Danir segjast óttast stríð við Rússa en hætturnar leynast víða

Hver ríkisstjórnin á fætur annarri segjast óttast stríð og sumir hershöfðingjar lýsa yfir sömu áhyggjum. Ríki Evrópu er því flestöll að auka framlög til varnarmála en áður hæddu þau Trump er hann neitaði að verja þau ef þau öll hækkuðu ekki framlög sín í 2% af þjóðarframleiðslu. Hafði hann ekki rétt fyrir sér á endanum?

En hætttan kann að koma annars staðar frá en menn ætla. Heimurinn er orðinn svo samtvinnaður að stríð í Suður-Ameríku eða Asíu getur auðveldlega orðið að heimsbáli. Í raun má segja að fyrsta raunverulega heimsstríðið hafi hafist 1941 (frá 1939-41 voru þetta staðbundin átök) en þegar Bandaríkin drógust inn í átökin með stríði við Japan og Þjóðverjar gerðu innrás í Sovétríkin breyttist allt.

Rauð aðvörunnarljós blikka víða. Í Miðausturlöndum, í Kínahafi og Austur-Evrópu.  Reyndar blikka fleiri ljós, en ætla má að séu staðbundin stríð í Afríku og annars staðar. 

Svo er það að það eru kannski meiri líkur á borgarastyrjöldum í Evrópu en innrás Rússa. Vestræn ríki eru orðin ósamstæð að mörgu leyti. Mismunandi trú, menningarheimar og fólk og jafnvel tungumál kann ekki góðri lukku að stýra til langframa.  Auðvitað lifa allir í "sátt og samlyndi" er vel gengur en um leið og fólk þarf virkilega að berjast fyrir matnum og lífi sínu, þá er það fyrsta sem hverfur er mannúðin og samhugurinn. Allir hugsa fyrst og fremst um sig og sína. Hungraður maður lætur sér í léttu rúmi liggja mannréttindi er hann sveltur.

Það eru meira segja mörg dæmi um slík ástand í Íslands sögu. T.d. á kreppuárunum á fjórða áratugnum, þegar sumir sultu á meðan aðrir höfðu það fínt. Fátæka fólkið bjó í skúrum (t.d. í hverfinu sem bloggritari ólst upp) eða niðurníddum bröggum. Samhugurinn var ekki meiri en það. Íslendingar hafa alla tíð þurft að treysta á sjálfa sig og litla hjálp fengu Íslendingar frá danskri slekt á sínum tíma. Misskiptingin er rauður þráður í sögu Íslands, ekki jafnrétti og deiling gæða milli manna.

Ísland sjálft og hafið í kring er matarkista. Ekki ætti að væsa um Íslendinga í stórstyrjöld ef stríðsaðilar eyðileggja ekki andrúmsloftið með kjarnorkusprengjum. Íslendingar ættu að huga að birðageymslum fyrir matvæli og sérstaklega að koma sér upp korngeymslur eins og talað hefur verið fyrir. Rækta korn sjálfir og eiginlega allt sem við neytum í dag. Það er ekki lengra en svo að margir þéttbýlisbúar, afar og ömmur okkar, framleiddur sjálfir matvæli með matjurtarækt í bakgarðinum eða í sérstökum kartöflugörðum. Þetta var algengt hjá stríð- og kreppukynslóðunum sem núna eru að hverfa yfir móðuna miklu.