Joe Biden fer í sumarfrí á meðan Afganistan brennur

Ég hef margoft fjallað um Joe Biden hér á blogginu og það ekki að tilefnislausu. Að mínu mati er hann slakasti forseti sem Bandaríkin hafa getið af sér síðan Gerald Ford og Jimmy Carter voru við völd, þó er margir þarna inn á milli slakir. George W. Bush var einn slíkra en Joe Biden slær þá alla við. 

Hér á þessum vettvangi hefur verið rakin slakur forsetaferill, sem þó er  stuttur, og virðist ferillinn vera slóð mistaka sem eiga eftir að koma Bandaríkjamönnum í kollinn síðar.

Ferillinn byrjaði ekki vel, fyrsta daginn voru gefnar út forsetatilskipanir,allar beindust að því að eyðileggja eða afleggja verk forrvera hans, sama hversu góð þau voru. Þetta var met tilskipana en slíkar tilskipanir eru nokkuð valdamiklar, líkt og reglugerðir sem ráðherrar gefa út hér á landi.

Nýjasta fíaskóið er stríðið í Afganistan. Skipulagsleysið og flýtirinn er svo mikill, að varnir landsins hrynja eins og spilaborg þessa daganna. Talað er um að landið falli innan mánaðar. Bandaríkjaher þarf að senda inn þrjú þúsund manna herafla til að bjarga undanhaldið.

Ég las að masterplanið hafi verið lagt 2018-19 sem er að leyfa talibönum að taka stór landsvæði og teygja þannig á innviði talibana en þeir munu eiga, líkt og aðrir sem reyna að stjórna öllu landinu, í erfiðleikum með að halda því saman, og herja á þá þannig.

En landinu verður ekki haldið án yfirráða í lofti. Afganskar öryggisveitir (almennir hermenn flýja bara og eru gagnlausir) ráða ekki við talibani nema fá aðstoð úr lofti. Ef ég réði för, myndi ég nota þetta tækifæri, þegar talibanar hafa svikið öll loforð, að koma aftur inn með flugher Bandaríkjanna og herja á þá úr lofti. Talibanar eru ekki lengur í felum, eru berskjaldaðir og útteygðir. Höggið væri rothögg og hægt að útrýma stóran hluta herafla talibana en þeir eru taldir vera um 75 þúsund talsins.

En þessi grein er um Joe Biden. Hann virðist ekki hafa miklar áhyggjur af gangi stríðsins og þeirri staðreynd að það stefni í versta undanhald Bandaríkjahers frá upphafi. Það þarf að fara aftur í Kóreustríðið og virða flótta Bandaríkjahers frá landamærum Kóreu og Kína fyrir sér eða orrustuna um Bulge í seinni heimsstyrjöld, til að sjá sambærilega atburði. Jafnvel þeir blikna, því að nú tapar þeir ekki orrustum, heldur heilu stríði.

Mér skilst að Joe Biden ætli að taka sér tveggja vikna sumarfrí á meðan Afganistan tapast. Joe Biden fullyrti að afganski herinn myndi fyllilega ráða við talibana, nú þegar það reynist ekki vera rétt, er tími kominn á að láta sig hverfa af sjónarsviðinu og bíða eftir stormurinn gangi yfir. Þetta er svipuð taktík og hann notaði þegar hann var í forsetaframboði, hann hélt sig heima við í Wilmington, nánast alla kosningabaráttuna, undir þeim formerkjum að ekki væri hægt að halda rallý vegna Covid hættu. Hann og demókratar vissu sem var, stór hluti þjóðarinnar kysu frambjóðanda demókrata, sama hver maðurinn væri. Þannig vann Joe Biden forsetakosningarnar.

Á töflunni hér að neðan, má sjá þunnskipaðan föstudaginn þrettánda í dagskrá Joe Bidens.

Við fyrstu sýn, virðist Joe Biden vera meinlaus að sjá og flestir héldu að hann væri miðjumaður sem myndi miðla málum. En það mat reyndist vera rangt, því að menn tóku ekki með í myndina að Joe Biden er orðið ellihrumur og þjáist líklega af minnisafglöpum. Slíkan mann er hægt að stjórna eins og strengjabrúðu sem og viss hópur róttækra demókrata gerir.

Mikilvægt er að valdamesti þjóðarleiðtogi heims, sem er jafnfram æðsti stjórnandi Bandaríkjaherafla, sé með fullu fimm, skarpur og geti tekið skjótar áhvarðanir en síðan en ekki síst að hann standi vaktinu, fari ekki í sumarfrí þegar stríðið er að tapast.

Það var pínlegt að horfa á Joe Biden að reyna að komast inn í Hvíta húsið fyrir tveimur dögum. Hann fékk leiðbeiningar frá leyniþjónustumönnum um hvaða inngang hann ætti að nota, en samt ráfaði hann út á tún (í bókstaflegri merkingu) og inn um annað inngang! Það er kannski skiljanlegt að hann rati ekki, hann eyðir öllum helgum í heimabæ sínum Wilmington og þekkir lítið til húsaskipan Hvíta hússins.

Joe Biden ratar ekki inn í Hvíta húsið

Hægt er að skrifa langa grein um annað mesta fíaskó Joe Biden, en það eru opnu landamærin við Mexíkó. Mikill mannlegur harmleikur á sér stað þar. Íslendingar höfðu meiri stjórn á sínum landamærum þegar þeir ráku breska og þýska veiðiþjófa af Íslandsmiðum.

 

 

 

 

 

 

 

 

Blóðug slóð mistaka Bandaríkjanna í utanríkismálum

Þátttaka Bandaríkjamanna í fyrri heimsstyrjöldinni:

Þegar stríðið geisaði í Evrópu leitaði Woodrow Wilson forseti við að fá Bandaríkin með inn í myndina sem sáttasemjari milli stríðsaðila, líkt og Theodore Roosevelt hafði gert til að hjálpa til við að binda enda á stríð Rússlands og Japana

Þegar stríðsaðilar neituðu beiðni hans, ákvað hann að koma Bandaríkjunum inn í stríðið við hlið bandamanna. Hann gerði þetta með því að hagræða hlutleysisstefnunni til að styðja Breta, sem fyrirsjáanlega settu Bandaríkjamenn í hættu þegar Þýskaland reyndi með kafbátahernaði að koma í veg fyrir afhendingu stríðsgagna frá því að komast til Bretlands. Innkoma Bandaríkjanna breytti tafarlaust gangi stríðsins og Þýskaland beið ósigur fljótlega. Afleiðingin var ekki bara ósigur heldur þjóðar niðurlæging sem leiddi svo til seinni heimsstyrjaldar. Wilson taldi sig geta stjórnað niðurstöðu ráðstefnunnar í Versölum til að klára stríðsmálalok, en atburðirnir hrundu fljótt úr greipum hans og niðurlæging Þjóðverja var sett í ákvæðum sem nánast tryggðu annað stríð.

Innrásin í Svínarflóa 1961. Þetta var vanhugsuð aðgerð frá upphafi í ljósi þess að aðal aðilinn í þessari aðgerð, CIA, taldi að það gæti leitt til breytinga á stjórn á þessari vel vörðu eyju á ódýru verði með því að senda inn lítinn herafla að mestu leyti kúbverskum útlögum sem skorti þann stuðning sem slík innrás þyrfti.

Mikið hefur verið skrifað um þá ákvörðun John F. Kennedy, sem erfði fyrirhugaða aðgerð, að hætta við að styðja innrásarliðið. En það er ekki líklegt að lið fimmtán hundruð illa þjálfaðra hermanna ætlaði að binda endi rótgróna stjórn Fidel Castro, jafnvel með flugstuðningi. Flestir innrásarmennirnir voru teknir höndum.

Þetta var mikið áfall fyrir John Kennedy og Bandaríkin og gróf undan álit Bandaríkjanna mikilvægum tíma í kalda stríðinu. Það sýndi umheiminum líka að þjóðaröryggisleiðtogi Ameríku var ekki alveg að takast á við kreppuástand.  Líklegt er að það hafi leitt beint til Kúbu -eldflaugadeilunnarr næsta ár, sem leiddi til mikillar hættu á kjarnorkustríði, þó að því hafi verið afstýrt með snjallri meðhöndlun Kennedy.

Víetnamstríðið, 1965-1975. Skaðinn sem þessi mistök olli Bandaríkin er vel þekktur. Hvað varðar viljayfirlit ákvörðunar Lyndon Johnson um að fara inn í slaginn, þá þarfnast smá greiningar. Eftir að Sovétmenn komust að þeirri niðurstöðu, í lok árs 1948, að þeir myndu ekki ná Vestur -Evrópu, opnuðu þeir nýtt tímabil kalda stríðsins sem einkenndist af tveimur átaksverkefnum Austurblokkarinnar. Í fyrsta lagi myndu Sovétmenn rannsaka og reka á móti veikum og viðkvæmum nýlenduflötum Vesturlanda - í Austurlöndum fjær, Mið -Austurlöndum, Afríku og jafnvel Rómönsku Ameríku - til að leysa upp vestræna stöðu á ýmsum erfiðum og hættulegum svæðum.

Í öðru lagi myndu Sovétmenn treysta og viðhalda stöðu sinni í eigin heimsveldi - einbeita sér að vopnum og styrkja tök sín á gervitunglunum - sem leið til að gyrða sig fyrir langvinnri baráttu. Markmiðið var að draga vesturlönd í erfiðar aðstæður á stöðum sem Sovétríkin velja. Hættan hér var sú að Bandaríkin og vesturlöndin myndu taka beituna.

Dwight Eisenhower forseti neitaði; það var meiningin um kenningu hans um „gríðarlega hefnd“ - risastóra blekkingu (eins og höfundurinn Evan Thomas hefur sýnt fram á) sem ætlað er að forðast að draga sig inn í þessar kreppur með því að gefa út kjarnorkuógnir. Það er opin spurning hvort hann hefði haldið áfram að standa þar sem kommúnísk yfirtaka Suður -Víetnam varð líkleg - og enn frekar opin spurning hvort hann hefði gripið til kjarnorkuviðbragða.

En Lyndon B. Johnson tók agnið. Samt verður að viðurkenna það - eins og mörgum sagnfræðingum hefur mistekist að gera - pólitískar hættur sem Johnson stóð frammi fyrir hefði hann látið Norður-Víetnam yfirtaka suðurhlutann án þess að reyna að grípa inn í. Þótt samið hafi verið um frið og Suður-Víetnam féll ekki fyrr en 2 árum eftir brotthvarf Bandaríkjahers, var mikil álitshnekkir og umheimurinn dró þá ályktun að Bandaríkin tapaði stríðinu.

Íhlutunin í Sómalíu 1992. Bandaríkjaforsetinn George HW Bush, 28.000 hermenn inn í blóðuga borgarastyrjöld í Austur-Afríku. Tilgangurinn var að hjálpa og fæða sveltandi Sómölum en var útvíkkað í að til að takast á við ákveðna stríðsherra sem taldir eru bera mesta ábyrgð á deilunum og ringulreiðinni.

Það var þegar sómalískir ættbálkar sneru við Bandaríkjamönnum í launsátri, dundu niður tvær Blackhawk þyrlur og festu starfshóp bandaríska hersins í miðbæ Mogadishu. Að lokum voru átján Bandaríkjamenn drepnir, meira en sjötíu aðrir særðust og Clinton hætti verkefninu tafarlaust.

Hugmyndin að baki var svokölluð Ábyrgð til verndar. Hugmyndin um að Bandaríkjunum beri skylda til að beita her sínum gæti ekki aðeins verndað Bandaríkjamenn eða hagsmuni þeirra, heldur einnig fyrir hönd umsjárlausra þjóða hvar sem þeir kunna að vera. Niðurstaðan er sú að Bandaríkjamönnum, sem eru náttúrulega ónæmir fyrir slíkum hugmyndum um bandaríska íhlutunarhyggju, hefur verið varpað í vörn í mun meiri mæli en áður, þegar almennt var skilið að Bandaríkjamenn ættu að vera fráteknir í þágu sem varða hagsmuni Bandaríkjamanna. Þetta hugarfar hefur stuðlað að mörgum óvæntum uppákomum Bandaríkjanna síðan - þar á meðal Bosníu, Kosovo og Líbíu. Í leiðinni hefur raunsæis hugsunin verið skert verulega og þessi lönd skilin eftir verr á sig komin en fyrir hernaðaríhlutunina. Hér má nefna Líbíu sérstaklega en síðan 2011 hefur verið óopinber borgarastyrjöld í landinu og milljónir efnahagsflóttamanna streymt í gegnum landið til Evrópu.

Innrásin í Írak, 2003. Það stríð virðist snúast um að sonur hafi viljað ljúka verk pabbans, George W. Bush vildi þóknast pabba sínum og málið snérist um olíu, enda Bush fjölskyldan olíujöfrar og skildu slik viðskipti.

Svo kom í ljós sem allir vissu sem vildu vita, að Saddam Hussein bjó ekki yfir gereyðingarvopnum né hafði alvarleg tengsl við íslamista bókstafstrúarmenn eins og þá sem höfðu ráðist á heimaland Bandaríkjanna 11. september 2001. Með öðrum orðum, hann var ekki óvinurinn. Og þegar stjórn hans var leyst upp og land hans eyðilagt var óhjákvæmilegt að jihadískur íslam myndi hagnýta óreiðuna sem af því hlýst. Og það er ekki einfaldlega Írak sem hefur runnið í óreiðu og boðið raunverulegum óvini tækifæri, sem eru róttækir íslamistar sem eru tilbúnir að ráðast á Vesturlönd hvenær sem er og mögulegt er.

Það virðist ljóst að hið svokallaða arabíska vor spratt að hluta til út frá innblæstri frá atburðum í Írak, sem ræktaði traust margra þátta íslamista um að breytingar væru mögulegar.

Því miður fyrir marga hefur breytingin sem hefur orðið hefur ekki stuðlað að staðbundnum stöðugleika, hvað þá að það nálgist lýðræðið sem arkitektar Bush -innrásarinnar sáu fyrir sér. Og svo nú höfum við ISIS varð til að því virðist upp úr engu, kom á verulegum víðáttumiklu ,,kalífadæmi" í Sýrlandi og Írak og það tók gríðarlegt átak að losna við hreyfinguna.

Afganistan 2001-2021. Nú er komið að þessu stríðþjáða landi að þola mistök Bandaríkjanna í utanríkismálum. Óskiljanlegt er hvers vegna hershöfðingjar Bandaríkjahers hafi ekki kíkt í sögubækur, lesið landafræði og dregið þá einföldu niðurstöðu að ekki er hægt að halda slíku landi til langframa vegna eins og ég hef margoft komið inn, tungumálaflóru, menningarmismun og þjóðernis. Afganistan er samheiti yfir margar þjóðir sem búa á ákveðnu svæði.

Nægt hefur verið að herja á Osama bin Laden og hans kóna, ef hefndin var tilgangurinn, með úrvalssveitum, aðstoða andstæðinga talibana við að breyta gangi borgarastyrjaldarinnar og láta þar við sitja.

Þjóðaruppbygging eins og gert var með Þýskaland og Japan, hátæknisamfélög, gengur ekki upp í miðaldarsamfélagi Afganistans. Elliæri forseti Bandaríkjanna, Joe Biden, sendur nú á hliðarlínunni og horfir á mesta fíaskó hernaðaríhlutunar Bandaríkjahers frá upphafi, því að Bandaríkjamenn ganga sneypir frá borði (vígvelli) með hreinan ósigur á bakinu.

 

 

Talibanar taka tvær héraðsborgir í Afganistan

Það er í fréttum að Talibanar séu í stórsókn og stjórnarherinn ráði ekki við eitt eða neitt. En nota bene, ekki er sopið kálið þó í ausuna sé komið. Það hefur farið lítið fyrir því en héraðshöfðingjar - stríðsherrar, eru að safna að sér liðafla og vopn.  CIA verður með annan fótinn þarna og sér til þess að útvega vopn eins og í stríðinu gegn Sovétríkin. Talibanar réðu og réðu ekki Afganistan á sínum tíma. 

Ómögulegt er í raun fyrir miðstýrða stjórn að stjórna landinu vegna, eins og ég hef áður sagt, ólík þjóðerni, tungumál og menning og vegna landfræði landsins. Landið er fjöllótt og er eins og Tíbet, á þaki heimsins.

Kíkjum aðeins á sögu borgarastyrjaldarinnar í Afganistan sem skipta má í tvö tímabil. Frá 1992-1996 og 1996-2001.

Fyrri hluti borgarastyrjaldarinnar 1992 -1996

Fyrra tímabilið hófst 28. apríl 1992, daginn sem ný bráðabirgðastjórn átti að leysa af hólmi lýðveldið Afganistan, Mohammad Najibullah forseta, og endar með sigra talibana í Kabúl og stofna íslamska emíraldæmis Afganistan 27. september 1996.

Þann 25. apríl 1992 hafði borgarastyrjöld kviknað milli þriggja, síðar fimm eða sex, mujahideen herja, þegar Hezb-e Islami Gulbuddin undir forystu Gulbuddin Hekmatyar sem var studdur af pakistanska leyniþjónustunni (ISI) neitaði að mynda samsteypustjórn með öðrum mujahideen hópum og reyndu sjálfur að sigra Kabúl.

Eftir fjóra mánuði hafði þegar hálf milljón íbúa í Kabúl flúið borgina eftir mikla sprengjuárásir. Næstu ár mynduðu nokkrir þessara herskáu hópa margsinnis samtök og brutu þau jafnan aftur.

Um mitt ár 1994 höfðu upphaflegar íbúar Kabúl, tvær milljónir, farið niður í 500.000. Á árunum 1995–96 var ný herská herhreyfing  talibanar mynduð, studd af Pakistan og ISI, orðin sterkasta aflið.

Í lok árs 1994 höfðu talibanar náð Kandahar, árið 1995 tóku þeir Herat, í byrjun september 1996 tóku þeir Jalalabad og að lokum í lok september 1996 náðu þeir Kabúl. Baráttan myndi halda áfram næstu ár, oft á milli nú ríkjandi talibana og annarra hópa.

Seinni hluti borgarastyrjaldinnar 1996-2001

Annar hluti borgarastyrjaldarinnar er tímabilið frá því Talibanar sigruðu Kabúl og stofnuðu Íslamska emíraldæmið (furstaveldi) í Afganistan 27. september 1996 og innrás Bandaríkjanna og Bretlands í Afganistan þann 7. október 2001: tímabil sem var hluti af afgönsku borgarastyrjöldinni sem hafði hafist 1989, og einnig hluti af stríðinu (í víðari skilningi) í Afganistan sem hófst 1978 með innrás Sovétríkjanna.

Ríki íslamska ríkisins í Afganistan var áfram viðurkennd ríkisstjórn Afganistans af flestum ríkjum alþjóðasamfélagsins, íslamska emíraldæmi talibana í Afganistan fékk hins vegar viðurkenningu frá Sádi-Arabíu, Pakistan og Sameinuðu arabísku furstadæmunum.

Varnarmálaráðherra íslamska ríkisins í Afganistan, Ahmad Shah Massoud, stofnaði Sameinuðu fylkinguna (Norðurbandalagið) í andstöðu við talibana. Sameinaða fylkingin eða bara Norðurbandlagið innihéldu öll afgönsk þjóðerni: Tajika, Úzbeka, Hazara, Túrkmena, suma pashtúna og aðra.

Í átökunum fengu talibanar hernaðarlegan stuðning frá Pakistan og fjárhagslegan stuðning frá Sádi-Arabíu. Pakistanar gripu hernaðarlega inn í Afganistan og sendu herdeildir og hersveitir landamærahera sinna og hersins gegn Norðurbandalaginu. Al Kaída studdi talibana með þúsundum innfluttra bardagamanna frá Pakistan, arabalöndum og Mið -Asíu.

Þetta var staðan þegar Bandaríkin og vestræn ríki gerðu innrás í Afganistan. Borgarastyrjöld í fullum gangi. 

Sagt er að Afganistan sé grafreitur stórvelda, en landið er líka grafreitur Afganista, því að þeir geta ekki sjálfir haldið landinu saman. Það á ekki að reyna að halda því saman, heldur að skipta því upp eftir þjóðerni og tungumáli (og hvernig landslagið myndar náttúruleg landamæri).

Afganistan er fjölþjóðlegt samfélag og aðallega ættkvíslasamfélag. Íbúar landsins samanstanda af fjölmörgum þjóðernishópum: Pashtúnum, Tajiksta, Hazara, Úsbekista, Aimaq, Turkmena, Balocha, Pashaia, Nuristananna, Gujjar, Arabar, Brahuiar, Qizilbashar, Pamiriar, Kirgisistanar, Sadatar og fleirum. Þessir þjóðernishópar búa flestir saman á ákveðnum landsvæðum og auðvelt að mynda landamæri eftir þjóðerni.

En helsta vandamálið er að stærsta þjóðarbrotið eru Pashtúnar sem búa í Pashtuúnistan, á svæði sem er Suður-Afganistan og Norður Pakistans. Pashtunar eru 48% af heildarmannfjölda Afganistans og samtals í heiminum um 63 milljónir. Þessi þjóð býr beggja vegna landamæra Afganistans og Pakistans en Bretar bjuggu til þessi landamæri. Pakistanar munu aldrei leyfa þeim að sameinast í eitt ríki og missa sneið af riki sínu.

Um undanhald Bandaríkjanna og bandamanna þeirra

Aðeins nokkrar setningar í viðbót um brottför, undanhald eða flótta, hvað sem menn vilja kalla þetta um brotthvarf Bandaríkjahers frá Afganistan.

Það stefnir í sneypulegan endir á dvöl Bandaríkjahers í landinu. Bera má þetta við lok Víetnamsstríðsins en það endaði betur, þótt Bandaríkjamenn telja sig hafa tapað stríðinu. Í fyrsta lagi var samið um frið. Brotthvarf hersins úr landinu var skipulagt og í fullu samræmi við friðarsamkomulag. Í öðru lagi hélt stjórn Suður-Víetnams velli næstu tvö árin, og féll ekki fyrr en Bandaríkjamenn hættu að senda þeim vopn og fjármagn. Suður-víetnamski herinn tapaði fyrir þeim norður-víetnamaska.

Í tilfelli Afganistans eru engir samningar haldnir og talibanar nenna ekki einu sinni að bíða eftir að Bandaríkjaher fari úr landi, sem Norður-Víetnam gerði þó. Hætt er við að stjórn landsins falli mjög fljótt en þá gerist það sem ég hef verið að rekja hér að ofan, borgarastyrjöldin hefst að nýju. Talibanar eru það hataðir og menn eru minnugir miðaldarstjórn þeirra (sem meira segja þarna telst vera einstaklega harðneskjuleg).

 

 

 

 

Enn um morðið á John F. Kennedy

Ég hef verið áhugasamur um þekktasta laummorð sögunnar, sem er morðið á JFK.  Það setur jafnvel morðið á Abraham Lincoln í skugga, því að það mál leystist fljótlega.  En morðið á Kennedy hefur verið umdeilt og ennþá dag í dag eru menn að rífast um hvað eiginlega gerðist.

Það eru margar kenninga, sumar samsæriskenningar, um hver eða hverjir drápu Kennedy. Meirihluti Bandaríkjamanna trúir ekki skýringum Warren nefndarinnar, sem var rannsóknarnefndin sem rannsakaði morðið. Málði er hið flóknassta og mjög skemmtilegt að skoða það.  

Ég skrifaði um helstu kenningar um morðið hér á blogginu og vísa í þá grein, ef menn vilja lesa um allar kenningarnar. En hér kemur ný kenning sem ég hef aldrei séð áður en hún byggir á skotvopnafræði og aðeins þekktar staðreyndir skoðar. Hún er eftirfarandi:

Hún er að þrjú skot hafi verið skotin á John F. Kennedy, að fyrsta skotið hafi misst marks, seinni kúlan hafi farið í gegnum háls Kennedy og ríkisstjórann fyrir framan hann en þriðja kúlan hafi komið frá leyniþjónustumanni að nafni George Hickey (hann var þögull sem gröfin um málið til dauðadags). En þetta hafi ekki verið samsæri. En komist er að þeirri niðurstöðu að þegar Hickey brást við skotárásinni, en hann var með sjálfvirkan riffill, splunkunýtt vopn í þjónustunni, hafi hann í óðagoti tekið í gikkinn og skotið hlaupið úr riffilinum í Kennedy og drepið hann.

Skotfærafræði staðfesti það að fyrsta kúlan hafi verið úr riffli eins og Lee Harvey Oswald átti hafa skotið úr og skotsárið passaði við það, en undrun vakti að seinna skotið splungraði hálf höfuðið af Kennedy.

Helstu sönnunargögnin fyrir kenningunni, lögð fram á áttunda áratugnum er frá byssusmiðnum  Howard Donahue og nýlega reist af ástralska rannsóknarlögreglumanninum Colin McLaren, beinist að þriðja skotinu á Kennedy forseta sem rífur í sundur efri hægri hlið höfuðkúpunnar.

Höfuðsár JFK benti til, segir Donahue, til þess að þriðja skotið hefði ekki verið skotið af Mannlicher-Carcano rifflinum sem fannst á sjöttu hæð Texas School Book Depository.

Flestir rannsakendur, þar á meðal Donahue, telja að vopnið, sem tengist Lee Harvey Oswald, hafi skotið fyrstu tveimur skotunum, ef ekki öllum þremur. Hvernig kúlan framkallaði allt að 40 örsmá brot inni í heila Kennedy og 6 mm þvermál inngöngusársins aftan á hauskúpunni var í ósamræmi við 6,5 mm Carcano -byssukúlur, hélt Donahue fram.

Greining hans var í samræmi við „single bullet theory“ Specter um að svona málmhylkisskotfæri gæti borað í gegnum efra bak og háls Kennedys, og ríkisstjóra Texas Connors John Connelly, rifbein og úlnlið áður en hún lagðist í lærið. En Donahue gat ekki áttað sig á því að slík kúla splundraðist inni í heila. Til þess yrði skotgatið á höfuðkúpunni að vera stærra en það var.

Útreikningar hans settu skotbrautina yfir vinstri hlið aftan á bílnum, frá bíl sem var fullur af leyniþjónustumönnum, þar á meðal einum sem einhvern tímann tók upp AR-15 riffil. Það eru vitni að því og líka ljósmynd, sjá hér að ofan.

Donahue komst að þeirri niðurstöðu að leyniþjónustusmaðurinn, George Hickey, hafi skotið forsetann óvart þegar bíllinn skyndilega tók af rás. Kenningin fékk lítinn meðbyr þrátt fyrir að skrifuð var grein árið 1977 í Baltimore Sun og bók frá 1992, Mortal Error: The Shot That Killed JFK, eftir Bonar Menninger. Donahue lést árið 1999.

Í Reelz skýrslunni, tekur McLaren upp málið til að halda því fram að það hafi verið yfirhylming, vegna þess að leyniþjónustan var dauðhrædd um að forsetinn hafi verið myrtur óvart af manni sem var úthlutaður í þann bíl aðeins vegna þess að aðrir leyniþjónustumenn höfðu að sögn verið að djamma og drukkið þar til snemma morgunn.

En það hefur nokkrar stórir gallar á kenningunni. Slys verða ekki skrýtnari. Hugsið út í það. Kyrrstödd skotskytta sem miðar af riffli missir með fyrsta skotinu sínu, en leyniþjónustumaður í bíll sem er á ferð, skýtur bara af fullkomnu horni til vinstri og hægri og hittir Kennedy beint í höfuðið? Ef þetta var óðagot, hvers vegna fór kúlan ekki bara eitthvað annað?

Er ekki miklu líklegra að að minnsta kosti eitt af mati Donahue hafi verið utan marka? Engin traust vitni. McLaren ber mikið traust til vitna, en meira en 100 manns þar um daginn héldu að skot kæmu frá bókageymslunni eða hinum alræmda grösuga hæð. Enginn fullyrti að hann sæi Hickey hleypa af vopn sitt beint að forsetanum. Hins vegar fundu mörg vitni byssupúðurlykt við bílalestina, en hún hefði ekki átt að finnast ef skotið hafi komið af 6. hæð en vindurinn stóð á bygginguna.

Þessi kenning vanrækir hugmyndina um skot frá grösugan hæðina, en veitir trúverðugleika þeirra sem fundu lykt af byssureyk á götustígi, sem héldu fram að þriðja skotið var háværara eða kom nálægt forsetabílnum, eða sem héltu að Hickey gæti hafa tekið upp rifflinn sinn eftir fyrsta skotið (Hickey bar vitni um að það var eftir þriðja skotið). Hickey virðist ljúga þegar hann sagðist ekki hafa tekið upp riffilinn fyrr en við brúna en vitni segja hann hafa tekið upp hann þegar fyrir þriðja skotið.

Í bíl Hickey voru tveir embættismenn innandyra og sjö aðrir leyniþjónustumenn um borð, þar af taldir fjórir á svokölluðum hlaupabrettunum sem þeir stóðu á, en að minnsta kosti tveir Dallas mótorhjóllögregluamenn hjóluðu við hliðina.

Á bak við þá voru fleiri bílar fullir af leyniþjónustumönnum og embættismönnum. Samt var enginn viss um að Hickey AR-15 var skotið á Dealey Plaza.

Aðstoðarmaður Kennedy, Dave Powers, sagði: „Einhver sem er fet frá mér eða tvö fet frá mér gat ekki skotið byssu án þess að ég heyrði hana,“ samkvæmt viðtali hans í Mortal Error.

Yfirhylming gæti framkallað slíkar afneitanir eftir atburði, en hvað skýrir skort á skjótum viðbrögðum í eftirbílnum? Hefði þjálfaður leyniþjónustumaður ekki hrifsað byssuna eða slegið Hickey niður ef hann væri alvöru morðingi? Eða til að koma í veg fyrir að þessi klútur drepi einhvern annan?

En allt annað í þessari kenningu vekur spurningar og gefa vísbendingu um yfirhylmingu.  Viðbrögð leyniþjónustumanna voru ótrúleg. Allt þann dag fór úrskeiðis hjá þeim og líka eftir morðið. Öll hugsanleg mistök voru gerð. Bara það að þessi leið og staðsetning morðsins, leiddi til þess að hægt var að skjóta forsetann í rólegheitum - dauðagildra.

Viðbrögð leyniþjónusstumanna á spítalanum, þar þeir neituðu krufningu, þrátt fyrir lög um slíkt í Texas og það að þeir eyðilögðu krufningunnar í Washington með afskipti sín. Allar ljósmyndir og röngent myndir í fórum leyniþjónustunnar hurfu og öll gögn í fórum CIA, viku fyrir birtingu, voru eyðilögð. Meiri segja fölsuðu þeir sönnunnargögn.  Warren nefndin kallaði ekki fram auðljós vitni og hunsaði mikilvægan vitnisburð.

En þá er eftir hin sagan, Oswald og allir atburðir í kringum hann og samsæriskenningarnar. Það misheppnaðist allt þar líka hjá CIA. Þeim tókst ekki að tryggja öryggi hans og hann sagðist vera blóraböggull og maður tengdur mafíunni drap hann fyrir framan alla aðra. Kenningarnar um að CIA og morðsveit mafíunnar hafi verið þar að baki, virðist nú ekki vera ólíkleg. Öll spjót beinast að CIA, enda var leyniþjónustan orðin þrautþjálfuð þá að steypa ríkisstjórnum og drepa þjóðarleiðtoga. Það er skítalykt af þessu máli og verður alltaf.

 

Hér er myndbandið sem ber heitið JFK: The smoking gun.

 

Karl Marx - maðurinn sem kallað hefur dauða yfir hundruð milljóna manna

Þegar maður les daglegar fréttir um uppgang sósíalismans verður maður ávallt hissa að kenningar þessa manns skuli enn vera á lífi. 

Það væri eins og nasisminn / fasisminn væri endurnýjaður og iðkaður í nútíma pólitík. Já, það er hægt að bera saman báðar stefnunar og segja að þær hafi haft sömu mannskemmandi og manneyðandi áhrif á mannkynið.

Ef eitthvað er, þá eyðilagið sósíalisminn (kommúnismi ef menn vilja frekar það hugtak, en þetta er sama súpan hvort sem er) meira enda hafði stefnan meiri tíma til að eyðileggja líf manna.

Ég ælta að birta hérna ágætis grein sem ég þýddi um líf Karls Marx og af þeim lestri má álykta að maðurinn sjálfur hafi verið jafn ömurlegur og kenningar hans.

Þessi grein er eftir Richard Ebeling og ber heitið Karl Marx was a pretty bad Person. Sjá slóð hér að neðan ef menn vilja frekar lesa hana á ensku.

https://www.intellectualtakeout.org/blog/karl-marx-was-pretty-bad-person/

 

Greinin - Marx verður talsmaður fjöldamorða og einræðis í stað frjálslynds lýðræðis og félagslegs friðar eftir Richard Ebeling

Þegar Karl Marx lést í mars 1883 voru aðeins um tugur manns við útför hans í kirkjugarði í London á Englandi, þar á meðal fjölskyldumeðlimir. Samt, í meira en heila öld eftir dauða hans - og jafnvel þar til í dag - hafa verið fáir hugsuðir og hugmyndir þeirra hafa haft jafn áhrif á ýmsa þætti í nútíma heimssögu. Sannarlega, eins og sumir hafa sagt, hefur engin önnur trú eða trúarkerfi haft jafn mikil áhrif á heimsvísu og marxismi, frá því kristni fæddist og íslam reis.

Gagnrýni Marx á kapítalisma og kapítalískt samfélag hefur mótað mikið af félagslegri hugsun í vestrænum ríkjum sem leiddi til velferðarríkisins og mikilla afskipta stjórnvalda af efnahagsmálum. Hún þjónaði sem hugmyndafræðilegur merki sem hvatti til sósíalískra og kommúnískra byltinga tuttugustu aldar - sem hófst í Rússlandi 1917 og er enn pólitískt vald í dag í löndum eins og Kúbu, Norður -Kóreu, Víetnam og Kína.

Í nafni marxísku sýninnar á „nýtt samfélag“ og „nýjan mann“ leiddu byltingar sósíalista og kommúnista til fjöldamorða, þrælahalds, pyntinga og hungursneyðar tugmilljóna manna um allan heim.

Sagnfræðingar hafa áætlað að í tilraunum til að gera þennan „nýja“ og „betri“ sósíalíska heim hafi kommúnistastjórnir drepið allt að 200 milljónir manna á tuttugustu öld.

Einkalíf Karls Marxs

Karl Marx fæddist 5. maí 1818 í bænum Trier í Rínarlandi. Foreldrar hans voru gyðingar, með langa röð af virtum rabbínum úr báðum ættum fjölskyldunnar.

En til að fylgja eftir lögfræðilegum starfsferli í ríki Prússlands á þessum tíma skírðist faðir Karls Marx til mótmælendatrúar.Trúarmenntun Karls sjálfs var takmörkuð; snemma hafnaði hann allri trú á æðstu veru.

Eftir að hafa stundað nám í Bonn fluttist hann til Berlínar til háskólanáms við háskólans í Berlín til að vinna að doktorsgráðu í heimspeki. En hann var almennt latur og gerði lítið.

Peningunum sem faðir hans sendi honum til náms við háskólann var varið í mat og drykk, en margar nætur hans var eytt á kaffihúsum og á krám að drekka og rífast um heglíska heimspeki við aðra nemendur. +

Að lokum öðlaðist hann doktorsgráðu með því að skila doktorsritgerð sinni til háskólans í Jena í austurhluta Þýskalands. Einu raunverulegu störf Marx á lífsleiðinni voru einstaka greinar fyrir eða ritstjórar dagblaða og tímarita sem og í hvert sinn var það endasleppt, annaðhvort vegna lítils lesendahóps og takmarkaðs fjárstuðnings eða pólitískrar ritskoðunar stjórnvalda þar sem hann bjó.

Pólitísk starfsemi hans sem rithöfundur og aðgerðarsinni leiddi til þess að hann þurfti að flytja nokkrum sinnum, þar á meðal til Parísar og Brussel, og endaði hann að lokum í London árið 1849, þar sem hann bjó til æviloka, með einstaka ferðum aftur til meginlands Evrópu.

Þrátt fyrir að Marx væri „miðstéttar“ og jafnvel „viktorískur“ í mörgum daglegum menningarviðhorfum sínum, hindraði það hann ekki í því að rjúfa hjónabandsheit sín og drýgja hór. Hann stundaði nóg kynlíf með þjónustustúlku fjölskyldunnar til að hún ól hann ólögmætan son - og þetta undir sama þaki með konu sinni og lögmætum börnum hans (þar af átti hann sjö, þar af aðeins náðu aðeins þrjú á fullorðinsár).

En hann vildi ekki leyfa ólögmætu barni sínu að heimsækja móður sína í húsi hans í London hvenær sem hann var heima og drengurinn gat aðeins farið inn í húsið í gegnum eldhúsdyrnar á bakhlið hússins. Að auki lét hann vin sinn, fjárstuðningsmann sinn til langs tíma, og vitsmunalegan samstarfsmann, Fredrick Engels, ganga við faðerni og uppeldi barnsins til að koma í veg fyrir að félagsleg vandræðagangur falli á sjálfan sig vegna framhjáhalds hans.

Eins og sagnfræðingurinn Paul Johnson útskýrði í bók sinni, Intellectuals (1988):

 

Í öllum rannsóknum sínum á misgjörðum bresks kapítalisma rakst hann á mörg dæmi um láglaunafólk en honum tókst aldrei að grafa upp einn sem fékk bókstaflega engin laun. Samt var slíkur verkamaður til á hans eigin heimili ... Þetta var Helen Demuth [ævilöng þjónustustúlka fjölskyldunnar]. Hún fékk að halda sínu en fékk ekkert borgað ... Hún var gríðarlega vinnusöm, ekki aðeins að þrífa og skúra, heldur stýrði hún fjárreiður fjölskyldunnar ... Marx borgaði henni aldrei krónu ...

 

Árið 1849-50 ... [Helen] varð hjákona Marx og eignaðist barn ... Marx neitaði að viðurkenna ábyrgð sína, þá og aldrei, og neitaði algerlega orðróm um að hann væri faðirinn ...

 

[Sonurinn] var settur í fóstri hjá verkalýðsfjölskyldu sem ber fjölskylduheitið Lewis en honum var leyft að heimsækja heimili Marx [til að sjá móður sína]. Honum var hins vegar bannað að nota útidyrahurðina og var skylt að hitta móður sína aðeins í eldhúsinu.

 

Marx var dauðhræddur um að faðerni [drengsins] yrði uppgötvað og að þetta myndi valda honum skaða sem byltingaleiðtogi og sjáandi ... [Marx] sannfærði Engels um að viðurkenna [drenginn] í einrúmi sem sem yfirskyn fyrir neyslu fjölskyldunnar. En Engels ... var ekki fús til að taka leyndarmálið í gröfina. Engels lést, úr krabbameini í hálsi, 5. ágúst 1895; ófær um að tala en vildi ekki að Eleanor [ein af dætrum Marx] héldi áfram að hafa föður sinn að engu, skrifaði hann á blað: „Freddy [nafn drengsins] er sonur Marx ...

 

Illgjörn og dónalega framkoma Marx

 

Í skapi gat Marx verið grimmur og forræðishygginn. Hann kom fram við fólk sem hann var ósammála á grófan og meinlegan hátt og gerði oft grín að því á opinberum samkomum.

 

Marx hikaði ekki við að vera hræsnari; þegar hann vildi eitthvað frá einhverjum þá smjaðraði hann fyrir þeim með bréfum eða skjalli, en réðst síðan á þá með viðbjóðslegu máli á bak þeirra við aðra. Hann notaði oft kynþáttafordómafull og móðgandi orð til að lýsa hegðun eða framkomu andstæðinga sinna í sósíalísku hreyfingunni.

 

Til dæmis í bréfi til Frederick Engels frá 1862, lýsti Marx fremsta þýska sósíalista nítjándu aldar, Ferdinand Lassalle, á eftirfarandi hátt:

 

Gyðinga niggarinn Lassalle ... sem betur fer, fer hann í lok þessarar viku ... Mér er nú alveg ljóst að eins og bæði af lögun höfuðsins og áferð hárs hans að það sýnir - að hann kemur frá negrunum sem tóku þátt í flótta Móse frá Egyptalandi (nema móðir hans eða amma föðurætt blandaðist niggara).

 

Nú skapar þessi samsetning Þjóðverja og gyðinga með negrablöndu undarlega vöru. Þrýstingur og framkoma náungans er líka negra-lík.

 

Í huga Marx geymdi gyðingurinn í borgaralegu samfélagi kjarna alls þess sem hann taldi fyrirlitlegt í kapítalíska kerfinu og aðeins með endalokum kapítalískt kerfis væri endir bundinn á flestum þessum óaðlaðandi eiginleikum.

 

Hér er hugmynd Marx um hug gyðinga í Evrópu á nítjándu öld, úr ritgerð hans „Um gyðingaspurninguna“ (1844): Hver er hinn veraldlegi grundvöllur gyðingdóms? Hagnýt þörf, eiginhagsmunir. Hver er veraldleg sértrúarsöfnuður gyðinga? rugl. Hver er veraldlegur guð hans? Peningar! ... Peningar eru hinn afbrýðisami guð Ísraels svo enginn annar guð má vera til.

 

Peningar niðurlægja alla guði mannkynsins og breyta þeim í vörur ... Það sem er óhlutbundið í gyðingatrúnni - lítilsvirðing við kenningar, list, sögu, manninn sem markmið í sjálfum sér ... Félagsleg losun gyðinga er losun samfélagsins frá gyðingatrú. (karakters lýsing Marx á fullyrðingunni um „gyðingahugsun“ hljómar ótrúlega svipað þeirri sem síðar voru skrifaðir af „kynþáttafræðingum“ nasista á þriðja áratugnum, sem einnig fordæmdu gyðinga fyrir sömu eiginhagsmuna leit að peningum og væri afleiðing af hrörnandi áhrifa sem þeir trúðu því að Gyðingar hefðu á þýsku þjóðinni.)

 

Marx var líka það sem sumir gætu kallað sem ritþjófur. Frá 1852 til 1862 starfaði Marx sem evrópskur fréttamaður hjá New York Daily Tribune. Marx fannst of íþyngjandi að púnka út tvær greinar sem búist var við á viku, sem hann fékk tiltölulega vel borgað fyrir. Þess í stað eyddi hann tíma sínum í að taka þátt í byltingarráðum og rannsóknir, lesa og skrifa fyrir það sem varð frægt verk hans, Das Kapital. Á þeim áratug Marx sem hann starfaði hjá dagblaðinu skrifaði Friedrich Engels um þriðjung greina hans. Nafn Marx birtist enn á hliðarlínunum.

 

Skítugt heimili og persónuleiki sem passar við

 

Mörgum fannst persónulegt útlit og háttarlag Marx fráhrindandi eða jafnvel ógeðfellt.

 

Árið 1850 heimsótti njósnari prússnesku lögreglunnar heimili Marx í London undir því yfirskini að vera þýskur byltingarsinni. Skýrslunni sem njósnarinn skrifaði var deilt með breska sendiherranum í Berlín. Í skýrslunni segir að hluta:

 

[Marx] er lýsandi fyrir tilvist búhemskrar hugvísinda. Að þvo, snyrta og skipta um rúmföt eru hlutir sem hann gerir sjaldan og hann er oft drukkinn. Þó að hann sé oft aðgerðalaus dögum saman, vinnur hann dag og nótt með óþrjótandi þrek þegar hann hefur mikið verk að vinna. Hann hefur engan fastan tíma til að fara að sofa eða vakna. Hann vakir oft alla nóttina og leggur sig síðan fullklæddur í sófanum um hádegi og sefur fram á kvöld, ótruflaður yfir því að allur heimurinn komi eða fari í gegnum [herbergið hans] ...

 

Það er ekki eitt einasta hreint og heilsteypt húsgögn. Allt er brotið, slitið og rifið, með hálfri tommu ryki yfir öllu og mesta óreiða alls staðar ... Þegar þú kemur inn í herbergi Marx fá reykinga- og tóbaksgufur augun til að vökva ... Allt er óhreint og þakið ryki, þannig að það getur verið hættulegt að setjast niður. Hér er stóll með þremur fótum. Á öðrum stól eru börnin að leika sér að elda. Þessi stól er með fjóra fætur. Þetta er gestinum sem boðið er upp á, en eldamennska barnanna hefur ekki verið þurrkuð út og ef þú sest niður þá áttu á hættu á að eyðileggja buxur.

 

Önnur skýrsla um fund Marx var gefin af Gustav Techow, prússískum herforingja sem hafði gengið til liðs við uppreisnarsinna í Berlín í hinni misheppnuðu byltingu 1848.

 

Techow varð að flýja til Sviss eftir að hafa verið dæmdur og fangelsaður fyrir landráð. Byltingarhópurinn sem Techow tengdist í Sviss sendi hann til London og hann eyddi tíma með Marx. Í bréfi til byltingarsinna félaga sinna lýsti Techow áhrifum sínum af Marx, manninn og hugann.

 

Myndin var af kraftmikilli persónuleika sem hafði fyrirlitningu á bæði vinum og óvinum: Hann lét mér fyrir sjónir mann með bæði framúrskarandi andlega yfirburði og áhrifamesta persónuleika.

 

Ef hann hefði haft eins mikið hjarta og heila, jafn mikla ást og hatur, þá hefði ég farið í gegnum eldinn með honum þrátt fyrir að hann leyndi ekki einu sinni fyrirlitningu sinni á mér, heldur að lokum var hann alveg skýr um það .. . Ég harma, vegna okkar málstaðar, að þessi maður hefur ekki, ásamt framúrskarandi greind sinni, göfugt hjarta til ráðstöfunar.

 

Ég er sannfærður um að allt gott í honum hefur verið étið af hættulegum persónulegum metnaði. Hann hlær að fíflunum sem herma eftir hann trúarbragðafræðina hjá honum, rétt eins og hann hlær að [öðrum] kommúnistum ... og einnig borgarastéttinni ... Þrátt fyrir allar fullyrðingar hans um hið gagnstæða, kannski einmitt vegna þeirra, skildi ég að persónuleg yfirráð væri upphaf og endir alls sem skýring á athöfnum hans ... Og [Marx telur að] allir gamlir félagar hans séu, þrátt fyrir töluverða hæfileika, vel fyrir neðan sig og á bak við hann og ef þeir þora einhvern tímann að gleyma því, mun hann setja þá aftur á sinn stað með ósvífni á borð við Napoleon.

 

Kennslubók fyrir byltingu og fjöldamorð

 

Löngun Marx til að eyðileggja stofnanir samfélagsins og blóðþorsta hans í garð óvina í komandi kommúnistabyltingu var tekinn inn í aðgerðaáætlun hans, skrifuð með Engels, fyrir miðstjórn kommúnistadeildarinnar í mars 1850.

 

Hún lítur bókstaflega út eins og leikrit eða aðgerðaráætlun fyrir það sem Vladimir Lenin gerði við framkvæmd bolsévíka byltingarinnar í Rússlandi.

 

Hann sagði að markmið samtakanna væri „að steypa forréttindastéttunum af stóli,“ upphaflega í samvinnu við fámennu og frjálslyndu „borgaralega“ stjórnmálaflokkana.

 

Marx varaði við því að þessir lýðræðisflokkar vilji aðeins koma á frjálslyndri dagskrá með minni ríkisútgjöldum, öruggari einkaeignarrétti og nokkrum velferðaráætlunum fyrir fátæka.

 

Þess í stað sagði Marx: Það er áhugi okkar og verkefni okkar að gera byltinguna varanlega þar til allar meira eða minna eignarstéttir hafa verið hraktar úr valdastöðum sínum, þar til verkalýðurinn hefur sigrað ríkisvaldið og þar til samtök verkalýðsins hafa náð nægilega langt - ekki aðeins í einu landi en í öllum leiðandi löndum heims ... Áhyggjur okkar geta ekki einfaldlega verið að breyta séreign, heldur afnema þær, ekki þagga niður í stéttamótstæðum heldur afnema stéttir, ekki bæta samfélagið sem er til staðar heldur stofna nýtt.

 

Í því ferli að steypa frjálslyndri lýðræðisskipuninni sem tekur við völdum í kjölfar loka konungsveldanna sagði Marx að byltingarsinnaður verkalýðurinn þyrfti að mynda vopnuð „ráð“ utan valds og stjórn lýðræðisstjórnarinnar. Þetta er einmitt aðferðin sem Lenín krafðist í Rússlandi í formi „Sovétmanna“ eftir afsögn rússneska keisarans í mars 1917 og í andstöðu við nýstofnaða bráðabirgðalýðræðisstjórn sem kom í stað rússneska keisaraveldisins.

 

Marx fullyrti að ekki ætti að breyta lénlöndunum í einkabýli í eigu bænda. Nei, í staðinn átti ríkið að taka þau yfir og breyta þeim í sameignarbú sem allir meðal dreifbýlisbúa verða látnir búa og starfa á. Og allar atvinnugreinar yrðu að þjóðnýta undir sífellt miðstýrðri og allsherjar verkalýðsstjórn til að tryggja endalok kapítalismans og „borgaralegs“ lýðræðis.

 

Að auki sagði Marx að leiðtogar kommúnista verða að vinna að því að byltingarkennd spenna verði ekki skyndilega bæld niður eftir sigurinn. Þvert á móti, ... það verður að viðhalda henni eins lengi og mögulegt er. Langt frá því að andmæla svokölluðum ofsóknum-tilvikum vinsældrar hefndar gegn hötuðum einstaklingum eða gegn opinberum byggingum sem hatursfullar minningar eru tengdar við - verkamannaflokkurinn verður ekki aðeins að þola þessar aðgerðir heldur verður jafnvel að gefa þeim stefnu.

 

Með öðrum orðum, Marx krafðist þess að hlúa bei að æðisgenginni „hefnd gegn hötuðum einstaklingum“ sem þýddi greinilega hryðjuverk og fjöldamorð. Og þetta var líka merkisleið sem Lenín fylgdi til að tryggja sigur byltingar hans í Rússlandi.

 

Grunnvöllurinn fyrir alvöru harmleik

 

Hvernig varð Marx talsmaður fjöldamorða og einræðis í stað frjálslynds lýðræðis og félagslegs friðar?

 

Hvaða vitsmunaleg áhrif virkuðu á hann sem leiddu til þess að hann varð hugsjónamaður og talsmanns þess sem hann kallaði „vísindalega sósíalisma“ og trúarinnar á að „lögmál sögunnar“ réðu óumflýjanlegum dauða kapítalismans og óumflýjanlegum sigri kommúnismans?

 

Og hvernig skapaði hugmynd hans um örlög mannkyns grunninn að hörmungum mannsins í formi „sósíalisma í verki“ á tuttugustu öld?

 

Svo eru flestir íslenskir stjórnmálaflokkar sem kenna sig við vinstrið og eru stoltir af. Vinstri grænir, Samfylkingin, Viðreisn, Píratar og Sósíalistaflokkurinn sem virðist vera hreinn kommúnistaflokkur í dulargervi. Þeir sækja hugmyndafræði sína til Karl Marx, mismikið en þetta er grundvöllurinn. Eða gera þeir sem eru í þessum flokkum sér ekki grein fyrir hinni ægilegu sögu sem liggur að baki?

 

--

Þessi grein var upphaflega birt á FEE.org.

Ritchard Ebeling

https://www.intellectualtakeout.org/blog/karl-marx-was-pretty-bad-person/

 

 

 

Best varðveita leyndarmál Bandaríkjastjórnar - bókaumfjöllun um bókina Laptop from Hell eftir Miranda Devine

Það hefur vakið undrun margra í Bandaríkjunum hvaða meðferð, eða réttara sagt enga meðferð, sonur Bandaríkjaforsetans, Hunter Biden hefur fengið bæði hjá FBI og meginfjölmiðlum landsins (utan hægrisinnaða fjölmiðla eins og Foxnews og Newsmax).

En það er frásögnin / frásagnarleysið um hina frægu fartölvu Hunters Bidens, sem engar fréttir eru um hér á Íslandi, en fartölvumálið sjálft, er lýgilegt frásagnar.

Innihald tölvunnar hefur verið að birast hægt og rólega, en málið hefur verið í ,,rannsókn" hjá FBI hátt í tvö ár og ekkert bólar á ákæru.

Meðal efnis má sjá nakt kvennfólk, hugsanlega undir lögaldri og sjálfan kappann að reykja krakk að því virðist. 

Grípum hér í lýsingu á innihaldi bókarinnar:

 

,,Þegar eiturlyfjasjúklingurinn Hunter Biden afhenti vatnsskemmda tölvu sína í Mac-viðgerðarverslun í Delaware vorið 2019, aðeins sex dögum áður en faðir hans tilkynnti um framboð sitt til forseta Bandaríkjanna, varð þetta tímasprengjan í skugga kosningarherferðar Joe Biden.

 

Skítugu leyndarmálin í fartölvu Hunter gerðu nánast út af forsetaframboði föður hans og varð upphafið að einni mestu fjölmiðla yfirhylmingu í sögu Bandaríkjanna.

 

Þetta er sagan um hvað raunverulega er inni í fartölvunni og hvað Kína veit um Bidens, og er eftir blaðamann New York Post sem leiddi innihaldið í ljós.

 

Fartölvan afhjúpar samræmda ritskoðunaraðgerðir tæknirisana, fjölmiðlastofnana og fyrrverandi leyniþjónustumanna til að kæfa umfjöllun New York Post, í hrollvekjandi æfingum á hráu pólitísku valdi þremur vikum fyrir kosningarnar 2020.

 

Fjársjóður af fyrirtækjaskjölum, tölvupóstum, textaskilaboðum, ljósmynda og raddupptaka, sem spannar áratug, gefa fyrstu vísbendingarnar um að Joe Biden forseti væri þátttakandi í verkefnum sonar síns í Kína, Úkraínu og víðar, þrátt fyrir ítrekaða afneitun.

 

Þessi nána innsýn í öfgafullan lífsstíls Hunter sýnir að hann var ófær um að halda starfi, hvað þá að fá greiddar tugmilljónir dollara í miklum alþjóðlegum viðskiptasamningum erlendra hagsmuna, nema hann hefði eitthvað annað verðmætt að selja - sem auðvitað hann gerði. Hann var sonur varaforseta sem myndi verða leiðtogi hins frjálsa heims", segir á bókarkápunni.

 

En þessi saga verður aldrei sögð hérlendis, því að íslenskir fjölmiðlar copy/paste erlenda fjölmiðla, sértaklega ameríska.

 

Sjá hér slóð um bókaumfjöllunina:

 

Laptop from Hell: Hunter Biden, Big Tech, and the Dirty Secrets the President Tried to Hide

 

Hér er hægt að kaupa bókina á Amazon: Amazon