Forgangsröðun í íslensku samfélagi

Ástandið er orðið þannig að við Íslendingar eigum í fullt í fangi með að sinna og hlúa að öllu sem viðkemur íslensku þjóðfélagi. Eldgos, covid faraldur, hömlulaus innflutningur hælisleitenda, skortur á elliheimilum, sprungnir innviðir, allt þetta er reynir til ýtrasta þolþan íslenskt samfélags. 

Við getum ekki sinnt Grindvíkingum, ekki fátækum, ekki húsnæðislausum, ekki öryrkjum, ekki sjúkum, ekki öldruðum, ekki börnunum (skólakerfisvandi), fólk með fíkniefnavanda, ekki landsbyggðinni með sómasamlegum samgöngum og lengi má telja áfram.

Við eigum ekki að taka inn á okkur átök og vandamál annarra sem okkur kemur ekkert við. Ef við erum aflögufær, eigum við að senda pening og hjálpargögn til annarra í heiminum sem eru í neyð.  Skylda stjórnmálamanna er fyrst og fremst við íslenska skattgreiðendur, við þurfum að vinna fyrir þessu samfélagi og við viljum að fé okkar sé vel varið og fari í börnin okkar og aldraða foreldra.