Brjálæðingar tala um beitingu kjarnorkuvopna

Ég held að aldrei hafi verið eins varhugasamir tímar í sögu mannkyns eins og nú. Brjálæðingar, innan Bandaríkjanna og innan báða flokka viðra hugmyndir að beita eigi kjarnorkuvopnum í Úkraníustríðinu. Stjórnarliðar innan Úkraníu tala líka á sömu nótum og aðilar innan Rússlands (seinast leiðtogi Tétena) líka og eflaust fleiri.

Hér er utanríkisráðherra Póllands með óráðatal:

Utanríkisráðherra Póllands hótar Rússlandi öflugri gagnárás ef Rússland beitir kjarnorkuvopnum í Úkraínu

Jafnvel í Kúbudeilunni 1962, var ekki talað svona en atburðarásin leiddi næstum til kjarnorkustyrjaldar. Bara það að viðra svona skoðanir og allt tal um "takmarkaða notkun" kjarnorkusprengja er vítavert tal. Beiting stratískra og litla kjarnorkusprengja mun hafa afdrifaríkar afleiðingar sem enginn sér fyrir, ekki einu sinni Rússar.

Pútín gerði mistök þegar hann hélt að hann gæti tekið Úkraníu á nokkrum dögum með hernaðarlegri valdatöku. Hann gleymir mikilvægustu lexíu allra þjóðarleiðtoga en það er að stríð og endalok þess er ófyrirsjáanleg atburðarrás. Eins og ég sagði um daginn, allir geta hafið stríð en fæstir endað það á friðsamlegan hátt. Yfirleitt þarf annar aðilinn að fara halloka til að endir verði á. En svo geta sumir verið tapsárir eða hraktir út í horn, líkt og virðist gerast hjá rússnesku elítunnar með hrakfarir rússneska hersins eins og heyra má hjá rússneskum hershöfðingjum.

Eina vopnið sem rússneski herinn hefur og skarar framúr, er kjarnorkusprengjan. Og þeir eiga nóg af þessum sprengjum, hátt í sex þúsund stykki sem geta auðveldlega eytt öllum heiminum. Rússneski herinn kann að tapa á vígvellinum en hann getur barið frá sér og greitt heiminum rothögg. Vonandi huggar hann sig við það og lætur kjarnorkusprengjurnar liggja áfram í vopnabúrinu. Það er ekkert að því að tapa á vígvellinum, það hefur Bandaríkin lent í síðan loka seinni heimsstyrjaldar.

Herflaugasveitir Rússlands eða hernaðareldflauga-sveitir Rússlands (á ensku: The Strategic Rocket Forces of the Russian Federation or the Strategic Missile Forces of the Russian Federation) er ein grein rússneska heraflans og hann er lang hættulegastur. Honum á að beita í nauðvörn, ef til innrásar kemur. Hann er eina ástæðan fyrir að Kínverjar leggja ekki í innrás í Rússland.

Eldflaugaherinn var stofnaður þann 17. desember 1959 sem hluti af sovéska hernum sem aðalherinn ætlaður til að ráðast á kjarnorkuvopn óvinarins, hernaðaraðstöðu og iðnaðarmannvirki. Hann starfrækti allar sovéskar kjarnorkueldflaugar á jörðu niðri, millidrægar eldflaugar og meðaldrægar eldflaugar með drægni yfir 1.000 kílómetra. Eftir að Sovétríkin hrundu árið 1991 voru eignir varnarflaugahersins á yfirráðasvæðum nokkurra nýrra ríkja auk Rússlands, með kjarnorkueldflaugasíló í Hvíta-Rússlandi, Kasakstan og Úkraínu. Þrjú síðarnefndu þeirra fluttu eldflaugar sínar til Rússlands til eyðingar og þau gengu öll undir samning um bann við útbreiðslu kjarnorkuvopna.

Auka herafla innan Rússlands eru meðal annars geimvarnarherafli rússneska flughersins og eldflaugakafbátar rússneska sjóhersins. Saman mynda einingar þrjár kjarnorkuþrídeild Rússlands.

Það eru því brjálæðingar í Bandaríkjunum, Úkraníu og Rússlandi sem tala algjöra vitleysu og þagga verður í slíkum mönnum. Sem betur fer eru menn innan Rússland og hinum löndunum tveimur sem sussa á svona tal. En þetta skelfir heimsbyggðina, svona óróatal.

 

Misskildar tilvitnanir í heimspekinga - Marx: Kapitalismi er algjörlega slæmur

Þetta er meira hugmynd en tilvitnun. Fyrir fullt af fólki sem ekki kannast við Marx, eða þá sem hafa aðeins glugggað í verk hans, kemur hann fram sem bankabrennandi and-kapítalisti, sem er tilbúinn í bardaga. Það er enginn vafi á því að Marx vildi ekki kapítalisma, en það er ekki þar með sagt að hann hafi ekki séð góðu hliðarnar á honum líka. Reyndar viðurkenndi hann jafnvel að hann væri mikilvægur og ómissandi þáttur í framvindu sögunnar.

Opnunarkafli kommúnistaávarps hans er löng, ef ekki ókurteis, viðurkenning á velgengni kapítalismans. Marx bendir á stærri iðnaðarfyrirtæki, verslun og samskiptanet; námsframboðið; og réttarríkið. Kapítalismi er það sem sameinar stríðandi og þrætandi þjóðir til að mynda „eina ríkisstjórn, eina lagareglu, eina þjóðernishagsmuni“. Það neyðir útlendingahatur, paria-þjóðir með „þrjótandi hatur á útlendingum til að gefast upp“. En það mikilvægasta sem kapítalisminn hefur gert er að virka sem eins konar skapandi eyðilegging.

Kapítalisminn snýr að öllu þannig að „allt sem er fast bráðnar í lofti, allt sem er heilagt er vanhelgað“. Það rífur niður guði og helga hluti fortíðarinnar og kemur fyrir í staðinn gróða og iðnað. Það er þessi helgimynd sem verður hreina borðið sem gerir jafnréttislega endurskipulagningu samfélagsins kleift. Það sem meira er, nærir kapítalismans á „gróða“ er það sem skapar afgang og framleiðni sem nauðsynleg er fyrir kommúníska endurdreifingu auðlinda. Kommúnismi er ekki fallinn í fallhlíf sem eigin hlutur, heldur vex hann upp úr kapítalisma á seinna stigi.

Auðvitað, fyrir Marx, er kapítalismi „nakið, blygðunarlaust, beinn, hrottalegt arðrán“ á mannkyninu. Það er fullt af vandamálum og hefur tilhneigingu til að draga fram það versta í okkur. En hann er líka ill nauðsyn á leiðinni til betri tíma. En í meginatriðum er marxismi helvíti á jörðu í framkvæmd en það sá hann ekki fyrir. Kommúnismi kom aldrei í staðinn fyrir kapitalisma og í raun hefur ekkert annað kerfi komið í staðinn.

 

Misskildar tilvitnanir í heimspekinga - Ockham: Ekki ætti að margfalda einingar að óþörfu

Fólk gerir oft ráð fyrir að kenning Ockhams, kennd við rakvél, sé að halda því fram að "ef eitthvað er einfaldara, þá er líklegra að það sé satt" - eins og einfaldleikinn sé í réttu hlutfalli við sannleikann. En það er ekki það sem það er ætlað að gera. Rakvél Ockhams er ekki ætlað að vera regla, heldur frekar leiðarljós þegar þú velur á milli valkosta. Í meginatriðum er það að segja að ef okkur eru kynntar tvær jafn sannfærandi kenningar, þá er skynsamlegra að trúa því einfaldara.

En stærsta vandamálið í því hvernig við skiljum rakvél Ockhams er að það var í raun aldrei ætlað fyrir raunverulega hluti, eins og í vísindaheimspeki. Þegar Ockham var að skrifa, var hann að taka mark á því sem var, satt að segja, nokkuð geðveik frumspeki. Þetta var tími englafræðinnar og „hversu margir englar geta dansað á næluhaus? Það var pedanískt, flókið og mjög skrítið. Dun Scotus, til dæmis, trúði því að utanaðkomandi heimurinn væri gerður úr 10 mismunandi frumspekilegum kjarna og 10 væri hófleg tala fyrir þann tíma.

Ockham var að reyna að fá alla til að róa sig aðeins - að hætta að finna upp milljónir frumspekilegra aðila þegar einn eða nokkur væri í lagi. Það er mikið til í þessu.