ríkinu og gereyðing Ísraelsríkis hins forna (Júdeu). 

Í háþróuðum ríkjum, eins og Rómaveldið var, var barist til sigurs og til enda. Þar til andstæðingurinn var búinn á því. Allt var undir, borgir, bæir og sveitir og allir drepnir sem á veginum urðu.  Allir urðu fyrir barðinu á stríðsrekstrinum. Allt gangverk samfélagsins var tekið undir stríðsreksturinn. Andstæða við slík stríð, er stríðsreksturinn á miðöldum í Evrópu, með sínum fámennum herjum og orrustum herja, oftast á vígvelli eða umsátri kastala. Almenningur fékk oftast að vera í friði.  

Á nýöld hófst alsherjarstríðsreksturinn á ný og besta dæmið um það er 30 ára stríðið.

Núverandi stríð í Úkraníu virðist ætla að fara sömu leið, barist er þar til vopnabúnaður og mannskapurinn Rússa er á enda en talið er að þeir eigi eftir 10 daga í hernaðarrekstri og vísbendingar eru þegar í dag að þeir séu stopp í stríðsrekstri sínum. Þeir verði að semja um frið og útkoman byggist á hver er útsjónasamari við samningaborðið.

 

 

Leyniþjónustustofnanir í Bandaríkjunum eru sextán - sem við vitum um

Leyniþjónustusamfélag Bandaríkjanna er stórt og umfangsmikið. Sagt er að leyniþjónusturnar séu sextán talsins en eflaust eru þær fleiri, ef tekið er mið af að Bandaríkjamönnum tókst að leyna tilvist NSA um áratuga skeið. Athyglisvert er að Landhelgisgæsla Bandaríkjanna hefur sína eigin leyniþjónustu. Hin nýi geimherafli Bandaríkjanna fékk sína eigin leyniþjónustu 2020.

The Washington Post greindi frá því árið 2010 að það væru 1.271 ríkisstofnanir og 1.931 einkafyrirtæki á 10.000 stöðum í Bandaríkjunum sem unnu að baráttunni gegn hryðjuverkum, heimaöryggi og leyniþjónustum og að leyniþjónustusamfélagið í heild myndi hafi innan sinna vébanda 854.000 manns.

Upplýsingaöflun, öðru nafni njósnir, hefur skipt sköpun í hernaði frá upphaf siðmenningar. Enskumælandi þjóðir hafa verið ansi öflugar í njósnum og er óhætt að segja að njósnir hafi breytt gangi seinni heimsstyrjaldarinnar. Til dæmis vissu Sovétmenn að Japanir ætluðu ekki að gera innrás í ríkið og gátu sent herafla frá Síberíu til Evrópu hlutann, til að berjast við nasista.  Eins skipti ráðning dulmálskóða þýska flotans megin máli í sigrinum í orrustunni um Atlantshafið.

Nú er þessi starfsemi komin á nýtt stig með netárásum á óvinveitt ríki. Ætli  Íslendingar séu nægilega undirbúnir undir slíkar árásir? Við höfum netvarnir en spurning er hversu öflugar þær eru á stríðstímum.

Hér til fróðleiks eru helstu leyniþjónustustofnanir Bandaríkjanna: 

Intelligence Community Member Agencies

• Office of the Director of National Intelligence
• Central Intelligence Agency
• National Security Agency/Central Security Service
• Defense Intelligence Agency
• National Geospatial-Intelligence Agency
• National Reconnaissance Office
• Department of State
• Department of Defense
• Department of Justice
• Federal Bureau of Investigation
• Drug Enforcement Administration
• Department of Homeland Security
• Department of Treasury
• Department of Energy - Office of Intelligence and Counterintelligence
• Army Intelligence
• Air Force Intelligence
• U.S. Navy, Naval Intelligence
• U.S. Marine Corps, Marine Corps Intelligence Activity
• Coast Guard Intelligence

 United States Intelligence Community

Her- og iðnaðarsamstæðan - lokaræða Dwight D. Eisenhower, 1961

Her- og iðnaðarsamstæðan (Military-Industrial Complex)- kallast hin fræga lokaræða Eisenhower. Til þessarar ræðu hefur margoft verið vitnað til síðan og þá í samhenginu hversu valdamikið hernaðararmur Bandaríkjanna, þ.e.a.s. herinn og iðnaðurinn í kringum hann, er orðinn í bandarísku samfélagi.  Svo mætti bæta við leyniþjónustukerfi landsins sem er orðið ríki í ríkinu.

Mikið vatn hefur runnið til sjávar síðan þessi ræða var haldin og hafa völd þessara afla aukist til muna, jafnvel of mikið.

Ræða Eisenhower er hins vegar sígild og á jafnmikið erindi við okkur í dag og árið 1961. Hér birtist hún í fullri lengd.

 

Kveðjuræða forseta Bandaríkjanna, Dwight D. Eisenhower, 1961:

Kæru samlandar mínir:

Eftir þrjá daga, eftir hálfa öld í þjónustu lands okkar, mun ég leggja niður ábyrgð embættisins þar sem, við hefðbundna og hátíðlega athöfn, er vald forsetaembættisins fært í hendur eftirmanns míns.

Í kvöld flyt ég ykkur kveðju- og leyfisboðskap og  deili nokkrum lokahugsunum með ykkur,  kæru landsmenn.

Eins og allir aðrir borgarar óska ​​ég nýjum forseta, og öllum sem munu starfa með honum, Guðs blessunar. Ég bið þess að komandi ár verði blessuð með friði og farsæld fyrir alla.

Fólk okkar ætlast til þess að forseti þess og þing finnist nauðsynlegt samkomulag um stór dægurmál, skynsamleg úrlausn sem mun móta framtíð þjóðarinnar betur.

Mín eigin samskipti við þingið, sem hófust á fjarlægum og þröngum grundvelli þegar öldungadeildarþingmaður skipaði mig til West Point fyrir löngu síðan, hafa síðan verið náin á stríðsárunum og strax eftir stríð, og loks., til hinna gagnkvæmu samskipta á þessum síðustu átta árum.

Í þessu endanlegu sambandi hafa þingið og stjórnin, í flestum mikilvægum málum, unnið vel saman, til að þjóna þjóðarheill frekar en aðeins flokksræði, og hafa þannig tryggt að viðskipti þjóðarinnar ættu að halda áfram. Þannig að opinbert samband mitt við þingið endar með þeirri tilfinningu, af minni hálfu, þakklætis yfir því að við höfum getað gert svo mikið saman.

II.

Við erum komin núna tíu árum fram yfir miðja öld sem hefur orðið vitni að fjórum stórstyrjöldum meðal stórþjóða. Þrjár þeirra með þátttöku okkar eigin lands. Þrátt fyrir þessar helfarir eru Bandaríkin í dag sterkasta, áhrifamesta og afkastamesta þjóð í heimi. Við erum skiljanlega stolt af þessum yfirburðum og gerum okkur samt grein fyrir því að forysta Bandaríkjanna og álitið er ekki eingöngu háð óviðjafnanlegum efnislegum framförum okkar, auði og herstyrk, heldur á því hvernig við notum vald okkar í þágu heimsfriðar og mannlegrar framfara.

III.

Með framgangi Bandaríkjanna og frjálsri ríkisstjórn hefur grundvallartilgangur okkar verið að halda friðinn; að efla framfarir mannlegs árangurs og efla frelsi, reisn og ráðvendni meðal fólks og meðal þjóða. Að leggja sig eftir minna væri óverðugt frjálsu og trúuðu fólki. Öll mistök sem rekja má til hroka, eða skilningsleysis okkar eða fórnfúsan vilja myndi valda okkur miklum skaða bæði heima og erlendis.

Framfarir í átt að þessum göfugu markmiðum er stöðugt ógnað af átökum sem nú hvolfast yfir heiminn. Það ræður allri athygli okkar, gleypir í sig tilveru okkar. Við stöndum frammi fyrir fjandsamlegri hugmyndafræði - alþjóðleg að umfangi, trúleysi í eðli sínu, miskunnarlaust í tilgangi og lúmsk í aðferðum. Hættan er því miður  ótímabundin. Til að mæta henni með farsælum hætti, þarf ekki svo mikið tilfinningalegar og tímabundnar fórnir kreppunnar, heldur þær sem gera okkur kleift að halda áfram stöðugt, örugglega og án kvörtunar, byrðar langvinnrar og flókinnar baráttu - með frelsið að veði. Aðeins þannig munum við halda áfram, þrátt fyrir hverja ögrun, á stefnu okkar í átt að varanlegum friði og mannlegum framförum.

Kreppur munu halda áfram að vera til. Þegar þeim er mætt,  hvort sem þær eru erlendar eða innlendar, stórar eða smáar, er það sífellt freisting að halda einhverja stórkostleg og kostnaðarsöm aðgerð gæti orðið kraftaverkalausnin á öllum núverandi erfiðleikum. Mikil aukning á nýrri þáttum varnar okkar; þróun óraunhæfra áætlana til að laga öll vandræði í landbúnaði; stórkostleg útvíkkun í grunnrannsóknum og hagnýtum rannsóknum -- hægt er að stinga upp á þessum og mörgum öðrum möguleikum, sem hver og einn er mögulega vænlegur í sjálfu sér, sem eina leiðin að veginum sem við viljum fara.

En hverja tillögu verður að meta með hliðsjón af víðtækari athugun: nauðsyn þess að viðhalda jafnvægi í og á milli innlendra áætlana -- jafnvægi milli einkaframtaks og hins opinbera, jafnvægi milli kostnaðar og ávinnings sem vonast er til - jafnvægis milli augljóslega nauðsynlegra og hið þægilega eftirsóknarverða; jafnvægi milli grunnkrafna okkar sem þjóðar og þeirra skyldna sem þjóðin leggur á einstaklinginn; jafnvægi milli athafna líðandi stundar og þjóðarvelferðar framtíðarinnar. Góð dómgreind leitar jafnvægis og framfara; skortur á því leiðir að lokum til ójafnvægis og gremju.

Margra áratuga skrásetning gagna er vitni um það að fólk okkar og ríkisstjórn þeirra hefur í meginatriðum skilið þessi sannindi og brugðist vel við þeim, andspænis streitu og ógn. En hótanir, nýjar í eðli sínu eða miklar, koma stöðugt fram. Ég nefni aðeins tvö atriði.

IV.

Mikilvægur þáttur í því að halda friði er hernaðarstofnun okkar. Heraflar okkar verða að vera voldugir, tilbúnir til aðgerða strax, svo að enginn hugsanlegur árásaraðili freistist til að hætta á eigin eyðileggingu.

Hernaðarsamtök okkar í dag eru í litlu samhengi við það sem nokkrir af forverum mínum þekktu á friðartímum, eða reyndar af bardagamönnum okkar í seinni heimsstyrjöldinni eða Kóreu.

Fram að nýjustu heimsátökum, höfðu Bandaríkin engan hergagnaiðnað. Bandarískir plógjárnsframleiðendur gátu, með tímanum og eftir þörfum, líka búið til sverð. En nú getum við ekki lengur hætta á neyðarspuna hvað varðar landvarnir; við höfum neyðst til að búa til varanlegan hergagnaiðnað í stórum stíl. Við þetta bætist að þrjár og hálf milljón karla og kvenna starfa beint við varnartengd mál þjóðarinnar. Við eyðum árlega í hernaðaröryggi okkar meira en hreinar tekjur allra bandarískra fyrirtækja.

Þetta samspil gríðarlegra herstofnanna og stórs hergagnaiðnaðar er nýtt í reynslubrunni Bandaríkjamanna. Heildaráhrifin - efnahagsleg, pólitísk, jafnvel andleg - gæta í hverri borg, hverju ríkisþingi, öllum skrifstofum alríkisstjórnarinnar. Við gerum okkur grein fyrir brýnni þörf fyrir þessa þróun. Samt megum við ekki bregðast  að skilja alvarlegar afleiðingar þess. Strit okkar, auðlindir og lífsviðurværi kemur allt við sögu; sem og sjálf uppbygging samfélags okkar.

Í ráðum stjórnarinnar verðum við að gæta þess að hernaðariðnaðarsamstæðan öðlist ekki óviðeigandi áhrif, hvort sem eftir er leitað eða ósótt. Möguleikinn á hörmulegu uppgangi valds sem er á villigötum er fyrir hendi og verður viðvarandi.

Við megum aldrei láta þunga þessarar samsetningar stofna frelsi okkar eða lýðræðislegum ferlum í hættu. Við eigum að taka neitt sem sjálfsögðum hlut. Aðeins árvökul og vitneskjufullur borgararéttur getur lagt möskva hinna risastóru iðnaðar- og hernaðarvéla varna landsins við friðsamlegar aðferðir okkar og markmið, svo að öryggi og frelsi megi dafna saman.

Tæknibyltingin hefur verið í að mestu leyti ábyrg fyrir víðtækum breytingum á iðn- og hernaðarstöðu okkar á undanförnum áratugum.

Í þessari byltingu hafa rannsóknir orðið miðlægar; þær verður líka formfestari, flóknari og kostnaðarsamari. Stöðugt aukinn hlutur þeirra er framkvæmdur fyrir, af eða undir stjórn alríkisstjórnarinnar.

Í dag hefur hinn einmanna uppfinningamaður, sem er að fikta í verkstæði sínu, lent í skugganum af verkefnasveitum vísindamanna á rannsóknarstofum og á prófunarsvæðum. Á sama hátt hefur hinn frjálsi háskóli, samastaður sögulega uppspretta frjálsra hugmynda og vísindalegra uppgötvana, orðið fyrir byltingu í framkvæmd rannsókna. Að hluta til vegna mikils kostnaðar sem því fylgir, kemur ríkissamningur nánast í staðinn fyrir vitsmunalega forvitni vísindamannsins. Fyrir hverja gamla skólatöflu eru nú hundruð nýrra rafrænna tölva.

Möguleikarnir á að fræðimenn þjóðarinnar lendir undir oki alríkisráðninga, verkefnaúthlutunar og peningavaldi eru alltaf til staðar og ber að líta alvarlegum augum. Samt, með því að virða vísindarannsóknir og uppgötvanir, eins og við ættum, verðum við líka að vera vakandi fyrir jafnri og gagnstæðri hættu á að opinber stefna gæti sjálf orðið fangi vísindasinnaðrar tækniyfirstéttar.

Það er verkefni stjórnsýslunnar að móta, koma jafnvægi á og samþætta þessi og önnur öfl, ný og gömul, innan meginreglna lýðræðiskerfis okkar - alltaf að stefna að æðstu markmiðum frjálsa samfélags okkar.

V.

Annar þáttur í að viðhalda jafnvægi felur í sér tímaþáttinn. Þegar við skoðum framtíð samfélagsins verðum við - þú og ég, og ríkisstjórnin okkar - að forðast þá hvatvís að lifa aðeins fyrir daginn í dag, ræna, fyrir okkar eigin vellíðan og þægindi, dýrmætu auðlindir morgundagsins. Við getum ekki veðsett efnislegar eignir barnabarna okkar án þess að eiga á hættu að missa líka úr höndunum pólitískan og andlegan arfleifð þeirra. Við viljum að lýðræði lifi fyrir allar komandi kynslóðir, ekki að verða gjaldþrota draugur morgundagsins.

VI.

Bandaríkjamenn vita að þessi heimur okkar, sem sífellt minnkar, verður að forðast að verða samfélag hræðilegs ótta og haturs, en vera í staðinn stolt bandalag gagnkvæms trausts og virðingar.

Slíkt bandalag verður að vera slíkt af jafningjum. Þeir veikustu verða að koma að ráðstefnuborðinu með sama sjálfstraust og við, verndaðir eins og við erum af siðferðislegum, efnahagslegum og hernaðarlegum styrk okkar. Það borð, þó það sé örótt af mörgum fyrrum gremjuefnum, er ekki hægt að yfirgefa fyrir vissrar angist vígvallarins.

Afvopnun, með gagnkvæmum heiður og trausti, er áframhaldandi nauðsyn. Saman verðum við að læra hvernig á að semja um ágreining, ekki með vopnum, heldur með skynsemi og viðeigandi tilgangi. Vegna þess að þessi þörf er svo brýn og augljós játa ég að ég legg  frá mér opinberar skyldur mínar á þessu sviði með ákveðinni vonbrigðum. Sem sá sem hefur orðið vitni að hryllingi og langvarandi sorg stríðs -- eins og sá sem veit að annað stríð gæti gjörsamlega eyðilagt þessa siðmenningu sem hefur verið byggð upp svo hægt og sársaukafullt í þúsundir ára -- vildi ég að ég gæti sagt í kvöld að varanlegt friður er í sjónmáli.

Sem betur fer get ég sagt að stríð hafi verið forðað. Stöðugar framfarir í átt að lokamarkmiði okkar hafa náðst. En, svo margt er ógert. Sem óbreyttur borgari mun ég aldrei hætta að gera það litla sem ég get til að hjálpa heiminum áfram á þeirri vegferð.

VII.

Svo - í þessari síðustu góðu nótt mína meðal ykkar sem forseta ykkar - þakka ég ykkur fyrir mörg tækifæri sem þið hefur gefið mér til opinberrar þjónustu í stríði og friði. Ég treysti því að í þeirri þjónustu finnist ykkur sumt verðugt; Hvað varðar það sem eftir er, þá veit ég að þið munu finna leiðir til að bæta árangurinn í framtíðinni.

Þið og ég - samborgarar mínir - þurfum að vera sterk í trú okkar á að allar þjóðir, undir Guði, muni ná markmiði friðar með réttlæti. Megum við vera alltaf óhagganleg í hollustu við grundvallarreglur, sjálfsörugg en auðmjúk af krafti, dugleg við að sækjast eftir hinum stóru markmiðum þjóðarinnar.

Öllum þjóðum heimsins tjái ég enn og aftur bænafulla og áframhaldandi þrá Bandaríkjanna: Við biðjum þess að fólk af öllum trúarbrögðum, öllum kynþáttum, öllum þjóðum, fái sitt miklum mannlegum þörfum fullnægt; að þeim sem nú er neitað um tækifæri skuli komið til að njóta þess til fulls; að allir sem þrá frelsi fái að upplifa andlegar blessanir þess; að þeir sem hafa frelsi munu einnig skilja þungar skyldur þess; að allir sem eru ónæmir fyrir þarfir annarra munu læra kærleika; að böl fátæktar, sjúkdómar og fáfræði mun verða látin hverfa af jörðinni, og það, í góðæri tímans, allar þjóðir munu koma til að búa saman í friði sem tryggður er af bindandi krafti gagnkvæmrar virðingar og kærleika

Heimild:
Public Papers of the Presidents, Dwight D. Eisenhower, 1960, p. 1035- 1040

 

Eisenhower Farewell Address (Best Quality) - 'Military Industrial Complex' WARNING

Hulufjárlög Bandaríkjaþings - svört fjárlög!

Til er fyrirbrigði sem kallast svört fjárlög (e. black budget) víða um heim, þar á meðal Bandaríkjunum. Köllum þetta hulufjárlög eða bara hreinlega svört fjárlög. En hvað er þetta?

Hulufjárlögin eða leynileg fjárveiting er ríkisfjárveiting sem er úthlutað til leynilegra aðgerða þjóðar. Svarta fjárhagsáætlunin er reikningur  vegna útgjalda sem tengjast hernaðarrannsóknum og leynilegum aðgerðum.

Svarta fjárhagsáætlunin er að mestu flokkuð  út fyrir svigan af öryggisástæðum. Það getur verið flókið að reikna út svörtu fjárlögin, en í Bandaríkjunum hefur verið áætlað að þau séu yfir 50 milljarðar Bandaríkjadala á ári, sem tekur um það bil 7 prósent af 700 milljarða Bandaríkjadala varnarfjárlögum.

Varnarmálaráðuneyti Bandaríkjanna er með svarta fjárveitingu sem það notar til að fjármagna svört verkefni - útgjöld sem það vill ekki birta opinberlega. Árlegur kostnaður bandaríska varnarmálaráðuneytisins var áætlaður 30 milljarðar dala árið 2008, en hann var aukinn í 50 milljarða dala árið 2009. Í svörtu fjárlagagrein sem The Washington Post, byggð á upplýsingum sem Edward Snowden gaf, var gerð grein fyrir því hvernig Bandaríkin úthlutaðu 52,8 milljörðum dala árið 2012 fyrir svarta fjárlögin.

Vitað hefur verið að svarta fjárhagsáætlunin felur margar tegundir verkefna fyrir kjörnum embættismönnum. Með leynikóðanöfnum og földum tölum eru upplýsingar um svarta fjárhagsáætlunina aðeins opinberaðar ákveðnum þingmönnum, ef það er gert yfirleitt.

Þessi fjárveitinga aðferð var samþykkt með þjóðaröryggislögum Bandaríkjanna frá 1947, sem stofnaði Central Intelligence Agency, þjóðaröryggisráðið og endurskipulagði nokkrar herstöðvar með aðstoð varnarmálaráðuneytisins.

Bandaríska ríkisstjórnin heldur því fram að peningarnir sem veittir eru til þessa fjárlaga, sé til að rannsaka háþróuð vísindi og tækni fyrir hernaðariðnaðinn. Þessi tegund rannsókna er ábyrg fyrir gerð nýrra flugvéla, vopna og gervihnatta.

Árið 2018 greindu nokkur dagblöð frá því að Trump-stjórnin hafi beðið um 81,1 milljarð dala fyrir svarta fjárhagsáætlun 2019. Beiðnin innihélt 59,9 milljarða dala fyrir National Intelligence Program, sem nær yfir áætlanir og starfsemi sem ekki eru hernaðarleg. Einnig 21,2 milljarða dollara fyrir hernaðarupplýsingaáætlunina sem nær yfir leyniþjónustustarfsemi varnarmálaráðuneytisins. „Alls er þetta meira en 3,4% hærri en fjárhagsárið 2018 beiðnin og sú stærsta síðan þá... [og það er] það stærsta sem tilkynnt hefur verið síðan ríkisstjórnin byrjaði að birta fjárhagsáætlun sína fyrir leyniþjónustu árið 2007...“ samkvæmt Andrew Blake hjá The Washington Time.

Þess má geta sumir samsæriskennismiðir halda fram að þessi leyniframlög séu notuð til að rannsaka geimverutæknirannsóknir á til dæmis svæði 51.

Það er ótrúlegt, í ljósi þess að hér er um lýðræðisríki og allir reikningar eiga vera opnir almenningi; að til er sér ríkisfjárlög sem kjörnir fulltrúar landsins hafa enga vitneskju um eða aðgang að. Sagt er að valdaránsbyltingar víða um heim séu fjármagnaðar með þessu leynifé og guð má vita hvað annað. 

Vandinn við svona leynimakk er að ýmsar stofnanir fá þannig gífurleg völd og leyniþjónustustofnanir eins og CIA geta farið sínu fram án þess að spyrja kóng eða prest (forseta Bandaríkjanna).  Svo valdamikið er leyniþjónustukerfi BNA, að það stundar sína eigin utanríkisstefnu og getur velt úr sessi erlendum ríkisstjórnum.  Ótrúlegt en satt, en CIA er komið með eigin vopnaðar sveitir manna. Fyrsta vopnaða liðið sem fór inn í Afganistan var einmitt vopnaðir sérsveitamenn CIA.  Spyrja má sig hvort CIA sé orðið ríki í ríkinu? NSA er önnur leyniþjónusta með mikil völd og svo eru til ótal aðrar leyniþjónustur, t.d. hefur sjóherinn, landherinn o.s.frv. á að skipa eigin leyniþjónustur. 

CIA hefur verið tengt morðinu á John F. Kennedy, þótt ekki sé sannað að stofnunin hafi ráðið hann af dögum, en bletturinn fer bara ekki af. Er vitað hvað CIA er að gera á Íslandi?

 

Aðildarumsókn að ESB komist rækilega á dagskrá? NEI svo sannarlega ekki!

Byrjar mjálmið í Samfylkingunni um aðildarumsókn að ESB. Og nú á að nýta sér neyðarástandið í Úkraníu til að neyða (já, neyða) inn í brennandi hús eins fyrrum formaður flokksins benti réttilega á að ESB væri.

Það er engin tenging við aðild Íslands að ESB og stríðsástandsins í Úkraníu. Það er það hins vegar vera Íslands í NATÓ. Logi er að blanda saman appelsínu og epli!

Ég sé reyndar að margir hafa svarað formanni Samfylkingunnar og tekið í sama streng og ég. Pólitísk feilkeila er óhætt að kalla þetta.

Talandi um Evrópuher, þá er hann og verður aldrei annað en draumar möppudýra í Brussel. ESB verður aldrei pólitískt afl til frambúðar, klofningur er þegar kominn fram á milli Vestur- og Austur-Evrópuríkja sambandsins, líkt og járntjaldið hafi verið rennt fyrir aftur. Svo er Bretland farið úr ESB, segir það ekki einhverja sögu?

Annar er það merkilegt að það eru möppudýrin í Brussel sem eru að neyða Austur-Evrópuríkin til hlýðnis við vald Brussels, ekki aðildarríki ESB (þótt stærstu ríkin kippi aðeins í spottanna á bakvið). 

Aðildarumsókn að ESB komist rækilega á dagskrá