Hvað getum við lært af seinni heimsstyrjöldinni?

Bók Victor Davis Hanson The Second World Wars fær hér ritdóm af  Matthew Continetti  og endursegi ég hann í megindráttum – sjá slóðina: https://freebeacon.com/columns/can-learn-world-war-ii/

Það hafði aldrei hvarflað að mér, segir Matthew Continetti, hversu einstakt og skelfilegt það er að Öxulveldin drápu fleiri karla og konur en bandamenn þrátt fyrir að hafa tapað stríðinu. Venjulega, segir Hanson, er þetta á hinn veginn. Hann leggur einnig áherslu á þá staðreynd að síðari heimsstyrjöldin var fyrsta nútímastríðið þar sem hermennirnir réðust meðvitað á almenna íbúa, með hernaðarsprengjuárásum, eldflaugum, napalm og kjarnorkuárásum, og í tilviki Öxulvelda þjóðernishreinsana og þjóðarmorðs.

Hanson vekur athygli lesandans á ákveðnum smáatriðum sem virðast augljós þegar litið er til baka en fá meiri þýðingu þegar þau eru skoðuð að nýju. Stóra-Bretland, til dæmis, „var eina bandalagsríkið sem háði allt stríðið gegn Þýskalandi og Öxul fylgdarríkja þess frá 3. september 1939 til formlegrar uppgjafar Japans 2. september 1945 í Tókýó-flóa. Og það var langveikasta bandamanna, sem gerir staðfestu þess enn merkilegri.

Af tveimur öðrum ríkjum bandamanna gengu Bandaríkin ekki inn í stríðið fyrr en í desember 1941 og þá aðeins gegn Japan þar til Þýskaland og Ítalía lýstu yfir stríði á hendur Bandaríkin fjórum dögum síðar. Hvað Sovétríkin varðar, þá hófu þau stríðið sem bandamaður Hitlers og skiptu ekki um hollustu fyrr en nasistar hófu kapphlaupið í áttina að Moskvu í júní 1941.  Öxulveldin voru jafn óstöðug. „Ólíkt bandalagi bandamanna,“ skrifar Hanson, „var Öxul-deildin ekki byggð sem viðbrögð við því sem óvinurinn hafði gert heldur algjörlega á þeirri skammvinnri skoðun á því að Þýskaland ynni stríðið og til að trygga hagstætt uppgjör eftir stríð.

Aðgreiningaraðferð Hansons, þráhyggja hans á að sjá stríðið með einni linsu áður en farið er yfir í aðra, hefur þau áhrif að sagan um seinni heimsstyrjöldina gefur kraft og ófyrirsjáanleika sem vantar í hefðbundnari sögu.

Rök hans eru þau að seinni heimsstyrjöldin hafi ekki verið ein átök heldur nokkur, um allan hnöttinn, hver um sig eftir komu og brottför háþróaðrar tækni, háþróaðrar hugmyndafræði, þjóðarhers og þjóðsagnakenndra stjórnmálamanna.

Það sem byrjaði sem landamærabarátta meðfram austurlandamærum Þýskalands umbreyttist í alheimsstríð með fullnaðarsigri með algjörlega óvæntum og ófyrirsjáanlegum atburðum Barbarossa-aðgerðarinnar, Pearl Harbor og stríðsyfirlýsingar Þýskalands og Ítalíu gegn Bandaríkjunum. „Þrátt fyrir stríðsáróðurinn sem fylgdi í kjölfarið voru fáar algengar brotalínur trúarbragða, kynþáttar eða landafræði til að fylgja eftir til að skilja þessi ruglingslegu átök – hvað þá sameiginlegar aðferðir til að stjórna átökum,“ segir Hanson. Týnd í þessari hringiðu hamfara voru sálir um 60 milljóna manna, flestir óbreyttra borgara, varpað á bálið.

Með stærsta og mannskæðasta stríði mannkynssögunnar virðast tvö þemu vera sérstaklega mikilvæg fyrir líðandi stund.

Í fyrsta lagi er mikilvægi tækninnar til sigurs í bardaga eða stríði. Kafli Hanson um yfirráðin í lofti er grípandi, ekki aðeins í því að vekja athygli á Stukas, Spitfires, Mustang, Zeros, Messerschmitts og B-17 vélum, heldur einnig í lýsingu á nýjungar og krafti yfirráða í lofti hvað varðar stríðsreksturinn.

Hanson sýnir fram á að áróður Öxulvelda og metnaður byrgði muninn hvað varðar minni tækni- og framleiðslugetu en Bandamenn nutu jafnvel í upphafi stríðsins.

Framfarir í flugvélagerð og ratsjám veittu Bretum og síðar Bandaríkjamönnum forskotið. Ótrúlegur fjöldi bandarískra flugmóðurskipa færði enn meiri yfirburði. (Nasistar áttu enga.) Rannsóknir og þróunverk nasista voru dreifðar og hálfkærar, háð brjáluðu ímyndunarafli Hitlers og stormasamri ákvarðanatöku.

Þjóðverjar kunna að hafa sent fyrstu eldflaugaþotuna og langdræga eldflaugina á vettvang, en þeir skorti getu til viðvarandi stórframkvæmda eins og Manhattan-verkefnið.

Annað viðeigandi þema þessarar bókar er mikilfengleiki og brotkvæmni fælingarinnar.

„Í gegnum söguna,“ segir Hanson, „hafðu átök alltaf brotist út á milli óvina þegar útlit fælingar – efnislegar og andlegar líkur á að beita meiri hervaldi með góðum árangri gegn árásargjarnum óvini – hvarf. Við hugsum oft um fælingarmátt í megindlegu tilliti, sem fall af því hversu margar eldflaugar viðkomandi hefur, hversu marga hermenn í einkennisbúningi, hversu mörg flutningaskip eða kafbátar viðkomandi ríki hefur, hversu margar stórskotaliðseiningar það hefur o.s.frv.

En Hanson leggur jafnmikla áherslu á hina ósýnilegu hlið fælingarinnar, á baráttuanda þjóðarinnar. „Með öllum sanngjörnum mælikvarða,“ segir hann, „var Þýskaland árið 1939 – hvað varðar fjölda og gæði flugvéla, herklæði, mannafla og iðnaðarframleiðsla – ekki sterkara en sameinaðir herir Frakka og Breta – eða að minnsta kosti ekki nógu sterkt til að geta sigrað og hernumið bæði ríkin."

Samt leyfði breska ríkisstjórnin Hitler að hámarka stöðu sína og Frakkland gafst upp fyrir innrásarhernum nasistum á nokkrum vikum vegna þess að þeir voru of þreyttir á stríði.

„Sérhver siðmenning, ef hún á að lifa af, verður að vera reiðubúin og fús til að beita valdi gegn þeim sem snúa aftur til vegu villimennskunnar og hóta að tæra hana innan frá - alveg eins og hún verður að vera reiðubúin og fús til að beita valdi gegn þeim - annaðhvort villimennina eða skipað af annarri siðmenningu - sem hóta að eyðileggja hana utan frá,“ skrifaði James Burnham, sem starfaði á skrifstofu Stefnumótunarþjónustunnar (Office of Strategic Services), árið 1961.

Í dag, þegar efnahagsleg og menningarleg og hernaðarleg völd eru meiri en nokkurn sinni mannkynssögunni, hafa leiðtogar og valdastéttin í Bandaríkjunum vilja til að fæla óvini hennar frá því að fara yfir landamæri og brjóta fullveldi þjóðarinnar? Það er spurning sem þarf að velta fyrir sér þegar maður les í gegnum stórverk sögunnar, verk eins og Hnignun og fall rómverska heimsveldisins eftir Gibbons, bók Carlyle um  frönsku byltinguna eftir Carlyle og  bók Hanson um seinni heimsstyrjöldina.

Svo vil ég bæta við, ef við tengjum seinni lærdóm Hanson um heimsstyrjöldina síðari við nútímann, en það er að Pútín vanmat hina ósýnilegu hlið fælingarinnar, á baráttuanda þjóðarinnar í Úkraníu. Það er stundum ekki nóg að hafa stærri her en heldur skiptir beiting hans og baráttuvilji hersveitanna öllu máli, ásamt að hafa nóg af hergögnum. Þetta er gegnum gangandi þema í hernaðarsögu mannkyns.

Donald Trump - Mesti alríkisforseti Bandaríkjanna?

Hvað er átt við? Hér er verið að tala um að hann sendi mál ítrekað í gegnum Bandaríkjaþing, í stað þess að stjórna eingöngu með forsetatilskipunum. Það gékk ekki vel og voru málin sem hann sendi, ítrekað felld, sérstaklega eftir að Demókratar náðu valdi á Fulltrúadeildinni.

Sjá þetta myndband: The Two Words That Reveal Why Trump Failed in His Battle With The Deep State.

Annars kemur sífellt betur í ljós að stjórn Bandaríkjanna undir hans forystu var fádæma góð. Efnahagurinn blómstraði, friður saminn í Miðausturlöndum, Kínverjum sett mörk, nýr Norður-Ameríku samningur í efnahagsmálum saminn og lengi mætti telja. Samanburðurinn við núverandi stjórn er sláandi. Efnahagskreppa, stríð og minnandi áhrif Bandarikjanna í heiminum.

En það sem markaði stjórnartíð hans voru stanslausar árásir fjölmiðla og Demókrata á hann og hans fólk. Reynt var að klína á hann alls konar hneyksli og tvisvar reynt að koma honum frá völdum (meira segja eftir að hann lét af embætti) en nú er að koma betur í ljós að öll hneykslin koma í raun frá Demókrötum sem hafa ógnarsterk áhrif á leyniþjónustukerfi landsins og fjölmiðla.

Allar ljótustu aðferðir var beitt til að koma Trump frá völdum, meira segja njósnað um hann í sjálfu Hvíta húsinu. Allar málsóknir og rannsóknir (en Trump er mest rannsakaðisti forseti frá upphafi) hafa fallið um sjálft sig. Hann hefur verið sýknaður í hverju máli eftir öðru og nú er Durham rannsóknin að leiða í ljós að glæpurinn lá allan tímann hjá Demókrötum.

En það fáum við engar fréttir af hér á Íslandi. Hér er bara einblítt á neikvæðar fréttir af Trump. Íslenskir fjölmiðlar eru copy/paste fjölmiðlar á erlendar fréttir.

En nú hafa vinstri fjölmiðlar vestan hafs snúið baki við Biden og hafa leyft hluta af skítum að koma upp á yfirborðið. Ástæðurnar eru tvær. "Laptop from hell" málið sem líklega sendir Hunter Bdien í fangelsið og fjölmiðlar vilja vera réttum megin sannleikans þegar það fer í gengum dómskerfið. Fjölmiðlarnir hafa allan tíma verið röngum megin sannleikans og jafnvel leynt honum. En íslenskir fjölmiðlar munu kannski skipta um gír, eftir forskrift hinu erlendu.

Væntanlegur yfirburðasigur Repúblikanna í midterm kosningunum en þeir hafa heitið því að rannsóknir á meintum misgjörðum Demókrata og stjórn Bidens fari fram. Líklegt er að Biden verði ákærður fyrir embættisbrot (landamærin, Afganistan eða glæpastarfsemi fjölskyldu hans koma allir til greina sem ákæruatriði) eða hann dæmur úr embætti vegna elliglapa. Repúblikanar segjast þegar byrjaðir að safna gögnum.

Hvar endar Trump í sögubókunum? Síðast kaflinn hefur ekki verið skrifaður. Vinsældir hans hafa ekki verið meiri þessa stundina og rallí hans geysivinsæld. Trump er eins og annað fólk, með sína galla og kosti.  Elskaður og hataður í senn (og óttað af óvinum sínum). Og Trump er enginn kórdrengur, kjaftfor, hefnigjarn og kvennaflagari.

Ég hef lært af sögunni að dæma stórmenni eða snillinga ekki eftir persónum þeirra, heldur af verkum þeirra. Í ljós hefur einmitt komið eftir á að sum stórmennina voru kannski ekki barnanna best en verk þeirra lifir, löngu eftir dauða þeirra.

Eigum við til dæmis að hætta að hlusta á verk Wagners vegna gyðingahaturs hans? Erfið ákvörðun sem Ísraelmenn þurftu að taka og þeir ákváðu á endanum að leyfa tónlisttaflutning á verkum hans. Eða Michael Jackson, var hann barnaníðingur eða fullorðinn maður með barnshjarta? Eigum við að hætta að hlusta á tónlist hans?

Við Íslendingar eigum bara að meta erlenda stjórnmálamenn eftir því hvernig þeir koma fram við okkur. Gordon Brown, forsætisráðherra Bretlands fyrrverandi, er til að mynda enginn Íslandsvinur. Biden og Trump vissu og vita varla af Íslandi og er alveg sama um land okkar, sem er kannski hið besta mál. Trump hafi áhuga á Grænlandi á sínum tíma, til kaupa.

Nú er ég kominn aðeins út fyrir efnið, en samt er kjarninn sá að við eigum að dæma fólk eftir gerðum þess, ekki innantómum orðum. Verkin tala.

 

 

 

 

 

 

 

Eðvarð 8 konungur svikari?

Hér er fróðleg umfjöllun um Eðvarð 8 sem varð frægur í sögunni fyrir afsala sér konungstigninni fyrir ástina en hann vildi giftast bandarískri konu sem var fráskilin.  Hann fékk það ekki og sagði af sér koungstigninni og -embættið.  Hann fór í útlegð til Frakklands, þar sem hann lést á endanum, hálf útskúfaður. En hann virðist vera umdeildur fyrir meira en ástarmál.

Alkunnugt er að Eðvarð daðraði við nasismans og nú virðast hafa komið fram sönnunargögn um að hann hafi líka verið svikari við þjóð sína. Sjá meðfylgjandi myndband. Með því að nota áður óséð gögn, kannar myndin hvernig Edward var samsekur í áætlun um að endursetja hann sem konung ef nasista myndi sigra - og enn meira átakanlegra en það er að margir sagnfræðingar telja nú að hertoginn hafi gerst sekur um að hafa svikið þekkta njósnara og hjálpað til við hernám Frakklands.

Eðvarð 8 Bretlandskonungur

 

Hernaðarmistök rússneska hersins í Úkraníu

Hið ömurlega stríð geysir enn í Úkraníu.  Leifturstríð Pútíns virðist hafa stöðvast í miðri för og jafnvel líkur á að rússneski herinn tapi hreinlega stríðinu. Þar sem ég hef stúderað hernaðarsögu í námi mínu, langar mig alltaf að vita hvers vegna hlutirnir fara eins og þeir fara. Hér koma nokkrar ástæður:

1) Hæfileikar og hugrekki úkraínska hermanna sem eru á heimavelli og eru að berjast fyrir land sitt.

2) Birgðaflutningar í molum og virðast hafa verið það frá upphafi. Eins og gert hafi verið ráð fyrir 3 daga stríði og birgðahald eftir því.

3) Herstjórn í ólagi. Skipanir að ofan og ekki tekið mið af aðstæðum á orrustuvelli. Það sem vestrænir herir (líka sá þýski í seinni heimsstyrjöld) hafa fram yfir heri einræðisríkja er/var að undirforingjum var leyft að spinna sig út úr vandræðum og leika fram úr fingri. Boðleiðir stuttar.Sjá mátti þetta þegar arabaríkin börðust við Ísraelher, þar beittu Ísraelmenn sömu herkenningu og vestrænir herir. Rússar hafa reynt að bæta úr þessu með því að senda hershöfðingja á vettvang en met mannfall meðal þeirra má m.a. rekja til næstu ástæðu en það er samskiptakerfið.

4) Samskiptakerfi lélegt. Hermenn og herforingjar þurfa að reiða sig á farsíma sem auðvelt er að rekja og hlera.  Hef grun um að Bandaríkjaher hjálpi til við þessar hleranir og bendi á hvar hershöfðinginn er að hringja frá.

5) Tækjabúnaður, þ.m.t. skriðdrekar og flugvélar, ekki vel við haldið. Vegna langvarandi spillingar hefur flest verðmæt verið selt, til að drýja tekjurnar fyrir láglaunaða hermenn.

6) Rússneski herinn er að heyja stríð gærdagsins. Gamaldags hernaðar kenningar sem byggist á stórskotaliðsárásir og gjöreyðingu borga. Þetta er ekki í boði í nútímastríði. Vestrænir herir (Bandaríkjamenn beita skákborðsaðferðina).

7) Bryntæki rússneska hersins á ekkert svar við drónaárásar og skriðdrekabanavopn, svo sem Javlin og fleiri gerðir, þar sem einn hermaður getur skotið niður skriðdreka eða flugvél á auðveldan hátt.

8) Yfirráð í lofti ekki tryggð. Hvers vegna veit ég ekki vegna ónógra upplýsinga.

9) Stríðið ekki selt rússnesku hermennina né rússnesku þjóðinni. Fyrir hvað er verið að berjast? Það vantar málstað eða ættjörð að berjast fyrir. Mórallinn þar af leiðandi fyrir neðan allar hellur. Maður hreinlega vorkennir unga drengi, varla komnir a táningsaldri sem þurfa að berja í stríði sem þeir skilja ekki. Þvílík sóun á mannslífum ungra manna. Nútímastríð er fyrir atvinnuhermenn, ekki herskyldaðra manna (drengja).

10) Of umfangsmikill stríðsrekstur, allsherjar stríð gegn stóru landi með of litlum herafla.

Ég vona fyrir hönd bæði Rússa og Úkraníumanna að stríðið sé fljótt á enda. Ef rússneska þjóðin vissi hinn raunverulega fórnarkostnað, er ekki spurning að hún myndi hafna stríðinu, sérstaklega vegna þess að hún vissi að hún væri ekki að bjarga Úkraníu frá "nasistum" og Úkraníumenn berðust með fullu afli gegn innrásarliðnu.

Rússneska blitzkrieg ekki samkvæmt áætlun

Er stríðið í Úkraníu sambærilegt við Vetrarstríð Finna við Sovétmenn?

Á margan hátt er hægt að líkja þessum stríðum fram. Í báðum kemur fram að Rússar/Sovétmenn voru ekki tilbúnir fyrir stríð og grasserandi spilling og skortur á góðum herforingjum einkenna bæði stríðin. Hernaðarkenningin eða strategían úr sér gengin í báðum tilfellum.

Nú er Úkraníustríðið í fullum gangi en búast má að það verði ekki langvinnt, líkt og var með Vetrarstríðið. Fyrir því eru nokkrar ástæður, m.a. þolir efnahagslíf Rússlands ekki langvinnt stríð, þolmörk almennings gagnvart óvinsælu stríði er takmarkað og geta heraflans til að heyja langvinnt stríð ekki fyrir hendi. Hann er hreinlega ekki nógu stór til að taka yfir svo stórt land eins og Úkraníu er óneitanlega og er á stærð við Afganistan.

Það sem háir rússneska herinn er reynsluleysið (Sýrland var takmarkað stríð og Rússar voru þar sem hjálparlið, sem og stríðin í Téteníu og Geogíu en voru þeir að berjast gegn litlum andstæðingum). Bandaríkjaher er t.a.m. reynslumeiri í beitingu nútímavopna í borgarumhverfi enda stanslaust í stríðum og sigra óvinaheri án þess að fara þá leið að sprengja borgir upp líkt og á tímum seinni heimsstyrjaldar og Rússar virðast fara þá leið í dag.

Hernaðarbarátta Rússa í Úkraínu er farin að líta út eins og blóðugar árásir Sovétríkjanna á minni nágranna í seinni heimsstyrjöldinni. Mikið tap Rússa og hægar framfarir í Úkraínu hafa vakið efasemdir um styrk og hæfni rússneska hersins.

Samkvæmt því sem ég hef lesið í bandarískum fjölmiðlum, áætla bandarískir embættismenn að nokkur þúsund rússneskir hermenn hafi fallið í innrásinni, sem er nú á fimmtu vikunni, og myndbönd af rússneskum skriðdrekum og öðrum farartækjum sem eyðilögðust í árásum Úkraínu eða voru fluttir á brott af Úkraínumönnum hefur gert það að verkum að erfitt er að fela tapið. Fregnir þess efnis að nokkrir háttsettir rússneskir liðsforingjar eða réttara sagt hershöfðingjar hafi verið drepnir í fremstu víglínu eykur á tilfinninguna um óreiðu.

Slæm frammistaða Rússa og furðu mikil mótspyrna Úkraínumanna hafa dregið fram ýmsan samanburð við vetrarstríðið milli Sovétríkjanna og Finnlands á árunum 1939 til 1940.

Í þessu 105 daga stríði, háð í miklum vetrarhörkum í skógum Finnlands, olli finnski hernum miklu mannfalli á stórefldu herliði Rauða hersins.  Hernaðarsérfræðingar Evrópuríkja fylgdust með og slæmt gengi sovéska hersins leiddi til þeirrar trúar að kannski sé sovéski herinn á einhvern hátt bara hræðilega lélegur með fullt af hermönnum og efni en „tiltölulega lítilli“ bardagavirkni. Finnland tapaði því stríði á endanum og viðhorf Þjóðverja um veikleika Sovétríkjanna reyndust hörmulega röng.

Vetrarstríðið

Vetrarstríðið, sem Sovétmenn hófu snemma 30. nóvember 1939 og var tilefni þess að stjórnvöld í Moskvu tókst ekki að fá Finna til að gefa upp landamærasvæði sitt nálægt Leníngrad og leyfa sovéskum hermönnum að hafa bækistöðvar í Finnlandi.

Á pappírnum, líkt og með Úkraníu í dag, hefði þetta ekki átt að vera neitt vandamál að sigra Finnai. Fyrir stríðið taldi allur her Finnlands um 280.000 menn, með aðeins 400 stórskotaliðsbyssur, 32 skriðdrekar og 75 orrustuflugvélar.

Til samanburðar má nefna að í Leníngrad - herumdæmi Sovétríkjanna voru 500.000 menn, 5.700 vettvangsbyssur/stórskotaliðsbyssur, 6.500 skriðdrekar og 3.800 flugvélar.

Jósef Stalín, leiðtogi Sovétríkjanna, var svo öruggur með sjálfan sig að hann hafnaði varkárri áætlun sem Boris Shaposhnikov, þáverandi hershöfðingi Rauða hersins, lagði fram sem kallaði á gríðarlega, einbeittan sókn í gegnum helstu varnarlínu Finnlands.

Stalín valdi þess í stað áætlun sem kallaði á allsherjarárás yfir næstum öll 1200 km löng landamæri Sovétríkjanna og Finnlands - svipað og leifturstríð Þýskalands inn í Pólland. Svipað og rússneski herinn gerði fyrir innrásina í Úkraníu en ráðist var inn í landið úr öllum áttum, af sjó og landi, nema úr vestri. Þessi hernaðaraðferð kallast ,,umslagið“ eða á ensku ,,envelope“.

Sovéskir skipuleggjendurnir töldu að öll aðgerðin myndi standa í um tvær vikur og útbjuggu hermenn sína í samræmi við það. En Finnar héldu sínu striki á fyrstu sex vikum stríðsins.

Rauða hernum mistókst stöðugt að brjótast í gegnum Mannerheim-línu Finnlands á karelsku eyjunni, landsvæði vestur af Leníngrad, á meðan sókn Sovétríkjanna í Mið-Finnlandi var tætt í sundur af finnskum hermönnum með aðferðum skæruliða.

Langar herliðsflutningar línur Rauða hersins sem voru bundnar við fáu vegina sem fyrir voru og framfarir hans í gegnum þétta skóga afhjúpuðu hann á þann hátt að tölulegt forskot hans varð að engu. Sjá má þetta í ,,umsátrinu“ um Kíev í dag, en Rússar hafa aldrei náð að umkringja borgina né vernda herliðsflutnings línur sínar enda eru þeir að hörfa frá borgum í norðurhluta Úkraníu og sérfræðingar telja að annað hvort ætli Pútín sér að endurskipuleggja hernaðinn, stytta birgðaleiðir eða senda liðið til Austur-Úkraníu til að herja á Donbass svæðið.

Stöðug snjókoma og frost í veðri var Finnum í hag, sem réðu yfir skíðasveitir og vetrar felalitaðir herbúninga. Sovéskir herforingjar, fullvissir um skjótan sigur, bjuggu ekki hermenn sína með svipuðum búnaði í upphafi.

Finnar skáru í sundur og umkringdu leiðir Rauða hersins, aðferð sem þeir kölluðu "motti", og tortímdu Sovétmönnum sundurliðað með hrikalegri skilvirkni.

Í orrustunni við Tolvajärvi féllu 5.000 Sovétmenn en um 630 Finnar. Svipuð úrslit urðu í orrustunum við Suomussalmi og vegnum Raate, þar sem sovéskar deildir voru  í raun eyddar í báðum orrustunum.

Í febrúar innleiddi Stalín breytingar. Shaposhnikov fékk yfirstjórn herafla í Finnlandi, Rauði herinn var endurskipulagður og áætlun Sovétríkjanna var endurskipulögð til að einbeita sér að einbeittri þrýstingsárás í gegnum Mannerheimlínuna. Ætli Pútín sé ekki að gera það sama núna í Úkraníu.  Ótrúlegt hvað atburðarrásin er svipuð.

Hin mikil sókn komst loks í gegn í febrúar 1940. Finnar, með færri hermenn og birgðir, stóðu frammi fyrir algjörum ósigri og áttu engan annan kost en að samþykkja samningaviðræður.

Pappírs tígrisdýr

Í Moskvufriðarsáttmálanum, sem undirritaður var 12. mars 1940, afsal Finnland um 10% af yfirráðasvæði sínu til Sovétmanna, þar á meðal alla Karelska eyjuna og norðurhluta Petsamo, og skar Finnland í sundur frá Barentshafi.

Þetta kostaði Sovétmenn skelfilegan fórnarkostnað. Á 105 dögum létu allt að 140.000 hermenn Rauða hersins lífið og meira en 3.500 skriðdrekar og 1.000 flugvélar eyðilögðust. Um 26.000 Finnar fórust en Finnar misstu 30 skriðdreka og 62 flugvélar. Vetrarstríðið hafði miklar afleiðingar í kjölfarið utan Finnlands.

Slæm frammistaða Rauða hersins, ásamt hörmulegum áhrifum herforingjarhreinsana Stalíns og álíka lélegrar frammistöðu í pólsk-sovétstríðinu á árum áður, styrktu þá trú Hitlers að Rauði herinn væri ófær um að berjast gegn mætti Wehrmacht.

Áður en Hitler hóf árás sína á Sovétmenn í júní 1941 sagði Hitler að sögn hershöfðingja sinna að „við verðum bara að sparka í hurðina og allt rotna mannvirkið mun hrynja“.

Sjálftraust Hitlers var á villigötum. Nasistar ollu meira en milljón mannfalli á Sovétmenn á fyrstu stigum innrásar þeirra í Sovétríkin, en Rauði herinn - með mikilli hjálp frá bandamönnum sínum - safnaðist saman, endurskipulagði sig og barðist alla leið baka inn í Berlín.

Aðstoð vestrænna ríkja og lærdómur vetrarstríðsins gerðu Rauða herinn öflugri og hæfari her en hann var 1939, eins og bæði Þjóðverjar og Finnar komust að af eigin raun.

Að dæma getu rússneska hersins út frá frammistöðu hans í Úkraínu gæti verið rangt að gera tel ég og maður vill örugglega ekki lenda þar sem Þýskaland endaði ef maður væri vestræn her í dag. 

Rússar lærðu af stríðinu í Georgíu 2008 og hófu endurskipulaginu hersins sem hefur staðið til dagsins í dag. En það er greinilega ekki nóg.  Landlæg spilling, þar sem hershöfðingjar niður í óbreytta hermenn stela og selja hergögn (margir skriðdrekar Rússa í Úkraníu virka hreinlega ekki vegna þess að þeir hafa verið strippaðir af tækjum) en líka vegna þess að þeir hafa ekki uppfært hernaðaráætlanir sínar til samræmis við nútímahernað. Það gengur ekki, ef ætlunin er að vinna hug og hjörtu Úkraníumanna, að sprengja heilu borgirnar í tætlur.  Það geta Rússar en hafa ekki gert nema að litlu leyti – sjá Mariupol (Suður-Úkraníu þar sem þeir ætla sér sama hvað kostar að tengja Krímskaga við Donbass héruðin).

Svo má ekki gleyma að það verður að selja stríðið. Það var hvorki gert við rússneskan almenning né innan raða rússneska hersins. Mórallinn innan bardagasveita Rússa í Úkraníu er því afar lítill. Enn ein mistökin er að notast við herskyldulið, í stað atvinnuhermanna, líkt og Bandaríkjamenn lærðu af Víetnamsstríðinu og nú er hann vel skipaður atvinnuhermanna. Stríð er ekki fyrir börn (unga stráka) heldur sérfræðinga í hernaði – atvinnuhermenn. Mun Pútín læra af reynslunni?

 

Stríðsrekstur hefur breyst en Pútín virðist ekki vita af því

Hér er frábær grein eftir Antony Beevor sagnfræðing sem hefur skrifað hernaðarsögu og sérhæft sig í seinni heimsstyrjöld. Hún er í ætt við það sem ég hef sjálfur skrifað en það er að tími skriðdrekans virðist vera endalega á enda, eftir 100 ára sögu hans en líka þær gríðarlegu breytingar sem á sér stað í nútímahernaði. Gervigrein, róbótar, drónar, sýndarveruleiki (til þjálfunar)og margt fleira er að breyta hernaðinum.

Vissuð þið til dæmis að vopnakerfi herskipa er fært um að skjóta niður flugvélar alsjálfvirkt og án ákvörðunartöku mannsins? Að vopn framtíðarinnar ákveða sjálf skotmörk og hverir eru drepnir? Að hernaðurinn er kominn út í geiminn? Að fyrsti geimherinn var stofnaður af Donald Trump? Í framtíðinni verður barist utan gufuhvolf jarðar?

Hér kemur greinin:

Heimild: - slóð: Antony Beevor í Putin Doesn’t Realize How Much Warfare Has Changed - The Atlantic

Otto von Bismarck sagði einu sinni að aðeins heimskingi læri af eigin mistökum. „Ég læri af öðrum,“ sagði kanslari Þýskalands á 19. öld. Furðulegt er að rússneski herinn er að endurtaka fyrri mistök sovéska forvera síns. Í apríl 1945 sendi Georgy Zhukov marskálkur, undir miklum þrýstingi frá Stalín, skriðdrekaher sinn inn í Berlín án stuðnings fótgönguliða.

Hersveitamenn Vladímírs Pútíns gerðu ekki aðeins sömu mistök; þeir hermdu meira að segja hvernig forfeður þeirra höfðu fest undarlega járnbita – þar á meðal rúmgrindur – við turn skriðdreka sinna í þeirri von að málmurinn sem bætt var við myndi sprengja skriðdrekavarnarsprengjur of snemma. Þetta bjargaði ekki rússnesku skriðdrekunum. Það jók einfaldlega sýnileika þeirra og laðaði að úkraínska skriðdrekaveiðara, rétt eins og sovéskir skriðdrekar í Berlín höfðu dregið til hópa Hitlers æskunnar og SS, sem réðust á þá með Panzerfaustum skriðdrekaeldflaugum.

Þráhyggja rússneska forsetans gagnvart söguna, sérstaklega vegna „þjóðræknisstríðsins mikla“ gegn Þýskalandi, hefur skekkt pólitíska orðræðu hans með furðulegum sjálfsmótsögnum. Það hefur greinilega haft áhrif á hernaðarlega nálgun hans. Skriðdrekar voru mikið tákn um styrk herafla í síðari heimsstyrjöldinni. Að Pútín geti enn séð þá þannig stangast á við trúna. Farartækin hafa reynst mjög viðkvæm fyrir dróna árásir og skriðdrekavopnum í nýlegum átökum í Líbíu og víðar; Hæfni Aserbaídsjan til að eyðileggja armenska skriðdreka auðveldlega var nauðsynleg fyrir sigri þess árið 2020 á Nagorno - Karabakh svæðinu.

Samt virðist Pútín hafa lært eins lítið og hann hefur gleymt. Í ágúst 1968 var hersveitum Varsjárbandalagsins, sem fóru inn í Tékkóslóvakíu, sagt af stjórnmálaforingjum sínum að þeim yrði fagnað sem frelsara. Þeir fundu sig í helvíti, eldsneytislausir og hungraðir. Mórallinn var mölbrotinn. Yfirráð Pútíns yfir innlendum fjölmiðlum getur falið sannleikann fyrir rússnesku þjóðinni, en hermenn hans, sem nú eru neyddir til að skrifa undir nýja samninga til að breyta þeim í sjálfboðaliða, eru allt of meðvitaðir um raunveruleikann.

Meðferð hans á sínu eigin fólki er eins miskunnarlaus og meðferð hans á óvinum sínum. Herinn kom meira að segja með færanlega líkbrennslubíla til Úkraínu til að farga rússneskum líkum til að fækka sendingu líkkista  heim. Meira segja er reynt að fela líkflutninganna með því að fara með líkin yfir landamæri Hvít-Rússlands í skjóli nætur.

Forverar Pútíns í Sovétríkjunum höfðu svipað tillitsleysi fyrir tilfinningum hermanna sinna. Árið 1945 stóð Rauði herinn frammi fyrir fjölda uppreisna. Hermenn voru oft meðhöndlaðir með fyrirlitningu af foringjum og stjórnmáladeildum, og hermönnum var skipað að fara út á einskismannsland að næturlagi til að ná ekki lík fallinna félaga, heldur að svipta þá einkennisbúningum sínum til að endurnýta þá fyrir afleysingarhermenn.

Annað gamalt mynstur sem endurtekur sig í Úkraínu er að rússneski herinn treysti á þungar byssur. Í seinni heimsstyrjöldinni gortaði Rauði herinn sig af krafti stórskotaliðs síns, sem hann kallaði „stríðsguðinn“. Í Berlínaraðgerðinni skutu stórskotalið Zhukovs meira en 3 milljónum skota og eyðilögðu meira af borginni en hernaðarleg loftárás bandamanna hafði gert. Sovétmenn notuðu Katyusha eldflaugaskot, sem þýskir hermenn kölluðu „Orgel Stalíns“ fyrir æpandi hljóð sitt, til að drepa alla varnarmenn sem eftir voru. Á meðan hefðbundin stórskotalið Pútíns brýtur niður úkraínskar byggingar á sama gamla máta til að útrýma hugsanlegum leyniskyttum, þá nota þeir varmasprengjur – hinar hrikalegu „tæmisprengjur“ sem búa til eldkúlu sem sýgur súrefnið frá skotmörkum þeirra – í stað gömlu Katyushanna.

Eyðilegging Rússa á borgunum Grosní (Téteníu) og Aleppo (Sýrlandi) hefur þegar leitt í ljós hversu lítið kenning þeirra um borgarátök er ólíkt hinum vestrænu heröflum, hefur þróast síðan í síðari heimsstyrjöldinni. Alþjóðlega herbandalagið sem endurheimti borgirnar Raqqa og Mosul frá Ríki íslams sýndi mun markvissari nálgun, innsiglun hverrar borgar og hreinsun hennar síðan geira fyrir geira. Rússar jafna borgir niður í rústir og allir verða fyrir þessum stórskotaliðsárásum, jafnt óbreyttir borgarar og hermenn.

Her Pútíns er greinilega ekki Rauði herinn, rétt eins og Rússland nútímans er ekki Sovétríkin. Stofnanaspilling víðs vegar innan um stjórnarkerfið hefur haft áhrif á allt, svo sem yfirmenn sem hagnast á sölu varahluta og hunsa skipulagsstuðning í þágu álitsverkefna. Á meðan úkraínska varnarliðið eru að skjóta rússneska T-72 skriðdreka frá tímum kalda stríðsins eins og endur í tjörn, hefur rússneska forgangsverkefnið verið að panta nægan pening til að greiða fyrir næstu kynslóð hátækni Armata skriðdreka. Samt getur Armata skriðdrekinn lítið annað gert en að skrölta yfir Rauða torgið í skrúðgöngum á sigurdegi á hverjum 9. maí til að heilla mannfjöldann og erlenda fjölmiðla. Á vígvellinum myndi skriðdrekinn hljóta nákvæmlega sömu örlög og T-72 gerðin.

Úrvalssveitir, fallhlífarhermenn og sérsveitir Spetsnaz eru enn til innan rússneska hersins, en þær geta lítið áorkað á eigin spýtur í ringulreiðinni sem felst í slæmri yfirstjórnar og stjórn. Miklu erfiðara hefði verið að trúa skorti á framsýni sem fólst í því að innleiða nýja dulkóðaða fjarskiptakerfi rússneska hersins á tímum Sovétríkjanna, þegar slíkum mistökum var refsað harðlega. Fjarskiptakerfið á að teljast að öruggt og tengist 3G turna - sem Rússar eyðilögðu reyndar þegar þeir réðust inn í Úkraínu. Vegna þess að kerfið virkar einfaldlega ekki, verða rússneskir yfirmenn að hafa samskipti sín á milli í opnu tali í gegnum farsíma, þar sem úkraínskir sjálfboðaliðar hlusta á. Talið er að hið mikla mannfall rússneskra hershöfðingja megi rekja til þess að þeir nota hið opna farsímanet.

Innrásin í Georgíu árið 2008 var um margt merkileg en hún olli áfalli fyrir litla fyrrverandi Sovétlýðveldið en leiddi í ljós vanhæfni og veikleika af hálfu Rússlands og leiddi til áætlana um að endurbúa og endurbæta herafla Pútíns. Þær tilraunir hafa augljóslega mistekist. Þetta segir heilmikið um skort á hugsjónahyggju, heiðarleika og skyldurækni innan stjórnar rússneska hersins. Það er mjög erfitt að sjá hvernig hernaður getur breyst á svo seint og mikilvægu stigi innrásarinnar í Úkraínu.

Í Stalíngrad síðla árs 1942 kom Rauði herinn sjálfum sér og heiminum á óvart með skyndilegum viðsnúningi og vísbendingar eru um að hersveitir Pútíns séu að laga aðferðir sínar og undirbúa tvær stórar hernaðarlegu umkringingu, í kringum Kyiv og í austurhluta Úkraínu. Næstum stalínísk ásetning um að rétta rússneska herinn - studdur af aftöku liðhlaupa og fallandi foringja - gæti vel framlengt átökin í blóðbaði miskunnarlausrar, harðnandi eyðileggingar.

Uppfært: Nota bene, fréttir í dag benda til að Rússa séu að draga lið sitt til baka frá norðurhluta Úkraníu og það verður fært til Austur-Úkraníu, en er að koma í ljós það sem ég sagði en það er að rússneski herinn er ekki fær um stórstyrjöld. Ekii einu sinn við nágrannaríki sitt með löng og auðveld landamæri að fara yfir. Ef Pútín hefði dregið ályktun af framgangi BNA í Írak og hversu fámennt innrásarlið Bandaríkjamenn beittu, þá hefði hann sé að lágmark hálf milljón manna þarf til að taka svona stór land eins og Úkranía er. Og ein milljón  til halda landinu næstu árin til að kveða niður uppreisnir og skæruhernað.

Gegn öllum væntingum fyrir stríð lítur hins vegar út fyrir að hrun rússneska hersins sé mögulegt. Algjör upplausn siðferðis gæti leitt til auðmýkjandi afturköllunar, hugsanlega hrikaleg afleiðing af vanhæfni Pútíns til að skilja við hina sovésku fortíð.

Hunter Biden hneykslið upp á yfirborðið eftir 2 ára þöggun

Nú hefur New York Time, vinstri fjölmiðlinn, virðurkennt að fartölva Hunter Biden og innihald hennar sé til í alvörunni. New York Post kom með fréttina, korteri fyrir forsetakosningarnar en Twitter og vinstri fjölmiðlar lokuðu á fréttina. Margir kjósendur í dag segja að afstaða þeirra hefði breyst ef þeir hefðu vitað af innihaldinu og líklega ekki kosið Joe Biden.

Tök Demókrataflokksins á fjölmiðlum og FBI (sem hefur vitað af innihaldinu í tvö og hálft ár) er svo mikil að þeim tekst að hafa áhrif á forsetakosningarnar. En þeir stjórna ekki öllu og nú, þegar skattayfirvöld hafa fjármál Hunters í rannsókn, getur NY Time ekki lengur falið málið og ákvað að vera réttum megin þegar málið fer fyrir dómstóla. Hugsanlega lendir sonur forseta BNA í fangelsi.

Hér kemur grein frá Newsweek um málið:

Hvernig kom siðspillt hegðun Hunter Biden og vafasöm samskipti hans og fjölskyldumeðlima hans við andstæðinga (BNA) og ólígarka hinum siðspillta Joe Biden  í hættu? Hvað vissi Jói, hvenær vissi hann það og hagnaðist hann beint eða óbeint? Að hve miklu leyti vofir hegðun Biden-fjölskyldunnar – enn í dag –  yfir mikilvægum málum í bandarískri utanríkisstefnu, og þar með þjóðaröryggi?

Við vorum svipt svörum við þessum mikilvægu spurningum í kosningunum 2020 – svipt okkur sjálfum – vegna einnar alvarlegustu upplýsingaóreiðu aðgerða Bandaríkjanna í sögunni, sem sýndist við fyrstu sýn sem vörn gegn rússneskri upplýsingaóreiðu aðgerð.

Nú hefur yfirstjórn valdastéttarinnar viðurkennt það. Það tók 17 mánuði, og 24 málsgreinar í grein við fyrstu sýn ótengdar, en grafið í frétt New York Times um að því er virðist umfangsmikla alríkisrannsókn á Hunter Biden, "Paper of Record" leiddi í ljós sannleikann sem við höfum lengi vitað: "Fartölva frá helvíti" hans Hunter er alvöru dæmi.

Við vissum þetta áður en Joe Biden var kjörinn. En milljónir Bandaríkjamanna gerðu það ekki vegna þess að fyrirtækjafjölmiðlar, djúpa ríkið sem þeir þjóna; sem eru samskiptarásir fyrir og samfélagsrisarnir sem ber út opinberar frásagnir þeirra sömdu sig saman um að bæla niður hina sönnu sögu á sama tíma og magna upp þá pólitískt sögu sem gagnaði þeim.

Ein skoðanakönnun sýnir að þessi aðgerð - hluti af samræmdu átaki valdastéttarinnar til að nota hverja valdapól til að grafa undan Donald Trump á meðan hún verndaði Joe Biden - gæti hafa breytt kosningunum 2020.

Fólkið sem þykist verja „lýðræði okkar,“ með öðrum orðum, hindraði lýðveldið með því að leyna almenningi hvers konar afgerandi upplýsingar sem stríð og friður lúta að.

Vert er að rifja upp hin mörgu lög sem felast í þessu hneyksli vegna þess að þau afhjúpa á svo ljóslifandi hátt víðtæka rotnun í valdkjarna landsins sem er í stakk búið til að verða fyrir utan stórfellda uppgjör.

Það er sú staðreynd að fyrirtækjafjölmiðlar afskrifuðu Hunter Biden fartölvusöguna Hróa hött sögu, neituðu að fylgja henni eftir og höfðu jafnvel frammi truflanir fyrir þáverandi frambjóðanda Biden þegar hann var spurður beint út í hana af þáverandi forseta Trump í kappræðum.

Það er sú staðreynd að fyrirtækjafjölmiðlar hlupu tvímælalaust með þá frásögn  fram að sagan væri „rússnesk upplýsingaóreiða“ til að réttlæta frávísun hennar, þrátt fyrir að það skorti áþreifanleg sönnunargögn til að sanna þessa vafasömu fullyrðingu.

Það er sú staðreynd að tugir háttsettra þáverandi og nú fyrrverandi leyniþjónustumanna (IC) embættismanna - fólk sem heldur fram að starfsgreinin krefsist jafnræðis, greiningarþrungna og að setja til hliðar stjórnmálum - fóðruðu fyrirtækjafjölmiðla þessa frásögn og misnotuðu stöðu sína með kærulausri yfirhylmingu.

Meira en 50 áberandi IC-meðlimir (njósnasamfélag Bandaríkjanna), fyrrverandi forstjórar CIA og þar með niður valdastiga, notuðu nöfn sín og orðspor til að geta staðlausar getgátur um að innihald fartölvu og aðstæður í kringum birtingu hennar „hafi öll klassísk einkenni rússneskrar upplýsingaaðgerðar“ - sem er náttúrulega gegn hagsmunum Trump-stjórnarinnar sem í raun réðu yfir leyniþjónustunni á þeim tíma, en hún neitaði harðlega ásökinni. Trump-hatandi njósnaranir, likt og fyrirtækjafjölmiðlar, lögðu ekki fram eitt sönnunargagn til að réttlæta ákæru eða ásökun sína.

Jú, þeir vörðust og viðurkenndu að „við viljum leggja áherslu á að við vitum ekki hvort tölvupóstarnir ... eru ósviknir eða ekki og að við höfum ekki vísbendingar um þátttöku Rússa ... . En þeir vissu vel að Politico og aðrir fjölmiðla myndu geysa fram með fyrirsagnir eins og: „Hunter Biden saga er rússnesk upplýsingaóreiða aðgerð, segja tugir fyrrverandi leyniþjónustumanna.“

Hversu tilgerðarleg var aðgerðin? Lítum á að það hafi verið fyrrverandi aðalaðstoðarmaður John Brennan, fyrrverandi forstjóra CIA – kannski sá Trump-brjálaðasti og alræmda óheiðarlegur af þeim embættismönnum sem þjónað yfirgnæfandi demókrata sem studdu bréfið – sem sá um dreifingu bréfsins til Politico. Hann afhenti það einum mest áberandi fréttaritara Djúpríkisins, og sannur Trump hatari, – kannski þekktastur fyrir að kynna hið alræmda Steele-skjal í hjarta Russiagate gabbsins – vitandi að þetta myndi koma frásögninni af stað.

Nánast allir viðkomandi sýndu enga iðrun vegna svikamylluna sem þeir studdu. Það var allt þess virði fyrir þá að skipta Trump út fyrir einhvern sem eyddi 50 árum í að misskilja öll helstu utanríkisstefnumál.

Það er líka sú staðreynd að samfélagstæknirisarnir tók þátt í ritskoðun á stórfrétt, ekki aðeins að koma í veg fyrir að fólk deili sögunni opinberlega, heldur í einkaskilaboðum og  taka deilendur sögunnar miðlunum af sakramentinu.

Twitter viðurkenndi það, mánuðum eftir kosningar, þegar skaðinn var skeður. Þetta skapaði fordæmi fyrir sífellt útbreiddari, næstum ónæmandi ranghugsunarritskoðun sem við sjáum í dag. Donald Trump er að sjálfsögðu bannaður á Twitter og fólk eins og Vladimir Pútín og félagi hans Ayatollah Khamenei er frjálst að tísta í frístundum á miðlinum. Upplýsingar um kínverskar kórónuveiruna sem settu fólk í bann fyrir sex mánuðum eru nú opinber frásögn CDC sem kynnt er á samfélagsmiðlum.

Sagan um Hunter Biden fartölvuna vofir yfir þessu öllu

Og hvar voru áðurnefndir fjölmiðlar varðandi ritskoðunina? Í besta falli hljóðir. Þeir sem hagnast mest á fyrstu breytingunni (á stjórnarskránni) hafa of oft orðið einlægustu talsmenn ritskoðunar, sérstaklega þegar hún þjónar pólitískri stefnuskrá þeirra.

Hunter Biden listasýningarsala sýnir raunverulegar siðareglur forsetans

Hunter Biden, sonur Joe Biden, forseti úr röðum demókrata, hefur sagt að það sé „nokkuð hugrekki að ákveða að sýna list og opna sjálfan sig fyrir gagnrýni á meðan hann á áberandi fjölskyldu." Á sama tíma stendur Hvíta húsið frammi fyrir hugsanlegum siðferðilegum vandamálum varðandi upplýsingar um söluna.

Þessir raunverulegu samsærismenn kærðu sig ekkert um að berjast gegn upplýsingaóreiðunni. Langt í frá eru þeir einhverjir af afkastamestu birgðaveitendum þess.

Þessum samsærismönnum voru sama um að „vernda lýðræðið“. Frekar en að glíma við fréttir New York Post um fartölvuna, og staðfestingarrannsóknir frá Tucker Carlson og víðar, börðust þeir í þjónustu framboðs sem myndi fyrirsjáanlega leiða til hörmunga fyrir Bandaríkin, frelsi og réttlæti.

Þeir gerðu það vegna þess að nauðsynlegt var að víkja forseta úr embætti sem var andstæður hagsmunum þeirra. Það er, þeir gerðu það af álitnum eiginhagsmunum, sem þeir kunna að telja að falli að þjóðarhagsmunum, en sem í reynd hefur sýnt sig að gera allt annað en það. Trump ógnaði völdum þeirra og forréttindum. Hann hafði endurreist herinn, hlúið að bandalögum og samstarfi til að fæla frá óvinum á sama tíma og hann minnkaði beinar skuldbindingar Bandaríkjanna erlendis, og horfði á og haldið verstu andstæðingunum í skefjum – undir forystu stærsta andstæðings allra, kommúnista Kína. Trump hélt þar af leiðandi Bandaríkin frá stríði og stuðlaði að friði í Miðausturlöndum með Abraham friðargjörðinni.

Trump var ekki hinn brjálaði kúrekinn með puttanna á kjarnorkusprengjunni. Hann var þjóðernissinni í friði í gegnum styrk og ferill hans sannaði það. Var þetta hans stóra synd í augum valdastéttarinnar?

Það er enn meiri forvitnilegt í þessari sögu. Hvers vegna sá The New York Times sig knúið til að viðurkenna það fyrst núna, eftir að fréttamenn almennra blaðaútgáfa eins og áðurnefnda Politico höfðu staðfest áreiðanleika stórs hluta innihaldsfartölvunnar mánuðum saman?

Er það einfaldlega vegna þess að málið gegn Hunter Biden, sem er talið vera skattamál, en sem Times greinir frá hefur þróast yfir í að snúast um peningaþvætti og möguleg gjöld fyrir skráningu erlendra umboðsmanna, byggist svo mikið á efni fartölvunnar, sem gerir það að verkum að ómögulegt að greina frá málinu á meðan maður hunsar beinlínis fartölvumálið?

Fartölvumál Hunter Biden sem var „rússnesk upplýsingaóreiðu aðgerð“ var í raun bandarísk upplýsingaóreiðu aðgerð.

Fallegar sögur, sérstaklega þær sem lekið hefur verið út af þjóðaröryggisbúnaði Bandaríkjanna – eins og „rússneska verðlaunafé til höfuð bandarískra hermanna í Afganistan“ eða „Trump kallaði hinu látnu bandaríska hermenn „tapara“ – eru í raun bandarískar upplýsingaóreiðu aðgerðir.

Þessar aðgerðir vekja upp frekari spurningar: Hvaða önnur slík veðmál hafa þeir sett í framkvæmd sem ekki er vitað um? Hvað annað gætu þeir gert, og munu þeir gera, við Trump árið 2024, eða hvaða öðrum frambjóðanda sem þeir telja vera ógn í framtíðinni?

Nei, fyrir utan skólana, sem temja sér sjálfsvígshugsun með bandarískri sjálfsfyrirlitningu og "vökudómi", stafar stóra ógnin á upplýsingasviðinu frá hinu vopnaða, ofur pólitísku þjóðaröryggiskerfi sem er í engum tenglsum við fólkið sem það á að verja, framsækinni pressu sem fallbýður sig hæstbjóðanda og svipað hugarfar samfélagsmiðlarisarnir sem vinnur hönd í hönd með þeim til að ritskoða og stjórna frásögnum.

Það er óendanlega miklu lúmskari þegar stofnanir sem fólkið treystir á til að halda það öruggu, upplýsir og gera frjálsa og opna umræðu gera samsæri gegn þeim landsmönnum sem þeir eru ósammála en þegar erlendir andstæðingar sjálfir blanda sér í segir  Ben Weingarten í Newsweek og lýkur hér með tilvísun (endurfrásögn) í grein hans.

Sjá heimild: Hunter Biden Laptop Scandal Is the Ultimate American Information Operation | Opinion

 

 

Ávarp Ronalds Regans Bandaríkjaforseta til 42. þings allsherjarþings Sameinuðu þjóðanna í New York - September 21, 1987

Herra forseti, herra aðalritari, Reed sendiherra, heiðraðir gestir og ágæta fulltrúar: Leyfðu mér fyrst að bjóða aðalritaranum velkominn aftur frá pílagrímsferð sinni í þágu friðar í Miðausturlöndum. Hundruð þúsunda hafa þegar fallið í blóðugum átökum milli Írans og Íraks. Allir menn og konur með góðvilja biðja þess að brátt verði blóðbaðið stöðvað og við biðjum þess að framkvæmdastjórinn reynist ekki aðeins pílagrímur heldur einnig arkitekt að varanlegum friði milli þessara tveggja þjóða. Herra framkvæmdastjóri, Bandaríkin styðja þig og megi Guð leiðbeina þér í starfi þínu framundan.

Líkt og með aðalritarann, erum við öll hér í dag í eins konar pílagrímsferð. Við komum frá öllum heimsálfum, öllum kynþáttum og flestum trúarbrögðum til þessa mikla vonar salar, þar sem við í nafni friðar iðkum diplómatíu. Nú er diplómatía auðvitað lúmsk og blæbrigðarík iðn, svo mjög að það er sagt að þegar einn snjallasti stjórnarerindreki 19. aldar lést spurðu aðrir stjórnarerindrekar, eftir fregnir af andláti hans bárust, „Hvað heldurðu að gamli refurinn meinti með því?''

En sönn stjórnmálamennska krefst ekki aðeins kunnáttu heldur eitthvað meira, eitthvað sem við köllum framtíðarsýn - tök á nútímanum og möguleikum framtíðarinnar. Ég kom hingað í dag til að kortleggja fyrir ykkur mína eigin sýn á framtíð heimsins, eitt er að ég tel að allir Bandaríkjamenn deili ákveðni grundvallarsýn. Og ég vona að þeir sem sjá hlutina öðruvísi sé sama þótt ég segi að við í Bandaríkjunum teljum að staðurinn til að leita fyrst að formi framtíðarinnar sé ekki í meginlandsfjöllum og sjávarbyggðum, þó að landafræði skipti auðvitað miklu máli. Það er ekki heldur í þjóðarforða blóðs og járns eða hins vegar peninga og iðnaðargetu, þótt hernaðarlegur og efnahagslegur styrkur skipti auðvitað líka sköpum. Við byrjum á einhverju sem er miklu einfaldara og þó miklu dýpra: mannshjartað.

Um allan heim í dag hefur þrá mannlegs hjarta breytt stefnu alþjóðamála og gera lygina að nokkuð konar goðsögn um efnishyggju og sögulega örlagahyggju. Við þurfum aðeins að opna augu okkar til að sjá einfaldar vonir venjulegs fólks hafa mikil áhrif á samtímasögu okkar.

Á síðasta ári á Filippseyjum endurvakti venjulegt fólk anda lýðræðis og endurreisti kosningaferlið. Sumir sögðust hafa framkvæmt kraftaverk og ef svo er, þá er svipað kraftaverka - umskipti yfir í lýðræði - að eiga sér stað í lýðveldinu Kóreu. Haítí er líka að umbreytast. Sumir örvænta þegar þessi nýju, ungu lýðræðisríki standa frammi fyrir átökum eða áskorunum, en vaxtarverkir eru eðlilegir í lýðræðisríkjum. Bandaríkin höfðu þá, eins og öll önnur lýðræðisríki á jörðinni.

Í Rómönsku Ameríku má líka heyra raddir frelsisins bergmála frá tindunum og yfir slétturnar. Það er söngur venjulegs fólks sem gengur í göngur, ekki í einkennisbúningum og er ekki á hernaðarskrá heldur frekar eitt af öðru, í einföldum, hversdagslegum vinnufatnaði, marserandi að kjörborðinu. Fyrir tíu árum bjó aðeins þriðjungur íbúa Rómönsku Ameríku og Karíbahafs í lýðræðisríkjum eða í löndum sem voru að snúa sér að lýðræði; í dag eiga yfir 90 prósent þeirra heima í lýðræðisríki.

En þessi alþjóðlega hreyfing til lýðræðis er ekki eina leiðin þar sem einfalt, venjulegt fólk leiðir okkur sem eru í þessum sal - við sem erum sögð vera skaparar sögunnar - leiðir okkur inn í framtíðina. Um allan heim eru ný fyrirtæki, nýr hagvöxtur, ný tækni að koma úr smiðjum venjulegs fólks með óvenjulega drauma.

Hér í Bandaríkjunum hefur frumkvöðlaorkan - endurvaknað þegar við lækkum skatta og afnemum reglur - ýtt undir núverandi efnahagsþenslu. Samkvæmt fræðimönnum við Massachusetts Institute of Technology komu þrír fjórðu hlutar þeirra rúmlega 13 1/2 milljón nýrra starfa sem við höfum skapað hér á landi frá upphafi útrásar okkar frá fyrirtækjum með færri en 100 starfsmenn, fyrirtæki sem stofnuð voru af venjulegum fólk sem þorði að taka sénsinn. Og mikið af nýju hátækninni okkar var fyrst þróuð í bílskúrum nýrra frumkvöðla. Samt eru Bandaríkin ekki eina, eða jafnvel besta, dæmið um þá krafta og drauma sem losun markaða gerir frjálst.

Í Indlandi og Kína hafa frjálsari markaðir fyrir bændur leitt til sprengingar í framleiðslu. Í Afríku eru stjórnvöld að endurskoða stefnu sína og þar sem þau veita bændum aukið efnahagslegt frelsi hefur uppskeruframleiðsla batnað. Á sama tíma, í nýiðnvæddum löndum Kyrrahafsbrúnarinnar, hafa frjálsir markaðir í þjónustu og framleiðslu sem og landbúnaði leitt til vaxandi vaxtar og lífskjara. ASEAN-ríkin, Japan, Kórea og Taívan hafa skapað hið sanna efnahagslega kraftaverk síðustu tveggja áratuga, og í hverju þeirra kom mikið af töfrunum frá venjulegu fólki sem náði árangri sem frumkvöðlar.

Í Rómönsku Ameríku er verið að rannsaka og bregðast við þessari sömu lexíu um frjálsa markaði, aukin tækifæri og vöxt. Sarney, forseti Brasilíu, talaði fyrir marga aðra þegar hann sagði að "einkafrumkvæði væri vél  efnahagsþróunar." Í Brasilíu höfum við komist að því að í hvert sinn sem ríkissókn eykst í hagkerfinu minnkar frelsi okkar.'' Já, stefnur sem sleppa draumum venjulegs fólks á flug eru að breiðast út um heiminn. Frá Kólumbíu til Tyrklands til Indónesíu eru stjórnvöld að lækka skatta, endurskoða reglugerðir sínar og opna tækifæri til frumkvæðis.

Mikið hefur verið rætt í sölum þessa húss um þróunarréttinn. En sífellt fleiri eru vísbendingar um að þróun er ekki réttur í sjálfu sér. Það er afurð réttinda: rétturinn til að eiga eign; réttinn til að kaupa og selja frjálst; samningsréttur; réttinn til að vera laus við of háa skattlagningu og reglugerðir, undan íþyngjandi stjórnvöldum. Það hafa verið rannsóknir sem leiddu í ljós að lönd með lág skatthlutfall hafa meiri vöxt en þau sem eru með há skatthlutfall.

Við þekkjum öll fyrirbærið neðanjarðarhagkerfi. Fræðimaðurinn Hernando de Soto og samstarfsmenn hans hafa kannað stöðu eins lands, Perú, og lýst hagkerfi fátækra sem fer framhjá þröngri skattlagningu og kæfandi reglugerðum. Þetta óformlega hagkerfi, eins og vísindamennirnir kalla það, er aðalbirgir margra vara og þjónustu og oft eini stiginn fyrir hreyfanleika upp á við. Í höfuðborginni stendur það nánast fyrir allar almenningssamgöngur og flesta götumarkaða. Og rannsakendur komust að þeirri niðurstöðu að þökk sé hinu óformlegu hagkerfi, geti ,,fátækir geta unnið, ferðast og haft þak yfir höfuðið." hafa fátækir orðið minna fátækari og þjóðin sjálf ríkari.

Þeir sem aðhyllast tölfræðilegar lausnir á þróun ættu að taka eftir: Frjálsi markaðurinn er hin leiðin til þróunar og hin eina sanna leið. Og ólíkt mörgum öðrum leiðum leiðir hún eitthvert. Hún virkar. Svo, þetta er þar sem ég trúi því að við getum fundið landakortið að framtíð heimsins: í hjörtum venjulegs fólks, í vonum þeirra um sjálft sig og börn sín, í bænum þeirra þegar það leggur sig og fjölskyldur sínar til hvíldar á hverju kvöldi. Þetta einfalda fólk er risar jarðarinnar, hinir sönnu smiðirnir heimsins og mótendur komandi alda. Og ef þeir sigra, eins og ég trúi að þeir muni gera, munum við loksins þekkja heim friðar og frelsis, tækifæra og vonar, og já, lýðræðis - heim þar sem andi mannkyns sigrar loksins hið gamla, kunnuglega óvini eins og hungursneyðar, sjúkdóma, harðstjórn og stríð.

Þetta er sýn mín -- sýn Bandaríkjanna. Ég geri mér grein fyrir því að sumar ríkisstjórnir sem eiga fulltrúa í þessum sal hafa aðrar hugmyndir. Sumir trúa hvorki á lýðræði né á stjórnmála-, efnahags- eða trúfrelsi. Sumir trúa á einræði, hvort sem það er framflutt af einum manni, einum flokki, einni stétt, einum kynþætti eða einni framvarðasveit. Við þessar ríkisstjórnir vil ég aðeins segja að verð kúgunar er auðljóst. Hagkerfi ykkar mun falla lengra og lengra á eftir. Fólkið ykkar verður eirðarlausara. Er ekki betra að hlusta á vonir fólksins núna frekar en bölvun þess síðar?

Og þrátt fyrir ágreining okkar er ein sameiginleg von sem kom okkur öllum í þessa sameiginlegu pílagrímsferð: vonin um að mannkynið muni einn daginn slá úr sverðum sínum plógjárn, vonin um frið. Hvergi á jörðinni í dag er friður sem þarfnast vina meira en Miðausturlönd. Þrá íbúa þess eftir friði fer vaxandi. Bandaríkin munu halda áfram að vera virkur félagi í viðleitni aðila til að koma saman til að leysa ágreining sinn og byggja upp réttlátan og varanlegan frið.

Og þessi mánuður markar upphaf áttunda árs stríðsins milli Íran og Íraks. Fyrir tveimur mánuðum samþykkti öryggisráðið skylduályktun þar sem krafist var vopnahlés, brotthvarfs og samningaviðræðna til að binda enda á stríðið. Bandaríkin styðja fullkomlega innleiðingu ályktunar 598, þar sem við styðjum nýlega verkefni aðalritarans. Við fögnuðum því að Írakar samþykktu þá ályktun og erum enn vonsvikin yfir því að Íranar vilji ekki samþykkja hana. Í því sambandi veit ég að forseti Írans mun ávarpa ykkur á morgun. Ég vil nota tækifærið til að skora á hann skýrt og ótvírætt að segja hvort Íran samþykkir ályktun 598 eða ekki. Ef svarið er jákvætt væri það kærkomið skref og mikil bylting. Ef það er neikvætt hefur ráðið ekki annarra kosta völ en í skyndi að samþykkja aðfararráðstafanir.

Í 40 ár hafa Bandaríkin gert það ljóst, mikilvæga hagsmuni sína í öryggi Persaflóa og landa sem liggja að honum. Olíubirgðir þar eru stefnumótandi mikilvægar fyrir hagkerfi hins frjálsa heims. Við erum staðráðin í að viðhalda frjálsu flæði þessarar olíu og að koma í veg fyrir yfirráð yfir svæðinu af fjandsamlegu valdi. Við leitum ekki árekstra eða vandræða við Íran eða neina aðra. Markmið okkar er - eða, markmiðið er núna, og hefur verið á hverju stigi, að finna leið til að binda enda á stríðið án sigurvegara og sigraða. Aukning á viðveru flota okkar á Persaflóa er hvorki í þágu eins eða neins. Það er svar við aukinni spennu og fylgt eftir samráði við vini okkar á svæðinu. Þegar spennan minnkar mun nærvera okkar líka minnka.

Bandaríkin eru ánægð með margar nýlegar diplómatískrar þróunarferla: samhljóða samþykkt ályktun 598, yfirlýsingu Arababandalagsins á fundi sínum í Túnis fyrir skömmu og heimsókn aðalritarans. Samt eru vandamál eftir.

Sovétríkin aðstoðuðu við að semja og ná samkomulagi um ályktun 598, en utan öryggisráðsins hafa Sovétmenn brugðist öðruvísi við. Þeir kölluðu eftir því að sjóher okkar yrði fjarlægður af Persaflóa, þar sem hann hefur verið í 40 ár. Þeir settu fram þá röngu ásökun að einhvern veginn væru Bandaríkin, frekar en stríðið sjálft, uppspretta spennunnar á Persaflóa. Jæja, slíkar yfirlýsingar eru ekki gagnlegar. Þeir beina athyglinni frá þeirri áskorun sem við öll stöndum frammi fyrir: réttlátur endi á stríðinu. Bandaríkin vonast til að Sovétmenn sameinist öðrum meðlimum öryggisráðsins í því að reyna af krafti að binda enda á átök sem aldrei hefðu átt að hefjast, hefðu átt að enda fyrir löngu og eru orðin ein af stóru hörmungum eftirstríðsáranna.

Annars staðar á svæðinu sjáum við áframhaldandi hernám Sovétríkjanna í Afganistan. Eftir næstum 8 ár, milljóna mannfall, næstum 4 milljónir annarra hraktar í útlegð og harðari bardaga en nokkru sinni fyrr, er kominn tími til að Sovétríkin fari. Afganska þjóðin verður að eiga rétt á að ákveða eigin framtíð án erlendrar þvingunar. Það er engin afsökun fyrir því að lengja grimmt stríð eða halda uppi stjórnarfari þar sem dagar eru greinilega taldir. Sú stjórn leggur fram pólitískar tillögur sem þykjast málamiðlun, en myndu í raun tryggja áframhaldandi völd stjórnarinnar. Þessar tillögur hafa ekki staðist eina marktæka prófið: Þeim hefur verið hafnað af afgönsku þjóðinni. Með hverjum degi eykst mótspyrnan. Það er ómissandi þáttur í baráttunni um samningalausn.

Heimssamfélagið verður að halda áfram að krefjast raunverulegs sjálfsákvörðunarréttar, skjótt og fullt brotthvarfs Sovétríkjanna og að flóttafólkið snúi aftur til heimila sinna í öryggi með sjálfsvirðingu. Reynt gæti verið að þrýsta á nokkur lönd að breyta atkvæði sínu á þessu ári, en þessi stofnun mun, eins og á hverju ári áður, greiða atkvæði með yfirgnæfandi mæli fyrir sjálfstæði og frelsi Afganistans. Við höfum tekið eftir yfirlýsingu Gorbatsjovs aðalritara um að hann sé reiðubúinn til að hætta. Í apríl bað ég Sovétríkin að ákveða dagsetningu á þessu ári hvenær þessi brottför myndi hefjast. Ég endurtek þá beiðni núna á þessum friðarvettvangi. Ég heiti því að þegar Sovétríkin sýna með sannfærandi hætti að þau séu tilbúin fyrir raunverulegt pólitískt uppgjör, þá séu Bandaríkin tilbúin til að hjálpa.

Ég leyfi mér að bæta við einni athugasemd um þetta mál að lokum. Pakistan hefur, í ljósi gífurlegs þrýstings og ógnar, veitt afgönskum flóttamönnum griðastað. Við fögnum hugrekki Pakistans og pakistönsku þjóðarinnar. Þeir eiga skilið sterkan stuðning frá okkur öllum.

Önnur svæðisbundin átök, sem við vitum öll, eiga sér stað í Mið-Ameríku, í Níkaragva. Við sendinefnd Sandinista hér í dag segi ég: Ykkar fólk veit hið sanna eðli stjórnarfars ykkar. Það hefur séð frelsi sitt bælt. Það hefur séð loforðin frá 1979  óuppfyllt. Það hefur séð raunlaun sín og tekjur einstaklinga lækka um helming -- já, helming -- síðan 1979, á meðan flokkselítan ykkar lifir forréttindalífi og í vellystingum. Þetta er ástæðan fyrir því að þrátt fyrir milljarð dollara í aðstoð Sovétríkjanna á síðasta ári, þrátt fyrir stærsta og best útbúna her Mið-Ameríku, standa þið frammi fyrir vinsælri byltingu heima fyrir. Það er ástæðan fyrir því að lýðræðisleg andspyrna er fær um að starfa frjálslega djúpt í kjarnasvæði ykkar. En þessi bylting ætti ekki að koma ykkur á óvart; það er aðeins byltingin sem þið lofuðu fólkinu og sem sviku síðan.

Markmið stefnu Bandaríkjanna gagnvart Níkaragva er einfalt. Það er markmið Níkaragva þjóðarinnar og frelsisbaráttumanna líka. Það er lýðræði -- raunverulegt, frjálst, fjölræði, stjórnskipulegt lýðræði. Skildu þetta: Við munum ekki, og heimssamfélagið mun ekki, samþykkja falsaða lýðræðisþróun sem ætlað er að hylja viðvarandi einræði. Á þessu 200. ári okkar eigin stjórnarskrár vitum við að raunverulegt lýðræði er háð vernd stofnanaskipulags sem kemur í veg fyrir samþjöppun valds. Það er það sem gerir réttindi örugg. Tímabundin slökun á höftum, sem síðar má herða, er ekki lýðræðisvæðing.

Og enn og aftur, við Sandinista, segi ég: Við höldum áfram að vona að Níkaragva verði hluti af raunverulegri lýðræðisbreytingu sem við höfum séð um Mið-Ameríku á þessum áratug. Við fögnum meginreglunum sem felast í Gvatemala-samningnum, sem tengir öryggi mið-amerískra lýðræðisríkja við lýðræðisumbætur í Níkaragva. Nú er kominn tími fyrir ykkur til að leggja niður hervélina sem ógnar nágrönnum ykkar og ræðst á ykkar eigið fólk. Þið verður að binda enda á kyrkjuna þína á innri pólitískri starfsemi. Þið verðið að halda frjálsar og sanngjarnar þjóðkosningar. Fjölmiðlar verða að vera sannarlega frjálsir, ekki ritskoðaðir eða hræddir eða lamaðir af óbeinum aðgerðum, eins og afneitun á dagblaðaútgáfu eða hótunum gegn blaðamönnum eða fjölskyldum þeirra. Útlagar verða að fá að snúa aftur til heimkynna, búa, starfa og skipuleggja sig pólitískt. Síðan, þegar trúarofsóknum er lokið og fangelsin innihalda ekki lengur pólitíska fanga, verður þjóðarsátt og lýðræði mögulegt. Ef það gerist ekki  telst það vera lýðræðisvæðing svik. Og þangað til það gerist munum við þrýsta á um raunverulegt lýðræði með því að styðja þá sem berjast fyrir því.

Frelsi í Níkaragva eða Angóla eða Afganistan eða Kambódíu eða Austur-Evrópu eða Suður-Afríku eða hvar sem er annars staðar á jörðinni er ekki bara innra mál. Fyrir nokkru síðan varaði tékkneski andófsrithöfundurinn Vaclav Havel heiminn við því að "virðing fyrir mannréttindum er grundvallarskilyrði og eina raunverulega tryggingin fyrir sönnum friði." Og Andrei Sakharov sagði í Nóbelsfyrirlestri sínum: "Ég er sannfærður um að alþjóðlegt traust, gagnkvæmur skilningur, afvopnun og alþjóðlegt öryggi er óhugsandi án opins samfélags með upplýsingafrelsi, samviskufrelsi, rétt til birtingar og rétt til að ferðast og velja landið sem maður vill búa í.'' Frelsið þjónar friðinn; friðarleitin verður að þjóna málstað frelsisins. Diplómatísk þolinmæði getur stuðlað að heimi þar sem báðir aðilar geta þrifist.

Við erum glöð yfir nýjum horfum til umbóta í austur-vestur-samskiptum, sérstaklega milli Bandaríkjanna og Sovétríkjanna. Í síðustu viku heimsótti Shevardnadze utanríkisráðherra Sovétríkjanna Washington til viðræðna við mig og Shultz utanríkisráðherra. Við ræddum öll mál, þar á meðal langvarandi viðleitni mína til að ná, í fyrsta skipti, mikilli fækkun kjarnorkuvopna Bandaríkjanna og Sovétríkjanna. Það var til dæmis fyrir 6 árum síðan að ég lagði til núllvalkostinn fyrir bandarískar og sovéskar langdrægar, meðaldrægar kjarnorkuflaugar. Ég er ánægður með að við höfum nú samþykkt í grundvallaratriðum sannkallaðan sögulegan sáttmála sem mun útrýma heilum flokki bandarískra og sovéskra kjarnorkuvopna. Við samþykktum einnig að efla diplómatíska viðleitni okkar á öllum sviðum sem varða gagnkvæma hagsmuni. Í því skyni munu Shultz ráðherra og utanríkisráðherra hittast aftur eftir mánuð í Moskvu og ég mun hitta Gorbatsjov aðalritara aftur síðar í haust.

Við höldum áfram að hafa okkar ágreining og munum líklega alltaf gera það. En það leggur sérstaka ábyrgð á okkur að finna leiðir -- raunhæfar leiðir -- til að koma á auknum stöðugleika í samkeppni okkar og sýna heiminum uppbyggilegt dæmi um gildi samskipta og möguleika á friðsamlegum lausnum á pólitískum vandamálum. Og hér leyfi ég mér að bæta því við að við leitumst við, í gegnum stefnumótandi varnarátak okkar, að finna leið til að halda friði með því að treysta á varnir, ekki sókn, til fælingarmáta og til að gera eldflaugar að lokum úreltar. SDI hefur aukið verulega möguleika á raunverulegri fækkun vopna. Það er afgerandi hluti af viðleitni okkar til að tryggja öruggari heim og stöðugra stefnumótandi jafnvægi.

Við munum halda áfram að sækjast eftir markmiðinu um fækkun vopna, sérstaklega markmiðinu sem ég og aðalritarinn vorum sammála um: 50 prósenta fækkun á stefnumarkandi kjarnorkuvopnum okkar. Við munum halda áfram að þrýsta á Sovétmenn um uppbyggilegri framkomu við lausn svæðisbundinna átaka. Við horfum til Sovétmanna til að virða Helsinki-samkomulagið. Við leitum að auknu frelsi fyrir sovésku þjóðirnar innan lands þeirra, fleiri samgang fólks milli landa okkar og viðurkenningu Sovétríkjanna í reynd á réttinum til ferðafrelsis.

Við hlökkum til þess tíma þegar hlutir sem við lítum nú á sem uppsprettur núnings og jafnvel hættu geta orðið dæmi um samvinnu okkar og Sovétríkjanna. Ég hef til dæmis lagt til samstarf til að draga úr hindrunum milli austurs og vesturs í Berlín og víðar í Evrópu í heild. Við skulum vinna saman að Evrópu þar sem afl ógnarinnar - eða valdi, hvort sem það er í formi múra eða byssu, er ekki lengur hindrun fyrir frjálsu vali einstaklinga og heilra þjóða. Ég hef líka kallað eftir auknu hreinskilni í upplýsingaflæði Sovétríkjanna um hersveitir þeirra, stefnur og áætlanir svo að viðræður okkar um fækkun vopna geti gengið áfram með auknu sjálfstrausti.

Við heyrum mikið um breytingar í Sovétríkjunum. Við höfum mikinn áhuga á þessum breytingum. Við heyrum orðið glasnost, sem er þýtt sem "opinleiki" á ensku. `` Hreinskilni'' er víðtækt hugtak. Það þýðir frjálst, óheft flæði upplýsinga, hugmynda og fólks. Það þýðir pólitískt og vitsmunalegt frelsi í öllum sínum víddum. Við vonum, vegna þjóða í U.S.S.R., að slíkar breytingar komi. Og við vonum, í þágu friðar, að hún feli í sér utanríkisstefnu sem virðir frelsi og sjálfstæði annarra þjóða.

Enginn staður ætti að henta betur til umræðu um frið en þessi salur. Fyrsti aðalritarinn, Trygve Lie, sagði um Sameinuðu þjóðirnar: „Með hættu á eldi, og þar sem ekki er skipulagt slökkvilið, er bara skynsemi að nágrannarnir taki þátt í að koma á fót eigin slökkvilið.'' Að sameinast til að drekkja stríðslogunum -- þetta, ásamt mannréttindayfirlýsingu Sameinuðu þjóðanna, var grundvallarhugsjón Sameinuðu þjóðanna. Það er áframhaldandi áskorun okkar að tryggja að SÞ standi undir þessum vonum. Eins og aðalritarinn benti á fyrir nokkru síðan hefur hættan á stjórnleysi í heiminum aukist, vegna þess að grundvallarreglur sáttmála Sameinuðu þjóðanna hafa verið brotnar. Allsherjarþingið hefur ítrekað viðurkennt þetta hvað varðar hernám Afganistans. Sáttmálinn hefur áþreifanlega hagnýta merkingu í dag, vegna þess að hann snertir allar víddir mannlegrar væntingar sem ég nefndi áðan - þrá eftir lýðræði og frelsi, eftir alþjóðlegum friði og velmegun.

Þetta er ástæðan fyrir því að við verðum að vernda Mannréttindayfirlýsinguna frá því að vera niðurlægð eins og hún var með hinni alræmdu ályktun "Síonismi er rasismi". Við getum ekki leyft tilraunir til að stjórna fjölmiðlum og ýta undir ritskoðun undir rugl svokallaðrar "New World Information Order". Við verðum að vinna gegn tilraunum til að koma ágreiningsefnum og óviðkomandi málum inn í starf sérhæfðra og tæknistofnana, þar sem við leitum framfara í brýnum vandamálum -- frá hryðjuverkum til eiturlyfjasmygls til kjarnorkuútbreiðslu -- sem ógna okkur öllum. Slík viðleitni spillir sáttmálanum og veikir þessa stofnun.

Mikilvægar umbætur hafa átt sér stað í stjórnsýslu og fjárlögum. Þær hafa hjálpað. Bandaríkin eru staðráðin í að endurheimta framlag sitt eftir því sem umbætur þróast. En það er enn mikið að gera. Sameinuðu þjóðirnar byggðu á stórum draumum og stórum hugsjónum. Stundum hefur það villst af leið. Það er kominn tími til að það komi heim. Það var Dag Hammarskjöld sem sagði: ``Endir alls pólitísks átaks hlýtur að vera velferð einstaklingsins í lífi af öryggi og frelsi.'' Jæja, ætti þetta ekki að vera trúarjátning okkar á komandi árum?

Ég hef talað í dag um framtíðarsýn og hindranir í vegi hennar. Fyrir meira en öld síðan heimsótti ungur Frakki, Alexis de Tocqueville, Bandaríkin. Eftir þá heimsókn spáði hann því að tvö stórveldi framtíðarheimsins yrðu annars vegar Bandaríkin, sem yrðu byggð, eins og hann sagði, „við plógjárnið,“ og hins vegar Rússland, sem myndi fara fram, aftur, eins og hann sagði, "með sverði." En þarf það að vera svo? Er ekki hægt að breyta sverðum í plógjárn? Getum við og allar þjóðir ekki lifað í friði? Í þráhyggju okkar gagnvart andstæðum augnabliksins gleymum við oft hversu mikið sameinar alla meðlimi mannkynsins. Kannski þurfum við einhverja utanaðkomandi, alhliða ógn til að fá okkur til að viðurkenna þetta sameiginlega samband. Ég hugsa stundum hversu fljótt ágreiningur okkar um allan heim myndi hverfa ef við myndum standa frammi fyrir geimveruógn utan þessa heims. Og samt spyr ég þig, er ekki framandi afl nú þegar á meðal okkar? Hvað gæti verið framandi fyrir alhliða vonir þjóða okkar en stríð og stríðsógn?

Fyrir tveimur öldum, í miklu minni sal en þessum, í Fíladelfíu, hittust Bandaríkjamenn til að semja stjórnarskrá. Í umræðum þeirra sagði einn þeirra að nýja ríkisstjórnin, ef hún ætti að rísa hátt, yrði að byggja á sem breiðasta grunni: vilja og samþykki þjóðarinnar. Og þannig var það og þannig hefur það verið.

Skilaboð mín í dag eru að draumar venjulegs fólks nái ótrúlegum hæðum. Ef við diplómatískir pílagrímar ætlum að ná jöfnum hæðum verðum við að byggja allt sem við gerum á fullri breidd vilja og samþykkis mannkyns og fullri víðáttu mannlegs hjarta. Þakka ykkur fyrir og Guð blessi ykkur öll.

 

Ekki sama krafa á Ísland innan NATO og á önnur ríki um hækkun framlaga?

Þetta er klisjan sem íslenskir ráðamenn bera á borð í hvers sinn sem talað er um ábyrgð Íslending á eigin vörnum. Er það virkilega sannleikurinn?  Ég man eftir frægri skammaræðu Donalds Trumps yfir stjórn NATÓ, þar sem hann skammaði aðildarþjóðirnar fyrir að draga lappirnar með framlög til varnamála.

Sjá ummæli Trumps: Trump and Stoltenberg get into tense exchange at NATO summit

Ég held ekki að Ísland hafi verið undanskilið í skammaræðunni og er ég viss um að ef Trump hefði verið full kunnugt um undadrátt Íslendinga, hefði hann ekki verið kátur. Hann vildi að NATÓ-ríkin hækkuðu framlög sín upp í 2%. Mestu slóðarnir í eigin vörnum, Þýskaland í fararbroddi, ráku upp harmkvæl og töluðu um hversu Trump hafi verið ókurteis.  En hafði karlinn rétt fyrir sér?

Eru Evrópuþjóðir ekki að vakna upp með harmkvælum og hækka framlög sín upp í 2% af þjóðarframleiðslu eftir innrásina í Úkraníu? Meiri segja Þjóðverjar ætla að gera eitthvað í málinu og sinna eigin vörnum.

Ekki sama krafa á Ísland innan NATÓ og önnur lönd

Og vel á minnst, er ekki athyglisvert að Rússar fóru inn í Georgíu á vakt George W. Bush, inn í Úkraníu og yfirtóku Krímskaga á vakt Obama og Biden og nú á vakt Bidens, reynir Pútín að taka Úkraníu. 

Ekkert stríð var háð undir stjórn Donalds Trumps. Af hverju? Af því að hann skjallaði einræðisherranna opinberlega og kallaði þá vini sína en á bakvið tjöldin hótaði hann þeim öllu illu ef þeir hegðuðu sér ekki vel á hans vakt. Ronald Regan talaði um "vald í gegnum styrk" og sú stefna svínvirkaði, hann kom Sovétríkin á kné og þau féllu um sjálf sig.

Donald Trump talaði tæpitungulaust og það lærði hann í hörðum viðskiptum New York. Hann þurfti að eiga við gjörspillt verkalýðsfélög, glæpóna og spillta stjórnmálamenn. Menn sögðu þegar hann komst til valda, að hann kynni ekkert á refskák stjórnmálanna. Hún er ekkert miðað við refskák viðskiptanna, þar sem þeir hæfustu raunverulega lifa af, en eru ekki kosnir hæfileikalausir kjörtímabil eftir kjörtímabil inn á þing likt og Joe Biden.

 

 

Mesta ógnin við heimsfriðinn er Joe Biden!

Þetta eru stór orð en ef hugsað er út í það, þá hafa ákvaðanir Bidens og ákvarðanaleysi í utanríkismálum hreinlega skapað hættu fyrir heimfriðinn.

Fyrsta lagi var brotthvarf Bandaríkjahers frá Afganistan algjört afhroð og breyttist fljótt í flótta öfluga hers heims frá 19. aldar bardagamanna með hríðskotabyssur og kannski eldflaugar á bakinu. Þetta senti mjög skýr skilaboð til einræðisherra heims að Bandaríkjamenn væru veikir og þora ekki í átök.

Í öðru lagi gaf hann Pútín beinlínis byssuleyfi til að herja á Úkraníu með því að segja opinberlega að Bandaríkin ætluðu ekki að hjálpa Úkraníumenn. Hann hefði aldrei átt að segja þetta, heldur hóta óbeint og vera óútreiknanlegur líkt og Trump, það hefði sett hik á Pútín. Það er svo önnur saga að Pútín misreiknaði sig og ætla ég ekki að endurtaka það sem erlendir fréttaskýrendur segja um hugsun og mistök Pútíns.  Hann fór of seint af stað (vegna þess að hann lofaði Kínverja að bíða eftir lokum Olympíuleikanna?). Hann hélt líklega að þetta yrði nokkra daga stríð og Úkraníumenn myndu hrynja niður og leggja niður vopn við birtingu herafla Rússa.

Í þriðja lagi, með þrjósku sinni að nýta sér ekki olíuauðlindir Bandaríkjanna, með framleiðslugetu meiri en Sádi-Arabía og Rússlands til saman, þá hefur hann gert Evrópu háða rússneska olíu og það treysti Pútín á, að Evrópumenn þyrðu ekki að mótmæla (mikið og aðeins tímabundið).

Í fjórða lagi, lætur hann Evrópuleiðtoganna taka við hlutverki leiðtoga hins frjálsa heims. Þar með eru Bandaríkjamenn í aukahlutverki í Úkraniustríðinu. Hver er í aðalhlutverki í viðræðum við Rússa? Macron Frakklandforseti.

Í fimmta lagi, hefur hann grafið undir Bandaríkjadollaranum með því að semja við Írani (og Venúsúela) og gera hina hefðbundu bandamenn sína á Arabiuskaga andhverfa BNA. Svo slæmt er þetta að þeir ætla að nota Yuan í olíuviðskiptum og þeir neita að framleiða meiri olíu til að bjarga olíuskortinum í BNA, taka ekki einu sinni upp símann þegar Bandaríkjaforseti hringir. Hver vill annars tala við mann sem enginn veit hvort að sé með fullu fimm?

Í sjötta lagi sendir hann óskýr skilaboð til kínverskra stjórnvalda, sem halda líkt og Pútin, að nú sé tækifæri til að endurheimta Tævan. Versta við slíkt stríð milli Bandaríkin og Kína er að það raunverulega ógnar heimsfriðinn og gæti komið þriðju heimsstyrjöldina af stað.  Aldrei Úktraníu stríðið sem ég sagði frá upphafi að væri staðbundið stríð og Rússland væri bara svæðisveldi (geta aðeins ráðist á nágrannaríki yfir landamæri) en hafa enga getu til að heyja stríð í annarri heimsálfu (getur þó sprengt heiminn í loft upp). Aðeins risaveldi geta það. Það geta Kínverjar nú og þegar tvö stórveldi/risaveldi og ef til vill er Kína orðið risaveldi, veit það ekki, þá þarf að skapa valdajafnvægi, líkt og á risaveldistímum Sovétríkjanna og Bandaríkjanna. Það er alveg hægt að skapa valdajafnvægi milli BNA og Kína líkt og á tímum kalda stríðsins.

Þvílíkt utanríkisstefna! Leitar á náðir einræðisherra og einræðisstjórnir eins og Venisúela og Íran og grátbiður um oliu (sem til er í bakgarðinum - Alaska) en gerir bandamenn sína fokilla.

Joe Biden sagði á sínum tíma: "...wait untill the adults take control" - yfir stjórn Bandaríkjanna og hann hefði yfir 50 ára reynslu af að ræða við erlend ríki en gallinn er bara sá að allar hans ákvarðanir eða skoðanir í utanrikismálum hafa reynt rangar - allar. Úkranía var á hans könnu sem varaforseti Bandaríkjanna og hvað gerðist á hans vakt? Krímskagi var innlimaður í Rússland og Donbass svæðið breytt í vígvöll. Svo varð hlé, rétt á meðan Trump var við völd og það leið ekki nema eitt ár, þar til Pútín var kominn inn í alsherjarstríð í Úkraníu, aftur á vakt Bidens.

Að horfa á ríkisstjórn hans er eins og að fara í sirkus og horfa á alla trúðanna leika. Ég get bókstaflega ekki séð neinn hæfan mann í ríkisstjórn Biden, sem þó var í stjórn Obama eða Bush. Þetta er afleiðing af því að velja fólk eftir hugmyndafræði, ekki hagnýta hæfileika. Hægt er að velja hæfileikaríkt fólk sem aðhyllis kannski ekki hugmyndafræðina, en getur hrunt bátinn í sjó. Það var ekki gert. 

Á meðan siglir efnahagur BNA í strand. Óðaverðbólga, aðflutningsvandræði, opin landamæri, stjarnfræðileg skuldasöfnun og dollarinn í vanda staddur.

Hér koma helstu mistök Joe Biden á aðeins einu ári:

1) Misheppnuð efnahagsáætlun - "Build Back Better Act".

2) Stöðvun frumvarps til breytinga á atkvæðalöggjöf.

3) Misbrestur á að fella niður námsskuldir.

4) Óstjórn vegna COVID faraldursins.

5) Metverðbólga, ekki sést svo mikil verðbólga í áratugi. 

6) Innflytjendavandræði og stefnan "áframhaldandi vera í Mexíkó" aflögð.

7) Bandaríkin háð erlendri olíu á ný.

8) Mesta skuldasöfnun landssins frá upphafi.

9) Hæsta olíuverð í landinu síðan á sjöunda áratugnum.

10) Brotthvarf/flótti Bandaríkjahers frá Afganistan.

11) Glæpaaldan sem gengur yfir Bandaríkin.

12) Getur ekki sameinað þjóðina eins og hann lofaði.

 

Hér er frétt fréttanna í Bandaríkjunum, The New York Times viðurkennir að haft rangt fyrir sér með "Laptop from Hell". Ef kjósendur hefðu vitað af þessu fyrir kosningar, hefði Trump líklega unnið.

Joe og Hunter Biden - annar að nota krakk en hinn hótar krakkneytendum

Hunter Biden er líklega á leiðinni í fangelsi. Spurning hvort að pabbinn hrökklist úr embætti en í skjölum "laptop from hell" eins og fartölva Hunter Bidens er kölluð, er talað um að "boss" fái 10% af öllum viðskiptum Hunters. Fréttaskýrendur telja að hér sé um að ræða Joe Biden.

New York Post kom upphaflega með fréttina.

Spies that lies