Talibanar taka tvær héraðsborgir í Afganistan

Það er í fréttum að Talibanar séu í stórsókn og stjórnarherinn ráði ekki við eitt eða neitt. En nota bene, ekki er sopið kálið þó í ausuna sé komið. Það hefur farið lítið fyrir því en héraðshöfðingjar - stríðsherrar, eru að safna að sér liðafla og vopn.  CIA verður með annan fótinn þarna og sér til þess að útvega vopn eins og í stríðinu gegn Sovétríkin. Talibanar réðu og réðu ekki Afganistan á sínum tíma. 

Ómögulegt er í raun fyrir miðstýrða stjórn að stjórna landinu vegna, eins og ég hef áður sagt, ólík þjóðerni, tungumál og menning og vegna landfræði landsins. Landið er fjöllótt og er eins og Tíbet, á þaki heimsins.

Kíkjum aðeins á sögu borgarastyrjaldarinnar í Afganistan sem skipta má í tvö tímabil. Frá 1992-1996 og 1996-2001.

Fyrri hluti borgarastyrjaldarinnar 1992 -1996

Fyrra tímabilið hófst 28. apríl 1992, daginn sem ný bráðabirgðastjórn átti að leysa af hólmi lýðveldið Afganistan, Mohammad Najibullah forseta, og endar með sigra talibana í Kabúl og stofna íslamska emíraldæmis Afganistan 27. september 1996.

Þann 25. apríl 1992 hafði borgarastyrjöld kviknað milli þriggja, síðar fimm eða sex, mujahideen herja, þegar Hezb-e Islami Gulbuddin undir forystu Gulbuddin Hekmatyar sem var studdur af pakistanska leyniþjónustunni (ISI) neitaði að mynda samsteypustjórn með öðrum mujahideen hópum og reyndu sjálfur að sigra Kabúl.

Eftir fjóra mánuði hafði þegar hálf milljón íbúa í Kabúl flúið borgina eftir mikla sprengjuárásir. Næstu ár mynduðu nokkrir þessara herskáu hópa margsinnis samtök og brutu þau jafnan aftur.

Um mitt ár 1994 höfðu upphaflegar íbúar Kabúl, tvær milljónir, farið niður í 500.000. Á árunum 1995–96 var ný herská herhreyfing  talibanar mynduð, studd af Pakistan og ISI, orðin sterkasta aflið.

Í lok árs 1994 höfðu talibanar náð Kandahar, árið 1995 tóku þeir Herat, í byrjun september 1996 tóku þeir Jalalabad og að lokum í lok september 1996 náðu þeir Kabúl. Baráttan myndi halda áfram næstu ár, oft á milli nú ríkjandi talibana og annarra hópa.

Seinni hluti borgarastyrjaldinnar 1996-2001

Annar hluti borgarastyrjaldarinnar er tímabilið frá því Talibanar sigruðu Kabúl og stofnuðu Íslamska emíraldæmið (furstaveldi) í Afganistan 27. september 1996 og innrás Bandaríkjanna og Bretlands í Afganistan þann 7. október 2001: tímabil sem var hluti af afgönsku borgarastyrjöldinni sem hafði hafist 1989, og einnig hluti af stríðinu (í víðari skilningi) í Afganistan sem hófst 1978 með innrás Sovétríkjanna.

Ríki íslamska ríkisins í Afganistan var áfram viðurkennd ríkisstjórn Afganistans af flestum ríkjum alþjóðasamfélagsins, íslamska emíraldæmi talibana í Afganistan fékk hins vegar viðurkenningu frá Sádi-Arabíu, Pakistan og Sameinuðu arabísku furstadæmunum.

Varnarmálaráðherra íslamska ríkisins í Afganistan, Ahmad Shah Massoud, stofnaði Sameinuðu fylkinguna (Norðurbandalagið) í andstöðu við talibana. Sameinaða fylkingin eða bara Norðurbandlagið innihéldu öll afgönsk þjóðerni: Tajika, Úzbeka, Hazara, Túrkmena, suma pashtúna og aðra.

Í átökunum fengu talibanar hernaðarlegan stuðning frá Pakistan og fjárhagslegan stuðning frá Sádi-Arabíu. Pakistanar gripu hernaðarlega inn í Afganistan og sendu herdeildir og hersveitir landamærahera sinna og hersins gegn Norðurbandalaginu. Al Kaída studdi talibana með þúsundum innfluttra bardagamanna frá Pakistan, arabalöndum og Mið -Asíu.

Þetta var staðan þegar Bandaríkin og vestræn ríki gerðu innrás í Afganistan. Borgarastyrjöld í fullum gangi. 

Sagt er að Afganistan sé grafreitur stórvelda, en landið er líka grafreitur Afganista, því að þeir geta ekki sjálfir haldið landinu saman. Það á ekki að reyna að halda því saman, heldur að skipta því upp eftir þjóðerni og tungumáli (og hvernig landslagið myndar náttúruleg landamæri).

Afganistan er fjölþjóðlegt samfélag og aðallega ættkvíslasamfélag. Íbúar landsins samanstanda af fjölmörgum þjóðernishópum: Pashtúnum, Tajiksta, Hazara, Úsbekista, Aimaq, Turkmena, Balocha, Pashaia, Nuristananna, Gujjar, Arabar, Brahuiar, Qizilbashar, Pamiriar, Kirgisistanar, Sadatar og fleirum. Þessir þjóðernishópar búa flestir saman á ákveðnum landsvæðum og auðvelt að mynda landamæri eftir þjóðerni.

En helsta vandamálið er að stærsta þjóðarbrotið eru Pashtúnar sem búa í Pashtuúnistan, á svæði sem er Suður-Afganistan og Norður Pakistans. Pashtunar eru 48% af heildarmannfjölda Afganistans og samtals í heiminum um 63 milljónir. Þessi þjóð býr beggja vegna landamæra Afganistans og Pakistans en Bretar bjuggu til þessi landamæri. Pakistanar munu aldrei leyfa þeim að sameinast í eitt ríki og missa sneið af riki sínu.

Um undanhald Bandaríkjanna og bandamanna þeirra

Aðeins nokkrar setningar í viðbót um brottför, undanhald eða flótta, hvað sem menn vilja kalla þetta um brotthvarf Bandaríkjahers frá Afganistan.

Það stefnir í sneypulegan endir á dvöl Bandaríkjahers í landinu. Bera má þetta við lok Víetnamsstríðsins en það endaði betur, þótt Bandaríkjamenn telja sig hafa tapað stríðinu. Í fyrsta lagi var samið um frið. Brotthvarf hersins úr landinu var skipulagt og í fullu samræmi við friðarsamkomulag. Í öðru lagi hélt stjórn Suður-Víetnams velli næstu tvö árin, og féll ekki fyrr en Bandaríkjamenn hættu að senda þeim vopn og fjármagn. Suður-víetnamski herinn tapaði fyrir þeim norður-víetnamaska.

Í tilfelli Afganistans eru engir samningar haldnir og talibanar nenna ekki einu sinni að bíða eftir að Bandaríkjaher fari úr landi, sem Norður-Víetnam gerði þó. Hætt er við að stjórn landsins falli mjög fljótt en þá gerist það sem ég hef verið að rekja hér að ofan, borgarastyrjöldin hefst að nýju. Talibanar eru það hataðir og menn eru minnugir miðaldarstjórn þeirra (sem meira segja þarna telst vera einstaklega harðneskjuleg).

 

 

 

 

Karl Marx - maðurinn sem kallað hefur dauða yfir hundruð milljóna manna

Þegar maður les daglegar fréttir um uppgang sósíalismans verður maður ávallt hissa að kenningar þessa manns skuli enn vera á lífi. 

Það væri eins og nasisminn / fasisminn væri endurnýjaður og iðkaður í nútíma pólitík. Já, það er hægt að bera saman báðar stefnunar og segja að þær hafi haft sömu mannskemmandi og manneyðandi áhrif á mannkynið.

Ef eitthvað er, þá eyðilagið sósíalisminn (kommúnismi ef menn vilja frekar það hugtak, en þetta er sama súpan hvort sem er) meira enda hafði stefnan meiri tíma til að eyðileggja líf manna.

Ég ælta að birta hérna ágætis grein sem ég þýddi um líf Karls Marx og af þeim lestri má álykta að maðurinn sjálfur hafi verið jafn ömurlegur og kenningar hans.

Þessi grein er eftir Richard Ebeling og ber heitið Karl Marx was a pretty bad Person. Sjá slóð hér að neðan ef menn vilja frekar lesa hana á ensku.

https://www.intellectualtakeout.org/blog/karl-marx-was-pretty-bad-person/

 

Greinin - Marx verður talsmaður fjöldamorða og einræðis í stað frjálslynds lýðræðis og félagslegs friðar eftir Richard Ebeling

Þegar Karl Marx lést í mars 1883 voru aðeins um tugur manns við útför hans í kirkjugarði í London á Englandi, þar á meðal fjölskyldumeðlimir. Samt, í meira en heila öld eftir dauða hans - og jafnvel þar til í dag - hafa verið fáir hugsuðir og hugmyndir þeirra hafa haft jafn áhrif á ýmsa þætti í nútíma heimssögu. Sannarlega, eins og sumir hafa sagt, hefur engin önnur trú eða trúarkerfi haft jafn mikil áhrif á heimsvísu og marxismi, frá því kristni fæddist og íslam reis.

Gagnrýni Marx á kapítalisma og kapítalískt samfélag hefur mótað mikið af félagslegri hugsun í vestrænum ríkjum sem leiddi til velferðarríkisins og mikilla afskipta stjórnvalda af efnahagsmálum. Hún þjónaði sem hugmyndafræðilegur merki sem hvatti til sósíalískra og kommúnískra byltinga tuttugustu aldar - sem hófst í Rússlandi 1917 og er enn pólitískt vald í dag í löndum eins og Kúbu, Norður -Kóreu, Víetnam og Kína.

Í nafni marxísku sýninnar á „nýtt samfélag“ og „nýjan mann“ leiddu byltingar sósíalista og kommúnista til fjöldamorða, þrælahalds, pyntinga og hungursneyðar tugmilljóna manna um allan heim.

Sagnfræðingar hafa áætlað að í tilraunum til að gera þennan „nýja“ og „betri“ sósíalíska heim hafi kommúnistastjórnir drepið allt að 200 milljónir manna á tuttugustu öld.

Einkalíf Karls Marxs

Karl Marx fæddist 5. maí 1818 í bænum Trier í Rínarlandi. Foreldrar hans voru gyðingar, með langa röð af virtum rabbínum úr báðum ættum fjölskyldunnar.

En til að fylgja eftir lögfræðilegum starfsferli í ríki Prússlands á þessum tíma skírðist faðir Karls Marx til mótmælendatrúar.Trúarmenntun Karls sjálfs var takmörkuð; snemma hafnaði hann allri trú á æðstu veru.

Eftir að hafa stundað nám í Bonn fluttist hann til Berlínar til háskólanáms við háskólans í Berlín til að vinna að doktorsgráðu í heimspeki. En hann var almennt latur og gerði lítið.

Peningunum sem faðir hans sendi honum til náms við háskólann var varið í mat og drykk, en margar nætur hans var eytt á kaffihúsum og á krám að drekka og rífast um heglíska heimspeki við aðra nemendur. +

Að lokum öðlaðist hann doktorsgráðu með því að skila doktorsritgerð sinni til háskólans í Jena í austurhluta Þýskalands. Einu raunverulegu störf Marx á lífsleiðinni voru einstaka greinar fyrir eða ritstjórar dagblaða og tímarita sem og í hvert sinn var það endasleppt, annaðhvort vegna lítils lesendahóps og takmarkaðs fjárstuðnings eða pólitískrar ritskoðunar stjórnvalda þar sem hann bjó.

Pólitísk starfsemi hans sem rithöfundur og aðgerðarsinni leiddi til þess að hann þurfti að flytja nokkrum sinnum, þar á meðal til Parísar og Brussel, og endaði hann að lokum í London árið 1849, þar sem hann bjó til æviloka, með einstaka ferðum aftur til meginlands Evrópu.

Þrátt fyrir að Marx væri „miðstéttar“ og jafnvel „viktorískur“ í mörgum daglegum menningarviðhorfum sínum, hindraði það hann ekki í því að rjúfa hjónabandsheit sín og drýgja hór. Hann stundaði nóg kynlíf með þjónustustúlku fjölskyldunnar til að hún ól hann ólögmætan son - og þetta undir sama þaki með konu sinni og lögmætum börnum hans (þar af átti hann sjö, þar af aðeins náðu aðeins þrjú á fullorðinsár).

En hann vildi ekki leyfa ólögmætu barni sínu að heimsækja móður sína í húsi hans í London hvenær sem hann var heima og drengurinn gat aðeins farið inn í húsið í gegnum eldhúsdyrnar á bakhlið hússins. Að auki lét hann vin sinn, fjárstuðningsmann sinn til langs tíma, og vitsmunalegan samstarfsmann, Fredrick Engels, ganga við faðerni og uppeldi barnsins til að koma í veg fyrir að félagsleg vandræðagangur falli á sjálfan sig vegna framhjáhalds hans.

Eins og sagnfræðingurinn Paul Johnson útskýrði í bók sinni, Intellectuals (1988):

 

Í öllum rannsóknum sínum á misgjörðum bresks kapítalisma rakst hann á mörg dæmi um láglaunafólk en honum tókst aldrei að grafa upp einn sem fékk bókstaflega engin laun. Samt var slíkur verkamaður til á hans eigin heimili ... Þetta var Helen Demuth [ævilöng þjónustustúlka fjölskyldunnar]. Hún fékk að halda sínu en fékk ekkert borgað ... Hún var gríðarlega vinnusöm, ekki aðeins að þrífa og skúra, heldur stýrði hún fjárreiður fjölskyldunnar ... Marx borgaði henni aldrei krónu ...

 

Árið 1849-50 ... [Helen] varð hjákona Marx og eignaðist barn ... Marx neitaði að viðurkenna ábyrgð sína, þá og aldrei, og neitaði algerlega orðróm um að hann væri faðirinn ...

 

[Sonurinn] var settur í fóstri hjá verkalýðsfjölskyldu sem ber fjölskylduheitið Lewis en honum var leyft að heimsækja heimili Marx [til að sjá móður sína]. Honum var hins vegar bannað að nota útidyrahurðina og var skylt að hitta móður sína aðeins í eldhúsinu.

 

Marx var dauðhræddur um að faðerni [drengsins] yrði uppgötvað og að þetta myndi valda honum skaða sem byltingaleiðtogi og sjáandi ... [Marx] sannfærði Engels um að viðurkenna [drenginn] í einrúmi sem sem yfirskyn fyrir neyslu fjölskyldunnar. En Engels ... var ekki fús til að taka leyndarmálið í gröfina. Engels lést, úr krabbameini í hálsi, 5. ágúst 1895; ófær um að tala en vildi ekki að Eleanor [ein af dætrum Marx] héldi áfram að hafa föður sinn að engu, skrifaði hann á blað: „Freddy [nafn drengsins] er sonur Marx ...

 

Illgjörn og dónalega framkoma Marx

 

Í skapi gat Marx verið grimmur og forræðishygginn. Hann kom fram við fólk sem hann var ósammála á grófan og meinlegan hátt og gerði oft grín að því á opinberum samkomum.

 

Marx hikaði ekki við að vera hræsnari; þegar hann vildi eitthvað frá einhverjum þá smjaðraði hann fyrir þeim með bréfum eða skjalli, en réðst síðan á þá með viðbjóðslegu máli á bak þeirra við aðra. Hann notaði oft kynþáttafordómafull og móðgandi orð til að lýsa hegðun eða framkomu andstæðinga sinna í sósíalísku hreyfingunni.

 

Til dæmis í bréfi til Frederick Engels frá 1862, lýsti Marx fremsta þýska sósíalista nítjándu aldar, Ferdinand Lassalle, á eftirfarandi hátt:

 

Gyðinga niggarinn Lassalle ... sem betur fer, fer hann í lok þessarar viku ... Mér er nú alveg ljóst að eins og bæði af lögun höfuðsins og áferð hárs hans að það sýnir - að hann kemur frá negrunum sem tóku þátt í flótta Móse frá Egyptalandi (nema móðir hans eða amma föðurætt blandaðist niggara).

 

Nú skapar þessi samsetning Þjóðverja og gyðinga með negrablöndu undarlega vöru. Þrýstingur og framkoma náungans er líka negra-lík.

 

Í huga Marx geymdi gyðingurinn í borgaralegu samfélagi kjarna alls þess sem hann taldi fyrirlitlegt í kapítalíska kerfinu og aðeins með endalokum kapítalískt kerfis væri endir bundinn á flestum þessum óaðlaðandi eiginleikum.

 

Hér er hugmynd Marx um hug gyðinga í Evrópu á nítjándu öld, úr ritgerð hans „Um gyðingaspurninguna“ (1844): Hver er hinn veraldlegi grundvöllur gyðingdóms? Hagnýt þörf, eiginhagsmunir. Hver er veraldleg sértrúarsöfnuður gyðinga? rugl. Hver er veraldlegur guð hans? Peningar! ... Peningar eru hinn afbrýðisami guð Ísraels svo enginn annar guð má vera til.

 

Peningar niðurlægja alla guði mannkynsins og breyta þeim í vörur ... Það sem er óhlutbundið í gyðingatrúnni - lítilsvirðing við kenningar, list, sögu, manninn sem markmið í sjálfum sér ... Félagsleg losun gyðinga er losun samfélagsins frá gyðingatrú. (karakters lýsing Marx á fullyrðingunni um „gyðingahugsun“ hljómar ótrúlega svipað þeirri sem síðar voru skrifaðir af „kynþáttafræðingum“ nasista á þriðja áratugnum, sem einnig fordæmdu gyðinga fyrir sömu eiginhagsmuna leit að peningum og væri afleiðing af hrörnandi áhrifa sem þeir trúðu því að Gyðingar hefðu á þýsku þjóðinni.)

 

Marx var líka það sem sumir gætu kallað sem ritþjófur. Frá 1852 til 1862 starfaði Marx sem evrópskur fréttamaður hjá New York Daily Tribune. Marx fannst of íþyngjandi að púnka út tvær greinar sem búist var við á viku, sem hann fékk tiltölulega vel borgað fyrir. Þess í stað eyddi hann tíma sínum í að taka þátt í byltingarráðum og rannsóknir, lesa og skrifa fyrir það sem varð frægt verk hans, Das Kapital. Á þeim áratug Marx sem hann starfaði hjá dagblaðinu skrifaði Friedrich Engels um þriðjung greina hans. Nafn Marx birtist enn á hliðarlínunum.

 

Skítugt heimili og persónuleiki sem passar við

 

Mörgum fannst persónulegt útlit og háttarlag Marx fráhrindandi eða jafnvel ógeðfellt.

 

Árið 1850 heimsótti njósnari prússnesku lögreglunnar heimili Marx í London undir því yfirskini að vera þýskur byltingarsinni. Skýrslunni sem njósnarinn skrifaði var deilt með breska sendiherranum í Berlín. Í skýrslunni segir að hluta:

 

[Marx] er lýsandi fyrir tilvist búhemskrar hugvísinda. Að þvo, snyrta og skipta um rúmföt eru hlutir sem hann gerir sjaldan og hann er oft drukkinn. Þó að hann sé oft aðgerðalaus dögum saman, vinnur hann dag og nótt með óþrjótandi þrek þegar hann hefur mikið verk að vinna. Hann hefur engan fastan tíma til að fara að sofa eða vakna. Hann vakir oft alla nóttina og leggur sig síðan fullklæddur í sófanum um hádegi og sefur fram á kvöld, ótruflaður yfir því að allur heimurinn komi eða fari í gegnum [herbergið hans] ...

 

Það er ekki eitt einasta hreint og heilsteypt húsgögn. Allt er brotið, slitið og rifið, með hálfri tommu ryki yfir öllu og mesta óreiða alls staðar ... Þegar þú kemur inn í herbergi Marx fá reykinga- og tóbaksgufur augun til að vökva ... Allt er óhreint og þakið ryki, þannig að það getur verið hættulegt að setjast niður. Hér er stóll með þremur fótum. Á öðrum stól eru börnin að leika sér að elda. Þessi stól er með fjóra fætur. Þetta er gestinum sem boðið er upp á, en eldamennska barnanna hefur ekki verið þurrkuð út og ef þú sest niður þá áttu á hættu á að eyðileggja buxur.

 

Önnur skýrsla um fund Marx var gefin af Gustav Techow, prússískum herforingja sem hafði gengið til liðs við uppreisnarsinna í Berlín í hinni misheppnuðu byltingu 1848.

 

Techow varð að flýja til Sviss eftir að hafa verið dæmdur og fangelsaður fyrir landráð. Byltingarhópurinn sem Techow tengdist í Sviss sendi hann til London og hann eyddi tíma með Marx. Í bréfi til byltingarsinna félaga sinna lýsti Techow áhrifum sínum af Marx, manninn og hugann.

 

Myndin var af kraftmikilli persónuleika sem hafði fyrirlitningu á bæði vinum og óvinum: Hann lét mér fyrir sjónir mann með bæði framúrskarandi andlega yfirburði og áhrifamesta persónuleika.

 

Ef hann hefði haft eins mikið hjarta og heila, jafn mikla ást og hatur, þá hefði ég farið í gegnum eldinn með honum þrátt fyrir að hann leyndi ekki einu sinni fyrirlitningu sinni á mér, heldur að lokum var hann alveg skýr um það .. . Ég harma, vegna okkar málstaðar, að þessi maður hefur ekki, ásamt framúrskarandi greind sinni, göfugt hjarta til ráðstöfunar.

 

Ég er sannfærður um að allt gott í honum hefur verið étið af hættulegum persónulegum metnaði. Hann hlær að fíflunum sem herma eftir hann trúarbragðafræðina hjá honum, rétt eins og hann hlær að [öðrum] kommúnistum ... og einnig borgarastéttinni ... Þrátt fyrir allar fullyrðingar hans um hið gagnstæða, kannski einmitt vegna þeirra, skildi ég að persónuleg yfirráð væri upphaf og endir alls sem skýring á athöfnum hans ... Og [Marx telur að] allir gamlir félagar hans séu, þrátt fyrir töluverða hæfileika, vel fyrir neðan sig og á bak við hann og ef þeir þora einhvern tímann að gleyma því, mun hann setja þá aftur á sinn stað með ósvífni á borð við Napoleon.

 

Kennslubók fyrir byltingu og fjöldamorð

 

Löngun Marx til að eyðileggja stofnanir samfélagsins og blóðþorsta hans í garð óvina í komandi kommúnistabyltingu var tekinn inn í aðgerðaáætlun hans, skrifuð með Engels, fyrir miðstjórn kommúnistadeildarinnar í mars 1850.

 

Hún lítur bókstaflega út eins og leikrit eða aðgerðaráætlun fyrir það sem Vladimir Lenin gerði við framkvæmd bolsévíka byltingarinnar í Rússlandi.

 

Hann sagði að markmið samtakanna væri „að steypa forréttindastéttunum af stóli,“ upphaflega í samvinnu við fámennu og frjálslyndu „borgaralega“ stjórnmálaflokkana.

 

Marx varaði við því að þessir lýðræðisflokkar vilji aðeins koma á frjálslyndri dagskrá með minni ríkisútgjöldum, öruggari einkaeignarrétti og nokkrum velferðaráætlunum fyrir fátæka.

 

Þess í stað sagði Marx: Það er áhugi okkar og verkefni okkar að gera byltinguna varanlega þar til allar meira eða minna eignarstéttir hafa verið hraktar úr valdastöðum sínum, þar til verkalýðurinn hefur sigrað ríkisvaldið og þar til samtök verkalýðsins hafa náð nægilega langt - ekki aðeins í einu landi en í öllum leiðandi löndum heims ... Áhyggjur okkar geta ekki einfaldlega verið að breyta séreign, heldur afnema þær, ekki þagga niður í stéttamótstæðum heldur afnema stéttir, ekki bæta samfélagið sem er til staðar heldur stofna nýtt.

 

Í því ferli að steypa frjálslyndri lýðræðisskipuninni sem tekur við völdum í kjölfar loka konungsveldanna sagði Marx að byltingarsinnaður verkalýðurinn þyrfti að mynda vopnuð „ráð“ utan valds og stjórn lýðræðisstjórnarinnar. Þetta er einmitt aðferðin sem Lenín krafðist í Rússlandi í formi „Sovétmanna“ eftir afsögn rússneska keisarans í mars 1917 og í andstöðu við nýstofnaða bráðabirgðalýðræðisstjórn sem kom í stað rússneska keisaraveldisins.

 

Marx fullyrti að ekki ætti að breyta lénlöndunum í einkabýli í eigu bænda. Nei, í staðinn átti ríkið að taka þau yfir og breyta þeim í sameignarbú sem allir meðal dreifbýlisbúa verða látnir búa og starfa á. Og allar atvinnugreinar yrðu að þjóðnýta undir sífellt miðstýrðri og allsherjar verkalýðsstjórn til að tryggja endalok kapítalismans og „borgaralegs“ lýðræðis.

 

Að auki sagði Marx að leiðtogar kommúnista verða að vinna að því að byltingarkennd spenna verði ekki skyndilega bæld niður eftir sigurinn. Þvert á móti, ... það verður að viðhalda henni eins lengi og mögulegt er. Langt frá því að andmæla svokölluðum ofsóknum-tilvikum vinsældrar hefndar gegn hötuðum einstaklingum eða gegn opinberum byggingum sem hatursfullar minningar eru tengdar við - verkamannaflokkurinn verður ekki aðeins að þola þessar aðgerðir heldur verður jafnvel að gefa þeim stefnu.

 

Með öðrum orðum, Marx krafðist þess að hlúa bei að æðisgenginni „hefnd gegn hötuðum einstaklingum“ sem þýddi greinilega hryðjuverk og fjöldamorð. Og þetta var líka merkisleið sem Lenín fylgdi til að tryggja sigur byltingar hans í Rússlandi.

 

Grunnvöllurinn fyrir alvöru harmleik

 

Hvernig varð Marx talsmaður fjöldamorða og einræðis í stað frjálslynds lýðræðis og félagslegs friðar?

 

Hvaða vitsmunaleg áhrif virkuðu á hann sem leiddu til þess að hann varð hugsjónamaður og talsmanns þess sem hann kallaði „vísindalega sósíalisma“ og trúarinnar á að „lögmál sögunnar“ réðu óumflýjanlegum dauða kapítalismans og óumflýjanlegum sigri kommúnismans?

 

Og hvernig skapaði hugmynd hans um örlög mannkyns grunninn að hörmungum mannsins í formi „sósíalisma í verki“ á tuttugustu öld?

 

Svo eru flestir íslenskir stjórnmálaflokkar sem kenna sig við vinstrið og eru stoltir af. Vinstri grænir, Samfylkingin, Viðreisn, Píratar og Sósíalistaflokkurinn sem virðist vera hreinn kommúnistaflokkur í dulargervi. Þeir sækja hugmyndafræði sína til Karl Marx, mismikið en þetta er grundvöllurinn. Eða gera þeir sem eru í þessum flokkum sér ekki grein fyrir hinni ægilegu sögu sem liggur að baki?

 

--

Þessi grein var upphaflega birt á FEE.org.

Ritchard Ebeling

https://www.intellectualtakeout.org/blog/karl-marx-was-pretty-bad-person/

 

 

 

Pólitísk réttarhöld í Bandaríkjunum vegna óeirðana 6. janúar í Washington

Nú fara fram réttarhöld í Bandaríkjunum vegna óeirðana 6. janúar síðastliðinn. Það er erfitt að finna rétta hugtakið til að lýsa hvað gerðist í raun þarna því að margt skrítið gerðist þarna á þessum degi.

Til upprifjunar má segja stuðningsmenn Donalds Trumps hafi farið inn eða réðust inn í Capitol eða þinghús Bandaríkjaþings. Siðan hafa staðið deilum um hvað gerðist í raun og eiga réttarhöldin sem nú standa yfir að varpa ljósi á atburðarrásina.

Upplýsingarnar sem við Íslendingar fáum eru fáar og ónákvæmar, jafnvel ósannar. Nú síðast er því haldið fram að fimm manns hafi látið lífið en í raun lést aðeins ein kona, stuðningsmaður Donalds Trumps, en hún var óvopnuð. Hún var skotin af stuttu færi af óþekktum lögreglumanni eða öryggisverði. Yfirvöld hafa ekki vilja láta í té nafn á lögreglumanninum né hvað gerðist og olli því að hún var drepin. Aðrir sem létust, létust eftir á, af ýmsum ástæðum, m.a. sjálfsmorð og hjartaáfall.

En nú skulum við fara kerfisbundið yfir atburðarásina til að átta okkur á málinu, koma með skilgreingar og lýsa atburðarásina og horfa á staðreyndir án merkimiða.

Störf Þingsins voru hindruð vegna mótmæla og fólk ruddist inn í þinghúsið

Mikilvægasti atburðurinn sem átti sér stað 6. janúar var að störf þingsins voru hindruð meðan „það sinnti stjórnarskrárbundinni málsmeðferð, þar sem bæði Fulltrúardeildin og varaforsetinn voru við vitnisburð og ræddu talningu ríkisvottaðra kosningaatkvæða en einnig átti að tilkynna og viðurkenna formlega vinningshafa forsetakosningar, sem vígja átti inn i embætti tveimur vikum síðar.“

Þingmenn og varaforseti neyddust til að rýma húsnæðið

Árásin á Capitol Hill leiddi til þess að þáverandi varaforseti, Mike Pence, og þingmenn voru fluttir á brott af öryggisástæðum. Vegna skrifræðislegrar vanhæfni, sem og ófúsleika Trump forseta til að draga kjark úr óeirðaseggjunum eða kalla til þjóðvarðlið, tók það klukkustundir lengri tíma en það ætti að þurfa að bæla niður æsinginn, hreinsa bygginguna og koma þinginu saman á ný. 

Annað er að lögregluliðið var fámennt, þótt ljóst væri að fjölmennur mótmælafundur yrði haldinn í höfuðborginni og þrátt fyrir ítrekaðar óskir yfirmanna lögreglumanna um fjölgun á vakt, var því ekki sinnt.  Ábyrgðin á þeirri ákvörðun hvíldi á herðum Nancy Pelosi sem forseti Fulltrúardeildarinnar.

Þing kom aftur saman samdægur

Í ljós kom eftir á að tjónið var í lágmarki. Það var engin þörf á að finna annan stað til að halda áfram þingstörf.  Engar líkur voru á því að Pence og þingið þyrftu að víkja frá skyldustörfum sínum. Þegar líða tók á daginn hafði Joe Biden verið viðurkenndur sem kjörinn forseti. Trump varð strax með skömmina á bakinu að skuldbinda sig til skipulegra valdaskiptin. Andstaða hans var þar með úr leik. Joe Biden var á réttum tíma vígður, enda enginn vafi á því að hann yrði það.

Ábyrgðin lögð á aðra

Orðræðan „uppreisn“ (e.insurrection) er orðum aukið enda hefur enginn sem handtekinn var, ákærður fyrir uppreisn. Kem að því síðar.

Lýsing dómsmálaráðuneytisins (undir stjórn ríkisstjórnar Bidens) að þarna hafi verið á ferð hægrisinnaðir öfgahópar sem réðust inn í þinghúsið er fráleit. Þarna voru á ferð stuðningsmenn Trumps og Repúblikana, flest allt venjulegt fólk. 

Svo skelfilegt sem 6. janúar virtist vera, var raunveruleg ógn við lýðræði ekki stuðningsmenn Trumps, heldur var það orðræða Trumps sjálfs, sem leiddi til að allt fór úr böndunum. Hann kynnti undir óánægjuna en hann sagði aldrei beint að gera ætti uppreisn, heldur að fólk ætti að koma saman friðsamlega og mótmæla. Hins vegar vegna óábyrgra yfirlýsinga Trumps, misstu allir aðilar tök á aðstæðum, mótmælendur sem og lögregluliðið.

Það var að snúa valdi og álit forsetaembættisins gagnvart stjórnarskránni sem olli þessu. Badnaríkjaforsetar eru svarnir í embætti að varðveita, vernda og verja stjórnaskrána og þeim ber að stuðla að friðsamlegum valdaskiptum sem Trump gerði ekki. Það er svo önnur saga hvort kosningasvindl hafi átt sér stað og verður ekki fjallað um hér.

„Hvati til uppreisnar“?

Meðal ákærugreina Demókrata um meint embættisafglöp Trumps og yfirlýsingu þeirra fyrir réttarhöldin sem lögð var fyrir öldungadeildina mánuði síðar, var hvati til uppreisnar.

Þessar ásakanir reyndust vafasamar og í ljós kom, reyndist vera fölsk ásökun um að óeirðaseggir hafi valdið dauða Brian Sicknick lögregluþjóni í höfuðborginni með því að slá í höfuð hans með slökkvitæki. Í raun og veru dó Sicknick af náttúrulegum orsökum (tveir blóðtappar) daginn eftir uppþotið; hann hefði ekki orðið fyrir árás með barefli og enginn (þar á meðal tveir óeirðaseggir sem sakaðir eru um að hafa ráðist á hann með úðabrúsa) hefur verið ákærður fyrir manndráp. Enginn sem sitja í varðhaldi, er ákærður fyrir ,,uppreisn", heldur fyrir að hindra störf þingsins og ólögleg vera í húsinu.

Rannsóknin á atburðarásar þann 6. janúar misheppnuð

Rannsóknin gæti auðveldlega verið stjórnað af fastanefndum þingsins eða af sérstakri nefnd, kannski tvíhliða nefnd, stofnuð í þeim tilgangi en breyttist í pólitískan skrípaleik af hálfu Demókrata í Fulltrúadeildinni en þar voru þeir með meirihluta og réðu framgang rannsóknarinnar.

Fulltrúardeildar Demókratar, sem tókst að ákæra Trump tvisvar, seinna skiptið á æðisgengnum hraða, gætu hafa fengið slíkar yfirheyrslur í gangi en gerðu það ekki.Þeir voru of ákafir í að koma Trump úr embætti og koma í veg fyrir framtíðarkjör hans í forsetaembætti.

Reyndar, jafnvel þegar Demókratar voru að krefjast þess að samráðnefnd væri eina leiðin, tókst tveimur fastanefndum öldungadeildarinnar undir forystu Repúblikana að rannsaka og gefa út langa tvíhliða skýrslu um ótrúlega misbrest í öryggis- og upplýsingaöflun sem leiddi til þess að múgurinn náði að yfirbuga lögregluliðið. Það er ekki fyrr en nú sex mánuðum síðar, þegar Demókratar ráða báðum deildum Bandaríkjaþings og forsetaembættinu, að þeir ráðast í umfangsmikla rannsókn með engum stuðningi Repúblikana (utan tvo utangarðsmanna) sem kalla má því pólitísk réttarhöld og alla tíð verður vafi á réttri niðurstöðu.

Orðræðan um  að atburðir 6. janúar sé á pari við Jihadista sem myrtu 3.000 er ekki rétt

Demókratar hafa reynt að líkja óreiðirnar í Washington við atburðarrásinu 11.09.2001 á Bandaríkin en samlíkingin á sér ekki stoð í raunveruleikanum enda létust þá hátt í þrjú þúsund manns í skipulagri hryðjuverkaárás en aðeins einn stuðningsmaður Trumps í seinni atburðinum. Enginn mótmælenda var vopnaður og verknaðurinn ekki skipulagður fyrirfram. Ástandið fór hreinlega úr böndunum.

Enginn er ákærður fyrir uppreisnartilraun og einn sakborningur hefur viðurkennt brot og fær stuttan dóm.  Refsiramminn er sagður vera þrjú og hálft ár fyrir brotin fyrir sakborninganna.

Hvað er uppreisn gegn valdstjórninni?

Uppreisn er lýst sem „ofbeldisfullt uppreisn innanlands sem felur í sér að hefja stríð gegn Bandaríkjunum eða andæfa valdi stjórnvalda með valdi.“ Alríkislög líta á samsæri um að gera þessa hluti sem uppreisn í hegningarlögum (kafli 2384) sem hefur verið beitt í tengslum við alvarlegar hryðjuverkaárásir.

Uppreisn er að framkvæma byltingu. Það er athyglisvert að þrátt fyrir allt pólitískt brölt og tal um uppreisn hefur enginn af þeim hundruðum óeirðaseggja, sem hingað til hafa verið handteknir, verið ákærður fyrir alríkisglæpina uppreisn eða uppreisnarhvatningu.

Viðkomandi löggæslustofnanir brugðust

 

Eins og hefur verið á, stóðu óeirðaseggirnir 6. janúar ekki í eiginlegu stríði gegn Bandaríkjunum. Þeim var ekki aðeins tvístrað á nokkrum klukkustundum; áðurnefnd skýrsla öldungadeildarinnar bendir til þess að óreiðunni hefði verið lokið enn hraðar - og kannski ekki einu sinni byrjað í fyrsta lagi - ef viðkomandi löggæslustofnanir hefðu komið nægilegum fjölda lögreglumanna til starfa.

 

Reyndar var eini maðurinn sem drepinn var í návígi, Ashli ​​Babbitt, stuðningsmaður Trumps og óeirðaseggur en hún var skotinn var af óþekktum öryggisverði þegar hún og aðrir reyndu að ryðjast út um dyrnar sem leiða að anddyri forseta, sem veitir aðgang að sal Fulltrúardeildarinnar. Vopnuð uppreisn átti sér ekki stað. En þetta er samt sem áður alvarlegur atburður sem hefði getað farið verr.

 

En hafa verður í huga að hundruð stuðningsmanna Trump gerðu ekkert alvarlegra en að fara ólöglega inn í þinghúsið, sem kann að tilheyra þjóðinni, en samkvæmt lögum er það alríkisbygging með takmarkaðan aðgang.

 

Byggt á opinberum upplýsingagjöf dómsmálaráðuneytisins skýrir CBS News frá því að meira en 130 manns hafi verið ákærðir fyrir að hafa ráðist á, mótmælt eða hindrað störf alríkislögreglumanna; yfir 40 hafa verið ákærðir fyrir að nota hættuleg vopn (þó að þessar ákærur snúi aðallega um að bera úðabrúsa, ekki skotvopn); og aðrir þrjátíu hafa verið ákærðir fyrir að einhverju leyti að eyðileggja eigur. Þetta má kalla þjóðarskömm en einnig áfellisdómur á öryggisgæslu þinghússins.

 

Þetta er aðvörun til næstu forseta að fara varlega í að véfengja niðurstöður kosninga og gæta orða sinna en einnig að brotalöm er í gæslu þinghússins.

 

 

 

 

 

Maðurinn sem sigraði Ottómanaveldið - Eugene Francis af Savoy

Eugene Frans frá Savoy – Carignano var prins(18. október 1663 - 21. apríl 1736) betur þekktur sem Eugene prins var marskálkur í her Heilaga Rómverska heimsveldisins og austurrísku Habsborgarættarinnar á 17. og 18. öld. Hann var einn farsælasti herforingi síns tíma og reis til æðstu embætta ríkisins við keisarahirðarinnar í Vínarborg.

Á ferli sem spannaði sex áratugi þjónaði Eugene þremur heilögum rómverskum keisurum: Leopold I, Joseph I og Charles VI. Hans fyrstu aðgerðir voru gegn Ottómana Tyrkjum í umsátrinu um Vínarborg árið 1683 og síðari styrjöld hinnar heilögu deildar áður en hann þjónaði í níu ára stríðinu og barðist við hlið frænda síns, hertogans af Savoy.

Frægð prinsins var tryggð með afgerandi sigri hans gegn Ottómanum í orrustunni við Zenta árið 1697 og aflaði honum frægðar um alla Evrópu. Eugene jók enn orðspor sitt í stríðinu á Spáni þar sem samstarf hans við hertogann af Marlborough tryggði sigra gegn Frökkum á vígvöllunum í Blenheim (1704), Oudenarde (1708) og Malplaquet (1709); hann náði frekari árangri í stríðinu sem hershöfðingi keisara í her keisarans á Norður-Ítalíu, einkum í orrustunni við Tórínó (1706). Endurnýjuð stríðsátök gegn Ottómanum í Austur-Tyrkneska stríðinu styrktu orðspor hans með sigrum í orrustunum  Petrovaradin (1716) og afgerandi sigur í viðureigninni um Belgrad (1717).

Útþenslustefna Kína í Suður-Kyrrahafi

Hér er ágætis grein um útþenslustefnu Kínverja í Kyrrahafi. Þar sem greinin er ágætlega skrifuð, ætla ég ekki að skrifa sjálfur um efnið, heldur einungis þýða hana. Hún er svo hljóðandi:

,,Í dag er Kína að sækja fram með árásargjarna stefnu til að ráða yfir svokölluðum fyrstu og annarri eyjakeðjum austur og suður af Kína. MacArthur var fyrstur til að leggja áherslu á hversu mikilvægt þetta hafsvæði væri til að hemja yfirgang kínverskra kommúnista í kalda stríðinu og vernda eigin Kyrrahafsvæng Bandaríkjanna. Lokamarkmið Kína er að ýta Bandaríkjunum út af svæðinu, hræða bandamenn Bandaríkjanna eins og Japan, vernda kínverskt sjóveldi eins langt austur á bóginn og til Havaí og Alaska.

Þar af leiðandi hefur Eyjaálfu svæðið, víðáttumikið haf með mörgum eyjaríkjum, þar á meðal Papúa Nýju-Gíneu, Tonga, Vanuatu, Fiji og Salómonseyjum, orðið að brýnu viðfangsefni stórvelda  og  með nýju stefnumótandi mikilvægi.

Árásargjörn viðleitni Kína til að verða ráðandi veldi á svæðinu hefur  brugðið bæði stjórnvöld í Ástralíu og Japan, sem hafa bæði reynt að koma í veg fyrir að þessi örsmáu ríki falli undir áhrifasvæði kínverskra stjórnvalda.

Ástralska ríkisstjórnin hefur aukið verulega hjálparpakka sína til ákveðinna Kyrrahafseyja, sem margar eiga í erfiðleikum efnahagslega, og stjórnvöld í Tókýó hafa gengið í samstarf við stjórnvöld í Canberra um að auka hjálp sína.

BNA hafa líka mikilvægu hlutverki að gegna við að snúa við kínversku öldunni í Kyrrahafi og viðhalda friði og stöðugleika sem hefur verið ríkjandi á svæðinu síðan í síðari heimsstyrjöldinni, þegar margir Bandaríkjamenn gáfu líf sitt eftir að stjórnvöld í Washington höfðu verið sein að bregðast við svipaðri áskorun frá keisaraveldi Japans.

Viðleitni Kína til að ráða yfir fyrstu eyjakeðjunni hefur vakið mikla athygli á undanförnum árum. Meðal markmiða Peking er ekki aðeins yfirtaka Taívans, sem er ævarandi áhyggjuefni Kínverja. Það er einnig stefnan að mótmæla yfirráðum Japana yfir Senkaku-eyjum og byggja upp og hervæða hólma til að styrkja ólöglegar kröfur sínar til fullveldis yfir hluta Suður-Kínahafs.

Minna hefur orðið vart við nýlegar viðleitni Kínverja í annarri eyjakeðjunni, sem teygir sig langt út í miðja Kyrrahafið. Margar þessara eyja voru vettvangur blóðugra bardaga milli Bandaríkjanna og Japans í síðari heimsstyrjöldinni.

Stefna Kína í dag speglar kaldhæðnislega stefnuna í Tókýó á þeim tíma - ýta aftur Bandaríkjunum og reka fleyg milli Washington og svæðisbundinna bandalagsríkja, sem nú felur í sér lýðræðislegt Japan.

Í dag snýst að sjálfsögðu baráttan um efnahagslega og viðskiptalega samkeppni, en með augljós hernaðarleg og pólitísk áhrif - kostir sem voru MacArthur augljósir fyrir tæpum átta áratugum og eru fyrir stjórnvöld í Peking í dag.

Fjórtán sjálfstæðar Kyrrahafseyjar eru innan seinni eyjakeðjunnar. Þær eru mjög fjölbreyttar hvað varðar menningu, tungumáli og stjórnmálakerfum en eiga það  sameiginlegt að finna fyrir miklum þrýstingi frá Kína um að verða hluti af vaxandi efnahagslegu valdi  þess í Asíu. Í dag er Kína stærsta viðskiptalandið á svæðinu. Heildar fjárhagsaðstoð Peking við Kyrrahafseyjar hefur vaxið í 5,9 milljarða Bandaríkjadala síðan 2011.

Mikil áhersla beinna fjárfestinga Kínverja, um það bil 70%, hefur verið á Papúa Nýja-Gíneu. Í ljósi vaxandi að þær eru háðar Peking er ekki að undra að eyþjóðin var fyrsta landið til að viðurkenna kröfur Kína um fullveldi í Suður-Kínahafi, jafnvel þó að dómstóll við fastan gerðardóm í Haag myndi síðar, árið 2016, úrskurða þær fullyrðingar að séu ólögmætar. Frá landfræðilegum sjónarhóli myndi það að ná yfirráðum yfir Papúa Nýju Gíneu, setja Kína í þá stöðu að hindra Ástralíu frá sjóleiðum norður til Japan og norðaustur til Bandaríkjanna {ég minni á að straumhvörf í stríðinu milli Bandaríkin og Japans urðu einmitt í orrustunni um Kóralhaf og við Midway í seinni heimsstyrjöldinni og Ástralía hefði legið opin fyrir japanskri innrás}.

Önnur Eyjaálfuþjóð sem viðurkennir kröfur Kína bæði í Suður- og Austur-Kínahafi er Vanuatu. Í fyrstu tóku íbúarnir fagnandi kínverskum fjárfestingum og viðskiptum til pínulitla lands síns, en vaxandi straumur kínverskra verkamanna og íbúa í hlutastarfi vakti ótta við yfirtöku Kínverja, sem versnaði með áformum um að koma á fót heilum kínverskum bæjum með 10.000 til 20.000 manns hvor , en höfuðborg Vanuatus hefur aðeins 40.000 manns. Nú eru sögusagnir um að Peking þrýsti á stjórnvöld að samþykkja byggingu hafnar sem hægt væri að nota í hernaðarlegum tilgangi, ekki ólíkt aðstöðunni sem Kína er að byggja við Djibouti á Afríkuhorninu.

Önnur eyjamarkmið kínverskra viðskipta og fjárfestinga eins og Tonga, Fídjieyjar, Samóa og Salómonseyjar gætu þjónað sem gagnlegum staðir  fyrir kínverska flutninga- og upplýsingaöflunarstaði svipaða þeim sem Peking hefur byggt í Spratly-eyjum í Suður-Kínahafi.

Verðið fyrir að fara gegn óskum Peking er hátt. Palau var áður uppáhaldsáfangastaður kínverskra ferðamanna auk fjárfestinga. Þegar Palau neitaði að slíta diplómatískum samskiptum við Taívan, lokaðist skyndilega á flæði kínverskra peninga og skildi Palau eftir með tóm hótel, ókláruð byggingarsvæði og skuldafjall við kínverska banka sem sýna engin merki um að minnka.

Kínverskir peningar hafa einnig stutt anstöðuöfl í Samveldinu Norður-Marianas-eyjum gegn tilraunum Bandaríkjamanna til að nota eyjarnar til herþjálfunar, þar á meðal á Tinian. Þar eru kínverskir fjárfestar að skipuleggja spilavíti nálægt þar sem bandarískir landgönguliðar eru sendir frá Okinawa. Nýlega hafa kínverskir vísindamenn lækkað hljóðskynjara niður í Mariana skurðinn nálægt bandaríska yfirráðasvæðinu í Gvam, þar sem aðal herstöð Bandaríkjanna í Vestur-Kyrrahafi er. Þetta gæti verið notað til að rannsaka hafið eða fylgjast með kafbátum.

Í hinum forna kínverska leik Go reyna leikmenn hægfara og umlyktandi aðferð við að umkringja andstæðing sinn. Einstaka hreyfingar eru oft tvíræðar, sveipaðar fyrirætlanir þar til mótaðgerðir koma of seint. Kína hefur leikið Go í Suður-Kínahafi. Nú er það að leika sama leikinn í Suður-Kyrrahafi.

Sögulega séð reynast lýðræðisríki einmitt viðkvæm fyrir svona hægu uppsöfnuðu forskoti. Sem betur fer hefur Bandaríkin forskot sem Kína skortir; bandamenn sem deila áhyggjum með þeim og munu hjálpa til við að deila byrðunum. Á sama tíma og sumir hafa áhyggjur af skuldbindingu Bandaríkjanna við bandalög er Suður-Kyrrahafið þar sem Bandaríkjastjórn getur tekið þátt í leiðandi andstöðu Japans og Ástralíu.

Leiðtogar Japans og Ástralíu sjá ógnina koma og gera ráðstafanir til að vinna gegn aðgerðum Peking. Ástralía hefur verið stærsta hjálparstofnunin á svæðinu, og Japanir hafa einnig verið duglegir að veita aðstoð. Á meðan lítur út fyrir að bandarísk aðstoð við svæðið sé lítil í samanburði.

Sameiginlega hafa Bandaríkin, Ástralía og Japan tækin til að vinna á móti með þróunaraðstoð, viðskiptum, uppbyggingu getu og hernaðarsamstarfi til að vinna gegn flóknum leik Kína í Suður-Kyrrahafi. Saman geta ríkin gert heiminum grein fyrir metnaði og aðgerðum Kínverja í Suður-Kyrrahafi, eins og í Asíu í heild. Douglas MacArthur sagði það best - Kyrrahafið, þar á meðal víðfeðm eyjar, er „verndandi skjöldur fyrir alla Ameríku,“ en einnig bandamenn Bandaríkjanna. Okkur myndi öllum ganga vel að gefa svæðinu gaum.“

Heimild: Arthur Herman og Lewis Libby, Hudson Institute, sjá slóð: https://www.hudson.org/research/14877-china-the-south-pacific-and-mac-arthur-s-ghost

Svo er við að bæta mikið áhyggjuefni að stjórn Joe Bidens (Kamala Harris) sendir frá sér veika strauma og skilaboð til umheimisins. Augljósar árásir og njósnir Rússa og Kínverja í Bandaríkjunum eru látnar ósvaraðar.  Hunter Biden, sonur Joe Biden, virðist vera í vasa þessara ríkja en hann hefur fengið mikið fé frá kínverskum og rússneskum aðilum. Þetta skapar augljós öryggisáhættu, ef sonur forsetans er í hættu vegna fjárkúgunar erlendra aðila. 

Fartölva Hunter Bidens, fartölva frá helvíti eins og hún er oft kölluð, hefur leitt í ljós mörg leyndarmál um einkahagi hans en hann virðist vera skotheldur fyrir bandarískum lögum. Alveg sama hvað þeir feðgar gera eða segja, engar afleiðingar virðast vera en á sama tíma hafa stuðningsmenn Donalds Trumps verið ákærðir í hrönnum og sumir fangelsaðir. Ráða Demókratar bandaríska stjórnkerfið?

Nýjasta nýtt í stöðunni er að Japan segist líta á árás á Taívan sem árás á sig en með þessari yfirlýsingu, geta japönsk stjórnvöld virkjað herinn samkvæmt stjórnarskrá landsins til stríðsátaka. Þetta er í fyrsta sinn sem Japanir koma með slíka yfirlýsingu en japanski herinn er óheimilt að berjast á erlendri grundu. Annað áhyggjuefni er samkvæmt ,,war games“ eða stríðshermilíkunum, gæti kínverski sjóherinn unnið þann bandaríska í Suður-Kínahafi.

Það yrði líkt og með útþensku keisaraveldis Japans á sínum tíma, Bandaríkin færu hallokandi fyrsta árið eða árin. En líkt og þá, þá eiga Bandaríkin marga öfluga bandamenn, s.s. Ástrala, Japani, Fillipseyinga, Indverja o.s.frv. og þeir munu óhjákvæmlega snúast á sveif með BNA ef á reynir og snúa spilinu Go við.

 

 

 

 

Mismæli Joe Bidens eða elliglöp?

 

Þeir sem fylgjast vel með pólitík í Bandaríkjunum vita að umræður eru í gangi um andlegt heilsufar Joe Biden. Það hefur gengið svo langt að fyrrum læknir Hvíta hússins, sem var læknir í tíð þriggja forseta, hefur kvatt til að Joe Biden undirgengist vitsmunapróf til að skima fyrir elliglöp og þar af leiðandi hvort hann sé hæfur til að gegna embættti Bandaríkjaforseta. Joe Biden er elsti forseti Bandaríkjanna frá upphafi og sá elsti sem kosinn var í embættið.

Nýverið var hann í beinni útsendingu hjá CNN en þar átti hann erfiða tíma. Hann datt út reglulega (fékk samt hjálp þáttastjórnanda)og virðist vera ruglaður í ríminu.

Athyglisvert er að íslenskir fjölmiðlar hafa ekki minnst einu orði á þetta. Hvers vegna skyldi það vera? Getur verið að þeir lesi eða horfi aðeins á fjölmiðla eins og CNN og The Washington Post? Ef svo er, þá fá þeir brenglaða mynd af ástandinu í Bandaríkjunum. Betra er að horfa á fjölmiðla eins og Newsmax og Foxnews sem eru greinilega andstæðingar Demókrata og Joe Biden, við vitum að þeir draga ekkert undan. Þeir eru að sjálfsögðu hlutdrægir en viðurkenna það fúslega. Svo á ekki við um The Washington Post sem var eitt sitt mjög virt blað. Þeir þykjast enn vera hlutlaus fjölmiðill en eins og við vitum er slíkur fjölmiðill ekki til.

Kíkjum á hvað andstæðingar Joe Biden sögðu um sjónvarpsútsendingu CNN.

Tucker Carlson: Understanding Joe Definition Of "Misinformation": https://fb.watch/6WmVRuKicq/

Stinchfield: Joe Biden needs to take a cognitive test:

https://fb.watch/v/3pr_COKfB/

Benny Johnson:

Biden BRAIN BREAKS Live on CNN - America CRINGES, Then Erupts in Laughter:  https://fb.watch/v/1u-vcNTpa/

 

Hannity: https://fb.watch/6WLTvf9--S/

Hér að neðan má sjá mynstrið í stöðugt minnkandi andlegri getu Joe Bidens. Bandaríkjamenn nota hugtakið ,,gaffe" ekkert íslenskt hugtak nær til þessa orðs svo ég viti. En það má útleggjast sem ,,...óviljandi athöfn eða athugasemd sem veldur upphafsmanni sínum vandræði; klúður."

Joe Biden Most Awkward Gaffes Of All Time (Part 1):https://www.youtube.com/watch?v=z_wlQZ5N_2k

Joe Biden Most Awkward Gaffes of All Time (Part 2)

https://www.youtube.com/watch?v=fNQAbF33gFM&t=51s

 

Blóðakrar Kambódíu

Mynd: Úr kvikmyndinni The Killing Fields. Það var erfitt að finna réttu myndina, svo svakalegar eru myndirnar af fjöldagröfunum.

Kambódía kom mér í hug þegar ég horfði á fréttaþátt um vinstri hreyfinguna í Bandaríkjunum og einstaka róttæka hópa hennar en hugmyndafræði þeirra á margt skyld við hugmyndafræði Rauðu khmerarana, enda eiga báðar að rekja ættir til sósíalískra hugmyndafræði.  

Hugmyndafræðin er einföld, allt vestrænt er vont og sérstaklega kapitalismi, einstaklingsframtakið og einstaklingsfrelsi. Hópurinn gengur fyrir en einstaklingurinn og þarfir hans eru vondar. Við erum ein fjöldskylda segja þeir og við eigum að sækja styrk okkar í hreyfinguna og ala börnin upp í sósíalískri hugmyndafræði. Kjarnafjöldskyldan er vond (segja báðar hreyfingarnar) og hvíti maðurinn er fæddur kynþáttahatari.

Að sjálfsögðu gengur vintstri sósíalistahreyfingin í Bandaríkjunum ekki um drepandi heilu hópana en róttækustu hóparnir innan hennar hafa þó efnt til óeirða með tilheyrandi eignaspjöllum og dauðsföllum. Hugmyndafræðin gengur út að umbytla samfélaginu og hópurinn, ekki einstaklingurinn, er það sem allt samfélagið snýst um.

En þessi grein á að fjalla um róttækustu sósíalísku hreyfinguna, Rauðu knemaranna, sem birtust á seinni helmingi tuttugustu aldar, skákuðu jafnvel stalínismann og maóismann í morðæði sínu.

Rauðu khmerarnir vildu byrja á árinu núll og vildu umbylta samfélaginu frá grunni. Milljónir manna voru fluttir úr borgum í raunverulegar fangabúðir þar sem fólk vann og dó við harðan kost. Allir menntamenn eða þeir sem kunnu erlend mál voru drepnir.

Kíkjum aðeins á söguna (sem nútímamenn virðast hafa gleymt). Rauðu khmerarnir er nafnið sem almennt var gefið meðlimum kommúnistaflokksins í Kambódíu (CPK) og í framhaldi af stjórninni þar sem CPK stjórnaði Kambódíu í gegnum árin 1975 og 1979. Nafnið var fundið upp á sjöunda áratugnum af forsætisráðherra landsins, Norodom Sihanouk, til að lýsa ólíkum andófsmönnum undir forystu kommúnista.

Her Rauðu khmerarann smá saman byggðist upp í frumskógum Austur-Kambódíu seint á sjöunda áratug síðustu aldar, studdir af Norður-Víetnamska hernum, Viet Cong, Pathet Lao og Kommúnistaflokknum í Kína (CPC). Þrátt fyrir að það hafi barist gegn Sihanouk upphaflega breyttu Rauðu khmerarnir, að ráði CPC, afstöðu sinni og studdu Sihanouk eftir að honum var steypt af stóli í valdaráni frá 1970 af Lon Nol sem stofnaði Khmer-lýðveldið sem stutt af Bandaríkjunum.

Þrátt fyrir mikla bandaríska sprengjuherferð gegn þeim unnu Rauðu khmerar borgarastyrjöldina í Kambódíu þegar þeir hertóku höfuðborg Kambódíu og steyptu Khmer-lýðveldinu af stóli árið 1975. Í kjölfar sigurs þeirra voru Rauðu khmerarnir, sem voru leiddir af Pol Pot, Nuon Chea, Ieng Sary, Son Sen og Khieu Samphan, fóru strax í það að rýma helstu borgir landsins með valdi. Árið 1976 endurnefndu þeir landið ,,Lýðræðislega Kambódía“.

Stjórn Rauðu khmeranna handtók og tók að lokum af lífi næstum alla sem grunaðir eru um tengsl við fyrrverandi stjórnvöld eða við erlendar ríkisstjórnir, svo og fagfólk og menntamenn. Lýðfræðileg markmið ofsókna voru útrýming landsmanna af víetnamskum uppruna, tælenskum, kínverskumr, þjóðernis-Cham, kristnir í Kambódíu og búddamunkar. Þess vegna hefur stjórn Pol Pot verið lýst sem harðstjórn sem framdi þjóðarmorð. Martin Shaw lýsti þjóðarmorðinu í Kambódíu sem „hreinasta þjóðarmorði á tímum kalda stríðsins“.

Fræðimenn eru ekki á einu máli hversu margir voru drepnir. Ben Kiernan áætlar að um 1,7 milljónir manna hafi verið drepnir. Vísindamaðurinn Craig Etcheson frá skjalamiðstöðinni í Kambódíu áætlar að fjöldi látinna hafi verið á bilinu 2 til 2,5 milljónir og „líklegasta“ talan um 2,2 milljónir. Eftir fimm ára rannsókn á um 20.000 grafarstöðum, kemst hann að þeirri niðurstöðu að „þessar fjöldagröfur innihaldi leifar 1.386.734 fórnarlamba aftaka“.

Rannsókn Sameinuðu þjóðanna tilkynnti um 2-3 milljónir látna en UNICEF áætlaði að 3 milljónir hefðu verið drepnar.  Lýðfræðileg greining Patrick Heuveline bendir til þess að á bilinu 1,17 til 3,42 milljónir Kambódíumanna hafi verið drepnir en Marek Sliwinski bendir til þess að talan 1,8 milljónir sé varkár tala. Jafnvel Rauðu khmerarnir viðurkenndu að 2 milljónir hefðu verið drepnar - þó að þeir rekja þessi dauðsföll til síðari innrásar Víetnams.

Síðla árs 1979 voru embættismenn Sameinuðu þjóðanna og Rauða krossins að vara við því að aðrar 2,25 milljónir Kambódíumanna mættu dauða vegna hungurs vegna „nær eyðileggingar samfélags Kambódíu undir stjórn brottreksturs forsætisráðherra Pol Pot“, sem var bjargað með alþjóðlegri aðstoð eftir innrás Víetnam.

Stjórnin var rekin frá völdum árið 1979 þegar Víetnam réðst inn í Kambódíu og eyðilagði fljótt flesta heri Rauðu kmeranna. Rauðu khmerarnir flúðu síðan til Tælands, þar sem stjórnvöld litu á þá sem stuðpúða gegn hinu kommúníska Víetnam. Rauðu khmerarnir héldu áfram að berjast gegn Víetnamum og stjórn hins nýja Alþýðulýðveldis Kambódíu ar til stríðinu lauk árið 1989.

Sagan virðist dæmd til að endurtaka sig aftur og aftur, af því að almenningur þekkir ekki söguna og lætur fámennan byltingarhóp öfgamanna leiða sig áfram. Allir sósíalistar halda því fram að þeirra sósíalismi sé hinn eini rétti og hann sé sérsniðinn að þeirra landi. Að Stalín og Maó hafi bara verið mistök sögunnar og kerfið að baki og hugmyndafræðin hafi verið í lagi.

Sósíalistar í Venesúela, Kúbu, Norður-Kóreu í nútímanum segja að það sé ekkert að þeirra stefnu þótt samborgarar þeirra svelti og líði mikinn skort. Jafnvel í lýðræðislegum ríkjum eru að birtast róttækir vinstrihreyfingar sem hafa ekkert lært. Alltaf þurfa þessar hreyfingar að beita ofbeldi til að viðhalda völdum og úttópíska paradísinni sem þær boða. Hvers vegna skyldi það vera? Af hverju breytast þær allar í harðstjórnarríki?

Meira segja í öflugasta lýðræðisríkinu, Bandaríkjunum ræður róttæki armur Demókrata ferðinni í dag, og virðist vera að fara með landið til heljar. Á Íslandi hafa menn heldur ekki lært af sögunni og nú á 21. öld, birtist Sósíalistaflokkur Íslands, enn einn vinstri flokkurinn á Íslandi en þessi virðist ætla að vera sá róttækasti miðað við málflutning þeirra.

Samband Íslands við Bandaríkin

Íslenskir fjölmiðlar standa sig frekar illa í fréttaflutningi frá Bandaríkjunum. Þeir missa af mörgu mikilvægum málum sem eru í brennidepli í landi hinu frjálsu en það sem gerist í Bandaríkjunum kemur okkur við. Ástæðan er einföld, þróun í menningu eða stjórnarfari, smitar út frá sér og kemur fyrr eða síðar til Íslands. Við erum líka á áhrifasvæði bandaríska heimsveldisins.

Svo er það að Íslendingar eru mjög háðir Bandarikjunum og velvild Bandaríkjamanna. Viðskipti og hervernd er það sem við sækjum til Bandaríkjanna og við þurfum meira á þeim að halda, en þeir á okkur.

Án Bandaríkjanna þyrftum við að koma okkur upp varnir sjálfir og það er kostnaðarsamt. Það er staðreynd að Íslendingar geta ekki varið landið einir, þeir þurfa aðstoð vinveittra ríkja. Í fréttum í dag er sagt frá að pólski flugherinn sjái um loftrýmisgæslu lands um þessar mundir en í gegnum NATÓ samstarfið, sem Bandaríkjamenn stýra og eru driffjöðurinn í, sækjum við okkar vernd. Við erum líka með tvíhliða varnarsamning við BNA samhliða NATÓ aðild. Enginn dirfist að ráðast á Ísland, á meðan á því stendur.

Þar sem Ísland er mjög  vinstrisinnað land, sósíalísk áhrif eru mikil á stjórnmálastéttina, hefur það verið mjög vinsælt að hnýta í vinaþjóðina fyrir ýmsar sakir, því að Bandaríkin hafa hingað til verið ímynd alls sem íslenskir sósíalistar hata. Það er einstaklingsframtakið, markaðshagkerfi og frelsið sjálft. En andúðin í garð Bandaríkjanna má einnig rekja til þjóðernishyggju og sjálfstæðisbaráttu Íslendinga.

Það var mjög viðkvæmt mál í íslenskum stjórnmálum að bandarískur her sat landið er íslenska lýðveldið var stofnað 1944. Það var erfitt að koma þeim her úr landi í stríðslok en það tókst. Það líka eins og blaut tuska að fá bandarískan her aftur til landsins 1951.

Þannig að viðhorf og samskipti Íslendidnga við Bandaríkin litast af nokkrum viðhorfum og þörfum; þjóðernishyggja, sósíalisma, vináttu, ótta, varnarþörf og margt fleira og segja má að sambandið er ástarsamband (með dálítilli andúð og ótta).

Við óttumst en um leið dáumst við að forysturíki frjálsra þjóða í vestrinu. Við megum hins vegar þakka fyrir að þrátt fyrir allt og öll stríð Bandaríkjanna, er heimsveldi Bandaríkjanna ,,mjúkt" og það sækist ekki eftir löndum til búsetu (nágrannar Bandaríkjanna líta kannski öðrum augum en Bandaríkin stækkuðu mikið á 19. og 20. öld). Skemmst er að minnast umræðuna um kaup á Grænlandi. Bandaríkin hafa haldið áhuga á Íslandi síðan um miðja nítjándu öld. Árið 1868 skrifaði William H. Seward í bandaríska utanríkisráðuneytinu skýrslu þar sem hugleitt var kaup á Íslandi frá Danmörku.

Við erum vonandi orðin það rótgróin í alþjóðasamfélaginu að sjálfstæði landsins er ekki lengur falt stórveldi.

 

 

 

 

 

 

 

Hver á Krímskaga?

Í öllum deilunum um yfirráðin yfir Krímskaga er saga skagans aðeins rakin nokkrra áratugi til baka. Sagan hefur ýmislegt að segja um eignarhaldið á skaganum. Kíkjum fyrst á íslensku Wikipedia en hún er ekki margorð um söguna.

Wikipedia: ,,Krímskagi er skagi sem teygir sig út í Svartahafið. Samkvæmt manntali frá 2014 búa þar tæplega 2,3 milljónir manna. Meirihluti þeirra telja sig Rússa og tala rússnesku.

Krímskaginn hefur oftar en einu sinni komist í heimsfréttirnar. Krímstríðið var háð á miðri 19. öld á milli Rússa og vestrænna bandamanna ásamt Ottóman-Tyrkjum. Á Jalta-ráðstefnunni sem haldin var í Jalta á Krímskaga undir lok seinni heimsstyrjaldar réðu sigurvegararnir ráðum sínum um skiptingu Evrópu að stríðinu loknu.

Skaginn tilheyrði Úkraínu uns íbúarnir ákváðu að slíta sig frá henni og ganga í sambandsríkið Rússland eftir óeirðirnar í landinu 2014. Í Rússlandi telst hann jafnt sjálfstjórnarsvæði sem er lýðveldi." Svo mörg voru orð íslensku Wikipedia.

Þess má geta að skaginn er rétt hengdur við meginlandið og er nánast eins og eyja. Sjá mynd.

 

En það þarf að fara lengra aftur í tímann til að finna út eignarhaldið. Margar þjóðir og heimsveldi hafa setið skagann en ég ætla ekki að fara lengra en 500 ár aftur í tímann og halda mig við nýöldina.

Í raun voru það ættbálkar - Krím-Tartarar sem byggðu skagann og hann var ekki undir einni stjórn lengi vel en breytingar urðu þar á.

Kíkjum á tímalínuna - hún hjálpar við að svara spurningunni um eignarhaldið.

 

1420-1466 - Stofnandi ættarveldis Krímskananna, Hadji Devlet Giray, stofnar sjálfstætt ríki (1443), með höfuðborg sína í Bakhchisarai. Hann hvatti til umskipta til íbúabyggðar í stað flökkulífs. Þróun garðyrkju og handverks, bygging musteris og klaustra íslams og kristni blómstraði á þessu tímabili. Hann náði hernaðarbandalagi við pólska og litháíska ríkið.

1467-1515 - Mengli I Giray í hernaðarbandalagi við Moskvu ríki eykur áhrif norður og austur af Krímskaga.

1475 - Óttómana Tyrkir hertóku vígi Genúa við ströndina og furstadæmið Theodoro á Suðvestur-Krímskaga og sköpuðu Krímarkanat.

1500 - 1700 - Moskvu réðust á Krímskanat. Kósakkar réðust á tyrknesk vígi og tartarbyggðir.

1768-1774 - Stríð Rússlands og Tyrklands, sem leiddi til þess að Krímarkanið lýsti sig óháð Tyrklandi, Kerch varð rússnesk borg.

1783 - Krím var tekin af Rússlandi og viðurkenndi réttindi rússneska aðalsins fyrir allar aðalsættir Khanat. Rússland byggði borgirnar Sevastopol sem miðju rússneska Svartahafsflotans og Simferopol (1784) sem miðstöð Tauride-héraðs.

1787 - Ferð rússnesku keisaraynjunnar Katrínar II til Krímar og Jósefs frá Austurríki-Ungverjalandi I - dýrasta ferð allra tíma.

1787-1791. - Seinna stríð Rússlands og Tyrklands. Tyrkland viðurkenndi innlimun Krímskaga í Rússland.

1853-1856 - Krímstríðið. Sevastopol verður staður hetjulegra bardaga á landi og sjó: Rússland glímir við England, Frakkland og konungsríkið Sardiníu.

1875 - Smíði járnbrautarinnar til borgarinnar Sevastopol var lokið og opnaði mikinn rússneskan og evrópskan markað fyrir landbúnaðarafurðir, vín og sælgæti. Atvinna, viðskipti og iðnaður þróuðust hratt. Sumarbústaðir keisarafjölskyldunnar voru byggðir á Krímskaga.

1918-1921 - Krím varð vettvangur harðra bardaga í borgarastyrjöldinni og íhlutun heimsveldis Þýskalands lauk með innlimun Krímar í Sovétríkin (1922) með myndun sjálfstjórnarsvæði Krímskagans í Rússlandi innan Sovétríkjanna.

1941-1944 - Skaginn fór ekki varhluta af síðari heimsstyrjöldinni. Íbúum Krímar fækkaði um helming og borgin lagðist í rúst, hagkerfið eins og í hinum Sovétríkjunum hafði verið eyðilagt. Þjóðverjar slepptu Krímskaga í maí 1944. Stalín nauðungaflutti þjóðarbrot á borð við Krímar Þjóðverja, Tartara, Búlgara, Armena og Grikki.

4. - 11. febrúar 1945 - Tataríska (Yalta) ráðstefna ríkisstjórnarleiðtoga Sovétríkjanna, Stalín; BNA, Roosevelt; og Stóra-Bretland, Churchill; skilgreindu heiminn eftir stríð. Ríkin þrjú samþykktu ákvarðanir um skiptingu Þýskalands í hernámssvæði og skaðabætur, um þátttöku Sovétríkjanna í stríðinu við Japan, eftirstríðskerfi alþjóðlegrar öryggis og stofnun Sameinuðu þjóðanna.

1954 - Aðalritari kommúnistaflokksins í Sovétríkjunum, Nikita Khrushchev, flutti lögsögu Krímar frá Rússneska sambandsríkisins undir lögsögu úkraínska sovéska lýðveldisins og verður svæði innan Úkraínu. Efnahagslífið var smám saman endurreist.

1970 - Hröð þróun sumardvalarstaða og ferðaþjónustu. Þróun stóriðju og efnanotkun í landbúnaði skapar umhverfisvandamál.

1974 - Richard Nixon forseti Bandaríkjanna heimsótti Krím á fundi til að hefja efnahagslegt samstarf við Sovétríkin á svæðum flugvalla og þjóðvegagerðar sem og við framleiðslu Pepsi Cola.

1991 - „valdarán“ í Moskvu og handtöku Gobashov aðalritara. Sovétríkin hrundu og Krím varð sjálfstjórnar lýðveldi innan sjálfstæða Úkraínu. Smám saman endurkomu íbúa sem vísað hefur verið frá, Tartara, til Krím með stuðningi Tyrklands eykur ótta við aðra endurvakningu Ottómanveldisins.

2014 - Úkraínska ríkisstjórnin undir forystu Viktors Yanukovich féll vegna íbúauppreisnar í Kænugarði. Þing sjálfstjórnarlýðveldisins Krím kaus að segja skilið við Úkraínu og fyrir innlimun þess við Rússland. 

Af þessari sögurakningu má fullyrða að Úkranína á ekki túkall tilkalls til skagans. Eina ástæðan fyrir lögusögu Úkranínu á skaganum var einungis vegna þess Krushov datt í hug að gefa skagann í gjöf til Úkranínu, sá verknaður skipti engu máli, vegna þess að Úkranína og Rússland voru hluti af Sovétríkjunum, þar með sama ríkis.

Staðan breyttist við fall Sovétríkjanna og Rússar vildi þar með fá yfirráðin aftur. Rússar hafa verið með annan fótinn á skaganum í hartnær 500 ár og unnu hann með vopnavaldi á síðari hluta 18. aldar. Tyrkir viðurkenndu innlimun skagans inn í Rússlands.  Íbúarnir eru af margvíslegum uppruna, svo sem Rússar, Tartarar, Hvít-Rússar, Úkraníumenn, Armenar, Gyðingar og fleiri. Stærsti hópurinn eru Rússar. Samkvæmt síðustu talningu skiptast íbúarnir eftir þjóðerni svona:

65.3% Rússar (1.492 m.)
15.1% Úkraníumenn (344.5 þúsund)
10.8% Krím-Tartarar (246.1 þúsund)
0.9% Hvít-Rússar (21.7 þúsund)
0.5% Armenar (11 þúsund)
7.4% Aðrir (169.1 þúsund).

Rússneska hefur verið aðaltungumálið frá 1783 og meirihlutinn er rússneskur. Yfir 90% íbúana kaus að sameinast Rússlandi í kosningum 2014. Er Krímskaginn ekki þar með rússneskur? Þarf frekari vitnana við? Annað mál gegnir um yfirgang Rússa í sjálfri Úkranínu, á bonbas svæðinu en það er efni í aðra grein.

 

 

 

Joe Biden og ,,kjarnorkuboltinn"

Eins og þeim er kunnugt sem fyljgast náið með bandarískum stjórnmálmálum, hefur Bandaríkjaforsetinn mikið vald.

Hann er ekki einungis æðsti yfirmaður Bandaríkjaherafla, heldur er embætti Bandaríkjaforseta ígildis forsætis-ráðherraembættinu hér á Íslandi.

Hann er einnig táknræn leiðtogi landsins (líkt og Íslandsforseti). Segja má að í embætti Bandaríkjaforsetans felist þríþætt vald eða tákn valds; hann er forseti, forsætisráðherra og yfirhershöfðingi. Hann leiðir ríkisstjórn Bandaríkjanna (handhafi framkvæmdarvaldsins).

Kannski er vandmeðfarnasta vald sem Bandaríkjaforseti hefur, er ákvörðunin um hvor það eigi að beita kjarnorkuvopnum í stríði. Harry Truman tók á sig þá ábyrgð á sínum tíma og bara fyrir þá ákvörðun er hann hluti af veraldarsögunni, lofaður og lastaður.

En förum út í skilgreiningar.  Hvað er Kjarnorkubolti? Á ensku heitir þetta ,,nuclear football".

Hér kemur skilgreiningin: ,,Kjarnaboltinn (einnig þekktur sem atómfótbolti, neyðarpoki forsetans,  hnappurinn, svarta kassinn eða bara fótboltinn) er skjalataska með innihald á að nota af forseta Bandaríkin til að heimila kjarnorkuárás meðan hann er fjarri föstum stjórnstöðvum, svo sem aðgerðaherbergi Hvíta hússins eða Neyðaraðgerðamiðstöð forseta. Það virkar sem farsímamiðstöð í stefnumarkandi varnarkerfi Bandaríkjanna. Taskan er ætíð í höndum aðstoðarmanns sem fylgir Bandaríkjaforseta.

Staðreyndir:

• Sérhver Bandaríkjaforseti síðan Eisenhower hefur verið fylgt eftir með tösku sem kallast „kjarnorkufótboltinn“.
• Skjalataskan varð til í kalda stríðinu í þeirri trú að forsetinn þurfi að geta skipað skot kjarnorkuflauga innan nokkurra mínútna.
• Margt af innihaldi skjalatöskunnar er leynilega flokkað en í áratuga sögu hennar hefur margt komið í ljós.

 

 

Hvert sem Bandaríkjaforseti fer fylgir herrmaður honum sem ber þunga svarta skjalatösku. Taskan er alltaf nálægt, bara ef forsetinn þarf að leysa úr læðingi hrikalegt og eyðileggjandi vald bandaríska kjarnorkuvopnabúrsins meðan hann er utan Hvíta hússins.

 

Sérhver forseti Bandaríkjanna síðan Harry Truman, eini leiðtogi kjarnorkuvopnaðs ríkis sem heimilaði notkun kjarnorkuafls gegn óvini, hefur haft algjört vald yfir notkun kjarnavopna og „kjarnorkufótboltinn“ hefur verið mikilvægur hluti af það forsetavald í áratugi. Skjalataskan er opinberlega þekkt sem neyðarpoki forsetans, en hún er oftar kölluð „kjarnorkufótbolti“ eða einfaldlega „fótbolti“. Taskan byrjar að fylgja forsetanum um leið og hann sver embættiseiðinn.

 

„Fótboltinn“ er til af tveimur ástæðum, sagði Stephen Schwartz, sérfræðingur hjá Bulletin of the Atomic Scientists og sérfræðingur í innihaldi töskunnar.

 

Í fyrsta lagi; skjalataskan „...er líkamleg framsetning forsetavaldsins“ til að fyrirskipa notkun kjarnavopna, sagði Schwartz.

í öðru lagi, hún er til vegna þess að „við höfum verið hræddir um að óvænt kjarnorkuárás gæti komið okkur á óvart og útilokað hvers konar hefndaraðgerðir.“ Schwartz útskýrði að stefnumótandi hugsunin að baki „fótboltanum“ sé að „ef þú hefur getu forsetans til að bregðast hratt við, geturðu komið í veg fyrir það og þar með fælt það frá því að gerast.

Það vakti  athygi á sínum tíma (fyrir nokkrum mánuðum) að nærri þrír tugir demókrata í fulltrúadeild Bandaríkjaþings hafi hvatt Joe Biden forseta í bréfi til að afsala sér umboði sínu til að skipa fyrir notkun kjarnorkuvopnua og halda því fram að enginn einn maður eigi að fara með heimsendavald.

,,Að veita einn mann þessu valdi hefur í för með sér raunverulega áhættu. Fyrrum forsetar hafa hótað árásum á önnur lönd með kjarnorkuvopnum eða sýnt framkomu sem fær aðra embættismenn til að lýsa áhyggjum af dómi forsetans," samkvæmt bréfinu, sem var stýrt af fulltrúum Kaliforníu, Jimmy Panetta og Ted Lieu.

Spurningin er, vita þingmennirnir meira en við almenningur? Óttast þeir að Joe Biden, sem margir efast um að beri andlega getu til að meta hættuástand, geti tekið ákvörðun um beitingu kjarnorkuvopna?

Æ fleiri, jafnvel Demókratar, efast um að Joe Biden fari með völdin í Hvíta húsinu. Eins og minnst hefur verið hér á áður, segja 57% kjósenda, beggja flokka og óháðra, að þeir telji að aðrir en Joe Biden ráði förunni.

Þurfum við að hafa áhyggjur?