Kænugarður 1941: Stærsta umsátur í sögu hernaðar?

Kænugarður: Stærsta umsátur í sögu hernaðar?

Mannfallið var meira en 600.000 manns  í þessum bardaga, þar á meðal þeir sem höfðu horfið eða verið teknir til fanga sem og þeir sem voru drepnir.

Fyrsta orrustan við Kænugarð hófst 7. ágúst 1941. Það var eitt af efstu stigum Barbarossa-aðgerðarinnar með árásum, mótspyrnuaðgerðum og gagnárásum sem misheppnuðust. Þetta var ástandið á suðvesturvígstöðvum Sovétríkjanna.

Þetta gerðist mjög hratt og hraðinn jókst enn meir eftir því sem á leið. Þýski herinn fór hratt í átt að Kænugarði og reyndi að ná borginni. Sú orrusta yrði minnst sem ein af mesta umkringing eða umsátur í sögu hernaðar.

Þýska brynvarðar skriðdrekadeildirnar gátu hreyft sig með miklum hraða. Hermennirnir voru vel þjálfaðir og höfðu nauðsynlegan búnað. Þeir fóru hundruð kílómetra inn á sovéskt landsvæði.

Hitler vildi svipta Sovétmenn auðlindum sínum og verksmiðjum, svo hann setti tilskipun 33 19. júlí 1941. Heimurinn hélt niðri í sér andanum til að sjá hver myndi verða sigurvegari í þessari stórfenglegu baráttu tveggja stórvelda.

Þýskir hershöfðingjar voru á móti tilskipunum Hitlers. Þeir voru þeirrar skoðunar að fyrst yrði að ná Moskvu. En Hitler hafði aðrar hugmyndir í huga.

Eftir að skipunin hafði verið gefin voru tveir minni hópar fjarlægðir frá herhópsmiðstöðinni - 2. skriðdreka hópurinn og 2. herinn. Þeir voru sendir suður, í leiðangri til að hefja umkringingu á suðvesturvígstöðvunum Þeir myndu mæta 1. suðurhópi skriðdrekahersins sem stefndi í átt að suðvesturhliðinni.

Suðvesturvígstöðin, sem var undir valdi Rauða hersins, var að reyna að gera gagnárás og brjótast í gegnum hringinn, en Þjóðverjar voru alls staðar.

Þann 12. september 1941 hafði 1. skriðdrekahópurinn komist nógu langt norður til að þeir gátu farið yfir Dnieper ána. Þann 16. september höfðu þeir samband við 2. skriðdrekahópinn og héldu áfram suður og komu að bænum Lokhvista, 120 mílur austur af Kíev/Kænugarð.

Sovéski hershöfðinginn Budyonny, sem var í forsvari fyrir suðvesturvígstöðvunum, byrjaði að átta sig á því að þeir myndu brátt verða fastir og umkringdir.

Rauði herinn var í raun upp á náð og miskunn Þjóðverja. Budyonny og menn hans áttu enga möguleika. Þjóðverjum hafði tekist að fanga þá með mikilli umkringingu eða sveig hreyfingu. Með því að fótgöngulið þýska hersins sameinaðist á þennan hátt voru örlög Sovétmanna innsigluð í Kænugarði, jafnvel þótt þeir hafi barist hart.

Kænugarður hafði í raun fallið 19. september, en umkringdu hermennirnir héldu áfram að berjast. 5., 26., 21., 38. og 37. her Rauða hersins voru teknir inni í hringnum. Þeir börðust í um tíu daga í viðbót, en allt var að hrynja.

Suðvesturvígstöðin var við það að liðast í sundur og mörg mannslíf myndu líka glatast meðal óbreyttra borgara. Eins og  áður sagði, meira en 600.000 manns fórust í þessum bardaga, þar á meðal þeir sem höfðu horfið eða verið teknir til fanga sem og þeir sem voru drepnir.

Sumar hersveitirnar reyndu að draga sig til baka. Sovéskir hershöfðingjar eins og Mikhail Kirponos og fleiri voru myrtir. Aðeins brot af 15.000 hermönnum tókst að flýja umsátrið.

Ákvörðun Guderian hershöfðingja um að snúa suður var ein af þeim ráðstöfunum sem gerði umkringingunni kleift að ná árangri. Sovétmenn höfðu hins vegar tvístrast og það veikti þá. Varnar- og gagnsóknaraðferðir þeirra leiddu af sér hræðilegan ósigur.

Upphafleg innrás Þýskalands hófst með meira en 500.000 mönnum á meðan Sovétmenn voru með meira en 700.000. Í orrustunni misstu Þjóðverjar aðeins 45.000 menn á meðan fjöldi sovéskra mannfalla var yfirþyrmandi. Meira en 600.000 menn voru ýmist drepnir, handteknir eða saknað. Að auki voru meira en 84.000 veikir eða særðir.

Tap Rauða hersins á auðlindum eftir þessa bardaga gerði þeim erfitt fyrir að jafna sig. Meira en 400 skriðdrekar höfðu eyðilagst auk 343 flugvéla og nærri 30.000 byssur og sprengjuvörpur.

Það er mögulegt að þessi barátta hafi haft lúmsk áhrif á gang stríðsins. Ef Hitler hefði ekki hafnað ráðum allra hershöfðingja sinna og haldið áfram að taka Moskvu í staðinn, hefði sagan kannski verið önnur. Þjóðverjar gætu hafa unnið þennan bardaga, en seinkun þeirra á að taka Moskvu var banvæn.

Þessi skoðun er staðfest af einum af þýsku herforingjunum sem sagði eftir að síðari heimsstyrjöldinni lauk að það væri mikil mistök að fara fyrst til Kænugarðs. Að velja Kænugarð þýddi að fellibylurinn var seinkaður fram í október. Hann sagði að ef þeir hefðu farið fyrst til Moskvu hefðu þeir getað náð borginni áður en hinn kaldi rússneskur vetur gekk í garð.

Þannig að ef við berum saman umsátur eða orrustu Þjóðverja við verjendur Kænugarðs við hernað Rússa sem enn er ekki lokið, þá því ekki að jafna saman. Rússum tókst aldrei að umkringja Kænugarð, Pútín sendi of fámennt herlið eða ca. 200 þúsund manns sem umkringir Úkraníu á þrjá af fjóra vegu ekki nóg. Nú á að taka sneið af Úkraníu í stað allrar kökunnar. Gangi þeim vel.

Ég held reyndar að orrustan um Stalingrad hafi verið mesta umsátur sögunnar en þar tóku 2 milljónir manna þátt og líkt og með Kænugarð, Þjóðverjum tókst aldrei að loka borgina af.

Þýðir ekkert að horfa á reglur þegar kemur að stríði því þar gilda ekki reglur

Þetta er haft eftir Ólafi Sigurðssyni, fyrrverandi fréttamann RÚV. Þetta er svo rétt orðað og ég hef komið inn á hér að ég ætla að birta hér orð hans sem höfð voru eftir honum á Útvarpi sögu:

"Það hefur enga þýðingu að horfa til reglna þegar kemur að stríði því í stríði gilda engar reglur því stríð er villimennska og því verður ekki breytt. Þetta var meðal þess sem fram kom í máli Ólafs Sigurðssonar fyrrverandi fréttamanns í síðdegisútvarpinu í dag en hann var gestur Magnúsar Þórs Hafsteinssonar.

Ólafur segir að það sé af sem áður var, þegar menn ákváðu að mætast á fyrirfram ákveðnum stað að morgni og berjast þar til sólin hnigi til viðar og þar með væru það bara hermenn sem féllu. Í dag horfi einfaldlega öðruvísi við og stríð hafi það helst að markmiði að drepa fólk og stríð snúist fyrst og fremst um það, því hafi umræða um stríðsglæpi afskaplega takmarkað gildi, í stríðum nútímans falli mun fleiri óbreyttir borgarar.

  „þú vinnur ekki stríð með því að skjóta á byggingar eða olístöðvar, þú vinnur stríð með því að drepa fólk, þannig er það því miður því í eðli sínu eru stríð villimennska og þar gilda ekki neinar reglur, það þýðir ekkert að vera að tala um stríð og að það gildi einhverjar reglur því þær gera það bara ekki, villimennska er bara villimennska og hún fylgir ekki neinum reglum“

Stríð hafa breyst í gegnum árin

Ólafur sem hefur í áratugi skrifað um stríð sem fréttamaður segir að stríð sem háð hafa verið síðustu ár hafi þó breyst með ákveðnum hætti, þar sé ekki neinn afgerandi sigurvegari heldur hafi þau hreinlega stöðvast af ýmsum ástæðum.

  „til dæmis í Afganistan, þar hættu menn bara og fóru og eftir sitja ofstækisfullir Talibanar sem kúga þjóðina og þeir njóta góðs af feiknarmiklum samgöngumannvirkjum sem Rússar reistu og miklum vopnabúnaði sem Bandaríkjamenn skildu eftir, þeir eru því líklega með best búnu herjum í heiminum í augnablikinu“ segir Ólafur."

Nútíma stríð eru allsherjarstríð þar sem engum er eirt. Það er t.d. talað um þjóðarmorð í Úkraníu sem Rússar standa fyrir en nær væri að tala um stríðsglæpi. Og stríðglæpir verða aldrei réttaðir nema einhver tapi og sigurvegarinn nái að rétta yfir viðkomandi.  Það er því hætt við að enginn Rússi verði dæmur fyrir þjóðarmorð/stríðsglæpi, frekar en það sem þeir gerðu í Berlin og um alla Austur-Evrópu í lok seinni heimsstyrjaldar. Nú eru að berast fréttir af meintum stríðsglæpum Úkraníumanna. Stríð dregur það versta fram í fólki og hélt að það sé ekki til sá her sem hefur ekki haft einhverja innan sinna raða sem framið hafa stríðsglæpi. Stríð er glæpur í sjálfu sér.

En nóta bene, það er kannski ekki alveg aðaltilgangurinn að drepa sem flesta borgara (svo er ekki hjá vestrænum herjum) en það er bara hreinlega ekki skeytt um hvort þeir drepist eða ekki hjá öðrum herjum en þeim vestrænu. Í dag snýst þetta um að hafa meira úthald og nóg af birgðum og vopnum.

Þess vegna töpuðu nasistar á sínum tíma, höfu ekki yfir nógan mannskap né auðlindir til að vera í stríði lengur. Ekki var hætt fyrr en allt var að niðurlotu komið í Þýskalandi. Þetta kallast "total warfare" eða allsherjarstríð. Rómverjar, Púnverjar og nokkrar aðrar fornaldarþjóðir gátu staðið í slíkum stríðsrekstri en svo var ekki á miðöldum. Slíkur hernaður varð til á ný á nýöld. Sjá t.d. Þrjátíu ára stríðið og Napóleon-stríðin.

 

Eðvarð 8 konungur svikari?

Hér er fróðleg umfjöllun um Eðvarð 8 sem varð frægur í sögunni fyrir afsala sér konungstigninni fyrir ástina en hann vildi giftast bandarískri konu sem var fráskilin.  Hann fékk það ekki og sagði af sér koungstigninni og -embættið.  Hann fór í útlegð til Frakklands, þar sem hann lést á endanum, hálf útskúfaður. En hann virðist vera umdeildur fyrir meira en ástarmál.

Alkunnugt er að Eðvarð daðraði við nasismans og nú virðast hafa komið fram sönnunargögn um að hann hafi líka verið svikari við þjóð sína. Sjá meðfylgjandi myndband. Með því að nota áður óséð gögn, kannar myndin hvernig Edward var samsekur í áætlun um að endursetja hann sem konung ef nasista myndi sigra - og enn meira átakanlegra en það er að margir sagnfræðingar telja nú að hertoginn hafi gerst sekur um að hafa svikið þekkta njósnara og hjálpað til við hernám Frakklands.

Eðvarð 8 Bretlandskonungur

 

Hernaðarmistök rússneska hersins í Úkraníu

Hið ömurlega stríð geysir enn í Úkraníu.  Leifturstríð Pútíns virðist hafa stöðvast í miðri för og jafnvel líkur á að rússneski herinn tapi hreinlega stríðinu. Þar sem ég hef stúderað hernaðarsögu í námi mínu, langar mig alltaf að vita hvers vegna hlutirnir fara eins og þeir fara. Hér koma nokkrar ástæður:

1) Hæfileikar og hugrekki úkraínska hermanna sem eru á heimavelli og eru að berjast fyrir land sitt.

2) Birgðaflutningar í molum og virðast hafa verið það frá upphafi. Eins og gert hafi verið ráð fyrir 3 daga stríði og birgðahald eftir því.

3) Herstjórn í ólagi. Skipanir að ofan og ekki tekið mið af aðstæðum á orrustuvelli. Það sem vestrænir herir (líka sá þýski í seinni heimsstyrjöld) hafa fram yfir heri einræðisríkja er/var að undirforingjum var leyft að spinna sig út úr vandræðum og leika fram úr fingri. Boðleiðir stuttar.Sjá mátti þetta þegar arabaríkin börðust við Ísraelher, þar beittu Ísraelmenn sömu herkenningu og vestrænir herir. Rússar hafa reynt að bæta úr þessu með því að senda hershöfðingja á vettvang en met mannfall meðal þeirra má m.a. rekja til næstu ástæðu en það er samskiptakerfið.

4) Samskiptakerfi lélegt. Hermenn og herforingjar þurfa að reiða sig á farsíma sem auðvelt er að rekja og hlera.  Hef grun um að Bandaríkjaher hjálpi til við þessar hleranir og bendi á hvar hershöfðinginn er að hringja frá.

5) Tækjabúnaður, þ.m.t. skriðdrekar og flugvélar, ekki vel við haldið. Vegna langvarandi spillingar hefur flest verðmæt verið selt, til að drýja tekjurnar fyrir láglaunaða hermenn.

6) Rússneski herinn er að heyja stríð gærdagsins. Gamaldags hernaðar kenningar sem byggist á stórskotaliðsárásir og gjöreyðingu borga. Þetta er ekki í boði í nútímastríði. Vestrænir herir (Bandaríkjamenn beita skákborðsaðferðina).

7) Bryntæki rússneska hersins á ekkert svar við drónaárásar og skriðdrekabanavopn, svo sem Javlin og fleiri gerðir, þar sem einn hermaður getur skotið niður skriðdreka eða flugvél á auðveldan hátt.

8) Yfirráð í lofti ekki tryggð. Hvers vegna veit ég ekki vegna ónógra upplýsinga.

9) Stríðið ekki selt rússnesku hermennina né rússnesku þjóðinni. Fyrir hvað er verið að berjast? Það vantar málstað eða ættjörð að berjast fyrir. Mórallinn þar af leiðandi fyrir neðan allar hellur. Maður hreinlega vorkennir unga drengi, varla komnir a táningsaldri sem þurfa að berja í stríði sem þeir skilja ekki. Þvílík sóun á mannslífum ungra manna. Nútímastríð er fyrir atvinnuhermenn, ekki herskyldaðra manna (drengja).

10) Of umfangsmikill stríðsrekstur, allsherjar stríð gegn stóru landi með of litlum herafla.

Ég vona fyrir hönd bæði Rússa og Úkraníumanna að stríðið sé fljótt á enda. Ef rússneska þjóðin vissi hinn raunverulega fórnarkostnað, er ekki spurning að hún myndi hafna stríðinu, sérstaklega vegna þess að hún vissi að hún væri ekki að bjarga Úkraníu frá "nasistum" og Úkraníumenn berðust með fullu afli gegn innrásarliðnu.

Rússneska blitzkrieg ekki samkvæmt áætlun

Er stríðið í Úkraníu sambærilegt við Vetrarstríð Finna við Sovétmenn?

Á margan hátt er hægt að líkja þessum stríðum fram. Í báðum kemur fram að Rússar/Sovétmenn voru ekki tilbúnir fyrir stríð og grasserandi spilling og skortur á góðum herforingjum einkenna bæði stríðin. Hernaðarkenningin eða strategían úr sér gengin í báðum tilfellum.

Nú er Úkraníustríðið í fullum gangi en búast má að það verði ekki langvinnt, líkt og var með Vetrarstríðið. Fyrir því eru nokkrar ástæður, m.a. þolir efnahagslíf Rússlands ekki langvinnt stríð, þolmörk almennings gagnvart óvinsælu stríði er takmarkað og geta heraflans til að heyja langvinnt stríð ekki fyrir hendi. Hann er hreinlega ekki nógu stór til að taka yfir svo stórt land eins og Úkraníu er óneitanlega og er á stærð við Afganistan.

Það sem háir rússneska herinn er reynsluleysið (Sýrland var takmarkað stríð og Rússar voru þar sem hjálparlið, sem og stríðin í Téteníu og Geogíu en voru þeir að berjast gegn litlum andstæðingum). Bandaríkjaher er t.a.m. reynslumeiri í beitingu nútímavopna í borgarumhverfi enda stanslaust í stríðum og sigra óvinaheri án þess að fara þá leið að sprengja borgir upp líkt og á tímum seinni heimsstyrjaldar og Rússar virðast fara þá leið í dag.

Hernaðarbarátta Rússa í Úkraínu er farin að líta út eins og blóðugar árásir Sovétríkjanna á minni nágranna í seinni heimsstyrjöldinni. Mikið tap Rússa og hægar framfarir í Úkraínu hafa vakið efasemdir um styrk og hæfni rússneska hersins.

Samkvæmt því sem ég hef lesið í bandarískum fjölmiðlum, áætla bandarískir embættismenn að nokkur þúsund rússneskir hermenn hafi fallið í innrásinni, sem er nú á fimmtu vikunni, og myndbönd af rússneskum skriðdrekum og öðrum farartækjum sem eyðilögðust í árásum Úkraínu eða voru fluttir á brott af Úkraínumönnum hefur gert það að verkum að erfitt er að fela tapið. Fregnir þess efnis að nokkrir háttsettir rússneskir liðsforingjar eða réttara sagt hershöfðingjar hafi verið drepnir í fremstu víglínu eykur á tilfinninguna um óreiðu.

Slæm frammistaða Rússa og furðu mikil mótspyrna Úkraínumanna hafa dregið fram ýmsan samanburð við vetrarstríðið milli Sovétríkjanna og Finnlands á árunum 1939 til 1940.

Í þessu 105 daga stríði, háð í miklum vetrarhörkum í skógum Finnlands, olli finnski hernum miklu mannfalli á stórefldu herliði Rauða hersins.  Hernaðarsérfræðingar Evrópuríkja fylgdust með og slæmt gengi sovéska hersins leiddi til þeirrar trúar að kannski sé sovéski herinn á einhvern hátt bara hræðilega lélegur með fullt af hermönnum og efni en „tiltölulega lítilli“ bardagavirkni. Finnland tapaði því stríði á endanum og viðhorf Þjóðverja um veikleika Sovétríkjanna reyndust hörmulega röng.

Vetrarstríðið

Vetrarstríðið, sem Sovétmenn hófu snemma 30. nóvember 1939 og var tilefni þess að stjórnvöld í Moskvu tókst ekki að fá Finna til að gefa upp landamærasvæði sitt nálægt Leníngrad og leyfa sovéskum hermönnum að hafa bækistöðvar í Finnlandi.

Á pappírnum, líkt og með Úkraníu í dag, hefði þetta ekki átt að vera neitt vandamál að sigra Finnai. Fyrir stríðið taldi allur her Finnlands um 280.000 menn, með aðeins 400 stórskotaliðsbyssur, 32 skriðdrekar og 75 orrustuflugvélar.

Til samanburðar má nefna að í Leníngrad - herumdæmi Sovétríkjanna voru 500.000 menn, 5.700 vettvangsbyssur/stórskotaliðsbyssur, 6.500 skriðdrekar og 3.800 flugvélar.

Jósef Stalín, leiðtogi Sovétríkjanna, var svo öruggur með sjálfan sig að hann hafnaði varkárri áætlun sem Boris Shaposhnikov, þáverandi hershöfðingi Rauða hersins, lagði fram sem kallaði á gríðarlega, einbeittan sókn í gegnum helstu varnarlínu Finnlands.

Stalín valdi þess í stað áætlun sem kallaði á allsherjarárás yfir næstum öll 1200 km löng landamæri Sovétríkjanna og Finnlands - svipað og leifturstríð Þýskalands inn í Pólland. Svipað og rússneski herinn gerði fyrir innrásina í Úkraníu en ráðist var inn í landið úr öllum áttum, af sjó og landi, nema úr vestri. Þessi hernaðaraðferð kallast ,,umslagið“ eða á ensku ,,envelope“.

Sovéskir skipuleggjendurnir töldu að öll aðgerðin myndi standa í um tvær vikur og útbjuggu hermenn sína í samræmi við það. En Finnar héldu sínu striki á fyrstu sex vikum stríðsins.

Rauða hernum mistókst stöðugt að brjótast í gegnum Mannerheim-línu Finnlands á karelsku eyjunni, landsvæði vestur af Leníngrad, á meðan sókn Sovétríkjanna í Mið-Finnlandi var tætt í sundur af finnskum hermönnum með aðferðum skæruliða.

Langar herliðsflutningar línur Rauða hersins sem voru bundnar við fáu vegina sem fyrir voru og framfarir hans í gegnum þétta skóga afhjúpuðu hann á þann hátt að tölulegt forskot hans varð að engu. Sjá má þetta í ,,umsátrinu“ um Kíev í dag, en Rússar hafa aldrei náð að umkringja borgina né vernda herliðsflutnings línur sínar enda eru þeir að hörfa frá borgum í norðurhluta Úkraníu og sérfræðingar telja að annað hvort ætli Pútín sér að endurskipuleggja hernaðinn, stytta birgðaleiðir eða senda liðið til Austur-Úkraníu til að herja á Donbass svæðið.

Stöðug snjókoma og frost í veðri var Finnum í hag, sem réðu yfir skíðasveitir og vetrar felalitaðir herbúninga. Sovéskir herforingjar, fullvissir um skjótan sigur, bjuggu ekki hermenn sína með svipuðum búnaði í upphafi.

Finnar skáru í sundur og umkringdu leiðir Rauða hersins, aðferð sem þeir kölluðu "motti", og tortímdu Sovétmönnum sundurliðað með hrikalegri skilvirkni.

Í orrustunni við Tolvajärvi féllu 5.000 Sovétmenn en um 630 Finnar. Svipuð úrslit urðu í orrustunum við Suomussalmi og vegnum Raate, þar sem sovéskar deildir voru  í raun eyddar í báðum orrustunum.

Í febrúar innleiddi Stalín breytingar. Shaposhnikov fékk yfirstjórn herafla í Finnlandi, Rauði herinn var endurskipulagður og áætlun Sovétríkjanna var endurskipulögð til að einbeita sér að einbeittri þrýstingsárás í gegnum Mannerheimlínuna. Ætli Pútín sé ekki að gera það sama núna í Úkraníu.  Ótrúlegt hvað atburðarrásin er svipuð.

Hin mikil sókn komst loks í gegn í febrúar 1940. Finnar, með færri hermenn og birgðir, stóðu frammi fyrir algjörum ósigri og áttu engan annan kost en að samþykkja samningaviðræður.

Pappírs tígrisdýr

Í Moskvufriðarsáttmálanum, sem undirritaður var 12. mars 1940, afsal Finnland um 10% af yfirráðasvæði sínu til Sovétmanna, þar á meðal alla Karelska eyjuna og norðurhluta Petsamo, og skar Finnland í sundur frá Barentshafi.

Þetta kostaði Sovétmenn skelfilegan fórnarkostnað. Á 105 dögum létu allt að 140.000 hermenn Rauða hersins lífið og meira en 3.500 skriðdrekar og 1.000 flugvélar eyðilögðust. Um 26.000 Finnar fórust en Finnar misstu 30 skriðdreka og 62 flugvélar. Vetrarstríðið hafði miklar afleiðingar í kjölfarið utan Finnlands.

Slæm frammistaða Rauða hersins, ásamt hörmulegum áhrifum herforingjarhreinsana Stalíns og álíka lélegrar frammistöðu í pólsk-sovétstríðinu á árum áður, styrktu þá trú Hitlers að Rauði herinn væri ófær um að berjast gegn mætti Wehrmacht.

Áður en Hitler hóf árás sína á Sovétmenn í júní 1941 sagði Hitler að sögn hershöfðingja sinna að „við verðum bara að sparka í hurðina og allt rotna mannvirkið mun hrynja“.

Sjálftraust Hitlers var á villigötum. Nasistar ollu meira en milljón mannfalli á Sovétmenn á fyrstu stigum innrásar þeirra í Sovétríkin, en Rauði herinn - með mikilli hjálp frá bandamönnum sínum - safnaðist saman, endurskipulagði sig og barðist alla leið baka inn í Berlín.

Aðstoð vestrænna ríkja og lærdómur vetrarstríðsins gerðu Rauða herinn öflugri og hæfari her en hann var 1939, eins og bæði Þjóðverjar og Finnar komust að af eigin raun.

Að dæma getu rússneska hersins út frá frammistöðu hans í Úkraínu gæti verið rangt að gera tel ég og maður vill örugglega ekki lenda þar sem Þýskaland endaði ef maður væri vestræn her í dag. 

Rússar lærðu af stríðinu í Georgíu 2008 og hófu endurskipulaginu hersins sem hefur staðið til dagsins í dag. En það er greinilega ekki nóg.  Landlæg spilling, þar sem hershöfðingjar niður í óbreytta hermenn stela og selja hergögn (margir skriðdrekar Rússa í Úkraníu virka hreinlega ekki vegna þess að þeir hafa verið strippaðir af tækjum) en líka vegna þess að þeir hafa ekki uppfært hernaðaráætlanir sínar til samræmis við nútímahernað. Það gengur ekki, ef ætlunin er að vinna hug og hjörtu Úkraníumanna, að sprengja heilu borgirnar í tætlur.  Það geta Rússar en hafa ekki gert nema að litlu leyti – sjá Mariupol (Suður-Úkraníu þar sem þeir ætla sér sama hvað kostar að tengja Krímskaga við Donbass héruðin).

Svo má ekki gleyma að það verður að selja stríðið. Það var hvorki gert við rússneskan almenning né innan raða rússneska hersins. Mórallinn innan bardagasveita Rússa í Úkraníu er því afar lítill. Enn ein mistökin er að notast við herskyldulið, í stað atvinnuhermanna, líkt og Bandaríkjamenn lærðu af Víetnamsstríðinu og nú er hann vel skipaður atvinnuhermanna. Stríð er ekki fyrir börn (unga stráka) heldur sérfræðinga í hernaði – atvinnuhermenn. Mun Pútín læra af reynslunni?

 

Stríðsrekstur hefur breyst en Pútín virðist ekki vita af því

Hér er frábær grein eftir Antony Beevor sagnfræðing sem hefur skrifað hernaðarsögu og sérhæft sig í seinni heimsstyrjöld. Hún er í ætt við það sem ég hef sjálfur skrifað en það er að tími skriðdrekans virðist vera endalega á enda, eftir 100 ára sögu hans en líka þær gríðarlegu breytingar sem á sér stað í nútímahernaði. Gervigrein, róbótar, drónar, sýndarveruleiki (til þjálfunar)og margt fleira er að breyta hernaðinum.

Vissuð þið til dæmis að vopnakerfi herskipa er fært um að skjóta niður flugvélar alsjálfvirkt og án ákvörðunartöku mannsins? Að vopn framtíðarinnar ákveða sjálf skotmörk og hverir eru drepnir? Að hernaðurinn er kominn út í geiminn? Að fyrsti geimherinn var stofnaður af Donald Trump? Í framtíðinni verður barist utan gufuhvolf jarðar?

Hér kemur greinin:

Heimild: - slóð: Antony Beevor í Putin Doesn’t Realize How Much Warfare Has Changed - The Atlantic

Otto von Bismarck sagði einu sinni að aðeins heimskingi læri af eigin mistökum. „Ég læri af öðrum,“ sagði kanslari Þýskalands á 19. öld. Furðulegt er að rússneski herinn er að endurtaka fyrri mistök sovéska forvera síns. Í apríl 1945 sendi Georgy Zhukov marskálkur, undir miklum þrýstingi frá Stalín, skriðdrekaher sinn inn í Berlín án stuðnings fótgönguliða.

Hersveitamenn Vladímírs Pútíns gerðu ekki aðeins sömu mistök; þeir hermdu meira að segja hvernig forfeður þeirra höfðu fest undarlega járnbita – þar á meðal rúmgrindur – við turn skriðdreka sinna í þeirri von að málmurinn sem bætt var við myndi sprengja skriðdrekavarnarsprengjur of snemma. Þetta bjargaði ekki rússnesku skriðdrekunum. Það jók einfaldlega sýnileika þeirra og laðaði að úkraínska skriðdrekaveiðara, rétt eins og sovéskir skriðdrekar í Berlín höfðu dregið til hópa Hitlers æskunnar og SS, sem réðust á þá með Panzerfaustum skriðdrekaeldflaugum.

Þráhyggja rússneska forsetans gagnvart söguna, sérstaklega vegna „þjóðræknisstríðsins mikla“ gegn Þýskalandi, hefur skekkt pólitíska orðræðu hans með furðulegum sjálfsmótsögnum. Það hefur greinilega haft áhrif á hernaðarlega nálgun hans. Skriðdrekar voru mikið tákn um styrk herafla í síðari heimsstyrjöldinni. Að Pútín geti enn séð þá þannig stangast á við trúna. Farartækin hafa reynst mjög viðkvæm fyrir dróna árásir og skriðdrekavopnum í nýlegum átökum í Líbíu og víðar; Hæfni Aserbaídsjan til að eyðileggja armenska skriðdreka auðveldlega var nauðsynleg fyrir sigri þess árið 2020 á Nagorno - Karabakh svæðinu.

Samt virðist Pútín hafa lært eins lítið og hann hefur gleymt. Í ágúst 1968 var hersveitum Varsjárbandalagsins, sem fóru inn í Tékkóslóvakíu, sagt af stjórnmálaforingjum sínum að þeim yrði fagnað sem frelsara. Þeir fundu sig í helvíti, eldsneytislausir og hungraðir. Mórallinn var mölbrotinn. Yfirráð Pútíns yfir innlendum fjölmiðlum getur falið sannleikann fyrir rússnesku þjóðinni, en hermenn hans, sem nú eru neyddir til að skrifa undir nýja samninga til að breyta þeim í sjálfboðaliða, eru allt of meðvitaðir um raunveruleikann.

Meðferð hans á sínu eigin fólki er eins miskunnarlaus og meðferð hans á óvinum sínum. Herinn kom meira að segja með færanlega líkbrennslubíla til Úkraínu til að farga rússneskum líkum til að fækka sendingu líkkista  heim. Meira segja er reynt að fela líkflutninganna með því að fara með líkin yfir landamæri Hvít-Rússlands í skjóli nætur.

Forverar Pútíns í Sovétríkjunum höfðu svipað tillitsleysi fyrir tilfinningum hermanna sinna. Árið 1945 stóð Rauði herinn frammi fyrir fjölda uppreisna. Hermenn voru oft meðhöndlaðir með fyrirlitningu af foringjum og stjórnmáladeildum, og hermönnum var skipað að fara út á einskismannsland að næturlagi til að ná ekki lík fallinna félaga, heldur að svipta þá einkennisbúningum sínum til að endurnýta þá fyrir afleysingarhermenn.

Annað gamalt mynstur sem endurtekur sig í Úkraínu er að rússneski herinn treysti á þungar byssur. Í seinni heimsstyrjöldinni gortaði Rauði herinn sig af krafti stórskotaliðs síns, sem hann kallaði „stríðsguðinn“. Í Berlínaraðgerðinni skutu stórskotalið Zhukovs meira en 3 milljónum skota og eyðilögðu meira af borginni en hernaðarleg loftárás bandamanna hafði gert. Sovétmenn notuðu Katyusha eldflaugaskot, sem þýskir hermenn kölluðu „Orgel Stalíns“ fyrir æpandi hljóð sitt, til að drepa alla varnarmenn sem eftir voru. Á meðan hefðbundin stórskotalið Pútíns brýtur niður úkraínskar byggingar á sama gamla máta til að útrýma hugsanlegum leyniskyttum, þá nota þeir varmasprengjur – hinar hrikalegu „tæmisprengjur“ sem búa til eldkúlu sem sýgur súrefnið frá skotmörkum þeirra – í stað gömlu Katyushanna.

Eyðilegging Rússa á borgunum Grosní (Téteníu) og Aleppo (Sýrlandi) hefur þegar leitt í ljós hversu lítið kenning þeirra um borgarátök er ólíkt hinum vestrænu heröflum, hefur þróast síðan í síðari heimsstyrjöldinni. Alþjóðlega herbandalagið sem endurheimti borgirnar Raqqa og Mosul frá Ríki íslams sýndi mun markvissari nálgun, innsiglun hverrar borgar og hreinsun hennar síðan geira fyrir geira. Rússar jafna borgir niður í rústir og allir verða fyrir þessum stórskotaliðsárásum, jafnt óbreyttir borgarar og hermenn.

Her Pútíns er greinilega ekki Rauði herinn, rétt eins og Rússland nútímans er ekki Sovétríkin. Stofnanaspilling víðs vegar innan um stjórnarkerfið hefur haft áhrif á allt, svo sem yfirmenn sem hagnast á sölu varahluta og hunsa skipulagsstuðning í þágu álitsverkefna. Á meðan úkraínska varnarliðið eru að skjóta rússneska T-72 skriðdreka frá tímum kalda stríðsins eins og endur í tjörn, hefur rússneska forgangsverkefnið verið að panta nægan pening til að greiða fyrir næstu kynslóð hátækni Armata skriðdreka. Samt getur Armata skriðdrekinn lítið annað gert en að skrölta yfir Rauða torgið í skrúðgöngum á sigurdegi á hverjum 9. maí til að heilla mannfjöldann og erlenda fjölmiðla. Á vígvellinum myndi skriðdrekinn hljóta nákvæmlega sömu örlög og T-72 gerðin.

Úrvalssveitir, fallhlífarhermenn og sérsveitir Spetsnaz eru enn til innan rússneska hersins, en þær geta lítið áorkað á eigin spýtur í ringulreiðinni sem felst í slæmri yfirstjórnar og stjórn. Miklu erfiðara hefði verið að trúa skorti á framsýni sem fólst í því að innleiða nýja dulkóðaða fjarskiptakerfi rússneska hersins á tímum Sovétríkjanna, þegar slíkum mistökum var refsað harðlega. Fjarskiptakerfið á að teljast að öruggt og tengist 3G turna - sem Rússar eyðilögðu reyndar þegar þeir réðust inn í Úkraínu. Vegna þess að kerfið virkar einfaldlega ekki, verða rússneskir yfirmenn að hafa samskipti sín á milli í opnu tali í gegnum farsíma, þar sem úkraínskir sjálfboðaliðar hlusta á. Talið er að hið mikla mannfall rússneskra hershöfðingja megi rekja til þess að þeir nota hið opna farsímanet.

Innrásin í Georgíu árið 2008 var um margt merkileg en hún olli áfalli fyrir litla fyrrverandi Sovétlýðveldið en leiddi í ljós vanhæfni og veikleika af hálfu Rússlands og leiddi til áætlana um að endurbúa og endurbæta herafla Pútíns. Þær tilraunir hafa augljóslega mistekist. Þetta segir heilmikið um skort á hugsjónahyggju, heiðarleika og skyldurækni innan stjórnar rússneska hersins. Það er mjög erfitt að sjá hvernig hernaður getur breyst á svo seint og mikilvægu stigi innrásarinnar í Úkraínu.

Í Stalíngrad síðla árs 1942 kom Rauði herinn sjálfum sér og heiminum á óvart með skyndilegum viðsnúningi og vísbendingar eru um að hersveitir Pútíns séu að laga aðferðir sínar og undirbúa tvær stórar hernaðarlegu umkringingu, í kringum Kyiv og í austurhluta Úkraínu. Næstum stalínísk ásetning um að rétta rússneska herinn - studdur af aftöku liðhlaupa og fallandi foringja - gæti vel framlengt átökin í blóðbaði miskunnarlausrar, harðnandi eyðileggingar.

Uppfært: Nota bene, fréttir í dag benda til að Rússa séu að draga lið sitt til baka frá norðurhluta Úkraníu og það verður fært til Austur-Úkraníu, en er að koma í ljós það sem ég sagði en það er að rússneski herinn er ekki fær um stórstyrjöld. Ekii einu sinn við nágrannaríki sitt með löng og auðveld landamæri að fara yfir. Ef Pútín hefði dregið ályktun af framgangi BNA í Írak og hversu fámennt innrásarlið Bandaríkjamenn beittu, þá hefði hann sé að lágmark hálf milljón manna þarf til að taka svona stór land eins og Úkranía er. Og ein milljón  til halda landinu næstu árin til að kveða niður uppreisnir og skæruhernað.

Gegn öllum væntingum fyrir stríð lítur hins vegar út fyrir að hrun rússneska hersins sé mögulegt. Algjör upplausn siðferðis gæti leitt til auðmýkjandi afturköllunar, hugsanlega hrikaleg afleiðing af vanhæfni Pútíns til að skilja við hina sovésku fortíð.

Fyrsta snjallborgin?

Ég las ágæta grein um að Toyota sé að byggja 175 hektara snjallborg við rætur Fujifjalls í Japan. Ég birti hér samantekt úr greininni.

Toyota Motor Corporation hóf uppbygginguna fyrir skömmu á 175 hektara svokallaða snjallborg við rætur Japans Fujifjalls, um 62 mílur frá Tókýó.

Búist er við að borgin, sem Toyota hefur kallað „ofna borgina“ eða kannski er bara hugtakið snjallborg betra? Hún muni virka sem prófunarvöllur fyrir tækni eins og vélfærafræði, snjallheimili og gervigreind. Byrjunarhópur sem býr í borginni er um 360 uppfinningamanna, eldri borgara og fjölskyldur með ung börn munu prófa og þróa þessa tækni.

Þessir íbúar, sem búist er við að flytji inn í snjallborgina innan fimm ára, munu búa á snjöllum heimilum með vélfærafræðikerfi heima fyrir til að aðstoða við daglegt líf og skynjaratengda gervigreind til að fylgjast með heilsu og sjá um aðrar grunnþarfir.

Stefnt er að því að borgin hýsi meira en 2.000 starfsmenn Toyota og fjölskyldur þeirra, hjón á eftirlaunum, smásala og vísindamenn. 

Þróunin, sem er kölluð „ofna borgin“, mun innihalda göngugötur „samofnar“ götum sem eru helgaðar sjálfkeyrandi bílum. Gert er ráð fyrir að borgin verði fullkomlega sjálfbær, knúin vetnisefnarafalum.

The Woven City (ofna borgin) mun virka sem prófunarvöllur fyrir tækni eins og vélfærafræði, snjallheimili og gervigreind, að sögn fyrirtækisins. Líklega vísa Japanir í hugtakið "ofin borg" að þarna er nýjar tæknilausnir samofnar í eina tækni.

Fyrstu íbúar munu flytja inn innan fimm ára, sagði talsmaður Toyota.

Að lokum er búist við að í snjallborginni verði meira en 2.000 starfsmenn Toyota og fjölskyldur þeirra, hjóna á eftirlaunum, smásalar, heimsóknavísindamenn og samstarfsaðilar iðnaðarins.

Er þetta framtíðin? 

Heimild:  Insider

Einni setningu frá þriðju heimsstyrjöld

Þessi hugsun kemur upp þegar hlustað er á orðasalat Joe Biden og orð hans sem gætu undir réttum kringumstæðum komið af stað heimsstyröld. Hann talaði til dæmis um að fallhlífarhermenn væru á leiðinni inn í Úkraníu og það má túlka sem þátttöku BNA í stríðinu.

Annað skipti sagði hann að það þyrfti að skipta um valdhafa í Kreml (hljómaði þannig) en þessi orð gætu leitt til Rússar slitu samningaviðræðum, Pútín dustaði rykið af kjarnorkuvopna hnappinum o.s.frv. Hann gæti hugsað: Ef ég fer, þá fer heimurinn með mér, líkt og Hitler sagði á sínum tíma, ef ég fer, þá fer þýska þjóðin með mér.

Starfsfólk Hvíta hússins vann yfirvinnu við að leiðrétta orð Bidens.

Sjá hér slóð:

https://www.foxnews.com/politics/biden-stumbles-ukraine-invasion-afghanistan-withdrawal

 

Hér sést að honum er ekki treystandi til að svara einföldum spurningum 

https://www.foxnews.com/politics/photos-biden-caught-using-cue-cards-in-trying-to-paper-over-ukraine-gaffe-about-ousting-putin

Ég hef verið mjög gagnrýninn á Joe Biden, ef til vill vegna þess að ég er vel inn í bandarískum stjórnmálum og ég hef fylgst lengi með honum.  Sem persóna virkar hann viðkunnulegur en siðferðið virðist ekki upp á marga fiska. Slóð spillingarinnar virðist ná 35 ár aftur í tímann ef mið er tekið af orðum Hunter Bidens.  Mér líður eins og litla barninu sem sér keisarann nakinn en allir aðrir hann í sína fínasta pússi.

Í mínum augum skiptir engu máli hvort hann er Repúblikani eða Demókrati, bara hvort hann sé hæfur í starfið. 

Það góða í stöðunni er að Rússar virðast skilja að hann er ekki heill heilsu andlega, miðað við viðbrögð þeirra, og þeir jafnvel hent gaman að honum. Því virðist ekki vera hætta á kjarnorkustyrjöld, í bili a.m.k.  En orð skipta máli - sérstaklega í diplómatsíu - og það skiptir máli hver heldur á kjarnorkuboltanum svokallaða og getur hrunt af stað útrýmingu mannkyns. 

Bandaríkjamenn eiga yfir 4000 þúsund kjarnorkusprengjur og þeir geta verið jafnhættulegir heimsfriðinum og Rússar, Kínverjar og aðrar kjarnorkuvopnaþjóðir. Það skiptir máli hver er yfirmaður bandaríska herinn.

Öllum er ljóst að Joe Biden er ekki að fara inn í annað kjörtímabil en spurningin er hvort hann valdi óbætanlegan skaða áður enn hann lætur af embætti eða hrökklast úr því. 

 

Eru loftvarnir Íslands í lagi?

Íslendingar hafa lagt áherslu á að fá hingað gestasveitir - flugsveitr bandalagsríkja í NATÓ til að sinna loftrýmisgæslu landsins. Gallinn við slíkt fyrirkomulag er að þær eru tímabundnar, hafa ekki fasta viðveru, og sinna ekki fyrstu viðbrögð.  Höfum t.d. í huga að Rússar ætluðu að leggja undir sig Úkraníu á aðeins þremur dögum. Fyrstu viðbrögð skipta þvi öllu máli.

Það er gott og blessað að fá erlendar flughersveitir til að sinna loftrýmisgæslu landsins. En raunverulegar og fastir varnir, væri að hafa hér loftvarnarskeytakerfi sem skýtur niður allt sem flýgur og dróna. Við vitum að fyrstu aðgerðir óvinaher væri að:

1) Senda inn skemmdaverkasveitir sem eyðileggja innviði og taka yfir mikilvægar stofnanir.

2) Flug- og loftskeyta árásir á innlend skotmörk og lending framlínusveita (sjá innrás nasista í Danmörku á sínum tíma og hvað þeir ætluðu sér með Íkarus áæltunina).

3) Innrásarfloti beint að helstu þéttbýliskjörnum landsins og herlið skipað á land.

Hvar getum við leitað fyrirmyndir? Jú, til Ísraels. Lítum á loftvarnarkerfi þeirra sem svo sannarlega virkar og vísa ég hér í Wikipedia sem heimild:

Iron Dome (járn hjúpur) er hreyfanlegt loftvarnarkerfi fyrir alls kyns veðuraðstæður, þróað af Rafael Advanced Defence Systems og Israel Aerospace Industries. Kerfið er hannað til að stöðva og eyðileggja skammdrægar eldflaugar og stórskotaliðsskot frá 4 km til 70 km fjarlægð (43 mílur) í burtu og brautina myndi leiðir skeytin til ísraelsks þéttbýlissvæðis.

"Iron Dome var lýst yfir starfhæft og var upphaflega sett á vettvang 27. mars 2011 nálægt Beersheba. Þann 7. apríl 2011 tókst kerfinu að stöðva eldflaug sem skotið var á loft frá Gaza í fyrsta sinn. Þann 10. mars 2012 greindi The Jerusalem Post frá því að kerfið hafi skotið niður 90% eldflauga sem skotið var á loft frá Gaza og hefðu lent á þéttbýli. Seint á árinu 2012 sagðist Ísrael vonast til að auka drægni stöðvunar járnhvelfingarinnar, úr að hámarki 70 kílómetra (43 mílur) í 250 kílómetra (160 mílur) og gera hana fjölhæfari þannig að þeir gætu stöðvað eldflaugar sem koma úr tveimur áttum samtímis. 

Í nóvember 2012 gáfu opinberar yfirlýsingar til kynna að það hefði stöðvað yfir 400 eldflaugar. Í lok október 2014 höfðu Iron Dome kerfin stöðvað yfir 1.200 eldflaugar.

Til viðbótar við uppsetningu þeirra á landi, var greint frá því árið 2017 að Iron Dome skotstöðvar yrðu í framtíðinni settar á sjó á Sa'ar 6-flokka korvettum, til að vernda utan strandar olíu- og gas palla í tengslum við Barak 8 eldflaugakerfi Ísraels."

Landhelgisgæslan gerði tilraunir með dróna sem notaður var til eftirlits á Íslandsmiðum. Landhelgisgæslumenn voru hrifnir en ekki var til peningur til reksturs frekar en fyrri daginn.

Er þetta ekki eitthvað sem við ættum að íhuga? Vantar ekki sárlega hermálastofnun, eins og Varnarmálastofnun var, til að taka upplýstar ákvarðanir um varnir Íslands? Út frá hagsmunum Íslendinga? Alvöru loftvarnakerfi og ómönnuð loftför til að fyrstu bylgju innrásar og sveit kafbátaleitaflugvéla.

 

 

 

 

 

 

Hunter Biden hneykslið upp á yfirborðið eftir 2 ára þöggun

Nú hefur New York Time, vinstri fjölmiðlinn, virðurkennt að fartölva Hunter Biden og innihald hennar sé til í alvörunni. New York Post kom með fréttina, korteri fyrir forsetakosningarnar en Twitter og vinstri fjölmiðlar lokuðu á fréttina. Margir kjósendur í dag segja að afstaða þeirra hefði breyst ef þeir hefðu vitað af innihaldinu og líklega ekki kosið Joe Biden.

Tök Demókrataflokksins á fjölmiðlum og FBI (sem hefur vitað af innihaldinu í tvö og hálft ár) er svo mikil að þeim tekst að hafa áhrif á forsetakosningarnar. En þeir stjórna ekki öllu og nú, þegar skattayfirvöld hafa fjármál Hunters í rannsókn, getur NY Time ekki lengur falið málið og ákvað að vera réttum megin þegar málið fer fyrir dómstóla. Hugsanlega lendir sonur forseta BNA í fangelsi.

Hér kemur grein frá Newsweek um málið:

Hvernig kom siðspillt hegðun Hunter Biden og vafasöm samskipti hans og fjölskyldumeðlima hans við andstæðinga (BNA) og ólígarka hinum siðspillta Joe Biden  í hættu? Hvað vissi Jói, hvenær vissi hann það og hagnaðist hann beint eða óbeint? Að hve miklu leyti vofir hegðun Biden-fjölskyldunnar – enn í dag –  yfir mikilvægum málum í bandarískri utanríkisstefnu, og þar með þjóðaröryggi?

Við vorum svipt svörum við þessum mikilvægu spurningum í kosningunum 2020 – svipt okkur sjálfum – vegna einnar alvarlegustu upplýsingaóreiðu aðgerða Bandaríkjanna í sögunni, sem sýndist við fyrstu sýn sem vörn gegn rússneskri upplýsingaóreiðu aðgerð.

Nú hefur yfirstjórn valdastéttarinnar viðurkennt það. Það tók 17 mánuði, og 24 málsgreinar í grein við fyrstu sýn ótengdar, en grafið í frétt New York Times um að því er virðist umfangsmikla alríkisrannsókn á Hunter Biden, "Paper of Record" leiddi í ljós sannleikann sem við höfum lengi vitað: "Fartölva frá helvíti" hans Hunter er alvöru dæmi.

Við vissum þetta áður en Joe Biden var kjörinn. En milljónir Bandaríkjamanna gerðu það ekki vegna þess að fyrirtækjafjölmiðlar, djúpa ríkið sem þeir þjóna; sem eru samskiptarásir fyrir og samfélagsrisarnir sem ber út opinberar frásagnir þeirra sömdu sig saman um að bæla niður hina sönnu sögu á sama tíma og magna upp þá pólitískt sögu sem gagnaði þeim.

Ein skoðanakönnun sýnir að þessi aðgerð - hluti af samræmdu átaki valdastéttarinnar til að nota hverja valdapól til að grafa undan Donald Trump á meðan hún verndaði Joe Biden - gæti hafa breytt kosningunum 2020.

Fólkið sem þykist verja „lýðræði okkar,“ með öðrum orðum, hindraði lýðveldið með því að leyna almenningi hvers konar afgerandi upplýsingar sem stríð og friður lúta að.

Vert er að rifja upp hin mörgu lög sem felast í þessu hneyksli vegna þess að þau afhjúpa á svo ljóslifandi hátt víðtæka rotnun í valdkjarna landsins sem er í stakk búið til að verða fyrir utan stórfellda uppgjör.

Það er sú staðreynd að fyrirtækjafjölmiðlar afskrifuðu Hunter Biden fartölvusöguna Hróa hött sögu, neituðu að fylgja henni eftir og höfðu jafnvel frammi truflanir fyrir þáverandi frambjóðanda Biden þegar hann var spurður beint út í hana af þáverandi forseta Trump í kappræðum.

Það er sú staðreynd að fyrirtækjafjölmiðlar hlupu tvímælalaust með þá frásögn  fram að sagan væri „rússnesk upplýsingaóreiða“ til að réttlæta frávísun hennar, þrátt fyrir að það skorti áþreifanleg sönnunargögn til að sanna þessa vafasömu fullyrðingu.

Það er sú staðreynd að tugir háttsettra þáverandi og nú fyrrverandi leyniþjónustumanna (IC) embættismanna - fólk sem heldur fram að starfsgreinin krefsist jafnræðis, greiningarþrungna og að setja til hliðar stjórnmálum - fóðruðu fyrirtækjafjölmiðla þessa frásögn og misnotuðu stöðu sína með kærulausri yfirhylmingu.

Meira en 50 áberandi IC-meðlimir (njósnasamfélag Bandaríkjanna), fyrrverandi forstjórar CIA og þar með niður valdastiga, notuðu nöfn sín og orðspor til að geta staðlausar getgátur um að innihald fartölvu og aðstæður í kringum birtingu hennar „hafi öll klassísk einkenni rússneskrar upplýsingaaðgerðar“ - sem er náttúrulega gegn hagsmunum Trump-stjórnarinnar sem í raun réðu yfir leyniþjónustunni á þeim tíma, en hún neitaði harðlega ásökinni. Trump-hatandi njósnaranir, likt og fyrirtækjafjölmiðlar, lögðu ekki fram eitt sönnunargagn til að réttlæta ákæru eða ásökun sína.

Jú, þeir vörðust og viðurkenndu að „við viljum leggja áherslu á að við vitum ekki hvort tölvupóstarnir ... eru ósviknir eða ekki og að við höfum ekki vísbendingar um þátttöku Rússa ... . En þeir vissu vel að Politico og aðrir fjölmiðla myndu geysa fram með fyrirsagnir eins og: „Hunter Biden saga er rússnesk upplýsingaóreiða aðgerð, segja tugir fyrrverandi leyniþjónustumanna.“

Hversu tilgerðarleg var aðgerðin? Lítum á að það hafi verið fyrrverandi aðalaðstoðarmaður John Brennan, fyrrverandi forstjóra CIA – kannski sá Trump-brjálaðasti og alræmda óheiðarlegur af þeim embættismönnum sem þjónað yfirgnæfandi demókrata sem studdu bréfið – sem sá um dreifingu bréfsins til Politico. Hann afhenti það einum mest áberandi fréttaritara Djúpríkisins, og sannur Trump hatari, – kannski þekktastur fyrir að kynna hið alræmda Steele-skjal í hjarta Russiagate gabbsins – vitandi að þetta myndi koma frásögninni af stað.

Nánast allir viðkomandi sýndu enga iðrun vegna svikamylluna sem þeir studdu. Það var allt þess virði fyrir þá að skipta Trump út fyrir einhvern sem eyddi 50 árum í að misskilja öll helstu utanríkisstefnumál.

Það er líka sú staðreynd að samfélagstæknirisarnir tók þátt í ritskoðun á stórfrétt, ekki aðeins að koma í veg fyrir að fólk deili sögunni opinberlega, heldur í einkaskilaboðum og  taka deilendur sögunnar miðlunum af sakramentinu.

Twitter viðurkenndi það, mánuðum eftir kosningar, þegar skaðinn var skeður. Þetta skapaði fordæmi fyrir sífellt útbreiddari, næstum ónæmandi ranghugsunarritskoðun sem við sjáum í dag. Donald Trump er að sjálfsögðu bannaður á Twitter og fólk eins og Vladimir Pútín og félagi hans Ayatollah Khamenei er frjálst að tísta í frístundum á miðlinum. Upplýsingar um kínverskar kórónuveiruna sem settu fólk í bann fyrir sex mánuðum eru nú opinber frásögn CDC sem kynnt er á samfélagsmiðlum.

Sagan um Hunter Biden fartölvuna vofir yfir þessu öllu

Og hvar voru áðurnefndir fjölmiðlar varðandi ritskoðunina? Í besta falli hljóðir. Þeir sem hagnast mest á fyrstu breytingunni (á stjórnarskránni) hafa of oft orðið einlægustu talsmenn ritskoðunar, sérstaklega þegar hún þjónar pólitískri stefnuskrá þeirra.

Hunter Biden listasýningarsala sýnir raunverulegar siðareglur forsetans

Hunter Biden, sonur Joe Biden, forseti úr röðum demókrata, hefur sagt að það sé „nokkuð hugrekki að ákveða að sýna list og opna sjálfan sig fyrir gagnrýni á meðan hann á áberandi fjölskyldu." Á sama tíma stendur Hvíta húsið frammi fyrir hugsanlegum siðferðilegum vandamálum varðandi upplýsingar um söluna.

Þessir raunverulegu samsærismenn kærðu sig ekkert um að berjast gegn upplýsingaóreiðunni. Langt í frá eru þeir einhverjir af afkastamestu birgðaveitendum þess.

Þessum samsærismönnum voru sama um að „vernda lýðræðið“. Frekar en að glíma við fréttir New York Post um fartölvuna, og staðfestingarrannsóknir frá Tucker Carlson og víðar, börðust þeir í þjónustu framboðs sem myndi fyrirsjáanlega leiða til hörmunga fyrir Bandaríkin, frelsi og réttlæti.

Þeir gerðu það vegna þess að nauðsynlegt var að víkja forseta úr embætti sem var andstæður hagsmunum þeirra. Það er, þeir gerðu það af álitnum eiginhagsmunum, sem þeir kunna að telja að falli að þjóðarhagsmunum, en sem í reynd hefur sýnt sig að gera allt annað en það. Trump ógnaði völdum þeirra og forréttindum. Hann hafði endurreist herinn, hlúið að bandalögum og samstarfi til að fæla frá óvinum á sama tíma og hann minnkaði beinar skuldbindingar Bandaríkjanna erlendis, og horfði á og haldið verstu andstæðingunum í skefjum – undir forystu stærsta andstæðings allra, kommúnista Kína. Trump hélt þar af leiðandi Bandaríkin frá stríði og stuðlaði að friði í Miðausturlöndum með Abraham friðargjörðinni.

Trump var ekki hinn brjálaði kúrekinn með puttanna á kjarnorkusprengjunni. Hann var þjóðernissinni í friði í gegnum styrk og ferill hans sannaði það. Var þetta hans stóra synd í augum valdastéttarinnar?

Það er enn meiri forvitnilegt í þessari sögu. Hvers vegna sá The New York Times sig knúið til að viðurkenna það fyrst núna, eftir að fréttamenn almennra blaðaútgáfa eins og áðurnefnda Politico höfðu staðfest áreiðanleika stórs hluta innihaldsfartölvunnar mánuðum saman?

Er það einfaldlega vegna þess að málið gegn Hunter Biden, sem er talið vera skattamál, en sem Times greinir frá hefur þróast yfir í að snúast um peningaþvætti og möguleg gjöld fyrir skráningu erlendra umboðsmanna, byggist svo mikið á efni fartölvunnar, sem gerir það að verkum að ómögulegt að greina frá málinu á meðan maður hunsar beinlínis fartölvumálið?

Fartölvumál Hunter Biden sem var „rússnesk upplýsingaóreiðu aðgerð“ var í raun bandarísk upplýsingaóreiðu aðgerð.

Fallegar sögur, sérstaklega þær sem lekið hefur verið út af þjóðaröryggisbúnaði Bandaríkjanna – eins og „rússneska verðlaunafé til höfuð bandarískra hermanna í Afganistan“ eða „Trump kallaði hinu látnu bandaríska hermenn „tapara“ – eru í raun bandarískar upplýsingaóreiðu aðgerðir.

Þessar aðgerðir vekja upp frekari spurningar: Hvaða önnur slík veðmál hafa þeir sett í framkvæmd sem ekki er vitað um? Hvað annað gætu þeir gert, og munu þeir gera, við Trump árið 2024, eða hvaða öðrum frambjóðanda sem þeir telja vera ógn í framtíðinni?

Nei, fyrir utan skólana, sem temja sér sjálfsvígshugsun með bandarískri sjálfsfyrirlitningu og "vökudómi", stafar stóra ógnin á upplýsingasviðinu frá hinu vopnaða, ofur pólitísku þjóðaröryggiskerfi sem er í engum tenglsum við fólkið sem það á að verja, framsækinni pressu sem fallbýður sig hæstbjóðanda og svipað hugarfar samfélagsmiðlarisarnir sem vinnur hönd í hönd með þeim til að ritskoða og stjórna frásögnum.

Það er óendanlega miklu lúmskari þegar stofnanir sem fólkið treystir á til að halda það öruggu, upplýsir og gera frjálsa og opna umræðu gera samsæri gegn þeim landsmönnum sem þeir eru ósammála en þegar erlendir andstæðingar sjálfir blanda sér í segir  Ben Weingarten í Newsweek og lýkur hér með tilvísun (endurfrásögn) í grein hans.

Sjá heimild: Hunter Biden Laptop Scandal Is the Ultimate American Information Operation | Opinion