Er Pírataflokkurinn stjórnhæfur?

Það er ljóst að Pírataflokkurinn er eins fjarri því að vera þjóðhollur flokkur og mögulegt er. Erfitt er að flokka skepnuna, sem sumir segja marghöfða þurs, en vegna þess að engin heildarstefna er hjá flokknum, hver Pírati syngur með sínu nefi, þá verður bara setja flokkinn í ruslflokk sem kallast anarkismi eða stjórnleysi.

Uppbygging flokksins

Lýsandi dæmi um stjórnleysið er að flokkurinn hefur ekki formann. Þeir segja sjálfir að "...Píratar byggja á flötum strúktur og velja sér því ekki formann. Við upphaf hvers löggjafarþings er nýr formaður og þingflokksformaður valinn innan þingflokksins með hlutkesti."  Hljómar lýðræðislegt? 

Nei, það er það ekki. Allt frá dögum Forn-Grikkja hafa lýðræðisríki valið sér forystumenn. Í nútíma lýðræðisríki höfum við stjórnendur, t.d. í skólum, stofnunum o.s.frv., því að það verður að vera odda atkvæði, oddamaður (oddviti) sem ákveður meirihluta eða stefnu. Oftast eru valdir hæfustu einstaklingarnir, leiðtogar, en þó fara í gegn sumir sem eru beinlínis hættulegir lýðræðinu og vanhæfir. En þá eiga öryggisvendlar lýðræðisins að virka. 

Það að Píratar skuli velja sér formann með hlutkesti segir bara þeir velja sér ekki hæfasta einstaklinginn til foryrstu flokksins. Ef til vill er þetta akkelishæll flokksins og gerir hann ekki stjórntækann.

Stefna flokksins í raunveruleika stjórnmálanna

Flokkurinn er á móti lögum og reglu, virðist hafa horn í síðu lögreglunnar með rugl fyrirspurnir um vopnaeign hennar, eins og hún megi ekki vopna sig gegn glæpaklíkum, í landi án hers. Fjölmiðlar henda sig á málið eins og gammar, enda gaman að ati í löggunni. Hann vill opin landamæri og fylla landið af efnahagsflóttamönnum sem hvergi er pláss fyrir né fjármagn til að halda uppi, borgararéttindi til þeirra sem eru ekki ríkisborgarar á Íslandi.

Stefna flokksins á blaði

Grunnstefna flokksins er ágæt en hún er afar stutt og óljós.  Sjá slóðina: Grunnstefna Pírata en einmitt hversu óljós hún er geta þingmenn flokksins farið út um alla koppa og grundir og haft einkaskoðanir. Til dæmis lögleiðing fíkniefna er aðaláhugamál eins þingmannsins en það sem bendir til að flokkurinn er vinstri til vinstri er andúðin á NATÓ, andstaða við rannsóknarheimildir lögreglu (sem eru til verndar gegn hryðjuverka- og glæpastarfsemi), meinilla við aðgerðir sérsveitarinnar, vilja leyfa eiturlyfjanotkun ( https://piratar.is/greinar/og-ologum-eyda/ ) o.s.frv.

Ef Pírataflokkurinn er ekki anarkistaflokkur, þá er hann að minnsta kosti "fjarvinstrisinnaður" eins og það myndi vera orðað í orðabók Vísis. Hann er vinstri til vinstri við VG sem hafa þó reynst raunsæir (t.d. með NATÓ) þegar á hólminn kom.

Tek fram að margt gott er í grunnstefnu flokksins sbr. lýðræðið og borgarréttindi. En stefnuleysið er alls ráðandi og það væri eins og smala saman kettum í hjörð ef hann færi í ríkisstjórn.

Eitt stefnumál - borgararéttindi

Ég ætla að taka fyrir eina stefnu sem Pírataflokkurinn stendur fyrir, sem er góð í sjálfu sér, en hefur farið út í öngstræti í meðförum þingmanna flokksins; að yfirfæra borgararéttindi til allra borgara heimsins sem koma til Íslands og krefjast full borgarréttindi (þeir komast á velferðakerfið, ókeypis húsnæði o.s.frv án þess að hafa unnið til þess eða haft réttindi til). Þau eru ekki meðfædd annarra en þeirra sem er fæddir á Íslandi, heldur áunnin og það fylgja ekki bara réttindi ríkisborgararéttindinum, heldur einnig skyldur. Þær eru að fylgja samfélagsreglum, lögum og siðvenjum og leggja sitt til samfélagsins í formi starfa eða annarra verka.

Besti fræðimaðurinn á sviði borgararéttinda er hinn virti sagnfræðingur Victor David Hanson sem skrifað hinu frægu bók, The Dying Citizen.

Hann segir að mannkynssagan er full af sögum bænda, þegna og ættbálka. Samt er hugtakið „borgari“ sögulega sjaldgæft - og var meðal metnustu hugsjóna Bandaríkjanna í meira en tvær aldir. En án gagnaðgerða, varar sagnfræðingurinn Victor Davis Hanson við að brátt gæti bandarískur ríkisborgararéttur eins og við þekktum hann horfið.

Í The Dying Citizen útlistar Hanson þau sögulegu öfl sem leiddu til þessarar kreppu sem nú ríkir í Bandaríkjunum (og annars staðar á Vesturlöndum). Útrýming millistéttarinnar á síðustu 50 árum hefur gert marga Bandaríkjamenn háða alríkisstjórninni.

Opin landamæri hafa grafið undan hugmyndinni um hollustu við ákveðinn stað. Sjálfsmyndapólitík hefur útrýmt sameiginlegri borgaralegri sjálfsvitund okkar. Og yfirþungt stjórnsýsluríki hefur stofnað persónulegu frelsi í hættu, ásamt formlegri viðleitni til að veikja stjórnarskrána (kannast einhver við þetta varðandi EES umræðuna?).

Mér sýnist þetta vera allt stefnumál sem vinstri sinnaðir flokkar eins og Samfylkingin, VG, Viðreisn (snýtt úr nös Samfylkingar) og Pírataflokkur gætu tekið undir en Victor D. Hanson varar við.

Þessir flokkar athuga ekki að millistéttin er  burðarás samfélagsins; skýrt afmörkuð landamæri þurfa að vera; að gæði íslenskt samfélags eru ekki óendaleg og ekki nægjanleg handa öllum í heiminum og borgararéttindi geti bara verið tengd ákveðnum hópi (þeirra sem eru fæddir ríkisborgarar og þeirra sem hafa öðlast þau réttindi á löglegan hátt og unnið til þeirra). En það er eins og flestir þingmenn séu ekki jarðtengdir í þessum málum og láta hugmyndafræði en ekki heilbrigða skynsemi ráða huga sinna.

Lokaorð

Hér hefur verið bent á stefnu- og strútúrleysi flokksins. En þrátt fyrir það má ef til vill greina ákveðið þema hjá flokknum. Og það er and-eitthvað stefna. Andstaða gegn ríkjandi gildum og niðurrif þeirra, allt í nafni opið þjóðfélags og upplýsingafrelsis.

Svo ég endi þennan pistil á jákvæðum nótum, þá má segja að margir þingmenn Pírataflokksins hafa reynst vera hæfileikaríkir, verið duglegir í stjórnarandstöðunni en hugmyndafræðin sem þeir fylgja, mætti vera önnur satt best að segja. En svona er lýðræðið og það er jarðvegur fyrir boðskap þeirra, annars væru þeir ekki á þingi.

Ég á eitt sameiginlegt með Pírötum, við viljum málfrelsi!

 

Ríkisborgararétturinn í Bandaríkjunum samanborið við Ísland

Athugum fyrst hvað Victor Davis Hanson segir um þróun ríkisborgararéttsins í Bandaríkjunum áður en við förum í samanburðinn.

Victor Hanson er íhaldssamur rithöfundur, klassískt menntaður og hernaðarsagnfræðingur og þekktur fyrir skoðanir sínar á stjórnmálum, menningu og sögu. Þó ég geti ekki fjallað sérstaklega um bók hans „The Dying Citizen“, þá snerta önnur verk hans oft þemu sem tengjast ríkisborgararétti, bandarísku samfélagi og hnignun vestrænnar siðmenningar. Hér eru nokkur lykilrök sem hann hefur fært fram í ýmsum skrifum sínum:

Hnignun ríkisborgararéttar: Hanson hefur lýst yfir áhyggjum af veðrun ríkisborgararéttar og borgaralegra dyggða í nútímasamfélagi. Hann heldur því fram að ábyrgð og skyldur sem fylgja ríkisborgararétti, eins og að taka þátt í pólitísku ferli, taka þátt í opinberri umræðu og halda uppi samfélagslegum gildum, séu vanrækt.

Menningarleg hnignun: Hanson telur að vestræn siðmenning sé að upplifa hnignun vegna þátta eins og menningarlegrar afstæðishyggju, pólitískrar rétthugsunar og rýrnunar hefðbundinna gilda. Hann heldur því fram að veðrun menningarlegra viðmiða veiki félagslega samheldni og grafi undan tilfinningu um borgaravitund.

Innflytjendamál og þjóðerniskennd: Hanson hefur skrifað mikið um innflytjendamál og lagt áherslu á mikilvægi aðlögunar og varðveislu þjóðernis. Hann heldur því fram að heilbrigt samfélag krefjist sameiginlegra menningu og sameiginlegra gilda og að stjórnlaus innflutningur geti ögrað þessum þáttum og leitt til félagslegrar sundrungar.

Hlutverk hersins: Sem hersagnfræðingur fjallar Hanson oft um hlutverk hersins í samfélaginu. Hann heldur því fram að öflugur her sé mikilvægur til að viðhalda þjóðaröryggi og varðveita gildi ríkisborgararéttar. Hann leggur einnig áherslu á mikilvægi borgara-hermannahefðar þar sem litið er á herþjónustu sem borgaralega skyldu.

Samanburður á ríkisborgararéttindum í Bandaríkjunum og Íslandi

Ríkisborgararéttur í Bandaríkjunum og á Íslandi deilir nokkrum sameiginlegum þáttum en hefur einnig athyglisverðan mun. Hér er samanburður á ríkisborgararétti í þessum tveimur löndum:

     Öflun ríkisborgararéttar:

Bandaríkin: Í Bandaríkjunum er hægt að fá ríkisborgararétt með frumburðarrétti (jus soli) ef einstaklingur er fæddur innan bandarísks yfirráðasvæðis, eða af uppruna (jus sanguinis) ef annað eða báðir foreldrar eru bandarískir ríkisborgarar. Náttúruréttindi er önnur leið þar sem gjaldgengir innflytjendur geta sótt um ríkisborgararétt eftir að hafa uppfyllt sérstakar kröfur, þar á meðal búsetu, tungumálakunnáttu og staðist ríkisfangspróf.

     Ísland:

Ríkisborgararétt á Íslandi má öðlast með fæðingu (jus sanguinis) ef að minnsta kosti annað foreldri er íslenskur ríkisborgari. "Náttúrunám" er önnur leið í boði, sem krefst nokkurra ára búsetu, góða framkomu, tungumálakunnáttu og að standast ríkisborgarapróf.

     Tvöfalt ríkisfang:

Bandaríkin: Bandaríkin leyfa almennt tvöfalt ríkisfang, sem þýðir að einstaklingar geta verið ríkisborgarar Bandaríkjanna og annars lands samtímis.

Ísland: Ísland heimilar almennt tvöfaldan ríkisborgararétt en hann er háður nokkrum takmörkunum. Íslenskir ríkisborgarar sem öðlast erlendan ríkisborgararétt geta misst íslenskan ríkisborgararétt nema þeir sæki um varðveislu eða falli undir sérstakar undantekningar.

     Atkvæðisréttur:

Bandaríkin: Bandarískir ríkisborgarar, 18 ára eða eldri, hafa kosningarétt í sambands-, fylkis- og sveitarstjórnarkosningum. Kjósendaskráning er nauðsynleg.

Ísland: Íslenskir ríkisborgarar, 18 ára eða eldri, hafa kosningarétt í alþingiskosningum og sveitarstjórnarkosningum. Ekki er krafist kjósendaskráningar.

     Félagslegir kostir:

Bandaríkin: Sem ríkisborgarar hafa Bandaríkjamenn aðgang að ýmsum félagslegum fríðindum eins og heilsugæsluáætlunum eins og Medicare og Medicaid, almannatryggingabótum, námsstyrkjum og lánum og velferðaraðstoð.

Ísland: Íslenskir ríkisborgarar hafa aðgang að alhliða velferðarkerfi sem felur í sér heilbrigðisþjónustu, menntun, atvinnuleysisbætur, foreldraorlof og félagslega þjónustu sem ríkið veitir.

     Búsetu- og ferðaréttindi:

Bandaríkin: Bandarískir ríkisborgarar geta búið og starfað frjálst í Bandaríkjunum án takmarkana. Þeir njóta einnig vegabréfsáritunarlausar ferða við komu til margra landa um allan heim.

Ísland: Íslenskir ríkisborgarar eiga rétt á að dvelja og starfa á Íslandi án takmarkana. Sem ríkisborgarar evrópska efnahagssvæðisins (EES) njóta þeir einnig ferðafrelsis innan EES, sem nær til aðildarríkja ESB, og hafa aðgang að vegabréfsáritunlausra ferða  við komu til margra annarra landa.

Hvað þarf einstaklingur sem sækir um bandarískan ríkisborgararétt að gera til að fá þann rétt?

Til að sækja um bandarískan ríkisborgararétt, einnig þekkt sem náttúruvæðing, eru nokkrar kröfur og skref sem einstaklingur þarf að ljúka. Hér er almennt yfirlit yfir ferlið:

     Hæfi:

Vera að minnsta kosti 18 ára.

Vera með löglega fasta búsetu (grænn korthafi) í að minnsta kosti fimm ár (eða þrjú ár ef viðkomandi er giftur bandarískum ríkisborgara).

Hafa samfellda búsetu og líkamlega viðveru í Bandaríkjunum á tilskildu tímabili.

Vera með gott siðferðilegt eðli eða mannkosti.

Geta talað, lesið og skrifað grunn ensku.

Hafa þekkingu og skilning á sögu Bandaríkjanna og ríkisstjórnarfyrirkomulags.

Sýndu hollustu við meginreglur og hugsjónir bandarísku stjórnarskrárinnar.

     Umsókn:       

Fylla út eyðublað N-400, Umsókn um "náttúrurétt", sem felur í sér að veita persónulegar upplýsingar, bakgrunnsupplýsingar og fylgiskjöl.

Sendu umsóknina ásamt nauðsynlegu umsóknargjaldi og fylgiskjölum til bandarísku ríkisborgararéttar- og útlendingaþjónustunnar (USCIS).

     Líffræðileg rannsókn:

Eftir að umsókn hefur verið lögð inn munu umsækjendur fá tilkynningu um tíma í "líffræðilega rannsókn".

Á fundinum verða fingraför, ljósmyndir og undirskrift tekin til bakgrunnsskoðunar.

     Viðtal og próf:

Umsækjendur verða áætlaðir í viðtal á USCIS skrifstofu.

Í viðtalinu mun USCIS yfirmaður fara yfir umsóknina, spyrja spurninga um bakgrunn umsækjanda, meta enskukunnáttu og prófa þekkingu á sögu Bandaríkjanna og ríkisstjórn.

Í sumum tilvikum gætu umsækjendur þurft að leggja fram viðbótargögn eða sönnunargögn.

     Trúnaðareiður:

Ef þeir eru samþykktir munu umsækjendur vera áætlaðir að vera viðstaddir náttúruleyfisathöfn (hollustueiðtöku).

Í athöfninni sverja umsækjendur hollustueið til Bandaríkjanna, afsala sér erlendum hollustu og fá vottorð sitt um náttúrurétt sinn.

Hvað þarf einstaklingur sem sækir um íslenskan ríkisborgararétt að gera til að fá þann rétt?

Til að sækja um íslenskan ríkisborgararétt þurfa einstaklingar að fylgja ákveðnu ferli. Hér er almennt yfirlit yfir kröfurnar og skrefin sem taka þátt:

     Hæfi:

Vera að minnsta kosti 18 ára eða vera ólögráða barn sem sækir um hjá foreldri eða forráðamanni.

Uppfylla búsetuskilyrði, sem venjulega felur í sér búsetu á Íslandi í ákveðinn fjölda ára. Nákvæmur búsetutími getur verið mismunandi eftir aðstæðum.

     Umsókn:

Fylla út umsóknareyðublað um íslenskan ríkisborgararétt sem hægt er að nálgast hjá Útlendingastofnun.

Senda umsóknina ásamt nauðsynlegum fylgiskjölum, sem geta falið í sér auðkennisskjöl, sönnun um búsetu, fæðingarvottorð og aðrar viðeigandi skrár.

     Vinnsla og endurskoðun:

Útlendingastofnun fer yfir umsókn og fylgigögn.

Heimilt er að gera bakgrunnsathuganir og fyrirspurnir til að meta hæfi og aðstæður umsækjanda.

     Viðtal og tungumálakröfur:

Umsækjendur gætu þurft að mæta í viðtal hjá embættismönnum innflytjenda til að ræða umsókn sína og persónulegar aðstæður.
Eftir aðstæðum gætu umsækjendur þurft að sýna fram á færni í íslensku.

     Ákvörðun:

Útlendingastofnun tekur ákvörðun um umsóknina og tilkynnir umsækjanda um niðurstöðuna.

Verði umsókn samþykkt fær umsækjandi tilkynningu þar sem fram kemur frá hvaða degi íslenskur ríkisborgararéttur er veittur.

Mikilvægt er að hafa í huga að kröfur og aðferðir til að fá íslenskan ríkisborgararétt geta verið mismunandi eftir þáttum eins og þjóðerni umsækjanda, réttarstöðu og einstaklings aðstæðum.

Hvor aðferðin er betri eða er hægt að segja að annað hvor sé betri?

Ljóst er að gerðar eru meiri kröfur til umsækjenda um bandarískan ríkisborgararétt en til þeirra sem sækja um íslenskan. Helsti munurinn er að þeir fyrrnefndu þurfa að svera trúnaðareið við Bandaríkin og bandarísku stjórnarskránna. Svo virðist ekki vera með þá sem sækja um íslenskan ríkisborgararétt.

En einnig þurfa þeir sem sækja um bandarískan ríkisborgararétt að sætta sig við við eiðtöku en það er það þeir samþykkja að þeir gætu verið kallaðar í herinn til varnar land og þjóðar.

Bandaríski hollustueiðurinn hljómar svona í grófri þýðingu:

„Ég lýsi því hér með yfir, eiðsvarinn, að ég afsala mér algerlega og afsala mér allri hollustu og trúmennsku við hvaða erlenda höfðingja, valdhafa, ríki eða fullveldi, sem ég hef áður verið þegn eða ríkisborgari, að ég mun styðja og verja stjórnarskrá og lög Bandaríkjanna gegn öllum óvinum, erlendum sem innlendum; að ég muni bera sanna trú og hollustu við það sama; að ég muni bera vopn fyrir hönd Bandaríkjanna þegar lögin krefjast þess; að ég muni bera vopn fyrir hönd Bandaríkjanna; mun gegna herþjónustu í her Bandaríkjanna þegar lög krefjast þess; að ég muni gegna starfi sem skiptir máli fyrir þjóðina undir borgaralegri stjórn þegar lögin krefjast þess; og að ég tek mér þessa skyldu frjálslega, án nokkurs andlegs fyrirvara eða tilgangs undanskot, svo hjálpaðu mér Guð."

Væri ekki tilvalið að gera sömu kröfur til erlenda ríkisborgara sem vilja gerast íslenskir? Lágmarkskröfur?

Að lokum, þótt Bandaríkjamenn séu af fjölbreyttum uppruna, þá ríkir bara ein menning í landinu. Allir innflytjendur þurfa að aðlaga sig að ríkjandi menningu og tungu sem er enska. Að vísu hefur aðstreymi rómansk ættað fólks verið svo mikið, að spænska er töluð samhliða ensku í sumum ríkjum Bandaríkjanna en það breytir ekki því að Bandaríkin eru ekki fjölmenningarríki og enskan eina viðurkennda opinbera tungumálið.

---

Hér er aukaefni: How California Destroyed its Middle Class (A Cautionary Tale) | Victor Davis Hanson

Mögnuð ræða um wokisma og loftslagsvanda jarðar

Ég rakst á þetta myndband, sjá hlekk að neðan, þar sem ungur breskur maður heldur eldræðu gegn afstöðu wokista gagnvart umhverfsvá jarðar. Það vita allir að mengun á sér stað, offjölgun jarðabúa og breytingar eru á loftslagi. En menn greinir á hvað veldur og hvað er til ráða.

Hann gagnrýnir unga fólkið í dag sem bara kvartar en kemur ekki með raunsæar lausnir. Hann segir að Bretland valdi 2% af útblástri koltvísýrings jarðar og ef landið myndi sökkva í sæ, myndi ekki það ekki breyta neinu. Því mengunin og loftslagsbreytingarnar komi frá vanþróuðu ríkjum Suður-Ameríku, Afríku og Asíuríkjum, þar sem fátækt ríkir og fólk sveltur.

Hann segir að fátækt fólk gefi skítt í loftslagsvanda, það vill bara fá mat í tóman maga. Hann sagði að um leið það verði foreldrar (áhorfendur hans), fari allt annað en velferð barnsins beint í ruslið.

Eina lausnin á loftslagsvanda jarðar er að koma með vísindalegar og tæknilegar framfarir á orkuvanda jarðar, komi með hreina orku sem mengar ekki en er um leið ódýr. Ekki dugi að kvarta og kveina og kasta málingu á listaverk í mótmælaskyni, beita verði rökhugsun við lausn vandans.

Það sem hann segir er kannski ekkert nýtt en ræðan er mögnuð.

The problem with "woke" culture

 

Andstaðan við bókun 35 EES-samningsins er ekki lýðskrum

Ólafur Arnarsson skrifar nú í dag á Eyjunni grein sem ber heitið: Upphlaupið vegna bókunar 35 er innihaldslaust lýðskrum. Þar sakar hann andstæðinga bókunar 35 um að vera lýðskurmara. Hann gleymir því að við búum í lýðræðisríki og þar mega menn hafa mismunandi skoðanir og þetta er einmitt álitamál. 

Það væri galið að afgreiða svona mál að óaðathuguðu máli eins og er einmitt gert við EES-reglugerðirnar sem koma hingað á færibandi, fara í gegnum þingið óbreyttar og stimpaðar með stimplum og vottaðar af 63 skriffinnum.

Hann segir í greininni eftirfarandi:

"Bókun 35 við EES samninginn er svo hljóðandi:

„Vegna tilvika þar sem getur komið til árekstra á milli EES-reglna sem komnar eru til framkvæmdar og annarra settra laga, skuldbinda EFTA-ríkin sig til að setja, ef þörf krefur, lagaákvæði þess efnis að EES-reglur gildi í þeim tilvikum.“

Þetta er nokkurn veginn eins skýrt og það getur verið. Hér er kveðið á um að EFTA ríkin skuldbinda sig til að tryggja í lögum að EES-reglur sem komnar eru til framkvæmda gildi ef ákvæði þeirra og annarra gildandi lagi stangast á.

Í þessu sambandi er mikilvægt að hafa hugfast að einu EES-reglurnar sem komnar eru til framkvæmda á Íslandi eru EES-reglur sem Alþingi Íslendinga hefur samþykkt sem íslensk lög. Hér er því ekki um framsal löggjafarvalds að ræða."

Þetta er svo sem gott og blessað en svo segir hann:

"Alþingi hefur vald til að gera tiltekna tegund laga rétthærri en önnur lög. Til dæmis gildir sú meginregla í íslensku réttarfari að sérlög standa framar almennum lögum.

Með því að samþykkja frumvarp utanríkisráðherra um innleiðingu bókunar 35 er Alþingi Íslendinga því að ákveða að íslensk lög um innleiðingu EES-reglna skuli standa framar öðrum íslenskum lögum þegar ákvæði þeirra stangast á, rétt eins og sérlög standa framar almennum. Hér er því ekki um brot á stjórnarskrá Íslands að ræða."

Þarna stendur hnífurinn í kúnni....lesið þessa setningu aftur: íslensk lög um innleiðingu EES-reglna skuli standa framar öðrum íslenskum lögum þegar ákvæði þeirra stangast á, rétt eins og sérlög standa framar almennum.

Ég efast um að eftirfarandi þungavigtamenn í íslenskum stjórnmálum og lögfræði, þeir Bjarni Jónsson, Arnar Þór Jónsson, Sigmundur Davíð Guðlaugsson og Davíð Þór Björgvinsson séu haldnir lesblindu og misskilji málið.

Hvað er þá vandamálið? Jú, það sama og þegar við stóðum fyrir því að innleiða EES-samninginn 1992 en þá, og ég man vel eftir þeirri deilu, hvort hann stæðist stjórnarskránna. Vigdís Finnbogadóttir forseti Íslands heyktist á að taka samninginn fyrir dóm íslensku þjóðarinnar í þjóðaratkvæðisgreiðslu og eftir stendur að samningurinn (sem er góður að mörgu leyti) hefur aldrei verið samþykktur lýðræðislega af íslensku þjóðinni! Aldrei var látið reyna á hvort hann stæðis stjórnarskránna sem ég tel hann ekki gera.

Fyrir Ólaf og fleiri já-ara, þá er forsendan fyrir inngöngu í EES og innleiðingu EES-reglna þannig brostin bara vegna þess að vafi lék og leikur á lögmæti skv. stjórnarskrá. Hvað ef Hæstiréttur Íslands kemst að þeirri niðurstöðu í dómsmáli að við höfum verið að taka inn EES-reglur í 30 ár sem standast ekki yfirlög Íslands - sjálfa stjórnarskránna?

Og svo er það annað, punkturinn yfir i-ið, en það er að EES-reglur eru teknar inn og breytt í íslensk lög án þess að Alþingi geti breytt þessum reglum í meðförum sínum (að ég best veit).

Ef ég hef rétt fyrir mér í þessu, þá er ekki um eiginlega lagasetningu Alþingis að ræða (bara tækni búróismi; stimplun og vottun, engin  eiginleg lagagerð) og því getur upptaka erlendra reglna samkvæmt hörðustu skilgreiningu ekki staðist stjórnarskránna en í henni er kveðið skýrt á um í fyrsta hluta, annarri grein eftirfarandi:

I.

....
2. gr.
Alþingi og forseti Íslands fara saman með löggjafarvaldið. Forseti og önnur stjórnarvöld samkvæmt stjórnarskrá þessari og öðrum landslögum fara með framkvæmdarvaldið. Dómendur fara með dómsvaldið.

Hvergi er sagt að Alþingi eigi að undirrita erlendar reglur athugasemdalaust og koma hvergi að með eigin lagasetningu.

Það er eins með þennan og aðra samninga, þeir geta aldrei staðist tímans tönn og þeim ber að endurskoða reglulega. Það er gott að efast og er lýðræðislegt.

Takið eftir þessu (5.gr. b-liður):

5. gr.

Meðferð ESB-gerða sem háðar eru samþykki Alþingis....

b. Íslensk stjórnvöld hyggjast óska eftir efnislegri aðlögun við gerðina, svo sem undanþágum, sérlausnum eða frestun á gildistöku, sjá slóðina: Reglur um þinglega meðferð EES-mála

Þetta segir mér bara að við erum múlbundin af þessum samningi.

----

Að lokum og ég set málið fram á barnamáli þannig að allir skilji:

1) EES - samningurinn var aldrei samþykktur af íslensku þjóðinni á sínum tíma og Aþingi hafði aldrei neitt formlegt umboð til að skuldbinda íslensku þjóðina (ekki frekar en það hefur með inngöngu í ESB).

2) EES - Samningurinn stendst ekki aðra grein fyrsta ákvæðis stjórnarskránna um hver fari með lagasetningavald. Það gerir Alþingi, ekki yfirþjóðlegt vald ríkja.

3) Ekki dugar að ljósrita og þýða erlendar reglugerðir heldur þarf Alþingi að meðhöndla þær samkvæmt starfsreglum þingsins (þinglegar meðferðir heitir það), eigi að hafa rétt á að breyta og hafna (sem enginn hefur þorað að gera í 30 ár).

Ef Alþingi getur ekki breytt reglugerðunum sem koma hingað til lands (sbr. mengunarskattinn sem ESB ætlar að þvinga upp á okkur og Katrín var rosa ánægð með að fresta) eða hafnað, þá hefur Alþingi de facto ekkert lagasetningavald.

Svo ætla þeir að kóróna vitleysuna með því að láta sérlögin (sem Ólafur kallar EES-reglurnar og íslensk lög eru byggð á) gilda umfram almenning íslensk lög sett af Alþingi. Til hvers eru menn þá að semja íslensk lög á annað borð? Ég spyr!

 

 

 

 

 

 

 

 

Ríkisfjölmiðillinn RÚV vill vera girtur með belti og axlarbönd

Hér kemur frétt sem er óskiljanleg.  Mbl.is er með fréttina: "Meiri­hluti alls­herj­ar- og mennta­mála­nefnd­ar Alþing­is tel­ur fulla ástæðu til að end­ur­skoða rekst­ur Rík­is­út­varps­ins hvað aug­lýs­inga­deild­ina varðar og tel­ur æski­legt að leggja hana niður."

Hvað í ósköpunum á það að breyta, þótt deildin sé lögð niður en RÚV leyft áfram að vera á auglýsingamarkaði? Hvers konar feluleikur er þetta?

Þetta minnir á þegar ákveðið var að fela tóbaksvörur en selja áfram tóbak.  Það að fela auglýsingadeildina eða réttara sagt að láta viðskiptavininn finna auglýsingaformið á vef RÚV og auglýsa eftir sem áður, er svipað og þegar viðskiptavinurinn þarf að finna réttu verslun sem selur tóbak og muna eftir tegund tóbaks hann kaupir.

"Þau telja þó að leggja eigi niður aug­lýs­inga­deild­ina þannig að aug­lý­send­ur geti pantað aug­lýs­ing­ar í gegn­um vef RÚV sam­kvæmt verðskrá."

Heimildin segir þetta um rekstrartekjur RÚV - sjá slóð: Tekjur RÚV af auglýsingasölu hafa aukist um næstum 50 prósent á tveimur árum

"Tap varð af rekstri RÚV í fyrra upp á alls 164 milljónir króna þrátt fyrir að rekstrartekjur hafi vaxið um 849 milljónir króna, og verið 7,9 milljarðar króna. Árið 2021 hafði ríkismiðillinn skilað 45 milljóna króna hagnaði. 

Þetta er í annað sinn síðan árið 2014 sem RÚV skilar tapi. Athygli vekur að óskilgreindur „annar rekstrarkostnaður“ jókst um 560 milljónir króna milli ári. Gengið hefur nokkuð á eigið fé RÚV á undanförnum árum en eiginfjárhlutfallið var 28,5 prósent árið 2018. Um síðustu áramót var það komið niður í 20,1 prósent."

Þetta ríkisapparat, eins og aðrar ríkisreknar stofnanir, getur ekki rekið sig með hagnaði. Eins og hjá flestum stjórnum ríkisstofnanna, kunna þeir bara að eyða pening en ekki afla enda ábyrgðarlausir. Enda þarf RÚV ekki að afla fjármagn, það er tekið inn fé með nauðung sem kallast nefskattur.  Aldrei er hugað að því að hagræða, skera niður eða segja upp starfsfólki eins og einkareknu fjölmiðlarnir þurfa að gera og hafa gert eða fara á hausinn eins og hin frábæra sjónvarpsstöð N4.

Já, þið lásuð rétt, 8 milljarðar í tekjur en samt rekið með tapi, hvernig er það hægt? Ekki er dagskráin betri en hjá öðrum fjölmiðlum, ef eitthvað er, þá er efnið meira eða minna leyti erlent og íslensk menning ekki sinnt eins vel og hjá N4, Stöð 2 eða Hringbraut.

Telja æskilegt að leggja niður auglýsingadeild RÚV

Ríkisvaldið er með puttanna alls staðar og á stöðum sem það á ekki að vera á.  Ég held að fólk geri sér ekki grein fyrir hversu umfangsmikið það er í alls kyns rekstri.  Samt er búið að leggja niður ríkisfyrirtæki eins og Bifreiðaeftirlit ríkisins" og fleiri slík.  Enn eru eftir sem áður í rekstri fyrirtæki sem væru betur komin í höndum einkaaðila eða hreinlega ekki vera í rekstri.