Að hertaka land er eitt, annað að halda því

Það lítur út fyrir að Pútín nái ætlun sinni að hertaka Úkraníu. Það kemur engum á óvart. En hvað svo? 

Það er ein lexía sem draga má af sögunni en hún er að um leið og blóði er úthellt, þá hvetur það almenning í landinu til uppreisnar. Við sáum þetta seinast í arabíska vorinu, að um leið og átök hófust, var ekki hægt að stöðva atburðarásina og afleiðingarnar má sjá í dag. 

Ef Pútín heldur að hann geti komið á ástandi eins og er í Hvíta-Rússlandi, þá misreiknar hann sig. Þar hefur almenningur aldrei náð að sameinast í andstöðu sinni gegn stjórnvöldum, en næsta víst er ef svo gerist, verður uppreisn í landinu.

Önnur lexía er að það er ekki sem kalla má stutt stríð í dag. Þegar allt er undir, herafli, almenningur og innviðir lands, þá hætta stríð til að standa lengi yfir. Það er í raun megineinkenni nútíma stríðs. Oftast standa stríðsátök yfir í um fimm ár.

Segjum svo að Pútín takist að koma á leppstjórn.  Úkraníumenn hafa þegar velt tveimur leppum Pútíns úr sessi. Þeir gera það aftur um leið og rússneskir hermenn eru farnir. Pútín mun ekki sitja við völd að eilífu. Öryggishagsmunir Rússlands eru þar með ekki tryggðir til langframa. Betra hefði verið að semja við Vesturlönd um að Úkraníu gengi ekki í NATÓ líkt og Finnar gerðu. Leið sem heppnaðist vel.

Þriðja lexían er að líkur á skæruhernaði og í raun borgarastyrjöld muni einkenna ástandið í landinu næstu árin. Það er eitt að hertak land og halda því.

Umheimurinn og vestræn ríki hafa kyngt því að Pútín hafi tekið sneiðar hér og þar en þegar heilt ríki er gleypt, sem ógnar heimsfriðinn, þá verða þessi ríki að bregast við, nauðbeygð. Jafnvel lynkurnar í Þýskalandi verða að bregðast við.

Þetta mun reynast Pútín dýrkeypt til langframa. Rússland verður einangrað um ókomna tíð sem enginn treystir, efnahagur mun bíða tjóns og þeir þurfa að treysta á sögulegan óvin í suðri, Kína.

Ætla má að rússneskur almenningur verði ekki ánægður ef stríðið dregst á langinn og mikið mannfall verði meðal rússneskra manna. Sumir Rússar vilja endurheimta fyrra veldi Rússland, bara ef það kostar ekki of miklar fórnir. Fólkið almennt í Rúslandi skilur ekki af hverju það þarf að berjast við frændur sína í Úkraníu.  Það er annað að taka Krímskaga sem sögulega og menningalega hafa tilheyrt Rússlandi, aldrei Úkraníu, og taka heilt ríki yfir.

Halda má fram að úkraníska menningin sé jafn gömul og þeirri rússlensku og eiginlega tilviljun að það var Moskva, en ekki Kiev, hafi orðið höfuðborg risaríki Slava.  Úkraníumenn hafa eigin menningu, tungu og sögu.  Þeir hafa því fullan rétt að ráða sínum eigin málum.

Svo er það annað mál að það er landlæg spilling í Úkraníu en það er innanríkismál Úkraníumanna, ekki Rússa og réttlætir ekki innrás.

Rússland er svæðisveldi. Það hefur enga getu til heyja langvinnt stríð á fjarlægum stað. Sovétríkin lærðu þá lexíu í Afgangistan og þetta kom einnig í ljós í Sýrlandi.  Þar gátu Rússar hjálpað sýrlensku stjórninni að halda völdum, ekki breytt gangi styrjaldarinnar þannig að komst á friður í landinu. Það er víst enn barist þar.

 

 

 

 

 

 

 

 

Athugasemdir

[Birgir Loftsson, 25.2.2022 kl. 23:08]

David Starkley með harða gagnrýni á veikleika Vesturlanda.

https://fb.watch/bp6EnbqWGG/