Dómsmálin gegn Donald Trump með augum RÚV

RÚV er með yfirgripsmikla samantekt á dómsmálunum fjórum gegn Trump en þótt hún sé umfangsmikil, þá er margt athugavert við fréttaflutninginn og ætla mætti við lesturinn að málin eigi við rök að styðja en svo er ekki. Sjá slóð: Allt sem þú þarft að vita um dómsmálin fjögur gegn Trump

Dómsmál nr. 1 - "uppreisnin" í Capitol Hill. Þegar Joe Biden var kjörinn forseti Bandaríkjanna í nóvember 2020 er Donald Trump sakaður  allt hvað hann gat til að grafa undan niðurstöðunum og það hafi náð hámarki með uppþoti stuðningsmanna Trumps í Capital Hill.

Þar er fullyrt að "Sjö létust, þar af voru lögreglumenn sem sviptu sig lífi skömmu eftir innrásina." Þetta er beinlínis rangt. Það lést enginn þennan dag nema kona sem gekk friðsamlega um ganga þinghúsins (fyrrum hermaður) sem var skotin af færi af lögreglumanni staðarins. Trump kvatti til friðsamlegra mótmæla vegna niðurstaðna kosninganna og endurtalningu atkvæða sem hann hefur fullan rétt á samkvæmt reglum lýðræðis. Hann var einnig reiðubúinn til að kveða út þjóðvarðliðið til varnar þinghúsinu en Nancy Pelosi, forseti Fulltrúardeildarinnar og demókrati hafnaði boðinu. Það má mótmæla friðsamlega í lýðræðisríkjum, ennþá. Hann er því ekki sakaður um uppreisn gegn ríkinu en óbeint stuðlað að uppþotinu. Ekki eru öll kurl komin til grafar með málið.

Dómsmál nr. 2 - Stormy Daniels. Donald Trump á að hafa sofið hjá klámmyndaleikkonunni Stormy Daniels árið 2006. Í október 2016, mánuði áður en hann var kjörinn forseti, keypti lögmaður Trumps þagmælsku hennar um náin kynni þeirra fyrir 13 þúsund dollara.  Trump millifærði á lögmann sinn, Michael Cohen, þá upphæð sem hann lagði út fyrir þagmælsku hennar en RÚV kallar þetta múturgreiðslur sem er óheppilegt orðalag. Saksóknari heldur því fram að múturnar, sem ekki eru ólöglegar í sjálfu sér, hafi verið greiddar til þess að styrkja stöðu Trumps sem forsetaframbjóðanda. Með réttu hefði því átt að telja millifærslur Trumps til Cohens fram sem framboðskostnað að sögn RÚV, en það var ekki gert. Í því felst hið meinta lögbrot.  Trump heldur hins vegar fram að þetta hafi verið flokkað sem lögfræðikostnaður og ekkert banni að einstaklingar geri upp á sín á milli einkaréttarmál.

Það sem er óvenjulegt við málið er að kerfið skuli skipta sér af einkaréttarmáli og það bendir til að þetta mál eins og öll hin þrjú séu tilbúin til að klekkjast á Trump og halda honum uppteknum við réttarhöld í stað þess að vera á framboðsfundum. Þetta brýtur allar hefðir en FBI hefur alltaf látið öll mál sem varða frambjóðendur, 6 mánuðum fyrir kosningar, vera í kyrrþey. Með öðrum orðum eru þetta pólitísk afskipti af forsetakosningunum.

Dómsmál nr. 3 - Kosningaafskipti í Georgíu. Að hafa dreift lygum um kosninganiðurstöðurnar og farið þess á leit við embættismenn í Georgíu að kollvarpa þeim segir RÚV en þetta er ekki næg skýring hjá RÚV. Eina sem Trump gerði var að hringja í fólk sitt í Georgíu og spyrja hvort það leynist ekki 10 þúsund atkvæði í viðbót sem ætluð eru honum.  Það var allur glæpurinn. Georgía var og er nefnilega "swing state", þar sem naumt er á mununum. Hann á stjórnarskrár varinn rétt og beinlínis skylda að véfengja úrslitin ef hann telur á sig hallað sem hann og gerði.  Setning eins og "Trump reyndi hvað hann gat til að kollvarpa niðurstöðum kosninganna 2020 um gervöll Bandaríkin. Hvergi gekk hann þó eins hart fram og í Georgíu, þar sem hann tapaði naumlega." Lýsir eiginlega hugarfari viðkomandi fréttamanns sem væntanlega er frá CNN en RÚV þýddi.  Allir eiga rétt á að véfengja niðurstöður kosninga og gerðist það síðast í seinustu Alþingiskosningum að frambjóðandi mótmælti talningu atkvæða.

Dómsmál nr. 4 - Geymsla óleyfilegra leyniskjala. Allir forsetar hafa tekið með sér skjöl er þeir yfirgefa Hvíta húsið, þeir fengið tíma til að sortera einkaskjöl frá opinberum. Obama hefur til dæmis ekki skilað öllum skjölum en Trump er eini forsetinn sem er ásakaður um að hafa brotið af sér. Málið er að forsetinn getur sett leyniskjala stimpilinn á skjöl eða tekið hann af. Enginn annar hefur þann rétt. Merkilegast í þessu máli er að Biden var staðinn að þessu sama en hann sankaði að sér skjölum sem öldungadeildarþingmaður og varaforseti og í hvorug skiptin hafði hann heimild til þess. Klár lögbrot en hann var úrskurðaður ósakhæfur vegna vitsmunaglap, gæti ekki staðist réttarhöld og málið þar með úr sögunni.

Svona er mismunað eftir því hvort menn eru Trump eða einhver annar.  Til að sjá hlutdrægnina í frétt RÚV má taka þessa setningu: "Leyniskjölin fundust meðal annars á heimili Trumps að Mar-A-Lago í Flórída, þar sem heilu kössunum hafði verið staflað upp á víð og dreif." Hið rétta er að leyniþjónustan vaktar Mar-A-Lago allan sólarhringinn, skjölin voru geymd í læstri geymslu en FBI útsendarar dreifðu skjölunum um öll gólf til að láta líta út eins og þau hafi legið víð og dreif. Það var hins vegar Biden sem geymdi ólöglega leyniskjöl í opnum bílskúr í handónýtum pappakössum svo árum saman á heimili sonar síns, í Kínahverfi og annars staðar. 

Svona er pólitíkin orðin rotin í Bandaríkjunum, réttarkerfið misnotað í þágu annars stjórnmálaflokks landsins. Umheimurinn er að horfa á sápuóperu í beinni frá Bandaríkjunum daglega og er þetta mikill álitshnekkir fyrir forvígisþjóð lýðræðisríkja heims.

Nýjasta nýtt er nú vilja demókratar taka vörslu leyniþjónustunnar af Trump, svo að það sé örugglega hægt að drepa hann í friði. 

Atlagan að lýðræðinu í Bandaríkjunum

Það er mikið áhyggjuefni hvernig er komið fyrir lýðræðinu í Bandaríkjunum. Vegur ríkisins hefur aldrei verið eins lágur og þessi misseri. Það þarf að leita aftur til tíma Víetnam stríðsins til að sjá aðra eins skiptingu þjóðarinnar sem er í raun klofin í herðar niður.

Ekkert gott kom út úr Víetnam stríðinu, Lindon B. Johnson gerði Bandaríkin nánast gjaldþrota og Bandaríkjamenn neyddust til að afnema gullfótinn. Demókratar neituðu að styðja við fallandi stjórn Suður-Víetnam 1975, hún féll og fyrsti stóri ósigur Bandaríkjanna raungerðist. 

Sama er upp á teningnum í dag. Niðurlægjandi ósigur Bandaríkjanna í Afganistan hefur haft keðjuverkandi áhrif og litlu einræðisherrarnir fóru á stjá. Ófriður og ófriðarmerki alls staðar um heiminn.  Landið er nánast gjaldþrota en samt er eytt eins og enginn sé morgundagurinn í erlend stríð.

Á sama tíma eru Bandaríkin upptekin við að fremja harakiri á eigið stjórnkerfi. Fáheyrðir atburðir eiga sér stað í Bandaríkjunum þessa dagana. Önnur eins spilling og misnotkun valds hefur aldrei sést áður í Bandaríkjunum og var ríkið þó í höndum lobbí-istanna.

Með því að leyfa opið skotleyfi á fyrrverandi forseta Bandaríkjanna, hafa allar flóðgáttir opnast og hvaða vitleysingur sem er í stétt saksóknara úr röðum demókrata getur hafið málsókn á vægast sagt hæpnum forsendum. Í dag eru fjórar málsóknir á hendur fyrrverandi forsetanum og núverandi forsetaframbjóðanda í gangi. Maður hreinlega gapir af undrun er ákæruatriðin á hendur honum eru lesin. Hrein og bein fabula.

En málið er stærra en ólíkindatólið Donald Trump.  Með því að leyfa vitleysunni að grasera, hafa opnast nýjar leiðir í framtíðinni, fyrir báða flokka, að stunda pólitískar ofsóknir og nota réttarkerfið í það. Aldrei áður hefur það verið leyft að leyfa lægri dómstig og staðbundin að herja á pólitíska andstæðinga. Öll vopn notuð og sjálft dómsmálaráðuneytið notað opinberlega. Ef þetta væri að gerast í öðru ríki, væru Bandaríkin búin að setja viðskiptaþvinganir og lýsa yfir að viðkomandi ríki "person non grata" í samfélagi þjóðana.

Landið er nánast stjórnlaust og opin landamæri staðreynd. Innanríkisráðherrann, Alejandro N. Mayorkas hefur verið ákærður af Fulltrúadeildinni fyrir misgjörðir í embætti og viðhalda opin landamæri. Öldungadeildin sem er undir stjórn demókrata tók ekki einu sinni málið upp. Þess má geta að embættisafglapa ákærur eru fátíðar. Fulltrúadeildin hefur hafið ákærumeðferð oftar en 60 sinnum. En það hefur aðeins verið 21 ákæra. Þar á meðal eru þrír forsetar, einn ráðherra í ríkisstjórninni og einn öldungadeildarþingmaður. Af þeim sem voru ákærðir voru aðeins átta embættismenn fundnir sekir af öldungadeildinni og vikið úr embætti.

En þetta er bara eitt dæmi um hversu mikið öngþveiti bandarísk stjórnmál eru komin í. Á sama tíma steyma milljónir hælisleitenda yfir opin landamæri, ríkir fíkniefna faraldur, glæpafaraldur, húsnæðisskortur, almenn fátækt, verðbólga, hátt matvælaverð, skuldasöfnun alríkisins, ríkja og borga og minnkandi áhrif Bandaríkjanna erlendis. Bandamenn hlusta ekki einu sinni á Bandaríkjamenn og Evrópumenn eru orðnir svo áhyggjufullir að þeir eru farnir að hækka framlög til varnarmála af sjálfdáðum og mikið þurfti til.

En sýnna verst er atlagan að tjáningarfrelsinu, stjórnmálafrelsinu og misnotkun réttarkerfisins af hálfu annars stjórnmálaflokks landsins. Slökkt er á vita frelsis í Frelsisstyttunni. Box Pandóru er nú opið.

Skrípaleikur skoðanakannana (fyrirtækja)

Það er eins og skoðanakannana fyrirtækin, samkvæmt fyrirmælum kaupenda, séu í einhverjum samkvæmisleik þar sem er spurt hver sé skemmtilegastur gesta.

Gott dæmi um það er nýjustu "niðurstöður" en núna eru þeir sem eru á toppnum orðnir fjórir. Einhver Halla Hrun er komin í þriðja sæti. Er eitthvað að marka þessa niðurstöðu?  Hver í ósköpunum er þessi ágæta manneskja? Held að flestir Íslendinga klóri sig líka í kollinum og spyrji sig þessarar spurningar. Er verið að spila með okkur?

Hvernig getur kjósandinn svarað spurningum í skoðanakönnunum um hvern hann ætlar að kjósa þegar í fyrsta lagi framboðsfresturinn er ekki á enda, í öðru lagi engin kynning átt sér stað eða í þriðja lagi engar kappræður. Þetta er ekki það sem kalla má upplýst svar/val. 

Og nóta bene, margir kjósendur munu kjósa taktíst, m.ö.o. velja einn af efstu á listanum, til að útiloka annann sem þeir vilja ekki á forsetastól (velja skársta kostinn að þeirra mati) Þar með eru skoðanafyrirtækin (ekki misritað) að móta skoðanir væntanlega kjósendur og ráða vali þeirra óbeint!

Að kjósa rangan forseta

Í síðustu grein bloggara var rætt um þá kjósendur sem kjósa og styðja hagsmuni sem eru andstæðir þeirra eigin. Einn ágætur sambloggari stakk upp á að mótmæla rökleysinu, en því miður er það ekki hægt, aðeins að benda á rökvilluna og vona að skynsemin taki yfir. 

Nú eru línur í forsetakosningunum að skýrast. Frambjóðendur sem njóta mesta hylli koma allir af vinstri væng stjórnmálanna. Það þarf ekki að vera slæmt, við fengum jú Ólaf Ragnar sem reyndist vera málsvari þjóðarinnar er á reyndi.

En pollurinn verður ansi gruggugur þegar frambjóðandinn með mesta fylgi hefur sýnt það í verki að hann vinnur gegn málskotsréttinum og þar með vilja þjóðarinnar. Það er enginn vafi á að forsætisráðherrann fyrrverandi var ekki par ánægður með útspil Ólafs en hún sat í ríkisstjórn sem vildi leyfa ICESAVE svindlinu ganga yfir íslensku þjóðina. Hún reynir nú að draga fjöður yfir verk sín en þau tala sínu máli, sama hvað hún segir.

Og ekkert hefur breyst hjá þessum frambjóðanda. Hún boðar að hún muni "fara sparlega með málskotsréttinn". Sem þýðir á mannamáli að hann verður geymdur og gleymdur í einhverjum skáp Bessastaða. Hvernig getur hún verið hlutlaus í máli eins og bókun 35 - málinu þar sem hún er beinn þátttakandi???   Ætlar hún að horfa í spegill á sjálfa sig og segja: Þú gerðir rangt og ég sem forseti ætla að skjóta þessu máli í dóm þjóðarinnar! Hafðu það nú fyrrverandi forsætisráðherra!

En það er nóg til af fólki sem kýs og styður málstað/frambjóðanda gagnstætt sínum eigin hagsmunum. Þess vegna verður hún líklega kosin. Og bloggritari heldur áfram að hrista höfuðið yfir skynsemi fjöldans!

Svo eru aðrar ástæður fyrir að kjósa hana ekki. Önnur kannski mikilvægari en bókun 35, en það er haturorða lögin, þar sem málfrelsið er takmarkað, allir þurfa að vera á brensunni, og allir að tala samkvæmt pólitískri rétthugsun, er nokkuð sem ekki nokkurn lýðræðissinnuðum manni hugnast.

Svo má taka annað dæmi sem er siðferðislegt eðlis, en það eru fóstureyðingar.  Hvers konar svar er það að hún styðji fóstureyðingu nánast til loka meðgöngu? Að hún treysti dómgreind óléttu konunnar? Þá er komið að erfiða siðferðis spurningu, hvenær verður nýtt og sjálfstætt líf til? Held að flestir séu sammála því að einhver tímamörk verði að vera dregin, annars er um "barna útburð" að ræða. Og flestir eru sammála um núverandi tímamörk.

Lokaorð. Á hún að verja málfrelsið, þjóðarvilja (í formi þjóðaratkvæðisgreiðslu) og verja Ísland gegn erlendri ásælni (EES og bókun 35)? Er henni treystandi fyrirfram?

Bara þetta að hún styður ekki (og hefur sýnt í verki) málskotréttinn óskorðaðan, sýnir að hún verður aldrei fulltrúi þjóðarinnar gegn stjórnmálaelítunni. Guð blessi Ísland!

Fólk sem kýs og styður hagsmuni andstæðum sínum í Bandaríkjunum (og Íslandi)

Bloggritara hefur alltaf verið hulin ráðgáta hvernig heilabúið í róttækum vinstri mönnum virkar.  Hann horfir reglulega á þætti hins sjálfstæða fjölmiðlamanns Bill OReilly.  Hann fjallar reglulega um glæpi í Bandaríkjunum og hvernig vinstri menn bregðast við þeim, sérstaklega þeirra sem minnihlutahópar fremja.

Staðreyndin er sú að svartir bandarískir karlmenn, sem eru 7% þjóðarinnar fremja hlutfallslega flesta ofbeldisglæpi, oft undir helming morða í landinu. Samfélagið hefur brugðist þannig við að fangelsa þá og gerði í áratugi. Glæpatíðni hélst í jafnvægi. En nú hafa frjálslindir vinstrimenn kallað þetta kerfisbundin kynþáttamismunun stjórnvalda og frjálslindir saksóknarar sækja þessa ofbeldismenn ekki til saka. Þeim er sleppt jafnharðan og þeir eru handteknir. Afleiðingin er að mikill glæpafaraldur er í stórborgum Bandaríkjanna, einna helst í borgum sem demókratar stjórna.

OReilly nefndi sérstaklega New York og Chicaco sem frjálslindar borgir. Þar kýs fólk frjálslinda stjórnmálamenn (og saksóknara) sem gera ekkert í glæpamálum.  Honum er þetta óskiljanlegt að fólk sé að kjósa gegn eigin hagsmunum.  Sérstaklega þegar haft er í huga að fórnalömb þessarra glæpa koma hlutfallslega flestir úr hópum minnihlutahópa, sérstaklega svartra. 

Orsökin fyrir ófremdar ástandinu er því kjósendur sem kjósa eftir kynþáttalínum (t.d. frjálslinda svarta stjórnmálamenn en ekki þá sem eru harðir gegn glæpum) og þeir sem stjórna, frjálslindir (af öllum kynþáttum) sem leyfa ástandið að vera svona.  Fólkið getur sjálfum sér um kennt sagði einn viðmælandi OReilly. Það kýs þetta fólk til valda.

Frjálslindir stjórnmálamenn eru blindaðir af hugmyndafræðinni, segjast verja hagsmuni minnihlutahópa, en í raun vinna gegn þeim. Þeir hafa augu eins og hægrimenn og sjá ástandið en er nákvæmlega sama, á meðan kenningin er rétt. Kerfisbundin kynþáttamismunum stjórnvalda segja þeir og því viljum við ekki fangelsa unga glæpamenn úr minnihlutahópum.  Svo er þessi kenning bara bull, hvergi í lögum í Bandaríkjunum er fólk mismunað eftir kynþætti. Á meðan verður fólk úr minnihlutahópum áfram að verða fyrir glæpum samborgara sinna, en það er frjálslindum (e. liberals) nákvæmlega saman um. Þeir koma flestir úr efri lögum samfélagsins, eru hvítir demókratar, og þeir verða ekki fyrir þessum glæpum, enda ekki búsettir í "gettóum".

Sjá má örla fyrir svipaða hugsun meðal íslenskra róttæklinga úr röðum vinstri manna á Íslandi. Þeir styðja minnihluta hópa og hópa sem þeir telja vera undir.  Besta dæmið um þetta er stuðningur róttæklingana við innflutning fólks úr menningaheimi sem er gjörólíkur þeim sem það styður. Þessi stuðningur er algjörlega á móti þeirra eigin hagsmunum til langframa, en samt er stutt. Af hverju, jú hinn róttæki ný-marxismi krefst þess að minnihlutahópar séu studdir, sama hvað.  Þetta segir rökhyggjumanninum, sem reynir að sjá rök í öllum gjörðum fólks, að ný-marxisminn er hugmyndafræði sem jaðrar við trúarbrögð. Tilfinningar en ekki rökhyggja ræður för þessa fólks.

Þess vegna kýs margt fólk "vitlaust" í kosningum - gegn eigin hagsmunum. Þess vegna styður 30% fólks í skoðanakönnunum Samfylkinguna sem fyrirfram boðar skattahækkanir. Vill þetta fólk fá hærri skatta? Nei, örugglega ekki, en hugmyndafræðin heillar (jöfnuður til handa allra), þótt hagsmunir fólksins fara ekki saman við hana.

Viska meirihlutans/hópsins, sem minnst var hér á í blogggrein um skoðanakannanir, er ekki meiri en þetta.  Það eru ekki allir sem fylgja hugsunarlaust sínum flokki/hópi en nógu margir til að flokkar eins og Píratar, VG og Samfylkingin, munu alltaf lifa af. Nú er VG spáð útrýmingu í næstu kosningum, en það skiptir engu máli, fólkið sem kýs flokkinn hoppar þá yfir í næstu vinstri fley og siglir út í rósrautt sólarlag á leið til skattaheljar.

Ætlar Ísrael ekki að hefna sín?

Samkvæmt nýjustu fréttum ætla Ísraelar ekki að hefna sín eftir eldflauga- og drónaárás Írans á landið.  Það verður að teljast óvenjulegt ef satt er.  Spurningin er hvort þeir séu í refskák og ætli óvænt að gera árás á óvæntum tíma?

Þetta er nefnilega kjörið tækifæri, sem Ísraelar hafa beðið eftir í meir en áratug, að gera árásir á kjarnorkustaði Írana. Það er mjög erfitt fyrir Ísarelar að ráðast á leynilega kjarnorkustaði Írana en auðvelt að ráðast á innviðina, á olíuframleiðslu þeirra og lama efnahag þeirra.  Líklegt er að netárásir verði gerðar á skotmörk í Íran.

Taktíkst er betra að gera árás á Íran núna, en að bíða eftir að kjarnorkuvopnabúr Írana verði stórt. Deilt erum hvort þeir séu þegar komnir með kjarnorkuvopn eða ekki. En svo er það að Ísraelar eru að bíða eftir efnahagspakka frá Bandaríkjunum og þeir mega ekki við að styggja stjórn Bidens sem er mjög tvístígandi í öllum sínum aðgerðum. Svo geta þeir beðið eftir niðurstöðum forsetakosningana í Bandaríkjunum í nóvember og nýtt sér tímabilið frá 5. nóvember til 20. janúar þegar vald forsetans er í lamasessi. Ágreiningur Ísarela og Írana er nefnilega ekkert að fara.

Skoðanakannanir og almenningsálitið

Síðan siðmenningin hefur verið til, hafa ríki og valdhafar beitt markvissum áróðri til að móta álit þegna eða borgara. Frá tímum Súmer og Egypta hafa veggmyndir eða ritað mál verið notað til að hafa áhrif á almenning. Síðan þá hefur ýmislegt bæst við í vopnasafn áróðursmeistaranna. Nútímafjölmiðlar og skoðanakannanna fyrirtæki eru markviss notaðir til að dreifa áróðri.

Meistarar meistaranna í nútíma áróðri voru nasistar og kommúnistar sem gerðu þetta að vísindagrein. En það eru ekki bara stjórnvöld sem reyna að hafa áhrif. Einstaklingar og fyrirtæki hafa bæst við og þeir nýta sér tæki eins og skoðanakannanir til að efla málstað sinn. Kíkjum á þetta og athugum hvort eitthvað sé til í þessu.

Fjölmiðlar eru almennt í eigu einkaaðila. Löngum vitað að auðmenn kaupi sér fjölmiðla til að fá jákvæða umfjöllun, líka á Íslandi. Þeir eru þar með ekki hlutlausir né starfsfólk þeirra. Enginn fjölmiðill er algjörlega hlutlaus. Oft eru þeir í liði með hinum eða þessum og skrifa fréttir eða birta skoðanakannanir sem styðja málstaðinn sem þeir styðja.

Fullyrðing mín að skoðanakannanir og fréttir eru notaðar til að móta almenningsálit er þar með rétt. Svo eru þær sem eru leynilegar (til að kanna á bakvið tjöldin, hvort viðkomandi njóti fylgi og ef niðurstaðan er neikvæð, er hún aldrei birt). Það er einhver sem pantar og greiðir fyrir skoðanakönnun. Hann vill væntanlega fá jákvæð svör.

Hlutdrægar spurningar eru oft markvisst notaðar til að fá "rétt svar". Hópurinn sem er spurður e.t.v. einsleitur, þýðið of lítið o.s.frv.

Fyrirtækin sem gera skoðanakannanir um sama viðfangsefni fá mismunandi niðurstöður úr könnunum sínum. Hvers vegna er það svo?

Fullyrðing um þeir sem eru efstir eiga það skilið, því að þeir eiga mest erindi til fólks stenst ekki. Bloggritari get bent á þrjá frambjóðendur til viðbótar en þá sem baða sig í sviðsljósi fjölmiðla sem myndu sóma sér vel á Bessastöðum en þeir fá EKKI tækifæri vegna hlutdrægni fjölmiðla.

Ótímabærar skoðanakannanir eru birtar; framboðsfrestur ekki einu sinni búinn, búa til sigurvegara og tapara. Engar kappræður farið fram. Þeir sem eru þegar baðaðir í sviðsljósinu fá forskot.

Fólk er hjarðdýr, það velur að vera í vinningsliðinu. Í sumum löndum er bannað að birta skoðanakannanir dögum fyrir kosningar. Af hverju?

Eftir að bloggari skrifaði grein sína er gerð skoðanakönnun á Útvarpi sögu. Þar kemur fram að mikil meirihluti hlustenda treystir ekki skoðanakannanna fyrirtækin, en ég tek þá niðurstöðu með miklum fyrirvara eins og allar aðrar skoðanakannanir. Talandi um skoðanakannanir á Útvarpi sögu, þá eru þær ágæt dæmi um óvísindalega skoðanakannanir og oft þar dæmi um mótandi spurningar.

Traustið er farið á fjölmiðlum og á þeim sem hjálpa til við að móta almenningsálitið og stjórnvöldum almennt. Fólk leitar annars staðar að upplýsingum, það sér í gegnum áróðurinn sem leynt eða ljóst er rekinn af ýmsum aðilum. Það leitar á netið í aðrar upplýsingaveitur en fjölmiðla.

Að lokum. Hér er ágæt grein um hvernig kannanir hafa áhrif á hegðun - sjá slóð: How Polls Influence Behavior

Þar segir í lauslegri þýðingu: "Ný rannsókn eftir Neil Malhotra frá Stanfords Graduate School of Business og David Rothschild hjá Microsoft Research, sýnir að sumir kjósendur skipta í raun um lið (eftir niðurstöður skoðanakannanna) í viðleitni til að finnast þeir vera samþykktir og vera hluti af sigurliði. En rannsóknin kemst líka að þeirri niðurstöðu að meiri fjöldi kjósenda sé að leita að "visku mannfjöldans" þegar þeir meta niðurstöður skoðanakannana og að álit sérfræðinga skipti þá meira máli en jafningja þeirra."

Sum sé, ef sérfræðingurinn segir þetta, þá er það frekar rétt en það sem jafningi minn segir. Hvað er þá eftir af "eigin vali" kjósandans þegar hann lætur aðra stjórna vali sínu?

 

Frelsin fjögur - haturorðræða í Skotlandi og forseti Íslands

Margarét Thatcher talar um frelsin fjögur. Þau eru: Frelsi til umræðna - málfrelsi; frelsi til að velja sér stjórnmálaflokk - pólitískt frelsi; séreignarrétturinn og Sjálfsákvörðunarréttur þjóðar. Hér er tekið til umræðu málfrelsið sem á undir högg að sækja í lýðræðisríkjum heims. Nú síðast hefur Skotland bæst í hóp þeirra sem setur tjáningarfrelsið hömlur. Og það í landi  uppruna frelsisins! Nú er forseti vor ásamt menntamálaráðherra að fara í opinbera heimsókn til Skotlands. Mun forsetinn vekja máls á þessu við skosku stjórnina og mótmæla heftingu málfrelsins? NEI, örugglega ekki.  Látum Margaret Thatcher hafa orðið:

"Umræðufrelsið

Allir háskólar hafa fleiri en einn tilgang. Eins og orðið „háskóli“ gefur til kynna, verður það að samanstanda af mismunandi deildum, sem ná yfir mismunandi þætti þekkingar, sem mynda eins nálægt og hægt er "alhliða" fræðisamfélag. Frægasta enska verkið sem lýsir því hvað háskóli ætti að vera og gera er enn bók John Henry Newman Cardinal Newmans Idea of a University. Á þeim 140 árum sem liðin eru frá því hún var skrifuð hafa háskólar að sjálfsögðu breyst að sumu leyti og orðið óþekkjanlegir.

Vísinda- og meira og minna verknámsbrautir gegna miklu stærra hlutverki - og það er rétt. Því að í heimi þar sem atvinnugreinar byggjast á vísindum og þar sem mikil alþjóðleg samkeppni ríkir í starfsgreinum, þarf menntun í háskóla að taka fullt tillit til hagnýtra krafna. Það verður að búa fólk til að skara fram úr í góðu starfi. Og það verður að aðstoða nýja kynslóð við að leggja sitt af mörkum til langtímaframfara þjóðarinnar. En Newman lagði áherslu á - á þann hátt sem mörgum samstarfsmönnum hans líkaði ekki við - að það sem aðgreinir háskóla frá öllum öðrum menntastofnunum væri að stunda nám í eigin þágu. Í slíkum háskóla ættu allir þeir sem taka þátt í að sækjast eftir fræðum - hver sem sérgrein þeirra er - að leitast við að læra hver af öðrum og skapa með umræðum sannkallað samfélag frjálslynds náms. Það er sönn og tímalaus innsýn. Innan háskóla okkar verðum við að halda uppi hugsunar- og umræðufrelsi. Við verðum að ræða þau mál sem brenna á. Við verðum að berjast harkalega í baráttu hugmyndanna. Og allt verðum við að gera þetta í anda góðs húmors, umburðarlyndis og gagnkvæmrar virðingar. Umræðufrelsi er eitthvað meira en bara málfrelsi. Umræða krefst vilja til að hlusta jafn mikið og getu til að rökræða. Í gegnum umræðu bæði kennum við og lærum - og því víðar sem umræðan nær því meiri líkur eru á því að við fjöllum um mannlegan skilningi.

Umræðufrelsi getur verið ógnað á ýmsa vegu. Augljóslegast getur það verið vísvitandi bælt, latt eða refsað af yfirvöldum. Það gæti líka minnkað þar sem einstaklingar eru hræddir frá trú sinni vegna þessa fíngerða og spillandi þrýstings sem Alexander Solzhenitzyn lýsti svo vel sem "ritskoðun á tísku". Eða það getur einfaldlega visnað - svipt ljósi og lífi vegna sameiginlegrar löngunar til að sækjast eftir svokölluðum "samstöðu" á hvaða verði sem er, jafnvel prinsippverði.

John Stuart Mill skrifaði í frægri ritgerð sinni On Liberty: "ef allt mannkyn að frádregnum einni manneskju, væri á sömu skoðun og aðeins ein manneskja á gagnstæðri skoðun, væri mannkyninu ekki réttlætanlegra að þagga niður í þeirri manneskju, en hann, ef hann hefði vald, væri réttlætanlegt að þagga niður í mannkyninu. Það er líka efnislegt tap þegar sljór einsleitni, af því tagi sem sósíalismi eins og aðrar alræðishvatir áður en hann hvetur til, kemur í stað einstaklingshyggju og fjölbreytileika. Litið á sérstaka sögu okkar sýnir þetta. Vesturlönd náðu efnahagslegum yfirburðum sínum og njóta nú hárra lífskjara vegna þess að það hefur verið framtaks- og samkeppnisandi til að leysa tæknileg vandamál og síðan að beita lausnunum á hagnýtar þarfir manna. Það er vissulega það sem aðgreinir nútíma evrópska siðmenningu okkar frá fyrri tímum. Kínverjar uppgötvuðu seguláttavitann - en það var enginn efnahagslegur hvati fyrir þá til að sigla um heiminn. Ég tel að Tíbetar hafi uppgötvað hreyfingu hverfla: en þeir létu sér nægja að nota hana til að snúa bænahjólunum sínum. Býsansmenn uppgötvuðu klukkuverk - og þeir notuðu það til að svífa keisarann um til að heilla sendiherra villimanna Evrópu. En við þurfum ekki að teygja okkur svo langt aftur í fortíðina til að sýna fram á hvernig frjáls umræða og efnahagslegar framfarir eru sterk, ef lúmskur, tengd. Líttu bara í kringum þig á efnahagslegum mistökum kommúnistastjórnarhagkerfisins.

Alræðisríki gæti tekist - eins og árangur Rauða her Stalíns á fjórða áratugnum sýndi - að beita valdi og skelfingu til að framleiða gríðarlegt magn af vopnum; en þróun og beiting tækni krefst rökræðna, rökstuddra umræðu og tilrauna - hugarfar sem aldrei er hægt að sætta sig við takmörk núverandi þekkingar. Þess vegna gátu Sovétríkin ekki jafnast á við tæknina á bak við SDI áætlun Bandaríkjanna: hún er tengslin milli siðferðislegs og hernaðarlegs bilunar kommúnismans. En umræðufrelsi á sér beinari og jafnhagstæðari notkun í stjórnmálum. Þegar fólk er fært um að rökræða opinberlega um mistök stjórnmálastjórnar, öðlast það fljótt hugrekki og sjálfstraust til að endurbæta hana.

Þess vegna - með nokkrum enn sorglegum undantekningum - hefur sú stefna kommúnista, að leyfa örlítið lýðræði, til að halda völdum í ljósi kröfu um umbætur, mistekist í Austur-Evrópu og Sovétríkjunum. Og þegar, eins og átti sér stað við valdaránstilraunina í Sovétríkjunum fyrr á þessu ári, hafa hugrakkir lýðræðissinnar og fólk aðgang að umheiminum með samskiptafrelsi, verður kraftur fordæmis þeirra ómótstæðilegur. Auðvitað er meira í pólitík - og miklu meira við að stjórna landi - en að sitja og taka þátt í umræðum. Þeir sem bera ábyrgð á velferð landsins geta ekki einskorðað sig við að útskýra meginreglur, telja upp vandamál og ræða þau endalaust. En það er samt eitt verra en það - það er að láta eins og talsmenn svokallaðra "samstöðupólitíka" gera, að engin prinsippárekstur sé til staðar og að sérhver erfiðleiki skili lausn á aðeins raunsærri nálgun sérfræðinga."

 

Forseta frambjóðandi dregur í land orð sín um styrkingu íslenskra varna

Bloggritari var að horfa á ágætt sjónvarpsviðtal við Baldur Þórhallsson forsetaframbjóðanda.  Hann er einn af þremur frambjóðendum sem bloggritari telur hæfan í embættið. Baldur útskýrði afstöðu sína í mörgum málum og skýrari mynd er komin af honum sem frambjóðanda.

En það skaut skökku við er hann afneitaði orð sín um að Íslendingar þyrftu að taka varnarmál sín fastari tökum. "Það er algjör misskilningur að ég vilji stofna íslenskan her....ég myndi skjóta málinu í þjóðaratkvæði". Kannski er hann að reyna að hræða ekki hugsanlega kjósendur frá sér enda ekkert skemmtiefni að ræða varnarmál né til vinsældra fallið. En það þarf að fara í fjósið á hverjum morgni að moka flórinn. Varnarmál eru fjósaverk, leiðinleg en nauðsynleg.  

Það telst hvergi annars staðar en á Íslandi vera "tabú" að tala um eigin varnir og hvernig beri að verja borgaranna fyrir árásir, sem geta verið í formi hryðjuverkaárása, glæpasamtaka eða jafnvel erlendra ríkja.

Alls staðar á Norðurlöndum eru ráðamenn að ræða um stækkun herafla sinna. Norðmenn um tæp 5000 þúsund manns en norski herinn er með 18 þúsund manns undir vopnum. Svíar ætla að stækka her sinn, Danir líka og bæði ríkin auka fjárlög til eflinga herafla sinna (Svíar nú í vikunni töluðu um fjárfestingu í loftvarnarbyrgi). Sama á við um Finna en Svíar og þeir hafa nýverið gengið í NATÓ. Það er spýtt í lófanna og aukinn þungi lagður í eflingu varna ríkjanna. Allar Norðurlandaþjóðirnar vilja efla varnir sínar, nema Ísland. Sem jú að vísu ætlar að auka fjármagn sem fer til varnarmála en ekkert raungert, áþreifanlegt, verður gert, eins og til dæmis að stofna íslenskan her/öryggissveitir/heimavarnarlið.

Af hverju er þetta andvaraleysi á Íslandi? Halda Íslendingar á tímum gervihnatta og eldflauga sem skjóta má á milli heimsálfa, að þeir séu stikkfríir? Ekkert gerist á Íslandi? Að við séum ekki skotmark?  Við sem erum undir pilsfald mesta hernaðarveldi heims og við þar með réttmætt skotmark. Rússar búnir að gleyma skotfæra sendingu íslenskra stjórnvalda til Úkraínu? Eða ígildis brottreksturs sendiherra þeirra frá Íslandi? 

Til eru ótal greinar þar sem Baldur réttilega reynir að koma "vitinu" fyrir Íslendinga og vekja þá af þyrnirósarsvefninum. Ætla ekki að tínar þær til, vísa bara í nýlega grein, sjá slóð:

Ísland má ekki vera veikasti hlekkurinn

Er einhver grundvallarmunur á hvort það eru íslenskir dátar eða erlendir sem verja landið? Nei. Landið þarf landvarnir. Það er bara spurning hvort við úthýsum verkefnið eða gerum það sjálf. Bloggritari vill að við gerum þetta sjálf, því að engar aðrar þjóðir hafa sömu hagsmuni og íslenska þjóðin, þótt þær séu bandalagsþjóðir. Síðasta dæmið um andstæða hagsmuni "bandamanna okkar" er ICESAVE málið. Engir, bókstaflega engir bandamenn komu okkur til hjálpar nema Pólverjar og Færeyingjar. Svo kölluð bandamenn okkar reyndu með öllum tiltækum ráðum að berja okkur niður og beittu á okkur hryðjuverkalögum!!! Þegar virkilega á reynir, eru engir vinir í raun.

Góður stjórnmálamaður - leiðtogi á að þora að standa með góðum málum, líka þeim sem teljast til óvinsælda. Ef hann guggnar á einu, hvað næst? Stundum er best að segja ekki neitt, sérstaklega ef ekki er spurt.  Það virkaði á bloggritara eins og fyrirfram æfð spurning er fréttamaðurinn spurði: Er eitthvað sem þú vilt leiðrétta? "Já, það er algjör misskilningur að ég vilji stofna íslenskan her...."

Svo eru það orð Baldurs um her og þjóðaratkvæðisgreiðslu. Segjum svo að Alþingi samþykki að koma á fót varnarsveitir. Hvers vegna ætti forsetinn, eins og Baldur Þórhallsson sér fyrir sér, að setja málið í þjóðaratkvæðisgreiðslu? Hér er ekkert verið að vega að stjórnarskránni, aðeins verið að tryggja öryggi borgaranna eins og ríkisvaldinu ber skylda til. Landið er varið, það eru bara erlendir dátar sem gera það og við erum þegar í hernaðarbandalagi - NATÓ.

Nota bene: Netið gleymir engu.

Fjölmiðlar eru að velja forseta fyrir kjósendur

Skoðanakannanir eru ágætar eins langt og þær ná. Þær mæla fylgi frambjóðenda en geta verið skakkar á sama tíma. Það er einn þáttur sem menn taka ekki með í myndina, nema þeir sem nýta sér þær, en það er að þær eru notaðar til að móta afstöðu kjósenda.

Stöðugur fréttaflutningur af gengi einstakra frambjóðenda, fréttir og skoðanakannanir, hífur upp fylgi þeirra og býr til sigurvegara í hugum lesenda og áhorfenda. Þar með er búið að afgreiða alla hina sem eiga kannski brýnt erindi til kjósenda og eru e.t.v. "rétta" fólkið í embættið. 

Nú eru fjölmiðlar búnir að velja þrjá frambjóðendur sem líklega sigurvegara. Þetta hlýtur að draga kjarkinn úr þeim sem verða undir í kastljósi fjölmiðlanna. Og kosningabaráttan er ekki einu sinni byrjuð. Engar kappræður eða alvöru viðtöl hafa farið fram við frambjóðendur.

Bloggritari ætlar ekki að láta skoðanakannanir stjórna vali sínu, frekar en hinn daginn. Hann kýs sinn frambjóðanda sem hann telur vera réttan í embættið.  Skiptir engu máli hversu fá prósent hann fær. Þjóðin velur ekki alltaf "rétt" og það er fegurðin við lýðræðið. Til valda velst fólk, sem reynslan sýnir okkur að reyndist vera rétta fólkið eða rangt. Ef rangt, þá er einfaldlega hægt að kjósa það úr starfi.

Að öðru

Að lokum. Það er til mikils að verða forseti. Hann er nánast eins og aðalsmaður. Þetta er eitt mesta forréttindastarf landsins. Hlunindin eru með ólíkindum. Forsetinn fær húsnæði, bifreið, fæði og klæði, staðahaldari/umsjónarmaður, einkaritara, kokk, bílstjóra, hreingerningamanneskju og lífvörð (lögreglumaður á vakt). Svo var ráðinn aðstoðarmaður forsetans sem er kallaður "sérfræðingur". Hann á að hjálpa til við ræðuskrif, hélt að forsetaritari og starfsfólk á forsetaskrifstofunni hjálpaði til við það. Forsetinn hefur mannaforráð yfir níu manns samtals, tíu ef lögreglumaðurinn er talinn með  - sjá slóð: Skrifstofa forseta Íslands

Besta af öllu er að hann ræður vinnutíma sínum að miklu leyti. Hann getur verið virkur eða óvirkur, allt eftir eigin vilja.

Og nú eru sauðsvartur almúgi illa séður við Bessastaði. Aðgengi er heft og ef einhver vogar sér út á Bessastaðanes, má alveg eins búast við afskipti lögreglumanns staðarins, fer eftir í hvaða skapi hann er í.