Samfélag og saga

Fyrri heimsstyrjöld lauk þann 11.11. kl. 11:11 árið 1918

Dagurinn í dag er sögulegur. Á þessum degi árið 1918 lauk fyrri heimsstyrjöldinni, stundum kallað stríðið mikla, formlega. En afleiðingar styrjaldarinnar vara ennþá dag í dag. Lítum á nokkur dæmi því til stuðnings og spurningum svarað.

Fyrri heimsstyrjöldinni lauk með Versalasamningnum. Fyrri heimsstyrjöldinni (1914-1918) var loksins lokið. ... Þann 28. júní 1919 undirrituðu Þýskaland og bandalagsþjóðirnar (þar á meðal Bretland, Frakkland, Ítalía og Rússland) Versalasáttmálann sem batt formlega endir á stríðið. (Versailles er borg í Frakklandi, 10 mílur fyrir utan París.) Þetta var einmitt fimm árum eftir morðið á Ferdinand erkihertoga, upp á dag, 28. júní 1919, sem Versalasamningurinn undirritaður. Það var friðarsáttmáli og í honum var kveðið á um uppgjöf Þjóðverja og himinháar stríðsskaðabætur sem þeim bar að greiða.

Hvað varð til þess að fyrri heimsstyrjöldinni lauk?

Árið 1918, koma bandarískra hermanna og hergagna til vesturvígstöðvanna varð loks til þess að tylla vogina bandamönnum í hag. Þýskaland undirritaði vopnahléssamning við bandamenn 11. nóvember 1918. Fyrri heimsstyrjöldin var þekkt sem „stríðið til að binda enda á öll stríð“ vegna þeirrar miklu slátrunar og eyðileggingar sem hún olli.

Hver vann fyrri heimstyrjöldina?

Bandamenn.

Bandamenn unnu fyrri heimsstyrjöldina eftir fjögurra ára bardaga og dauða um 8,5 milljóna hermanna af völdum bardaga eða sjúkdóma.

Hvað gerðist í Bandaríkjunum eftir fyrri heimsstyrjöld?

Þrátt fyrir einangrunarhyggju urðu Bandaríkin eftir stríðið leiðandi afl í heiminum í iðnaði, efnahagi og viðskiptum. Heimurinn tengdist betur og löndin hófu að stunda meiri alþjóðaviðskipti sem er upphaf þess sem við köllum „heimshagkerfið“.

Hvernig var fyrri heimsstyrjöldin tímamót fyrir Bandaríkin?

Þátttaka Bandaríkjanna var vendipunktur stríðsins, því það gerði endanlega ósigur Þýskalands mögulegan. Það hafði verið fyrirséð árið 1916 að ef Bandaríkin færu í stríð, yrði hernaðarátaki bandamanna gegn Þýskalandi haldið uppi með bandarískum birgðum og gífurlegum lánsfjárframlögum.

Hver voru mikilvægustu áhrif fyrri heimsstyrjaldarinnar?

Fyrri heimsstyrjöldin eyðilagði heimsveldi, stofnaði fjölmörg ný þjóðríki, hvatti til sjálfstæðishreyfinga í nýlendum Evrópu, neyddi Bandaríkin til að verða heimsveldi og leiddi beint til sovétkommúnismans og uppgangs Hitlers.

Hvernig leiddi fyrri heimsstyrjöldin til kreppunnar miklu?

Langvarandi áhrif fyrri heimsstyrjaldarinnar (1914-1918) ollu efnahagslegum vandamálum í mörgum löndum þar sem Evrópa átti í erfiðleikum með að borga stríðsskuldir og skaðabætur. Þessi vandamál áttu þátt í krísu sem hóf kreppuna miklu. ... Þetta var versta efnahagsslys í sögu Bandaríkjanna og víða um heim, þar á meðal Íslandi.

Hverjar eru 5 afleiðingar fyrri heimsstyrjaldarinnar?

Fimm afleiðingar fyrri heimsstyrjaldarinnar eru þær að hún olli glötun og eyðileggingu í Evrópu, evrópsk hagkerfi hrundu, Evrópa missti næstum heila kynslóð ungra manna, þjóðernishyggja jókst í nýlenduveldunum og átök frá Versalasamningnum voru óleyst.

Hver voru 3 langtímaáhrif fyrri heimsstyrjaldarinnar?

Hún leiddi til rússnesku byltingarinnar, hruns þýska heimsveldisins og hruns Hapsborgarveldisins og leiddi til endurskipulagningar á pólitísku skipulagi í Evrópu og í öðrum heimshlutum, einkum í Miðausturlöndum.

Hverjar voru afleiðingar fyrri heimsstyrjaldarinnar fyrir Ísland?

Fyrri heimsstyrjöldin varð til þess að Danir og Íslendingar gengu til samninga um fullveldi Íslands sumarið 1918. Í dag eru líka 107 ár síðan Gavrilo Princip myrti Frans Ferdinand krónprins og erkihertoga Austurríkis-Ungverjalands. Sá atburður er oft talinn kveikjan að fyrri heimsstyrjöldinni.

Íslendingar sem voru undir stjórn Dana, sem voru hlutlausir í fyrra stríði, vildu að fá að flagga eigin fána á íslenskum skipum, vegna hættu á að kafbátar myndu granda íslenskum skipum sem sigldu undir dönskum fána. Þetta varð til þess að Danir og Íslendingar settust að samningaborðinu sumarið 1918 sem leiddi til þess að ákveðið var að semja um fullveldi Íslands en landið yrði áfram konungsríki með þingbundinni stjórn.

Nærri 400 hermenn fæddir á Íslandi börðust í skotgröfum styrjaldarinnar. Hún hafði víðtæk áhrif á lífskjör Íslendinga, stjórnmál og sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar. Þýskir kafbátar hlífðu ekki íslenskum skipum og siglingateppa vofði yfir. Um tíma óttaðist fólk hungursneyð á landinu og áhrif Breta jukust.

Í heildina böruðust ríflega 1200 Íslendingar í stríðinu, flestir þeirra fyrir Kanadaher en sumir fyrir Bandaríkjaher. 144 týndu lífi og fjölmargir slösuðust.

Fallnar íslenskar stríðshetjur

Flestir íslensku hermannanna þjónuðu í kanadiska hernum.

Það er tiltölulega óþekkt staðreynd en íslenskir einstaklingar hafa tekið þátt í flestum hernaðarátökum 20. aldar þar sem Vesturlönd hafa tekið þátt í.

Um hvað fjalla annálar?

Ég er að lesa annála þessa dagana. Merkileg lesning um hvað gerist í lífi þjóðar. En annálar eru brot eða glefsur úr þjóðarsögunni og í raun er Íslands saga ansi götótt. Annálar t.d. sleppa að greina frá heilu eldgosunum og í raun frá daglegu lífi. Það virðist vera hending hvað kemst á blað og oft er það háð söguritara, hvað er sett niður og um leið fáum við að skyggjast inn í fordómafullan eða hjátrúafullan heim hans um leið.

Það sem er gegnum gangandi er í þessar lesningu er að sagt er frá veðurfari, slysum, glæpum og farsóttum:

Sagt er frá almennu tíðarfari, svo sem að vetur hafi verið harður og sumar grösótt.

Sagt er frá slysum. Menn að detta af hesbaki (fullir stundum) og drepast. Tugir og stundum hundruð manna drukkna á hverju ári (300 manns eitt árið).

Sagt er frá farsóttum. Sjá má að farsóttir ganga yfir og drepa hundruð og þúsundir manna.

Glæpamál. Þjófar hengdir (taldi 40 manns eitt árið) og konum drekkt í tugatali ár hvert fyrir að bera út börn sín. Sifjaspell og í hungursneyðum öllu stolið steini léttara. En einnig gestrisni við erlenda skipbrotsmenn og hve margir flýja land með útlenskum skipum til að sleppa við refsingu.

Slúður er látið fylgja með. Tek sem eitt dæmi um konu á níræðisaldri sem giftist ungum manni en skilur við hann vegna þess að hann var ,,impotent" eða getulaus! Árið 1706: áttræð kona giftist tvíugum manni 1705. Ári síðar - 1706 - skilaði hún honum til baka með þeim orðum að hann væri impotentiae causa (getulaus)! Sama ár átti karl einn 107 ára afmæli. Eldgos í Grímsvötnum. Maður féll úr bjargi við fuglatekju og dó. Nokkrir drukknuðu í vötnum (sýnist að menn hafi drukknað í öllum þekktum vötnum sem eru hér á landi), sængurkona varð bráðkvödd er hún gekk yfir bæjarþröskuldin - ansi margir bráðkvaddir á þessum árum, sennilega með undirliggjandi hjartasjúkdóma. Bóndi dó í fjárhúsi ásamt 50 rollum í fjúkviðri (sennilega fennt inni og kafnað).

Steele skjölin - Mueller og Durham rannsóknirnar

Mikið er rætt um hneykslismál er tengist Christopher Steele nokkurn og Donald Trump. Ég efast um að margir Íslendingar viti um hvað málið snýst enda eru íslenskir fjölmiðlar latir við að flytja fréttir frá öflugasta lýðræðisríki heims. Hér skal aðeins bætt úr.

Steele skjölin, einnig þekkt sem Trump-Rússlands - skjölin er rannsóknarskýrsla um pólitíska andstöðu sem skrifuð var frá júní til desember 2016 og inniheldur ásakanir um misferli, samsæri og samvinnu milli forsetaframboðs Donalds Trumps og ríkisstjórnar Rússlands fyrir og meðan á kosningabaráttan stóð. NPR hefur lýst hinni umdeildu rannsókn stjórnarandstöðunnar sem „eldfimum skjölum með órökstuddum og svívirðilegum gögnum um meint tengsl Trumps forseta við Rússland“. Skjalið, sem lekið var í leyfisleysi, er ókláruð 35 blaðsíðna samantekt á óunninni upplýsingaöflun byggð á upplýsingum frá vitandi og óafvitandi nafnlausum heimildarmönnum sem höfundurinn, gagnnjósnasérfræðingurinn Christopher Steele, fyrrverandi yfirmaður Russian Desk for British Intelligence (MI6), skrifaði fyrir einkarannsóknarfyrirtækið Fusion GPS, en var greitt af forsetaframboð Hillary Clintons og Demókratanefndinni (DNC). Steele meðhöndlaði skjölin sem hrárri upplýsingaöflun, ekki sannaða staðreynd.

Í 17 skýrslum skjalsins er því haldið fram að framboðsmeðlimir Trumps og rússneskir aðgerðarmenn hafi lagt á ráðin um samvinnu í kosningaafskiptum Rússlands til að gagnast Trump. Þar er einnig haldið fram að Rússar hafi reynt að skaða framboð Hillary Clinton, þar á meðal að deila neikvæðum upplýsingum um Clinton með kosningabaráttuteymi Trumps. Drögin voru birt í heild af BuzzFeed News þann 10. janúar 2017, þar sem tekið var fram að það væri óstaðfest. Þetta var gert án leyfis frá Orbis Business Intelligence eða Steele sjálfan. Nokkrir almennir fjölmiðlar gagnrýndu ákvörðun BuzzFeed að birta skýrslurnar án þess að sannreyna ásakanir þeirra, á meðan aðrir vörðu ákvörðun sína með birtingu.

Í júní 2016 gerði Fusion GPS Steele að undirverktaka til að taka saman skjölin. Embættismenn DNC neituðu að hafa vitað að lögfræðingur þeirra hefði gert samning við Fusion GPS og Steele fullyrti að hann hafi ekki vitað að kosningateymi Hillary Clintons væri viðtakandi rannsókna hans fyrr en mánuðum eftir að hann gerði samning við Fusion GPS.

Eftir að Trump var kjörinn forseti, hætti fjármögnun frá Clinton og DNC, en Steele hélt áfram rannsóknum sínum og var að sögn greiddur beint af Fusion GPS af meðstofnandabyn Glenn R. Simpson. Á meðan hann tók saman skjölin sendi Steele nokkrar af niðurstöðum sínum til bæði breskra og bandarískra leyniþjónustumanna.

Fjölmiðlar, leyniþjónustusamfélagið og flestir sérfræðingar hafa farið varkárum höndum um skjölin vegna óstaðfestra ásakana, á meðan Trump fordæmdi innihaldið sem hreinan rógburð.

Bandaríska leyniþjónustan tók ásakanirnar alvarlega og alríkislögreglan (FBI) rannsakaði allar línur í skjölunum og benti á og talaði við að minnsta kosti tvo heimildarmenn Steele. Í janúar 2017 sagði aðal undirheimildin að Steele hafi rangfært eða ýkt ákveðnar upplýsingar. Mueller-skýrslan, samantekt á niðurstöðum rannsóknar sérstaks saksóknara á afskiptum Rússa af kosningunum í Bandaríkjunum 2016, innihélt vísun í sumar ásakanir málsins en lítið minnst á tilkomumeiri fullyrðingar þess.

Sumir þættir málsins hafa verið staðfestir, sérstaklega helstu niðurstöður þess að Pútín og Rússland studdu Trump á virkan hátt fram yfir Clinton og að margir embættismenn og félagar Trumps í kosningabaráttunni hafi átt mörg leynileg samskipti við Rússa en hafa verður í huga að ekki er bannað að tala við Rússa og það þarf ekki að vera saknæmt. Það er viðgeng venja að bandarískir embættismenn tali við ,,óvini" eins og Rússa og Kínverja.

Hins vegar eru margar ásakanir í málsskjölunum óstaðfestar, með öðrum orðum ósannar. Einni ásökun á hendur Michael Cohen var vísað á bug í Mueller-skýrslunni. Dómstóll úrskurðaði að önnur fullyrðinganna væri „ónákvæm og villandi“. Adam Goldman og Charlie Savage, tveir blaðamenn New York Times sem hafa mikinn þátt í að birta fréttir af afskiptum Rússa af kosningunum í Bandaríkjunum árið 2016, hafa lýst því sem „mjög gölluðu“. The Daily Telegraph hefur greint frá því að nafnlausir heimildarmenn telji að rússneskar leyniþjónustustofnanir hafi reynt að skapa efasemdir um sannleiksgildi málsskjalsins.

Málsskjölin eru þáttur í nokkrum samsæriskenningum. Þvert á samsæriskenningu sem Trump, Fox News og margir stuðningsmenn Trumps á þinginu ýttu undir, var skjölin ekki kveikjan að því að opnuð var gagnnjósnarannsókn FBI „Crossfire Hurricane“ á „hvort einstaklingar tengdir Donald J. Trump í embætti forseta. Herferðin var samræmd, af viti eða óafvitandi, viðleitni rússneskra stjórnvalda til að hafa afskipti af forsetakosningunum í Bandaríkjunum 2016,“ né gegndi hún neinu hlutverki í mati leyniþjónustusamfélagsins á aðgerðum Rússa í kosningunum 2016. Skjölin gegndi lykilhlutverki í því að leita eftir FISA-heimildum á Carter Page með tilliti til þess að koma á lágmörkum FISA vegna líklegra ástæðna.

Þessi skjöl hafa dregið langan hala á eftir sér og leitt til tveggja sérstakra rannsókna sérstakr skipaðra saksóknara.Hér er átt við Mueller rannsóknina og Durham rannsóknina. Förum fyrst í Mueller rannsóknina.

Mueller rannsóknin

Skýrsla Robert Mueller, sem ber formlega titilinn Report On The Investigation Into Russian Interference In The 2016 Presidential Election, er opinber skýrsla sem skjalfestir niðurstöður og niðurstöður rannsóknar fyrrverandi sérstaks lögfræðings Robert Mueller á tilraunum Rússa til að hafa afskipti af forsetakosningunum í Bandaríkjunum 2016, ásakanir um samsæri eða samhæfingu forsetakosninga Donalds Trump og Rússlands, og ásakanir um að hindra framgang réttvísinnar. Skýrslan var lögð fyrir William Barr dómsmálaráðherra þann 22. mars 2019 og útfærð útgáfa af 448 blaðsíðna skýrslunni var gefin út opinberlega af dómsmálaráðuneytinu (DOJ) þann 18. apríl 2019.

Hún skiptist í tvö bindi. Útfærslurnar úr skýrslunni og fylgigögnum hennar voru settar undir tímabundna „verndarfullyrðingu“ um framkvæmdaforréttindi af þáverandi forseta Trump þann 8. maí 2019, sem kom í veg fyrir að efnið yrði sent til þings, þrátt fyrir fyrri fullvissu frá Barr um að Trump „staðfesti“ að hann myndi ekki beita forréttinda sín.

Í I. bindi skýrslunnar er komist að þeirri niðurstöðu að rannsóknin hafi ekki fundið fullnægjandi sönnunargögn um að kosningaframboð Trumps hafi „samræmt eða haft samsæri við rússnesk stjórnvöld um afskipti af kosningum“. Rannsakendur höfðu að lokum ófullkomna mynd af því sem gerðist að hluta til vegna samskipta sem voru dulkóðuð, eytt eða ekki vistuð, auk vitnisburðar sem var rangur, ófullnægjandi eða hafnandi.

Hins vegar kemur fram í skýrslunni að afskipti Rússa af forsetakosningunum 2016 hafi verið ólögleg og hafi átt sér stað ,,...með yfirgripsmiklum og kerfisbundnum hætti en var fagnað af Trump-kosningaherferðinni þar sem hún bjóst við að hagnast á slíkri viðleitni. Þar er einnig bent á tengsl milli embættismanna kosningabaráttu Trump og einstaklinga með tengsl við rússnesk stjórnvöld, sem nokkrir aðilar tengdir herferðinni gáfu rangar yfirlýsingar um og hindruðu rannsóknir. Mueller sagði síðar að niðurstaða rannsóknar hans um afskipti Rússa ,,...verðskulda athygli allra Bandaríkjamanna".

2. bindi skýrslunnar fjallar um hindrun réttvísinnar. Rannsóknin beitti viljandi nálgun sem gæti ekki leitt til dóms um að Trump hafi framið glæp. Þessi ákvörðun var byggð á skoðun Office of Legal Counsel (OLC) um að sitjandi forseti sé ónæmur fyrir saksókn og trú Mueller að það væri ósanngjarnt að saka forsetann um glæp, jafnvel án þess að ákæra hann vegna þess að hann hefði engin tækifæri til að hreinsa nafn sitt fyrir dómi; ennfremur myndi það grafa undan getu Trump til að stjórna og koma í veg fyrir ákæru. Sem slík kemur rannsóknin ekki að þeirri niðurstöðu að forsetinn hafi framið glæp“; Hins vegar, „..það frelsar hann heldur ekki undan hugsanlegan glæp“, þar sem rannsakendur eru ekki vissir um sakleysi Trumps.

Skýrslan lýsir tíu þáttum þar sem Trump gæti hafa hindrað réttlætið á meðan hann var forseti og einum áður en hann var kjörinn, þar sem tekið er fram að hann hafi í einrúmi reynt að „...stjórna rannsókninni“. Í skýrslunni segir ennfremur að þingið geti ákveðið hvort Trump hafi hindrað réttlætið og gripið til aðgerða í samræmi við það, með vísan til þess og hafið ákæru fyrir brot í embætti.

Með öðrum orðum, niðurstaðan var engin niðurstaða. Ekki tókst að sanna glæp né afsanna hann. En síðan hefur mikið vatn runnið til sjávar og upplýsingar í fjölmiðlum eru að birtast um að í raun hafi framboð Hillary Clintons staðið á bakvið þessu öllu. Þá er komið að þætti John Durhams sérstakts saksóknara.

Durham rannsóknin

Hver er John Durham? Durham starfar sem saksóknari Bandaríkjanna fyrir District of Connecticut. Hann hefur lengi starfað í dómsmálaráðuneytinu, hefur starfað sem alríkissaksóknari síðan 1982, með þátttöku í fjölda saksókna sem hafa verið mjög þekktar.

Það sem Durham er að gera núna er aðeins erfiðara að lýsa. Að öllum líkindum tekur hann þátt í umfangsmikilli rannsókn á heimsvísu um aðstæður í tengslum við rannsókn á tengslum Trump-framboðsins við Rússland, fyrirætlun sem virðist taka til starfa bæði FBI, í rannsókn sinni á gagnnjósnir Crossfire Hurricane, og áframhaldandi rannsókn sérstaks lögfræðings Robert Mueller. Skýrslur benda til þess að rannsóknarsafn Durhams hafi ítrekað stækkað og nái nú einnig til leka sem talinn er skaðlegur fyrir upphaf Trump-stjórnarinnar, samsæri sem var framkvæmt til að afhjúpa Michael Flynn (Demókratar stóðu fyrir því), til starfsemi í Úkraínu sem nær örugglega til meintrar starfsemi Hunter Biden, og í stórum dráttum, til mats bandaríska leyniþjónustunnar (IC) að Rússar hafi með aferðandi hætti reynt að hjálpa Trump að vinna forsetaembættið árið 2016.

Nákvæmar útlínur umboðs Durhams eru spurningar um innskot síðan, en eftirtektarvert er að Durham sjálfur hefur verið stöðugt fámáll um starfsemi/rannsókn sína. En yfirmaður Durham, Barr, og yfirmaður Barr, Trump, hafa verið minna hlédrægir. Fyrsta hugmyndin um að verkefnið eins og það sem Durham stundar nú hafi verið á „verkefnalista“ Barr, kom sjálft fram af Barr í staðfestingarheyrslu sinni fyrir dómsmálaráðherra 15. janúar 2019. Barr lofaði dómsmálanefnd öldungadeildarinnar að hann myndi skoða gagnnjósnarannsókn FBI gegn Trump-kosningahframboðsins og sagði að „besta stefnan væri að leyfa ljósi að skína inn". Þannig var Mueller rannsókn, sem þá átti enn nokkrum mánuðum eftir að ljúka, með þeim fyrirvara um að seinni ágiskun væri að hefjast.

Það eru þeir sem halda því fram að viðleitni Durhams sé ítarleg rannsókn á gagnnjósnarannsókninni sem miðar að viðleitni Rússa til að hafa áhrif á forsetakosningarnar 2016 sem þarf til að afhjúpa að fullu eðli og umfang þessarar starfsemi fyrir bandarískum almenningi, leiða í ljós hvers kyns þörf á umbótum, og útvega upplýsta ramma um framkvæmd nauðsynlegra úrbóta. Með því að samþykkja kosti hvers þessara markmiða er erfitt að greina hvaða viðbótarupplýsingar og mat sem hentar almennri birtingu er óþekkt eftir yfirgripsmikil skuldbindingar Mueller og Horowitz.

En jafnvel þótt gert væri ráð fyrir að önnur könnun (rannsókn) væri nauðsynleg til að fylla upp í eitt eða tvö skarð sem þessar aðrar rannsóknir skildu eftir, hafa atburðir í kringum Durham rannsóknina og sérstaklega tilfallandi athugasemdir Barr gert að engu allt framlag sem þessi viðleitni hefði annars getað gert til grundvallaratriði, óhlutdrægt mat á þessu fordæmalausa gagnnjósnarannsókn.

En nú eru niðurstöður Durhams að koma smám saman í ljós, þótt rannsóknarskýrslan hefur enn ekki verið birt. Sjá má af fréttum undanfarnar vikur, að netið þrengist að forsetaframboði Clintons og allur skandallinn í kringum rannsóknina á Trump komi frá Clinton í uppafi og það jafnvel áður en hann settist í forsætisembættið. Sjá umfjöllun mína um Flynt hershöfðingja og hvernig fráfarandi ríkisstjórn lagði gildri fyrir nýja stjórn Trumps.

Nú eru hausarnir að byrja að fjúka og handtökur að hefjast og þrengist hringurinn að innstu koppum innan forsetaframboðs Clintons. Eftir höfuðinu dansa limirnir. Durham er byrjaður að höggva limina af en hvað með hausinn sjálfan?

Þetta er í fréttunum í Bandaríkjunum þessa dagana en lítið sem ekkert á Íslandi: Lögfræðingur í Washington sem sérhæfir sig í netöryggismálum hefur verið ákærður fyrir að hafa logið að FBI fyrir kosningarnar 2016 í samtali um hugsanleg tengsl Donalds Trump og Rússlands.

Michael Sussmann, fyrrum alríkissaksóknari sem hafði starfað á lögfræðistofu með langvarandi tengsl við Demókrataflokkinn, er annar einstaklingurinn sem ákærður er í rannsókn sérstaks lögfræðings, John Durham, á uppruna rannsókn Trumps og Rússlands FBI.

Sussmann á yfir höfði sér eina ranga staðhæfingu í tengslum við samtal sem hann átti við þáverandi aðallögfræðing FBI, Jim Baker, þann 19. september 2016. Á þeim fundi deildi Sussmann upplýsingum um möguleg tengsl rússnesks lánveitanda sem tengist Kreml, Alfa Bank og tölvuþjónn hjá Trump stofnuninni.

Í ákærunni er því haldið fram að Sussmann hafi „logið um það hvernig hann var að koma ásakanirnar til FBI“.

Sussmann sagði við Baker að hann væri ekki að miðla upplýsingum eftir beiðni neins viðskiptavinar. En saksóknarar halda því fram að hann hafi útvegað efnin fyrir hönd yfirmanns tækniiðnaðarins og forsetaframboðs Hillary Clinton.

Sú meinta lygi skipti máli, segir í ákærunni, vegna þess að hún afvegaleiddi FBI og svipti það „...upplýsingum sem gætu hafa gert það kleift að meta og afhjúpa uppruna viðkomandi gagna og tæknigreiningar, þar á meðal hverjir eru og hvaða hvatir skjólstæðingar Sussmanns hafa."

Lögfræðingar Sussmanns, Sean Berkowitz og Michael Bosworth, sögðu að skjólstæðingur þeirra muni „...berjast gegn þessari tilhæfulausu og pólitíska innblásnu saksókn“.

„Sérstakur lögfræðingur virðist nota þessa ákæru til að koma á framfæri samsæriskenningu sem hann hefur valið að ákæra ekki,“ sögðu þeir í yfirlýsingu. ,,Í kjarnanum er sérstakur saksóknari að færa rangan framburð á grundvelli munnlegs framburðar sem sagður var gefinn fyrir fimm árum fyrir einstökum vitni sem er óskráð og enginn annar hefur tekið eftir. Dómsmálaráðuneytið myndi venjulega aldrei höfða svo tilhæfulaus mál."

Sussmann vann að netöryggis- og persónuverndarmálum hjá lögmannsstofunni Perkins Coie. Í pólitískum lagahópi fyrirtækisins var fulltrúi forsetakosninga Clintons og hefur lengi veitt landsnefnd Demókrataflokksins ráðgjöf.

Eftir að ákæran var gefin upp á fimmtudag sagði Sussmann upp störfum hjá Perkins Coie til þess að einbeita sér að lagalegri vörn sinni, sagði talsmaður fyrirtækisins í yfirlýsingu.

Í ákærunni segir að DNC hafi haldið Sussmann í apríl 2016 til að vera fulltrúi þess í tengslum við innbrot Rússa á DNC netþjóna, og Sussmann ráðlagði einnig Clinton herferðina/framboðsins um netöryggismál.

Þar er einnig greint frá fundi sem Sussmann átti með félaga á lögmannsstofu sinni sem var almennur ráðgjafi Clinton-kosningaherferðarinnar sem og tæknistjóra sem var viðskiptavinur Sussmanns og vísindamanna um meint tengsl milli tölvukerfa Trump-stofnunarinnar og rússnesks banka.

Sussman tilkynnti um þessa fundi til Clinton-framboðsins, samkvæmt ákærunni. Hann rukkaði einnig Clinton framboðið fyrir fundi með blaðamönnum um sama efni.

Rannsakendur þingsins spurðu Sussmann árið 2017 um þennan þátt með Baker. Sussmann sagði að hann hafi miðlað upplýsingum fyrir hönd viðskiptavinar, sem er sérfræðingur í netöryggi. Sussmann sagðist ekki hafa sérstaka beiðni til FBI; hann vildi bara að skrifstofan væri meðvituð um upplýsingarnar.

Í sérstökum vitnisburði þingsins sagði Baker við þingmenn að Sussmann hefði sagt honum „...að hann væri með netsérfræðinga sem hefðu aflað sér upplýsinga sem þeir teldu að þeir ættu að komast í hendur FBI."

Dularfullu tölvusamskiptin urðu efni í nokkrar fréttagreinar haustið 2016. FBI og rannsakendur þingsins skoðuðu báðir pingin á milli tölvukerfanna og komust að þeirri niðurstöðu að þau væru saklaus í grunni.

Samkvæmt ákærunni lét Sussmann Baker í té tvö drif og afrit af efninu, þar á meðal skjal sem Sussmann hafði aðstoðað við að skrifa, eitt skrifað af rannsakanda og annað skrifað af pólitíska rannsóknarfyrirtækinu sem starfaði fyrir Clinton-framboðið til að grafa upp andstöðurannsóknir um Trump.

William Barr, þáverandi dómsmálaráðherra, hvatti Durham árið 2019 til að kanna tilurð rannsóknar FBI á tengslum Trumps kosninga og Rússlands. Hingað til hefur aðeins einn annar einstaklingur - fyrrverandi lág-stigs FBI lögmaður að nafni Kevin Clinesmith - verið ákærður í rannsókninni.

Clinesmith, sem játaði sig sekan um að hafa átt við tölvupóst sem var notaður til að fá eftirlit með fyrrverandi ráðgjafa Trump í kosningabaráttunni, var dæmdur í eins árs skilorðsbundið fangelsi. Og tengslin ná jafnvel til núverandi ríkisstjórnar.

Jake Sullivan, þjóðaröryggisráðgjafi Biden forseta Hvíta hússins, er „utanríkisstefnu ráðgjafinn“ sem vísað er til í ákæru Michael Sussmann, fyrrverandi lögfræðings Hillary Clinton, forseta kosningabaráttunnar, samkvæmt tveimur vel treystandi heimildum Foxnews.

Þetta er það næsta sem rannsókn sérstaks saksóknara, John Durham, á uppruna rússnesku rannsóknarinnar hefur komið til einhvers sem tengist Biden Hvíta húsinu beint. En rannsóknin er ekki lokið og ekki öll kurl komin til grafar.

Sum sé, hausarnir eru farnir að fjúka en enn er eftir að rannsaka tengsl æðstu yfirmanna FBI og CIA við Demókrata og Clinton framboðið og hvernig þeir rannsaka pólitíska andstæða þeirra að því virðist á pólitískan hátt.

Þetta er í raun mesta hættan sem steðjar að bandarísku lýðræði, það er ekki valdataka hersins, heldur pólitísk íhlutun njósnastofnana af gangverki lýðveldisins Bandaríkin. Nógu vanir eru þessir aðilar að steypa ríkisstjórnum um allan heim og koma einræðisherrum til valda.

Málið allt sem snýr að Trump og andstæðinga hans og barátta þeirra á milli, er svo flókið og margslungið, að það þarf margar bækur til að lýsa öllum hliðum þess.

Þessi mynd er lýsandi fyrir hvers hræddir andstæðingar Trumps eru og hversu langt þeir ganga til að reyna að koma höggi á hann. Hann er mest rannsakaði forseti frá upphafi og meira segja Richard Nixon var ekki eins mikið rannsakaður.

Munurinn á Demókrötum og Repúblikönum

Demókratar og Repúblikanar eru tveir helstu stjórnmálaflokkar Bandaríkjanna. Þó að undanförnu hafi hófsamir flokkar og aðrir orðið áberandi, halda demókratar og repúblikanar áfram að vera í sögulegu samhengi stærstu flokkarnir, sem halda meirihluta sæta í Öldungadeildinni og í Fulltrúarhúsinu (fulltrúadeildinni).

Þingið starfar í tveimur deildum eins og áður sagði, efri deildin nefnist öldungadeild en neðri fulltrúadeild. Í fulltrúadeildinni sitja 435 þingmenn (auk eins fulltrúa frá Washington D.C. sem ekki hefur atkvæðisrétt) sem kjörnir úr einmenningskjördæmum til tveggja ára í senn. Þingmenn fulltrúadeildar skiptast á milli fylkja í samræmi við íbúafjölda þeirra. Í öldungadeildinni sitja 100 þingmenn eða tveir frá hverju fylki, þeir eru kjörnir til 6 ára í senn en kosið er á tveggja ára fresti um þriðjung sæta í deildinni.

Demókratar og Repúblikanar hafa andstæðar skoðanir og stöðu í nokkrum helstu málaflokkum, þar á meðal efnahagsmálum, hernaðarmálum og félagsmálum.

Sagan og tákn beggja flokka

Demókrataflokkurinn er tengdur við hinn fræga lýðræðislega asna, sem birtist fyrst í forsetakosningunum 1828, hjá demókratanum Andrew Jackson sem varð forseti Bandaríkjanna. Eftir að andstæðingarnir kölluðu hann asna ákvað Jackson að nota myndina af dýrinu - sem hann trúði að vera snjallt, hugrakkt og sterkt - á kosningaspjöldum sínum. Táknið varð frægt þegar teiknimyndahöfundurinn Thomas Nast notaði asnann í teiknimyndasögum. Demókrataflokkurinn byrjaði árið 1828 sem flokksbrot og óx í að verða eitt af leiðandi pólitískum öflum Bandaríkjanna.

Repúblikanaflokkurinn - einnig þekktur sem GOP (Grand Old Party) - er tengdur við fílinn. Árið 1874 kynnti Thomas Nast fílinn í einni af teikningum sínum og með tímanum varð hið sterka og tignarlega dýr tákn Repúblikanaflokksins. Flokkurinn hóf starfsemi árið 1854 - nokkrum árum síðar en andstæðingurinn - Demókrataflokkurinn - en markmiðið var að stöðva þrælahald, sem var litið á sem stjórnarskrárbrot.

Demókratar andstæðir Repúblikönum

Helstu munurinn á tveimur flokkunum er hin pólitíska stefnumörkun þeirra. Demókrataflokkurinn hallast til vinstri, frjálslyndra afla og venjulega tengdur við framfarir og jafnrétti. Repúblikanaflokkurinn á móti, hallast til hægri, tengdur hefðum, við auðmagn og efnahagslegt frelsi og með hugsjónina um að ,,hinir hæfustu lifi af".

Þegar horft er á mismunandi uppruna þeirra og andstæðum stefnum, rekast flokkarnir á í mörgum grundvallarmálum:

Skattar

Repúblikanar telja að bæði ríkir og fátækir skuli greiða sömu hlutdeild skatta (og hugsanlega fá skattalækkanir á móti). Jafnvel þótt stórar skattalækkanir gætu leitt til lækkunar á tekjum sem ríkisstjórnin innheimtir, telja repúblikanar að ríkt fólk og atvinnurekendur myndu verða líklegri til að fjárfesta og skapa störf í kjölfar lækkunar á sköttum. Þannig myndi verða svokölluð ,,brauðmolaáhrif“ (brauðmolar af borði ríka fólksins sem dyttu á gólfið og fátækir nýttu sér þá) sem gætu á endanum til að allt samfélagið geti nýtt sér þetta. Repúblikanar andmæla einnig því að hækka lágmarkslaun og setja mörk á þau þar sem slíkt gæti aukið líkur á að skaðað lítil fyrirtæki;

Demókratar hafa trú á því að hækka skatta efri stétta og lækka skatta fyrir lægri- og miðstétt og gefa ríkisstjórninni aukið svigrúm til að auka útgjöld til félagslegra verkefna fyrir lægri stéttir.

Byssulög

Repúblikanar andmæla öllum frekari lagasetningu um byssueign og takmörkunum og fá skotfæri án nokkurar skráningar. Repúblikanar halda einnig uppi réttinum til sjálfsvarnar.

Demókratar eru fylgjandi frekari hömlum á notkun skotvopna en viðurkenna að viðauki tvö við stjórnaskránna er mikilvægur hluti af bandarískri hefð og rétturinn til að bera skotvopn skuli haldast. Demókratar berjast hins vegar gegn notkun árásavopna svo sem hríðskotavopna og stjórnvöld eigi að gera bakgrunnathugunarkerfið sterkara á þeim sem kaupa sér skotvopn.

Skilríkjalög fyrir kjósendur

Repúblikanar vilja að kjósendur noti skilríki með ljósmynd; þeir telja að slík ráðstöfun muni koma í veg fyrir kosningasvik.

Demókratar segja að allir hafi rétt á að kjósa og eru á móti skilríki með ljósmynd; þar sem þeir telja að það leiði til mismununar.

Fóstureyðingar

Repúblikanar stjórnast að mestu af trú- og hefðarsjónarmiðum, og segja að stjórnvöld eigi að banna eða setja mörk á fóstureyðingar. Í raun telja Repúblikanar að ófædd barn eigi grundvallarrétt til lífs sem ekki er hægt að taka í burtu.

Demókratar telja hins vegar að konan hafi rétt á að taka sína eigin ákvörðun varðandi eigin meðgöngu og stjórnvöld hafi engan rétt á að skipta sér af hennar ákvörðun.

Í stað þess að banna fóstureyðingar, vilja demókratar draga úr fjölda óviljandi þungunum með því að auka kynlífsfræðslu í öllum skólum. Aukin vitund myndi einnig draga úr fjölda tilfella kynsjúkdóma.

Gifting samkynhneigðra

Repúblikanar eru ekki fylgjandi giftingu samkynhneigðra og segja að gifting sé einungis milli konu og manns. Þeir telja einnig að samkynhneigð pör eigi ekki að eiga rétt á að ættleiða börn.

Demókratar eru á öndveðru meiði og segja að samkynhneigð pör eigi sama rétt og gagnkynhneigð pör, þar með rétturinn til að ættleiða börn.

Takmörk ríkisvalds

Repúblikanar vilja umfang ríkisstjórnarvaldsins sem minnst. Frá sjónarhólli þeirra, á ríkisstjórnin að hafa sem fæst ábyrgðarhlutverk og á ekki að skipta sér af efnahagskerfinu.

Demókratar telja að ríkisstjórnin eigi að gegna miklu hlutverki í að hjálpa og styðja Bandaríkjamenn.

Afskipti ríkisstjórnarinnar af opinberum umsvifum feli í sér að búa til reglugerðir fyrir fyrirtæki og heilbrigðisþjónustu.

Innflytjendamálin

Repúblikanar vilja öflugt landamæraeftirlit og hvetja til að innflytjendum verði fækkað – sér í lagi frá ákveðnum löndum. Repúblikanar telja að strangari stjórn á innflytjendum myndi gagnast bandarísku atvinnulíf vel og myndi draga úr áhættu sem tengist hryðjuverkum. Múslímabannið, sem forseti Trump lagði fyrir nokkrum dögum eftir upphaf umboðs hans, er skýrt dæmi um afstöðu repúblikana með tilliti til innflytjenda og samþættingar.

Demókratar eru yfirleitt jákvæðari gagnvart opnari stefnu um innflytjenda. Reyndar trúa þeir því að það eigi ekki að vera nein stjórn á innflytjendum og öllum sem vilja, verði veitt möguleiki á hæli, en þeir trúa því að ferlið við að biðja um hæli ætti að vera fljótlegra og að brottvísun fólks sé ekki lausnin á öllum vandamálum sem tengjast hryðjuverkum og atvinnuleysi. Um þessar mundir er stefna þeirra afar frjálslind og í raun virðast landamærin vera opin í stjórnartíð Joe Bidens.

Dauðarefsing

Í gegnum tíðina hafa Rebúblikanar verið hlyntir dauðarefsingum og telja að það sé réttlát refsing fyrir ákveðna glæpi.

Flestir Demókratar eru andstæðingar dauðarefsingu og telja að betra sé að dæma menn í ævilangt fangelsisvistar.

Heilbrigðismál

Rebúblikanar styðja einkarekið heilbrigðiskerfi og telja að regluvæðing heilbrigðisþjónustu á landsvísu ætti ekki að vera alfarið í höndum ríkisstjórnarinnar.

Demókratar styðja almenna almannaheilbrigðisþjónustu og telja að stjórnvöld ættu að grípa til aðgerða til að aðstoða Bandaríkjamenn sem eiga erfitt með að standa undir kostnaði vegna heilbrigðisþjónustu.

Einstaklingsréttur og almannaréttur

Rebúblikanar trúa á réttindi einstaklingsins og þeir ,,hæfustu komist af“

Demókratar trúa á réttindi hópsins umfram einstaklingsréttinum

Þó að munurinn á tveimur flokkunum sé skýr, eru ekki allir Demókratar með sömu hugmyndir og ekki allir Repúblikana styðja alla hefðbundna sjónarmið GOP. Þessir tveir aðilar hafa orðið svo stórir að það er nánast ómögulegt að skilja hvar þeir standa í raun gagnvart ákveðnum málum. Til dæmis, venjulega eru Repúblikana á móti fóstureyðingum og með dauðarefsingu, en til eru undantekningar þar sem fulltrúar Repúblikana hafa lýst yfir stuðningi sínum við frjálsu vali og hafa fordæmt notkun dauðarefsingar.

Enn fremur, þótt Rebúblikanar séu talsmenn "lítillar ríkisstjórnar" sem ætti ekki að trufla atvinnulífið, styðja þeir sterkt ,,ríkisstjórnarvald" þegar þeir krefjast þess að það þurfi að setja reglur um fóstureyðingu. Á sama hátt, þótt Demókratar séu almennt talsmenn ,,sterks ríkisstjórnarvalds" sem ætti að grípa inn í efnahagslegar og félagslegar ákvarðanir, styðja þeir frjálst val og telja að ríkisstjórnin ætti ekki að hafa sem minnst um fóstureyðingu að segja.

Flokkarnir í forsetaembættinu og ríkisstjórn

Í forsetaembættið veljast frambjóðendur úr öðrum hvorum flokknum en veit ég ekki til að frjálst framboð hafi náð inn manni. Forsetinn myndar svo ríkisstjórn. Forsetarnir endurspegla flokka sína að mestu leyti.

Hér er áróðursblað, sem kannski gefur ágæta mynd af áhersluatriðum hvorra flokkana í helstu málum.

Samantekt

Demókrataflokkurinn og Repúblikanaflokkurinn eru tveir helstu stjórnmálaflokkar sem hafa mótað pólitíska atburðarás Bandaríkjanna frá 19. öld. Það er áhugavert að hafa í huga að á undanförnum áratugum hafa forsetar demókrata og repúblikana skipst á að gegna stöðunni. Slík tilhneiging sýnir að bandaríska samfélagið er enn djúpt skipt vegna helstu stefnumál.

Hin hefðbundna, hægri-hallandi Repúblikanaflokkur er á móti frjálslyndisstefnu vinstri-hallandi Demókrataflokks á sviði efnahagslega og félagslega og í pólitískum málum:

Rebúblikanar vilja öflugt landamæraeftirlit, skattalækkanir, notkun skotvopna og dauðarefsingar. Þau eru á móti fóstureyðingum, kynlífi samkynhneigðra og styðja einkarekna heilbrigðisþjónustu.

Demókratar styðja opinbert opna innflytjendastefnu, telja að ríkur fólk skuli greiða hærri skatta, eru talsmenn fyrir fleiri reglum um notkun skotvopna og andmæla dauðarefsingu. Þeir eru fylgjandi frjálsra kosta í öllum málum, styðja sömu kynlífshjónaband og ættleiðingarréttindi fyrir samkynhneigðra para og telja að stjórnvöld ættu að grípa inn í efnahagsleg og félagsleg málefni, þar á meðal heilbrigðisþjónustu.

Hins vegar eru báðir aðilarnir svo stórar og fjölbreyttir að það er frekar flókið að skilja hvar þeir standa í raun og að bera kennsl á þá línu sem greinilega skilur þá. Reyndar getum við fundið öfgamenn og meðalhófsfólk á báðum hliðum og þróun innlendra og alþjóðlegra eigna leiðir oft til að fólk breytir afstöðu sinni og sjónarmiðum um lykilatriði, þar á meðal innflytjendamál, skotvopnalöggjöf, dauðarefsingar, hjónaband samkynhneigðra og fóstureyðingu. Þess vegna er sú skoðun að þessir flokkar séu frekar ósammála og hefðbundnar staðhæfingar um lýðræðislegan mun á þeim ekki réttur og raunveruleikinn er frekar óljós og því ber að taka með fyrirvara helstu aðgreiningamun sem er sagður á þeim.

Að lokum skal benda á að það eru til fleiri stjórnmálaflokkar og flokkast þeir oftast undir ,,óháðir” og gegna ýmsum nöfnum.

Hvar er forseti Íslands?

Dags daglega gleyma Íslendingar því að þeir hafi forseta. Það er reyndar ekki ætlast til að forsetinn sé sífellt í sviðsljósinu en þó er ætlast til að hann sinni störfum sínum reglubundið.

Í vefgrein á Útvarpi sögu var spurt hvar forsetinn væri í sambandi við fjárfestingar lífeyrissjóða í grænum verkefnum. Þessi spurning fékk mig til að spá í hvað forsetinn væri að gera dags daglega, þegar hann er ekki í sviðsljósinu. Ég hef margoft rakið dagskrá núverandi forseta Bandaríkjanna, Joe Biden, og furðað mig á því hve þunnskipuð dagskráin er þar á bæ.

En aftur til Íslands. Hvað er til dæmis núverandi forseti að gera og hvað gerði hann í október mánuði? Ef farið er inn á vef forsetaembættisins, forseti.is, má greina ýmsa grasa. Meðal annars er efninu skipt í undirflokka, s.s.: Um forseta, fréttir, myndasafn, textar, fálkaorðan, sagan, húsnæði og Um embættið. Sjá hér að neðan.

Ætla mætti að í undirflokknum fréttir mætti sjá daglega dagskrá en svo er ekki að sjá. Með því rekja fréttir má sjá að forsetinn tekur þátt í viðburðum, 3-4 á viku októbermánuðinn 2021 að meðaltali. Stundum eru margir viðburðir hvern dag.

Það væri fróðlegt að sjá dagskrá forsetans hvern dag, það væri bæði fróðlegt, gæfi innsýn inn í starf forsetann og yki gagnsæi.

Forseti.is | Embætti forseta Íslands

200 grein mín á blogginu og eitt ár að baki

Ég sé að ég byrjaði að skrifa blogg þann 10.11.2020, fyrir næstum einu ári síðan. Ástæðan fyrir að ég fór á bloggið var að Facebook lokaði á glósugerð en ég skrifaði heilu ritgerðirnar þar og margt annað.

Ég er fyrst og fremst að skrifa fyrir sjálfan mig og það sem ég er að stúdera hverju sinni. Þar sem ég hef áhuga á öllu milli himins og jarðar, eru efnistökin mjög fjölbreitt. Ég sé þó að fólk er að lesa efni mitt og er það velkomið en ekki nauðsyn fyrir frekari skrif. Samkvæmt talningu, þá eru að meðaltali um 50 lesendur að hverri grein, veit ekki hvort það er mikið eða lítið, en eins og áður sagði, er ekki markmiðið að safna lesendur.

Á þessu eina ári, hef ég skrifað 200 greinar sem er nokkuð mikið. Stefnuyfirlýsing mín kom fram í fyrstu grein minni: Málfrelsið - aðeins ætlað fáum? En þar kemur strax fram að ég styð frjálsa umræðu og líka óþæginlega umræðu. Málfrelsið á ekki að vera undir hæl lagt og eftir mati einhvers eða hóp fólk niðri í bæ. Málfrelsið (sem á undir högg að sækja um þessar mundir) á að vera algilt en menn eiga þó að vera tilbúnir að standa fyrir máli sínu fyrir dómstóla og ef þeir eru það ekki, þá er betra að sleppa skrifunum. Gagnrýnin skrif og málflutningur stendur undir sjálft sig en eins og í siðuðu samfélag ber fólk að sýna kurteisi og vera málefnalegt. Við það skapast fjörug samfélagsumræða sem er lýðræðinu til góðs.

En þótt ég skrifa fyrir sjálfan mig, langar mig að bjóða þeim, sem þetta nenna að lesa, að biðja mig um að skrifa um efni sem viðkomandi langar að fá umfjöllun um. Línan er laus eins og sagt er.

Let´s go Brandon - Við skulum fara Brandon - slagorð sem tröllríður Bandaríkin

Í Bandaríkjunum er í gangi svokallað meme (finn ekki gott íslenskt orð fyrir það) en það varð til fyrir misskilning (sjá myndbandið hér að neðan).

Ef maður eyðir nægum tíma í að fletta í gegnum Twitter mun maður að lokum rekst á þessa setningu. Einföld, þriggja orða hvatning - Let´s go Brandon! — breiddist eins og eldur í sinu um samfélagsmiðla nýverið. Þessi setning varð fljótt samsett slagorð gegn Joe Biden, n.k. meme sem og íhaldssamt fylkingaróp.

Maður mun almennt finna setninguna sem deilt er í færslum sem gagnrýnendur Biden forseta hafa skrifað, en hún hefur líka orðið að myllumerki, meme, það er innifalið í reikningsnöfnum og handföngum - og það prýðir meira að segja varning. Lets go Brandon lagið fór meira að segja á netið á TikTok nýlega og fékk tugþúsundir líkara. Ef þú hefur ekki rekist á þessa setningu ennþá af hvaða ástæðu sem er, þá kemur baksagan hérna.

Allt þetta hófst fyrr í þessum mánuði, á Talladega Superspeedway. Brandon Brown ökukappi var nýbúinn að vinna NASCAR kappakstur. Og íþróttakonan Kelli Stavast sagði á einum tímapunkti í viðtali við hann að hún tæki eftir það hvernig áhorfendur virtist syngja honum til heiðurs: „Við skulum fara, Brandon!

Því miður, það er í raun ekki það sem þeir voru að söngla. Ekki einu sinni nálægt því. Fólkið var mjög greinilega að ávarpa Biden forseta, ekki Brandon. Aðeins, með f-sprengju fyrir framan nafnið í stað „Við skulum fara!“

Í raun er annað slagorða setning í gangi á sama tíma, sem er miður fallegt en lýsir hug fólks þessa dagana en það er slagorðið ,,Fuck Joe Biden“. Þetta slagorð kyrjar fólk á íþróttaleikvöngum og á opinberum vettvangi og pípa fjölmiðlar skiljanlega yfir fyrsta orðið.

Óþarfi að segja að veiruvirkni þessarar setningar var tryggð nokkurn veginn frá upphafi. Önnur algeng notkun þessa orðatiltækis síðan þá hefur verið að hengja það við fréttir sem láta forsetann líta illa út. Til dæmis — Hagkerfið er í sorphaugunum, segirðu? Jæja, við skulum fara, Brandon!

Reyndar hefur þessi setning jafnvel náð inn í sali Bandaríkjaþings. Nýverið lauk Bill Posey, þingmaður repúblikana í Flórída, ræðu sem sprengdi áætlun Biden forseta um Build Back Better. Bandaríkjamenn, sagði hann, vilja að demókratar „setji Bandaríkin aftur þar sem þau voru og láti þau í friði. Við skulum fara, Brandon!" Í þessari viku sást Jeff Duncan, þingmaður GOP í Suður-Karólínu, vera klæddur „Við skulum fara, Brandon! andlitsgrímu.

Hipp hopp útgáfa af Lets go Brandon

Hvort fréttamaðurinn gerði mistök eða ekki skiptir engu máli á þessum tímapunkti. Íhaldsmönnum finnst nú þegar eins og almennir fjölmiðlar standi gegn þeim. Og hér höfum við meira að segja blaðamann sem segir fólki eitthvað sem var andstætt því sem þú gætir greinilega heyrir með þínum eigin eyrum.

Er ekki betra að bölva Bandaríkjaforseta með fínni hætti, með setningunni ,,Let´s go Brandon“ í hæðni í stað þess að nota f…orðið? Og allir skilja hvað átt er við.

Let´s go Brandon í stað Fuck Joe Biden

Skemmtilegasta útgáfan af Lets go Brandon

Hver er merkasti vísindamaður sögunnar?

isaac_newton_1689_painting_sir_godfrey_kneller_public_domain_via_wikimedia_commons

Sir Isaac Newton (f. 4. janúar 1643, d. 31. mars 1727) var enskur stærðfræðingur, eðlisfræðingur, stjarnfræðingur, náttúruspekingur og gullgerðarmaður.

Hann bar höfuð og herðar yfir flesta samtímamenn sína og gjörbylti stærðfræði og eðlisfræði 17. aldar. Framlög hans til þessara fræða voru meðal annars örsmæðareikningur, aflfræðin, þyngdarlögmálið, lögmálið um hreyfingu reikistjarna á braut, tvíliðuröðin (binomial series), aðferð Newtons í tölulegri greiningu auk mikilla fræða um lausnir jafna og fleira. Hann var mikilvægur boðberi upplýsingarinnar.

Hin frægu þrjú lögmál Newtons, sem hann setti fram í Principia, leggja grunninn að klassískri aflfræði, en 2. lögmálið gefur tengsl krafts og hröðunar á þann veg að kraftur sé jafn margfeldi massa og hröðunar, þ.e. F = ma. (Lögmál Newtons stóðu óhögguð í rúm 200 ár, en afstæðiskenningin sýndi að breyta þurfti þeim þegar fengist var við hluti sem fara með hraða, sem er nærri ljóshraða.).

Svo má geta að menn halda að greindarvísitala hans hafi verið um 190 en til samanburðar var Einstein með 160. Hvor er merkilegri vísindamaður? Þeir sem þekkja til segja Newton, enda sat hann ekki á öxlum risa eins og Einstein gerði óneitanlega (en margir samtímamenn hans gerðu tímamótauppgötvanir sem hjálpuðu honum að komast áleiðis) en að sjálfsögðu er enginn einn merkilegri en annar.

Hvert einasta þekkingabrot sem hver fræðimaður kemur með, er enn eitt púslið í púsluspilinu um gangverk alheimsins. Þekkingin verður til með verknaði margra.

Maður er nefndur Victor Davis Hanson – sagnfræðingur og samtímagreinandi

Victor Davis Hanson (fæddur 5. september 1953) er bandarískur íhaldssamur fréttaskýrandi, klassíkari (kassík fræði) og hernaðarsagnfræðingur. Hann hefur verið fréttaskýrandi um nútíma og fornan hernað og samtímastjórnmál fyrir The New York Times, Wall Street Journal, National Review, The Washington Times og fleiri fjölmiðla.

Hann er prófessor emeritus í klassík við California State University, Fresno, eldri meðlimur hjá Martin og Illie Anderson í sígildum bókmenntum og hernaðarsögu við Hoover stofnun Stanford háskóla og gestaprófessor við Hillsdale College. Hanson hlaut National Humanities heiðursverðlaunin árið 2007 hjá American Battle Monuments Commission.

Fyrri hluta æviskeiðs, menntun og í dag

Hanson er mótmælandi og er af sænskum og velskum ættum, ólst upp á rúsínubúi afa síns fyrir utan Selma í Kaliforníu í San Joaquin-dalnum og hefur starfað þar mestan hluta ævinnar. Móðir hans, Pauline Davis Hanson, var lögfræðingur og dómari hjá yfirdómstóll og áfrýjunardómstóll í Kaliforníu. Faðir hans var bóndi, kennari og háskólastjóri. Ásamt eldri bróður sínum Nels Hanson, rithöfundi, og tvíburanum Alfred Hanson, bónda og líffræðingi, gekk Hanson í opinbera skóla og útskrifaðist frá Selma menntaskólanum. Hanson hlaut B.A. með hæsta viðurkenningu í klassískum fræðum og í hinum almenna háskólanum, Cowell College, frá University of California, Santa Cruz, árið 1975 og Ph.D. í klassík frá Stanford háskóla árið 1980. Hann vann Raphael Demos námsstyrkinn á háskólaárum sínum í Aþenu (1973–74) og var fastur meðlimur í American School of Classical Studies, Aþenu, 1978–79.

Fræðaferill hans hófst 1985, þegar hann var ráðinn við California State University, Fresno til að hefja kennslu námskeiða klassískum fræðum, sem hann gegndi allt til ársins 2004, þegar hann fór á eftirlaun til að einbeita sér að pólitískum skrifum sínum og dægursögu. Árið 1991 hlaut Hanson verðlaunin American Philological Association's Excellence in Teaching, sem veitt eru árlega til virtustu grunnkennara þjóðarinnar í grísku og latínu. Hann var útnefndur heiðursnemi ársins 2006 við Kaliforníuháskóla í Santa Cruz. Hann hefur verið gestaprófessor í klassíkum fræðum við Stanford háskóla í Kaliforníu (1991–92), National Endowment for the Humanities, meðlimur við Center for Advanced Studies í atferlisvísindum, Stanford, Kaliforníu (1992–93), veittur Alexander Onassis ferðastyrkur til Grikklands (1999), sem og Nimitz félagi við Kaliforníuháskóla, Berkeley (2006) og gegndi formannstöðu við Shifrin hernaðarsögurannsóknir í US Naval Academy, Annapolis, Maryland (2002–03).

Eftir að hafa tekið snemmbúnin eftirlaun frá CSU Fresno árið 2004 hefur Hanson gegnt fjölda starfa í hugmyndafræðilegum stofnunum og einkastofnunum. Hann var skipaður félagi í Kaliforníufræðum við Claremont Institute, íhaldssamri hugveitu í Kaliforníu, árið 2002. Hanson var skipaður meðlimur við Hoover Institution, annari íhaldssamri hugveita í Kaliforníu. Hann var oft gestaprófessor (William Simon) við School of Public Policy við Pepperdine háskóla, einkarekinna kristna stofnun í Kaliforníu (2009–15), og var veittur árið 2015 stöðu heiðursdoktor í lögum frá framhaldsskólanum í Pepperdine. Hann hélt Wriston fyrirlesturinn árið 2004 fyrir Manhattan Institute sem hefur það hlutverk að „þróa og dreifa nýjum hugmyndum sem stuðla að auknu efnahagslegu vali og einstaklingsbundinni ábyrgð“. Hann hefur verið stjórnarmaður í Bradley Foundation síðan 2015 og sat í stjórn HF Guggenheim Foundation í meira en áratug.

Síðan 2004 hefur Hanson skrifað vikulegan dálk hjá Tribune Content Agency, sem og vikuleg dálkaskrif fyrir National Review Online síðan 2001, og hefur ekki misst af vikulegum dálkaskrifum fyrir hvorn vettvanginn síðan hann byrjaði. Hann hefur meðal annars verið birtur í The New York Times, Wall Street Journal, The Times Literary Supplement, The Daily Telegraph, American Heritage og The New Criterion. Hann hlaut National Humanities Medal verðlaunin (2007) af hendi George W. Bush Bandaríkjaforseta, auk Eric Breindel-verðlaunanna fyrir skoðanablaðamennsku (2002) og William F. Buckley-verðlaunanna (2015). Hanson hlaut Statemanship Award Claremont Institute verðlaunin á árlegum Churchill kvöldverði og Bradley verðlaunin frá Lynde og Harry Bradley Foundation árið 2008.

Skrif

Í doktorsritgerð sinni Warfare and Agriculture (Hernaður og landbúnaður) (Giardini 1983), hélt hann því fram að ekki væri hægt að aðgreina grískan hernað í sundur frá landbúnaðarlífi almennt og gaf til kynna að sú forsenda nútímans að landbúnaður hafi ollið óafturkallanlegan skaða í klassískum styrjöldum væri stórlega ofmetin. Í The Western Way of War (Hin vestræna leið í hernaði) (Alfred Knopf 1989), sem John Keegan skrifaði innganginn fyrir, kannaði hann reynslu bardagamanna af forn-grískum bardögum og greindi ítarlega frá hellenskum grunni síðari tíma vestrænna hernaðariðkunar.

Í bókinni The Other Greeks (Hinir Grikkirnir) (The Free Press 1995) var því haldið fram að tilkoma einstakrar millistéttar í landbúnaði skýrði uppgang gríska borgríkisins og einstök gildi þess um samþykki stjórnvalda, helgi einkaeigna, borgaralega hernaðarhyggju og einstaklingshyggju. Fyrir bókina Fields Without Dreams (Vettvangar án drauma) (The Free Press 1996), hlaut hann Bay Area Book Reviewers Award verðlaunin) og The Land Was Everything (Landið er allt) (The Free Press 2000, Los Angeles Times eftirtektarverðasta bók ársins), harmaði Hanson hnignun fjölskyldubúskapar og dreifbýlissamfélaga og missir landbúnaðarradda í bandarísku lýðræðissamfélaginu. Í The Soul of Battle (Andi bardagans) (The Free Press 1999) rakti hann ferla herleiðtoganna Epaminondas, þebíska frelsarans, William Tecumseh Sherman og George S. Patton, og hélt því fram að styrkleikar lýðræðislegs stríðs séu best sýndir í stuttum, ákafurum og fjörugum göngum til að stuðla að samþykki stjórnarfars, en að öðru leyti sleppa við langvarandi hernám eða hefðbundnari kyrrstæða bardaga.

In Mexifornia (Mexífornía) (Encounter 2003)— persónuleg minningargrein um að alast upp í dreifbýli í Kaliforníu og frásögn af innflytjendum frá Mexíkó—Hanson spáði því að ólöglegur innflytjendur myndu fljótlega ná kreppuhlutföllum í samfélaginu, nema löglegur, mældur og fjölbreyttur innflytjendaflutningur yrði endurreistur, sem og hefðbundin bræðslugildi samþættingar , aðlögun og innbyrðis hjónabönd yrði komið á.

Ripples of Battle (Bárur bardaga) (Doubleday 2003) segir frá því hvernig katlar bardaga hefur haft áhrif á síðari bókmennta- og listaverk bardagamanna, þar sem stærri áhrif hans gára kynslóðum saman og hafa áhrif á list, bókmenntir, menningu og stjórnvöld. Í A War Like No Other (Stríð engu öðru líkt) (Random House 2005, valin athyglisverðasta bók ársins í New York Times), er saga Pelópsskagastríðsins rakin og bauð Hanson upp á aðra sögu, raðað eftir bardagaaðferðum - þrímenningum, hoplítum, riddaraliðum, umsátri o.s.frv. .—og komst að þeirri niðurstöðu að átökin markaði grimmileg vatnaskil fyrir grísku borgríkin. Í bókinni The Savior Generals (Bjargvættar hershöfðingjarnir) (Bloomsbury 2013) er fylgt eftir ferli fimm frábærra hershöfðingja (Themistocles, Sherman, Ridgway, de Gaulle, Petraeus) með þeim rökum að sjaldgæfir eiginleikar í forystu komi fram í vonlausum vandræðum sem aðeins sjaldgæfir einstaklingar geta bjargað.

Í bókinni The End of Sparta (Endalok Spörtu) (Bloomsbury 2011) er skáldsaga um lítið samfélag þespískra bænda sem ganga til liðs við hina miklu göngu Epaminondasar (369/70 f.Kr.) inn í hjarta Pelópsskaga til að eyða yfirráðum Spartverja, frelsa Messeníu helótana og breiða út lýðræði á Pelópsskaga.

Hanson hefur ritstýrt nokkrum ritgerðasöfnum (Hoplites, Routledge 1991), Bonfire of the Humanities (með B. Thornton og J. Heath, ISI 2001) og Makers of Ancient Strategy (Princeton 2010), auk fjölda sinna eigin ritgerða. safnað greinum (An Autumn of War [2002 Anchor], Between War and Peace [Anchor 2004], og The Father of Us All [Bloomsbury 2010]). Hann hefur skrifað kafla fyrir verk eins og Cambridge History of War og Cambridge History of Ancient Warfare.

Blóðbað og menning

Hanson er höfundur bókarinnar Carnage and Culture (Blóðbað og menning) (Doubleday) árið 2001, sem gefin var út í Bretlandi og í samveldislöndunum undir heitinu Why the West Has Won, þar sem hann hélt því fram að hernaðaryfirburðir vestrænnar siðmenningar, sem byrjaði með Grikkjum til forna, stafaði af ákveðna grundvallarþætti vestrænnar menningar, svo sem samþykki stjórnvalda, hefð fyrir sjálfsgagnrýni, veraldleg rökhyggju, trúarlegt umburðarlyndi, einstaklingsfrelsi, tjáningarfrelsi, frjálsum markaði og einstaklingshyggju. Áhersla Hanson á menningarlegri undantekningar hafnar kynþáttaútskýringum á forustu vestrænna hernaðaryfirburða og er hann einnig ósammála umhverfis- eða landfræðilegum skýringum eins og þeim sem Jared Diamond setti fram í Guns, Germs og Steel (1997).

Bandaríski herforinginn Robert L. Bateman gagnrýndi í grein á vefsíðunni Media Matters for America árið 2007 ritsmíð Hanson og hélt því fram að punktur Hansons um að vestrænir herir vilji frekar leita að afgerandi tortímingarbardaga sé hrakinn með síðara púnverska stríðinu, þar sem tilraunir Rómverja til að útrýma Karþagómönnum í staðinn leiddu til þess að Karþagómenn útrýmdu Rómverjum í orrustunni við Cannae. Bateman hélt því fram að Hanson hefði rangt fyrir sér varðandi sameiginlegar óskir vestrænna herja við að leita út í tortímingarbardaga, með þeim rökum að Rómverjar sigruðu Karþagómenn aðeins með Fabian áætluninni um að halda her sínum gangandi og ekki fara í bardaga við Hannibal. Í fyrsta svari sínu, hélt Hanson því fram að Bateman væri þátttakandi í „pínlegri, pólitískum rétttrúnaðar“ árás á hann og að hann væri hvattur áfram af núverandi vinstri pólitík frekar en raunverulegum áhuga á sögu. Í öðru svari kallaði Hanson notkun Batemans á unglinga skítkastsorðum á borð við „pervert“, „saur“ og „djöful“ sem ófagmannlegt og „hömlulaust“ og ætti engan þátt í fræðilegum ágreiningi og sakaði Bateman um að vera illa upplýstur um sögu og landafræði, auk þess að taka þátt í hegðun sem er óviðeigandi liðsforingi í bandaríska hernum. Hanson lýsti því yfir að Bateman hefði rangt fyrir sér varðandi orrustuna við Yarmouk með því að halda því fram að Gólanhæðirnar væru á jaðri austurrómverska heimsveldisins, í stað þess að vera í miðjunni eins og Bateman hélt fram, og hélt því fram að Rómverjar töpuðu vegna sundraðri forystu frekar en sem afleiðing af yfirburðum íslömsku herforinganna eins og Bateman hafði haldið fram.

Bandarísk menntun og klassísk fræði

Hanson var meðhöfundur bókarinnar Who Killed Homer? The Demise of Classical Education and the Recovery of Greek Wisdom (Hver drap Hómer? Fráfall klassískrar menntunar og endurheimt grískrar visku) með John Heath. Í bókinni er fjallað um hvernig sígildri menntun hefur hnignað í Bandaríkjunum og hvað væri hægt að gera til að koma henni aftur til fyrri frama. Þetta er mikilvægt, að mati Hanson og Heath, því þekking á forn Grikkjum og Rómverjum er nauðsynleg til að skilja vestræna menningu til fulls. Til að hefja umræðu á þessum nótum segja höfundarnir: ,,Svarið við því hvers vegna heimurinn er að verða vestrænn nær allt aftur til visku Grikkja - næg ástæða fyrir því að við megum ekki yfirgefa rannsóknir á arfleifð okkar."

Stjórnmálafræðingurinn Francis Fukuyama fer yfir lofsamlegum orðum Who Killed Homer? í Foreign Affairs, skrifaði að „[þ]eir stóru hugsuðir vestrænnar hefðar – frá Hobbes, Burke og Hegel til Weber og Nietzsche (sem voru menntaðir sem klassískir heimspekingar) – væru svo rækilega gegnsýrðir grískum hugsunum að þeir þurftu varla að vísa aftur í upprunalega texta fyrir tilvitnanir. Þessi hefð hefur sætt harðri gagnrýni frá tveimur herbúðum, annars vegar póstmódernismanum sem leitast við að afbyggja klassíkina á grundvelli kyns, kynþáttar og stéttar, og hinnar raunsærri og ferilsinnuðu sem spyrja hvað gildi hefur klassíkin í tölvudrifnu samfélagi? Vörn höfunda fyrir hefðbundinni nálgun á klassíkina er verðug."

Klassíkistarnir Victoria Cech og Joy Connolly finnst Who Killed Homer? að vera með marga pytti. Í umsögnum um bókina hafa komið fram nokkur vandamál við skynjun höfunda á klassískri menningu. Samkvæmt Cech, forstöðumanni styrkveitinga og þróunaráætlunar, „[e]itt dæmi er tengsl einstaklingsins við ríkið og „frelsi“ til að trúa eða rannsaka hvort um sig. Sókrates og Jesús voru teknir af lífi af ríkjum sínum fyrir að setja fram óþægilegar kenningar. Í Spörtu, þar sem íbúar þegnanna (karlkyns) voru vandlega félagslega tengdir í herkerfi, virðist enginn hafa verið nógu frábrugðinn meirihlutanum til að verðskulda dauðarefsingu. En þessi munur er ekki flokkaður af höfundum , því hlutverk þeirra er að byggja upp ákjósanlega uppbyggingu klassískra viðhorfa til að sýna samanburðargalla okkar, og tilgangurinn er frekar hvað er rangt hjá okkur en það sem var rétt hjá Aþenu. Ég fullyrði að Hanson og Heath séu í raun að bera saman nútíma akademíu ekki til hinna fornu fræðandi menningarheima en til goðsögnarinnar sem spratt upp um þá á síðustu árþúsundum." Samkvæmt Connolly, prófessor í klassík við New York háskóla, "[í] gegnum söguna, segja höfundar, hafa konur aldrei notið jafnréttis og skyldna. Að minnsta kosti í Grikklandi, "hinir huldu, limlestu og einangruðu voru ekki normið" (bls. 57.) Hvers vegna þá að sóa tíma, eins og femínísk fræði gerir, „aðeins að afmarka nákvæmlega eðli kynjahyggju Grikkja og Vesturlanda“ (bls. 102)? Frá sjónarhóli þeirra, í raun og veru, er arfleifð femínisma eyðilegging á gildum fjölskyldu og samfélags.“

Pólitísk viðhorf

Hanson var skráður meðlimur Demókrataflokksins en er íhaldsmaður sem kaus George W. Bush í kosningunum 2000 og 2004. Hann er nú skráður óháður. Hann varði George W. Bush og stefnu hans, sérstaklega í Íraksstríðinu. Hann studdi Donald Rumsfeld, varnarmálaráðherra Bush, harðlega og lýsti honum sem „sjaldgæfum tegund af ráðherra af stærðargráðu George Marshall“ og „stoltan og heiðarlegan hugsjónamann“ sem „vinnusemi og innsæi færir okkur sífellt nær sigri“.

Hanson er stuðningsmaður Donalds Trumps, og er höfundur bókarinnar The Case for Trump (Mál Trumps) árið 2019. Trump hrósaði bókinni. Í bókinni ver Hanson móðgunarorð Trumps og æsandi orðalag sem „ósanngjarnt sannindi“ og hrósar Trump fyrir „ótrúlegan hæfileika til að trolla og skapa hysteríu meðal fjölmiðla sem og stjórnmálagagnrýnenda“. Samkvæmt bókgagnrýnanda Washington Post, Carlos Lozada, „einbeitir bókin sig minna að málinu fyrir Trump en að málinu gegn öllum öðrum,“ sérstaklega að ráðast á Hillary Clinton. Að sögn Lozada lætur Hanson undan „afsláttur kynlífshyggju, gagnrýnir „skrílandi“ rödd Clintons og „einkennishláturshlátur“ hennar og gefur til kynna að þó að „magn Trumps hafi kynt undir ægilegri orku, hafi sverleiki Hillary dregið úr styrk hennar“. Hanson hrósar ríkisstjórn Trump sem „innblásna“ og „áhrifamikla“ ráðherra. Í bókinni kenndi Hanson Barack Obama um að hafa vísvitandi þeytt upp „miklu af núverandi sundrungu í landinu“ á sama tíma og hunsað fæðingarhyggju Trumps eða árásir á múslima. Í bókinni er Trump líkt við hetju fornbókmennta sem fórnar sjálfum sér til hins betra. Hanson lýsti yfir stuðningi við fyrirhugaðan landamæramúr Trumps við suðurlandamærin og sagði að veggir í kringum hús fæli frá glæpamenn.

Nýíhaldssöm sjónarmið

Honum hefur verið lýst sem nýíhaldssömum af sumum fréttaskýrendum vegna skoðana sinna á Íraksstríðinu, og hefur lýst því yfir: ,,Ég kom fyrst að þeirri niðurstöðu að styðja nýíhaldsamt viðhorf í stríðinu gegn Talíbönum og Saddam, aðallega vegna þess að ég sá lítinn annan kost." Bók Hanson, An Autumn of War (Stríðshaust) árið 2002 kallaði eftir því að fara í stríð sem væri ,,hart, lengi, án sektarkenndar, afsökunar eða frests þar til óvinir okkar eru ekki lengur til." Í samhengi við Íraksstríðið skrifaði Hanson: „Á tímum mesta velmegunar og öryggis í sögu siðmenningar er hin raunverulega spurning sem liggur fyrir okkur hvort Bandaríkin – reyndar hvaða vestræna lýðræði sem er – búi enn yfir siðferðislegri skýrleika til að bera kennsl á illt sem illt, og síðan óumdeildur vilji til að nýta allar tiltækar auðlindir til að berjast og uppræta hið illa."

Samskipti kynþátta

Í júlí 2013 hélt Eric Holder, þáverandi dómsmálaráðherra, ræðu þar sem hann nefndi að sem blökkumaður þyrfti hann að koma „spjallinu“ til sonar síns og leiðbeina honum hvernig hann ætti að hafa samskipti við lögreglu sem ungur blökkumaður. Til að bregðast við ræðu Holder skrifaði Hanson dálk sem bar titilinn „Facing Facts about Race“ þar sem hann bauð upp á sína eigin útgáfu af „The Talk“, nefnilega þörfina á að upplýsa börn sín um að fara varlega í kringum ungum svörtum mönnum þegar þeir fara inn í miðborgina, sem Hanson hélt því fram að væru tölfræðilega líklegri til að fremja ofbeldisglæpi en ungir menn af öðrum kynþáttum og því væri skiljanlegt að lögreglan einbeitti sér að þeim. Ta-Nehisi Coates frá The Atlantic lýsti dálki Hanson sem „heimskuleg ráð“: „í hverju öðru samhengi myndum við sjálfkrafa viðurkenna þetta „tal“ sem heimskulegt ráð. Vegna þess að 'Asíu-Bandaríkjamenn standa sig betur í stærðfræði SAT', myndirðu ekki einfaldlega efast um næmni mína, heldur andlega hæfileika mína. Það er vegna þess að þú myndir skilja að þegar þú tekur einstaklingsbundna ákvörðun er það ekki mjög gáfulegt að ráða milljóna ættfeður. Þar að auki, ef ég ætti að segja þér að ég vildi að sonur minn giftist gyðingakonu vegna þess að 'gyðingar eru mjög farsælir', myndirðu skilja þá staðhæfingu fyrir þá heimsku sem hún er ... Það er enginn munur á rökum mínum hér að ofan og hugmyndinni um að forðast ætti svarta stráka vegna þess að þeir eru ofboðnir í tölfræði ofbeldisglæpa. En ein af afleiðingum kynþáttafordóma er tilhneiging hennar til að réttlæta heimsku."

Bandaríski blaðamaðurinn Arthur Stern kallaði „Facing Facts About Race“ „fáránlegan“ dálk byggðan á tölfræði um glæpi sem Hanson vitnaði aldrei í og skrifaði: „Að framsetning hans á þessari umdeildu skoðun sem óneitanlega staðreynd án tæmandi tölfræðilegra sönnunar er óneitanlega rasísk. Ensk-ameríska blaðakonan Kelefa Sanneh, sem svar við „Facing Facts About Race“, skrifaði „Það er því undarlegt að lesa Hanson skrifa eins og óttinn við ofbeldisglæpi væri aðallega „hvítt eða asískt“ vandamál, sem beinist að Afríku-Bandaríkjamenn , gæti verið óupplýst eða áhyggjulaus – eins og afrísk-amerískir foreldrar væru ekki þegar að gefa börnum sínum ítarlegri og blæbrigðaríkari útgáfur af „predikun Hansons“ og deila einlægri og fáránlegri von sinni um að réttu orðin gætu haldið vandræðum í skefjum. Hanson, sem svar við ritgerð Sanneh, sakaði hann um „persónamorð McCarthyite“ og „ungbarnalega, ef ekki kynþáttahyggju, rökfræði“.

Gagnrýni á Obama

Hanson er gagnrýndi á stjórn Barack Obama Bandaríkjaforseta. Hann gagnrýndi Obama-stjórnina fyrir að friðþægja Íran og Rússland og kenndi Obama um að stríðið í Úkraínu braust út árið 2014. Hanson hélt því fram að Obama hefði ekki haldið uppi trúverðugri ógn um fælingarmátt.

Heimild: Victor Davis Hanson - Wikipedia

Victor Davis Hanson setur samtímann í sögulegt samhengi

Victor Davis Hanson er einn besti samfélagsgagnrýnandi samtímans. Sem sagnfræðingur setur hann samtíma sögu og þróun í sögulegt samhengi. Hann er mjög áhyggjufullur af þeirri þróun sem er í Bandaríkjunum í dag.