Hvar er Sjálfstæðisflokkurinn?

Þessari spurningu var velt fram um daginn og var fátt um svör. En svo kom svarið í pistla grein á Eyjunni. Þar skrifar Jón Björn sagnfræðingur frábærilega um hvað gengi eiginlega á með Sjálfstæðisflokkinn og aðra stjórnmálaflokka á landinu. Sjá slóð hér að neðan.

Björn Jón kemst að sömu niðurstöðu og ég. Forystan í Sjálfstæðisflokknum er búin að missa jarðtenginguna við vinnandi fólk og hugsjónarleysið einkennir störf hennar. Ég ætla að renna yfir það helsta sem Björn segir í grein sinni.

Björn Jón byrjar á jarðtengingunni. Hann segir að forystumenn Sjálfstæðisflokksins hafi komið úr borgarstjórn.  Þar voru þeir í beinu sambandi við almenning og vissu þar af leiðandi hvar skórinn kreppti að. Ég er sammála og segi að forystumennirnir í dag sem eru flestir lögfræðingar sem hafa aldrei dýft hendi í kalt vatn, hafi enga tengingu við almenning eða stéttarfélögin. Dæmi. Davíð Oddsson naut mikillar hylli einmitt vegna þess að hann var borgarstjóri. Ég man sjálfur hvað hann gerði fyrir hverfi mitt. Hann kom sjálfur í eigin persónu til að fylgja málinu eftir.

Sérstaða Sjálfstæðisflokksins gagnvart launafólk horfin.  Flokkurinn var með þá sérstöðu sem hægri flokkur að vera flokkur vinnandi fólks og hafði slagorðin "stétt með stétt". Hann var frábrugðinn öðrum hægri flokkum í Evrópu að þessu leiti. Nú er sú áhersla horfin og flokkur eins og Flokkur fólksins tekið þennan kjósendahóp.

En nú ætla ég að vísa beint í orð Björns Jóns um hugsjónalaus stjórnmál. Hann segir:

Hugsjónalaus stjórnmál

Almennt finnst mér bera æ minna á hugsjónum og hugmyndafræði í stjórnmálunum og engu líkara en flestir þingmenn og borgarfulltrúar skynji hvorki tíðarandann né þá hugmyndafræði sem flokkar þeirra byggðu á; skilji ekki hvaða erindi þeir eigi í pólitíkinni. En af því að hér er Sjálfstæðisflokkurinn til umræðu má nefna sem dæmi að þingkona flokksins kom af fjöllum á dögunum er tíðindamaður eins fjölmiðilsins innti hana álits á þeirri óánægju sem ríkti meðal flokksmanna um stjórnarsamstarfið, þar sem hugmyndafræði flokksins kæmist vart að.

Ég er ekki frá því að líkt sé komið stærstum hluta þingheims — hann lifir í einangruðum heimi þar sem menn hafa komið sér upp fríðindum á fríðindum ofan. Samtryggingarnet flokkanna er orðið svo þéttriðið að flestum sem falla út af þingi er komið fyrir í aðstoðarmannsstöður, þeir fluttir í letigarða fjölþjóðastofnana, ellegar búin eru til embætti hér heima. Þannig stækkar „stjórnmálastéttin“ með hverju árinu og hún sér um sig, eins og ég rakti nokkuð í síðasta pistli þar sem ríkisvæðing stjórnmálastarfs var til umfjöllunar.

Raunar hafa allnokkrir komið að máli við mig í kjölfar þess pistils og sagt mér sögur af fjármálaóreiðu og ógætilegri meðferð þeirra miklu fjármuna sem flokkarnir hafa skammtað sér af skattfé. Þetta styrkir mig enn í þeirri trú að hvort tveggja þurfi að opna bókhald flokkanna upp á gátt og setja þröngar skorður við ráðstöfun þess almannafjár sem þeir taka sér."

Sjá má þetta víða um vestræn lönd. Menn keppast að komast í valdasæti, en þegar komið er inn á þing, er lítið gert. Flokksforustan látin ráða ferðinni og eina hlutverk þingmannanna að greiða atkvæði í samræmi við stefnu forystunnar. Sannkallað flokkræði forystunnar og þegar hún villtist af leið er voðinn vís. Að lokum. Hann sér sama hugsjónarleysið í Samfylkingunni,  VG og fleiri flokkum

Að leita uppruna sinn