Verkin tala í málefnum RÚV

Eins og þeir vita sem lesa þetta blogg, er bloggritari enginn aðdáandi RÚV. Svo að það sé haldið til haga. Svo var ekki alltaf og fyrir 2000 var RÚV ágætis stofnun sem sinnti sinni skyldu af kostgæfni. En síðan þá hefur sigið á ógæfuhliðina fyrir þessari ríkisstofnun sem felur sig undir viðskeytisins ohf.

En RÚV er orðið að tilbera og nátttrölli. Það er ekki lengur nauðsynlegt að ríkið sé að vafsast í fjölmiðlarekstri, allra síst í rekstri fréttastofu. Tímarnir breytast en RÚV ekki með. Í ljósi internetsins og allt frjálsræðis þar, er fjölmiðillinn tímaskekkja. Einkareknu fjölmiðlarnir hafa margoft sannað að þeir hafa vandari innlenda dagskrá. Samkepnin er skökk, risinn á auglýsingamarkaðinum er RÚV sem með nauðungasköttum tekst að komast í 10 milljarða rekstur árlega.

Nú rekja hneyklismálin hvert á fætur öðru hjá ríkisstofnunni. Samherjamálið var umdeilt og nú er það Kveiksmálið.  Talandi um bullandi hlutdrægni RÚV í Eurovision og gat ekki einu sinni staðið með sigurvegarann sem vann keppnina á Íslandi. 

Umdeildur er fréttaflutningur fréttastofunnar sem hefur greinilega aðra sýn en margur borgarinn. Áróðurinn skín í gegn í hverjum einasta fréttatíma og fréttastofan hefur ákveðna sýn, það er engin spurning. Það sést bara á hvaða frétt er valin og hvar hún birtist í fréttatímanum. Oft eru minniháttar fréttir látnar birtast sem fyrsta frétt, sem hæfir málstað RÚV, en fréttir sem varða allan almannahag látnar birtast aftar eða ekki.

Ríkið á ekki að móta almenningsálitið en gerir það með rekstri fréttastofu. Þetta er ekki eðlilegt á upplýsingaöld og í lýðræðisríki. En hvað gerir ráðherrann sem sinnir málefnum RÚVs?

Lilja Alfreðsdóttir gerir ekkert í að breyta stöðunni en verkin tala sínu máli. Það er ýmislegt sem hún getur gert. Hún getur bannað auglýsingar á RÚV. Það væri fyrsta skrefið. Það er ekki eðlilegt að stofnunin hafi yfir að ráða 10 milljarða árlega en til samanburðar fær Vegagerðin 29 milljarðar króna í ýmsar vegaframkvæmdir og viðhald á árinu 2024 en þyrfti að fá miklu meira til að sinna nauðsynlegu viðhaldi. En er nokkuð hægt að ætlast til af Framsóknarmanni að hann taki afstöðu? Þegar stefna flokksins er miðjumoð og aðgerðaleysi sem þeir kalla miðjustefnu.

Eina sem óánægður borgari eins og bloggari getur gert, er að mótmæla. Hann getur ekki neitað að borga, því að ríkið sér til þess að það er enginn valkostur. Á meða fara 20 þúsund krónur úr veski bloggara árlega og úr veskjum fjölskyldu hans í vasa illa rekis ríkisútvarps.  Ríkisfjölmiðill, nei takk!

Jafnteflisstaða í Úkraínu stríðina

Samkvæmt hernaðar sérfræðingum er framtíðin ekki björt fyrir stríðsþreytta Úkraínu. Þar er skortur á hermönnum og skotfærum, auk efasemda um framhald vestrænnar aðstoðar. Úkraínskar hersveitir standa einnig frammi fyrir rússneskum óvini sem hefur nýlega gripið frumkvæðið á vígvellinum.

Tveimur árum eftir að Rússar réðust inn af fullum krafti, hafa þeir náð nærri fjórðungi landsins undir sig,. Eftir fjölda sigra á fyrsta ári stríðsins hefur gæfa snúist við fyrir úkraínska herinn, sem er grafinn í skotgrafir, ofurliðin borinn gegn öflugri andstæðingi.

En sérfræðingarnir tala ekkert um getu Úkraínumanna sjálfa til að heyja stríð og viljan til sigurs. Þeir hafa minni mannafla úr að spila og hernaðarstuðningur Bandaríkjamanna, sem er ríflegur, dugar bara í ákveðinn tíma.  Svo eru X þættirnir.

Annar af tveim, er vilji Bandaríkjamanna til að heyja áfram staðgengilsstríði. Það er þegar komin fram andstaða gegn fjáraustrið sem fer í stríðið, sérstaklega innan raða repúblikana. Svo er það Donald Trump sem mun stöðva stríðið af hálfu Bandaríkjamanna á fyrsta degi í embætti ef hann verður forseti. Þannig að við erum að sjá fram á stríð fram til janúar 2024 hið minnsta.

Hinn X þátturinn er Rússar.  Ef litið er á söguna og stöðu Rússlands í dag, er næsta ólíklegt að Pútín gefi þumlung eftir. Rússar eru vanir að heyja langvinn stríð og blóðug, ólíkt Bandaríkjamönnum. Þeir eru tilbúnir í fórnir. Hagsmunir þeirra eru meiri. Þeir "mega" ekki tapa, því að þá er veldi þeirra innan ríkja fyrrum Sovétríkjanna á enda. Hverjir eru valkostir þeirra? Gefast upp og leyfa Úkraínumönnum að fá unnin svæði aftur og ganga í NATÓ? Frá sjónarhorni Rússa er það ómögulegt.

Það getur vel verið að vopnabúnaður þeirra endist bara næstu tvö árin, sem er ansi skrýtið mat, því að 20% af efnahag þeirra fer í stríðsgagna framleiðslu, þá er það spurningin um sigurviljan.

En bloggari hefur spáð að stríðið haldi áfram að vera í pattstöðu og á endanum sitjast menn niður við samningsborðið og semja. Á bakvið tjöldin er verið að reyna að semja og hvað veit maður hvað er að gerast.  En það er öruggt að ef Trump vinnur 5. nóvember á þessu ári, setjast menn niður og fara að semja af fullri alvöru.

Af hverju vilja Sjálfstæðismenn Katrínu fyrir forseta?

Þetta er eiginlega óskiljanlegt og ekkert svar við þessu. Kannski eru þeir orðnir svo vanir að vera undir stjórn hennar, í stað tækni búríkratann Bjarna Benedikssonar, að þeir vilja framhald á "gleðinni" en flokkur hennar virðist stefna í að þurrkast út í næstu Alþingiskosningum. Þeir fá þá hana a.m.k. áfram í landsstjórn.

Katrín er samnefnari fyrir allt sem er gegn stefnu Sjálfstæðisflokksins.  Kannski er þetta lýsandi dæmi hvernig komið er fyrir Sjálfstæðismönnum og stefnu þeirra. Þeir eru komnir niður í hugmyndafræðilegt dý og komast ekki upp úr því.

Og hvað er það sem Katrín hefur gert sem hefur kætt Sjálfstæðismenn að vilja áframhaldandi píslagöngu?

Sjálfstæðismenn hafa ekki staðið fast á einu einasta prinsip mál undir "forystu" silfurskeiðhafans.  Förum í málin sem Sjálfstæðisflokkurinn stóð fyrir, beint eða óbeint undir stjórn Katrínu.

Opin landamæri sem eru svo galopin, að sama hlutfall hælisleitenda leitar hingað og til Bandaríkjanna. Þar í landið er allt "brjálað" vegna þess og ástæða þess að Biden mun hrökklast frá völdum. Hælisleitendur kosta Bandaríkin 150 milljarða dollara árlega og þeim finnst nóg um. Hvað gerðu Sjálfstæðismenn? Ekkert. Hefðu getað sett fótinn í dyragættina og sagt, hingað  og ekki lengra.

Handónýtt útlendingalög frá 2016 eða var það 2017? Skiptir engu máli, lögin jafn léleg. Þá varaði Miðflokkurinn við þessu lagabálki og fékk holdskeflu af andstöðu, líka innan Sjálfstæðisflokksins.  Sjálfstæðisflokkurinn stóð að þessum lögum. Þýðir ekki að segja að þeir hafi verið í samsteypustjórn og verið bundnir, alltaf hægt að leysa hana upp.

Hér eru afreksverkin undir forystu Katrínar sem Sjálfstæðismenn eru svo ánægðir með: Skattar í hæstu hæðum (á einstaklinga og fyrirtæki), stýrisvextir í hæstu hæðum, verðbólga í hæðstu hæðum, matvælaverð í hæðstu hæðum, orkuverð í hæstu hæðum (og orkuskortur), húsnæðisverð í hæðstu hæðum (og húsnæðisskortur),grænir skattar á skipainnflutning sem hækkar vöruverðið, bókun 35 sem skerðir frelsi Íslands, haturorða löggjöf sem er gagnstæð málfrelsinu, leyfi fyrir fóstureyðingu fram í fæðingu og margt annað sem kemur ekki upp í hugann í augnablikinu.

Sjálfstæðismenn vilja Katrínu sem barist hefur gegn NATÓ, eitt helsta stefnumál Sjálfstæðismanna.  Hún var á móti málskotsréttinum í ICESAVE. Treysta Sjálfstæðismenn hana virkilega þegar hún kemst á forsetastólinn? Að hún fari allt í einu að styðja mál hugleikin þeim? 

Þetta minnir á hundinn sem sleikir hönd húsbóndans eftir barsmíðar, hann er ánægður með að húsbóndinn er orðinn glaður aftur og hættur að berja.

Hér önnur grein sem skrifuð var um sama forsetaframbjóðanda:

Að kjósa rangan forseta

Sjálfstæðismenn: Verði ykkur að góðu og fyrirfram sagt: Guð blessi Ísland!

P.S. Af hverju kjósa Sjálfstæðismenn ekki hinn eina og sanna Sjálfstæðismann, Arnar Þór Jónsson? Af því að hann var óþekkur og fylgir ekki ósjálfstæðisstefnu flokksforystu Sjálfstæðisflokksins? Barnið sem benti á að keisarinn er nakinn er refsað, það er málið.

Friðhelgi dómara og saksóknara

Það er nú þannig að enginn á að vera hafinn yfir lögin. Reglulega birtist í fréttum að forsætisráðherra, forseti og aðrir stjórnmálaleiðtogar séu dregnir fyrir dóma.

Í Bandaríkjunum, Brasilíu, Ítalíu og Ísrael svo einhver lönd séu nefnd eru menn gerðir ábyrgir. Ekki svo á Íslandi en það varð allt vitlaust er forsætisráðherra var gerður ábyrgður fyrir efnahagshrunið 2008, Landsdómur var settur í málið en burtséð frá niðurstöðu, varð sakborningurinn sár og reiður (hann fékk sanngjörn réttarhöld), eins og það sé ekki hægt að rétta eða dæma menn fyrir afbrot í starfi.

Erfiðara hefur reynst að hafa hönd í hári þingmanna landa, þeir eru í flestum ríkjum friðhelgir. En það er hægt að svipta þá friðhelgi ef afbrotið er mikið. Þingmaður má t.d. ekki myrða fólk óáreittur. Í 49. grein stjórnarskránnar segir: "Meðan Alþingi er að störfum má ekki setja neinn alþingismann í gæsluvarðhald eða höfða mál á móti honum án samþykkis þingsins nema hann sé staðinn að glæp."  Þannig að það getur verið pólitískt erfitt að sækja þingmann til saka ef meirihlutinn styður hann.

En hvað með dómara? Í 61. grein segir: "Dómendur skulu í embættisverkum sínum fara einungis eftir lögunum. Þeim dómendum, sem ekki hafa að auk umboðsstörf á hendi, verður ekki vikið úr embætti nema með dómi...."

Með öðrum orðum, jafningjar og samherjar, bæði á Alþingi og í dómskerfinu, skera úr um hvort menn hafi brotið af sér. Þetta kallast að að dæma í eigin sök.

Mjög erfitt er fyrir menn að leita réttar síns ef dómstóll reynist óvilhallur, ef ekki beinlínis fjandsamlegur. Þeir þurfa að sitja af sér réttarhöld og þegar sektardómur kemur, að vonast að dómarar á næsta dómsstigi verði vilhallir sem er ekki tryggt því að stétt dómara er fámenn og allir þekkja alla.

Aðeins einn fyrrum hæstaréttadómari hefur þorað að ræða galla og vankvæði sem eru á dómstólum landsins, og sérstaklega Hæstaréttar Íslands. Þar haga dómarar eins og þeir séu innvígðir frímúrarar, eru þögnin uppmáluð. Sama á við um saksóknara og dómara, þeir geta líka verið spilltir.

Sem betur fer eru íslenskir dómarar heiðarlegir upp til hópa og dæma vel. En hér er verið að spyrja: Hverjir eru varnaglarnir ef dómari reynist gerspilltur?  Þar sem tveir menn koma saman, er hætta á spillingu.

 

80 ára afmæli íslenska lýðveldisins er á árinu

Það er athyglisvert að lítið eða ekkert er rætt um afmæli íslenska lýðveldisins sem er í ár. Lýðveldishátíð var haldin á Þingvöllum 17. júní 1944 í tilefni af stofnun íslensk lýðveldis á Íslandi og er það því orðið 80 ára gamalt.

Á þingfundinum lýsti Gísli Sveinsson forseti sameinaðs Alþingis yfir gildistöku nýrrar stjórnarskrár þar sem Ísland var lýst lýðveldi. Á fundinum kusu alþingismenn einnig fyrsta forseta Íslands og var Sveinn Björnsson ríkisstjóri kjörinn í embættið til eins árs segir íslenska Wikipedía.

Á ýmsu hefur gengið á síðan lýðveldið fæddist. Yfirleitt til góðs en líka til ills en staða Íslands í umheiminum hefur breyst gífurlega.

Samskipti Íslands við umheiminn

Fyrsta meiriháttar breytingin varð þegar Ísland gekk í NATÓ og hlutleysi hins unga lýðveldis varð þar með úr sögunni. Önnur var þegar íslensk stjórnvöld leyfðu hersetu (ekki hertöku) erlends ríkis á landinu sem stóð í áratugi. Staða hins unga lýðveldis var ekki sterkari en það. 

En Ísland var meðal fyrstu ríkjum sem gengu í Sameinuðu þjóðirnar sem reyndist vera til góðs er við heygðum þorska stríðin. En annars hafa þessi alþjóðasamtök komið lítið við sögu Íslands nema alþjóðasamningar sem hafa verið innleiddir en bein samskipti ekki eitthvað sem skipir máli.

Ísland hefur verið tvístígandi gagnvart Evrópu en ákvað á endanum að vera með annan fótinn þar. Það var gert með inngöngu í EFTA og EES-samningsins. EFTA inngangan reyndist heillaskref en EES samningurinn sífellt meir íþyngjandi og spurning hvort að fullveldið sé í hættu. Vafamál var hvort samningurinn stæðist íslensku stjórnarskránna og er enn.

Útfærsla fullveldisins innan landhelgi

Það vill gleymast að sjálfstæðisbaráttan lauk ekki 17. júní 1944. Enn áttu Íslendingar eftir að berjast fyrir hafinu í kringum Ísland sem við köllum landhelgi. 1944 var þriggja mílna landhelgi umhverfis landið sem Íslendingar voru ósáttir við en Danir sömu illa fyrir hönd Íslands 1901.

Fyrsta útfærslan var 1952 við harða mótstöðu Breta, síðan kom 12 mílna útfærslan árið 1958, útfærsla í 50 sjómílur 1972 og loks 200 sjómílur 1976 en hér er verið að tala um efnahagslögsögu. Ekki má blanda henni saman við landhelgi. Hún er það hafsvæði undan strönd ríkis þar sem ríkið hefur fullveldisyfirráð líkt og á landi. Reglur voru settar fram í Hafréttarsáttmála  S.þ. og þar er ríkjum heimilað að taka sér allt að 12 sjómílna landhelgi út frá svonefndri grunnlínu.

Er hægt að segja að sjálfstæðisbaráttu Íslendinga hafi lokið 1976? Nei, því miður. Það þarf stöðugt vera að verja lýðræðið, málfrelsið og mannréttindi. Alltaf eru til óvitar sem sem lifa í núinu og skilja ekki hvað þeir hafa í höndunum. Þeir er ávallt tilbúnir að afhenda stykki fyrir stykki hluta af fullveldi landsins. Það gildir ekki bara sem valda afsal til ESB, heldur líka til S.þ. en alþjóða samningar geta verið mjög bindandi.

Ókláruð fullveldismál

Eins og rakið hefur verið hér, var lýðveldisstofnunin gerði í flýti. Stjórnarskráin er nánast eins og sú þegar Ísland var sjálfstætt konungsríki frá 1918 til 1944. Hún hefur því ekki staðist tímans tönn að sumu leiti en að öðrum nokkuð vel.

Og Íslendingar hafa aldrei og gera ekki enn, skilið þrískiptingu valdsins. Enn er framkvæmdarvaldið inn á gafli löggjafarvaldsins og ræður í raun öllu. Engum finnst þetta óeðlilegt. Dæmi um þetta var að ESB þurfti að skikka Ísland til að hætta að láta sýslumenn vera bæði lögreglumenn og dómarar.

Lokaorð

Það þarf marga þætti til að ríki geti kallast fullvalda ríki. Það þarf að vera viðurkennt í alþjóðasamfélaginu og vera þátttakandi. Það þarf að geta tryggt öryggi borgara þess, innanlands og gagnvart umheiminum.  Það þarf að hafa löggjafarvaldið í sínum höndum en ekki í höndum yfirþjóðlegs valds.

Og svo er það spurningin, til hvers að vera með sjálfstætt ríki á Íslandi? Þegar ekki er hugað að rótunum, að menningunni, sögunni og tungumálinu? Er það öryggt að hér verði íslensk menning og íslenska töluð eftir tuttugu ár? Miðað við hraða samfélagsþróun síðastliðna ára, eru komnar efasemdir um slíkt. Munum, að mestu herveldi og stórþjóðir hafa komið og farið í gegnum aldirnar, hvað þá smáríkin. Ísland getur farið sömu leið og Havaí (Hawaii) og horfið sem ríki.

Guð blessi Ísland. 

 

 

 

Þátttaka allra Norðurlanda í NATÓ breytir öllu fyrir löndin

Margir gera sér ekki grein fyrir breytingunum sem hafa fylgt þátttöku allra Norðurlanda í NATÓ.  Öflugustu herveldin, Svíþjóð og Finnland stóðu utan NATÓ þar til á þessu ári.  Það að Noregur og Danmörk hafi verið í hernaðarbandalaginu en hin yfirlýst hlutlaus ríki, hefur komið í veg fyrir nauðsynlega samvinnu ríkjanna í vörnum Norður-Evrópu.

Þessi samvinna er nauðsynleg en það að ríkin tilheyri nú öll NATÓ, hefur hagræði í för með sér.  Nú geta danska herþotur æft í Svíþjóð og öfugt og þvert og kruss öll Norðurlönd. Þar á meðal Ísland. Nú skapast hagræði af að kaupa sameiginlega inn vopn, samstilla vopnabúnað og þjálfa herliðin saman.

Allar þjóðir á Norðurlöndum, nema Ísland, eru að tryggja varnir sínar. Aukin fjárlög til hermála, herskylda og stækkun herja er efst á dagskrá hjá þeim öllum...nema Íslandi. Það verður fróðlegt að sjá hvort Sjálfstæðisflokkurinn sem fer með málaflokk varnarmála, geri nokkuð fremar en fyrri daginn í að efla varnir landsins. Skilningur ráðherra Sjálfstæðisflokksins á varnar- og öryggismálum er ekki meira en það, að ætlunin var að selja einu eftirlitsflugvél Landhelgisgæslunnar. Ekki einu sinni er lögreglunni sinnt, en minna en lágmarks mannskapur er notaður til gæta öryggi borgaranna.

Á meðan er til peningar í alls kyns gæluverkefni, þannig að ekki er hægt að segja ekki sé til fjármagn, heldur skortir forgang. Sömu sögu er að segja af heilbrigðiskerfinu, samgöngukerfinu, velferðarkerfinu, alls staðar vantar pening en samt eru til peningar, þeir fara bara annað. 

 

 

 

Óáhugaverðar kappræður - en línur eru að skýrast

Bloggari gerði heiðalega tilraun til að fylgjast með kappræðunum í gærkvöldi. Er hann settist niður, var rætt um innflytjendamál og virðist spyrill RÚV kappsmál að frambjóðendurnir tali fallega um innflytjendur og hælisleitendur.  Bloggari klóraði sig í kollinum, enda ekki á könnu forseta að ráða til um útlendingamál.

En forsetinn er forseti íslenskra ríkisborgara, hvort sem þeir eru af erlendum uppruna eða íslenskum. Það er það sem skiptir máli. M.ö.o. hann er fulltrúi kjósenda sinna. En honum er guðs velkomið að hvetja til samstöðu og einingu innan þjóðfélagsins.

Svo var farið að spyrja um einskins verða hluti eins og hvaða hljómsveit er í uppáhaldi hjá þér...og áhuginn hvarf eins og dögg fyrir sólu.

Tók eftir að alþýðumennirnir tveir, man ekki nöfn þeirra, voru hreinskiptir og sögðu það sem þeim fannst sem var aðdáunarvert.

Bloggari er á því að forsetinn verði að hafa þekkingu á stjórnkerfinu, því að hann er fulltrúi þjóðarinnar gagnvart því. Það eru því aðeins þrír til fjórir einstaklingar sem koma til greina í hans huga. Það er Arnar Þór Jónsson, Katrín Jakobsdóttir, Baldur Þórhallsson en Halla Tómasdóttir bauð af sér góðan þokka. Veit því miður ekki hver þekking hennar er.

Ef útilokunaraðferðin er notuð, þá eru það aðeins tveir sem virkilega koma til greina. Arnar Þór og Baldur. Báðir þekkja stjórnkerfið eins og lófann á sér, vita hvernig það virkar, eru báðir skelleggir en um leið virðulegir (Halla T. reyndar líka) en Katrín er því miður ennþá í miðri synd. Hún hefði átt að bíða eins og Ólafur Ragnar, láta tímann hreinsa stjórnmálasyndir sínar, og bjóða sig svo fram. Hún ber ábyrgð á öllu því sem gert hefur verið síðastliðin sjö ár, ætlar svo að vippa sig yfir borðið og taka við lögum sem hún hefur sjálf staðið að gerð!!! Er enginn sem sér fáranleikann í stöðu hennar?

Svo er frambjóðandinn sem nýtur mesta fylgi, Halla Hrund, sem er með réttu umbúðirnar, en Týr í Viðskiptablaðinu er ekki par hrifinn af henni. Hann líkir tali frambjóðandans við einfeldninginn Chance úr kvikmyndinni Being There. "Það eru vissulega tíðindi að eftirspurn eftir fulltrúum hans sé jafn mikil og raun ber vitni á Íslandi". Tek það fram að bloggari er ekki Týr (!) en hann notaði þessa sömu samlíkingu um Joe Biden. Sjá slóð: Fram í sviðsljósið

Bloggari finnst svolítið erfitt að ræða um einstaklinga með nafni, það virkar eins og að fara í manninn, ekki boltann. En svona eru forsetakosningar. Einstaklingar bjóða sig fram, ekki flokkar. Þeir standa og falla með eigin persónuleika, sögu og bakgrunn. Þeir verða að þola gagnrýni sem forsetaframbjóðendur en fá vonandi ekki skítkast um leið.

Enn og aftur, forsetinn þarf að vera fulltrúi þjóðarinnar gagnvart stjórnkerfinu og umheiminum um leið. Hann þarf því að vera röggsamur, virðulegur, vel máli farinn og kunna að leysa alla stjórnmálahnúta. Við eigum ekki skilið að fá aðgerðalaust "sameiningartákn" sem situr á Bessastöðum í vellistingum.

En svo eru stóru málin, hvernig bregðst frambjóðandinn við er hann er orðinn forseti, við lögum eins og bókun 35? Eða hvert er afstaðan gagnvart aðildarumsókn að ESB? Seinast var þjóðin ekkert spurð....

Vinstrisinnaður forseti eða "sameiningartákn"?

Einstaklingar sem bjóða sig fram til forseta munu eiga erfitt með að segja skilið við fortíðina. Oftast fólk velur eða fylgir eftir hugsjónir sínar, er það byggt á lífskoðun sem erfitt er að breyta. Stundum fyllist það ábyrgð og gengur upp í hlutverkinu og segir skilið við fortíðina.

Gott dæmi um þetta er þegar Thomas Becket, náinn vinur Hinriks II, var kosinn erkibiskup Englands á 13. öld en var jafnframt kanslari konungs. Ráðabrugg þeirra var að stýra kirkjunni og í raun leggja undir vald konungs. Becket fann sig í hlutverki erkibiskups og hætti að framfylgja fyrirætlunum konungs. Úr því urðu vinaslit og að lokum frægasta morð miðalda er hann var drepinn, hugsanlega að undirlagi Hinriks.

En líklegra en hitt, er að fólk nái ekki að segja skilið við fortíðina og vinstri leiðtogi í stjórnmálaflokki, verði áfram vinstrisinnaður forseti og þar með ekki fulltrúi allrar þjóðarinnar. Hann er fulltrúi skoðana sem mörgum hnýs hugur við og samræmist ekki þeirra lífskoðunum.

Þá komum við að hinum vinklinum. Á forsetinn að vera fulltrúi þjóðarinnar gagnvart stjórnkerfinu eða "sameiningartákn"?

Það er nefnilega misskilningur margra forsetaframbjóðenda að þeir eigi að vera "sameiningartákn", puntdúkka upp í hillu á Bessastöðum, sem dregin er fram við hátíðleg tilefni. Jú, forsetar geta verið sameiningartákn við nátttúrufara ástand og er það vel en meginhlutverk þeirra er vel afmarkað í stjórnarskrá Íslands. Það er hvergi minnst á að þeir eigi að vera "sameiningartákn" í henni. 

Nú er einn frambjóðandi sem hefur fengið á sig föst skot vegna þess að hann virðist ekki standa fyrir einu eða neinu. Hann segist vera "sameiningartákn" en talar ekkert um hlutverk sitt sem æðsti embættismaður þjóðarinnar og hvað hann ætlar að gera gagnvart stjórnkerfinu. Hann virðist halda að eina hlutverk hans gagnvart því sé að setja einstaka sinnum mál í dóm þjóðarinnar.  Ekkert er minnst á íslensk gildi, menningu eða tungu.

Með orðum frambjóðandans: "Forseti eigi ekki að vera flokkspólitíkur og á að vera yfir dægurþras hafinn. Forseti sé sameiningartákn..." Hljómar sem blablabla, eitthvað sem hljómar fallega en þýðir ekkert.

Svo eru frambjóðendur sem gleyma fortíðinni. Þótt þeir séu e.t.v. með háskólapróf og -starf tengt stjórnmálum, hafa þeir gleymt hvað þeir kusu í umdeilasta utanríkismáli þjóðarinnar síðan Ísland gékk í NATÓ. Það er ekki trúverðugt.

Svo eru aðrir sem viðhaft hafa fíflaskap, leikið hirðtrúðinn, en vilja vera konungurinn.  Hirðtrúðurinn verður aldrei konungur, hann á að vera spémynd konungs, eini sem er leyft að gera grín að kóngi og halda honum á jörðinni með gríni. Trúðinn trúir grínhlutverki sínu sem kóngur.

Eitt er víst, enn á ný fáum við forseta, sem á að vera fulltrúi þjóðarinnar, með aðeins 30%+ fylgi. Hann er örugglega ekki "sameiningartákn" með slíku fylgi né fulltrúi flestra í þjóðfélaginu. En verði Íslendingum að góðu, þetta stjórnarfyrirkomu kusu þeir yfir sig og geta sjálfum sér um kennt.

Að lokum:

". . . Val á valdhafa ríkisins með almennum kosningum gerir það í rauninni ómögulegt fyrir skaðlausa eða mannsæmandi einstaklinga að komast á toppinn. Forsetar og forsætisráðherrar koma í stöðu sína ekki vegna stöðu þeirra sem náttúrulegir aðalsmenn, eins og lénskerfis konungar gerðu einu sinni... en vegna hæfileika þeirra sem hafa siðferðilega óheft lýðskrum. Þess vegna tryggir lýðræði nánast að aðeins hættulegir menn munu rísa í efsta sæti ríkisstjórnarinnar.

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis og til lýðræðis

 

 

Af hverju lýðræðið leiðir til harðstjórnar - skyldu lesning fyrir fólk sem býr í lýðræðisríki

Þessi blogggrein er þýðing á vefgrein og Youtube myndbandi sem ber heitið: Why Democracy leads to Tyranny.  Þetta er grein sem almenningur fær aldrei að lesa á Íslandi en ætti að lesa - vera skyldulesning. Hún lýsir gangverki lýðræðis og innbyggða galla kerfisins. Bloggritari hefur sjálfur ritað nokkuð um viðfangsefni og má nefna blogggrein um "Ofríki minnihlutans". Hér kemur þýðingin (að mestu leyti):

"Á öllum tímum er til safn af viðhorfum sem eru færðar upp í heilaga stöðu og efast um þær er talið villutrú. Um aldir voru það kenningar kristninnar sem höfðu þessa stöðu, í dag er það kenning hins lýðræðislega ríkis.

Lýðræði, eins og það er stundað núna, er besta stjórnarformið og allir sem neita því fremja guðlast – eða svo er okkur kennt. En á sama hátt og mikið af kristnum kenningum var blæja til að vernda vald kirkjunnar, þá má segja það sama um lýðræðið.

Lýðræði, með pólitískum herferðum sínum, kosningum og tálsýn um stjórn fólksins, er blæja sem stjórnmálamenn og embættismenn auðga sig á bak við sníkjudýr (lesist: lobbíistar) og þröngva spilltri sýn sinni á samfélagið upp á okkur hin. Í þessari blogggrein er varpað ljósi á nokkrum banvænum göllum nútíma lýðræðis og útskýrum hvernig í stað þess að stuðla að félagslegri flóru hefur það leitt til mjúkrar alræðishyggju.

Það eru margar stofnanir sem eru nauðsynlegar fyrir frjálst og farsælt samfélag; þar á meðal eru frjálsir markaðir, verkaskipting, réttarríki sem stuðlar að reglu og trausti, sterkar fjölskyldur, traustir gjaldmiðlar, skólakerfi sem menntar í stað innrætingar og öflugir fjölmiðlar sem sækjast eftir sannleikanum í stað þess að dreifa áróðri.

Ef lýðræðisríki varðveitir þessar stofnanir, þá má fullyrða að það sé pólitískt skipulag sem stuðlar að félagslegri sátt. En ef lýðræði framleiðir stöðugt ríkisstjórnir sem eyðileggja þessar stofnanir, þá verður að efast um gildi lýðræðis. Um allan heim gera ríkisstjórnir flestra lýðræðisríkja hið síðarnefnda - allt frá fjölskyldueiningunni, til skólagöngu, fjölmiðla, frjálsra markaða, traustra gjaldmiðla eða réttarríkisins, stjórnmálamenn og embættismenn eru virkir að eyðileggja, eða að minnsta kosti stórspilla, þessar stofnanir. Hvers vegna er þetta svona? Hverjir eru gallarnir á lýðræðisríkjum nútímans sem leiða það til að sýna svona spilltar ríkisstjórnir?

Til að svara þessari spurningu verðum við að greina á milli tveggja tegunda lýðræðis: beint lýðræði og óbeint lýðræði. Beint lýðræði felur í sér að borgarar greiða atkvæði um ákveðin málefni, venjulega með þjóðaratkvæðagreiðslu. Í beinu lýðræði ræður meirihluti. Hvort maður lítur jákvætt eða neikvætt á þetta pólitíska skipulag fer yfirleitt eftir því hvort maður tilheyrir meirihluta eða minnihluta. Þeir sem eru í meirihluta hafa tilhneigingu til að trúa því að beint lýðræði sé gott kerfi þar sem það leiði til þess að fullnægja óskum þeirra, á meðan þeir sem eru í minnihluta telja oft að beint lýðræði sé ekkert annað en harðstjórn fjöldans. "Lýðræði er tveir úlfar og lamb að kjósa um hvað þeir ætla að hafa í hádegismat", sagði Benjamin Franklin eitt sinn.

Harðstjórn fjöldans er hins vegar ekki alvarlegasta ógnin sem Vesturlönd standa frammi fyrir þar sem við búum í óbeinum lýðræðisríkjum sem gera flesta pólitískt getulausa og vald fjöldans tiltölulega hverfandi. Í óbeinu lýðræði, eða fulltrúalýðræði, kjósum við stjórnmálamenn sem eiga þá fræðilega séð að gæta hagsmuna okkar. En hvernig fulltrúalýðræði ætti að virka í orði, er ekki hvernig það virkar í reynd. Í næstum öllum lýðræðisríkjum er lítill fjöldi stjórnmálaframbjóðenda forvalinn af örfáum stjórnmálaflokkum sem einoka stjórnmálakerfi hvers lands og úr þessum frambjóðendum kjósum við þá sem við kjósum, eða að minnsta kosti þá sem við mislíkum minnst. Þegar þeir hafa verið kjörnir, langt frá því að vera neyddir til að standa vörð um hagsmuni meirihlutans, geta stjórnmálamenn þjónað eigin hagsmunum og gera það oft.

Margir munu mótmæla því að ávinningur óbeins lýðræðis sé sá að við getum kosið spilltu stjórnmálamennina sem ekki þjóna okkur í burtu. Vandamálið er hins vegar að lýðræðisríki nútímans framleiða sjaldnast heiðarlega og siðferðilega stjórnmálaframbjóðendur. Í hvert sinn sem einn spilltur stjórnmálamaður er kosinn frá embætti kemur annar spilltur stjórnmálamaður í hans stað sem þjónar eingöngu mismunandi sérhagsmunahópum. Ennfremur hafa þjóðríki stækkað svo mikið að flestir ríkisaðilar sem drottna yfir okkur og framkvæma stefnuna sem snerta okkur frá degi til dags eru embættismenn sem ekki sæta almennum kosningum.

Og hér liggur ef til vill alvarlegasti galli nútíma lýðræðisríkja - lýðræðislega ferli virðist ófært um að koma í veg fyrir að það versta fari á toppinn í ríkisstjórninni. Það eru nokkrir þættir sem geta skýrt þetta: Í fyrsta lagi er það spillandi eðli valds.

„Hvernig sem lýðræðislegar tilfinningar þeirra og fyrirætlanir kunna að vera, þegar [stjórnmálamenn] hafa náð embættisframa geta þeir aðeins litið á samfélagið á sama hátt og skólameistari lítur á nemendur sína, og jafnræði getur ekki verið milli nemenda og meistara. Á annarri hliðinni er yfirburðatilfinning sem óhjákvæmilega er framkölluð af yfirburðastöðu; á hinni hliðinni er minnimáttarkennd sem leiðir af yfirburðum kennarans. . . Sá sem talar um pólitískt vald talar um yfirráð; en þar sem yfirráð er til staðar er óhjákvæmilega nokkuð stór hluti samfélagsins sem er ráðandi. . .Þetta er eilíf saga pólitísks valds. . .”

Mikhail Bakunin, Tálsýn um almennan kosningarétt

Annar þáttur sem getur skýrt siðferðisspillingu stjórnmálamanna er að eins og eldflugur laðast að ljósi, laðast hinir miskunnarlausustu og valdasjúkustu meðal okkar að ríkisvaldinu. Þeir sem koma inn í stjórnmál eru oft þeir einstaklingar sem við viljum síst drottna yfir okkur.

„Allar ríkisstjórnir glíma við endurtekið vandamál: Vald laðar að sér sjúklega persónuleika. Það er ekki það að vald spillir heldur að það er segulmagnað til hins spillta.“

Frank Herbert, Chapterhouse: Dune

Önnur skýring á því hvers vegna versta hækkunin á toppnum í nútímapólitík er vegna þess að Machiavellisk, narsissísk og sósíópatísk karaktereinkenni bæta möguleika manns á að vinna stjórnmálakosningar eða fá stöðu embættismanns á háu stigi.

Eða eins og heimspekingurinn Hans Hermann Hoppe útskýrir:

". . . Val á valdhafa ríkisins með almennum kosningum gerir það í rauninni ómögulegt fyrir skaðlausa eða mannsæmandi einstaklinga að komast á toppinn. Forsetar og forsætisráðherrar koma í stöðu sína ekki vegna stöðu þeirra sem náttúrulegir aðalsmenn, eins og lénskerfis konungar gerðu einu sinni... en vegna hæfileika þeirra sem hafa siðferðilega óheft lýðskrum. Þess vegna tryggir lýðræði nánast að aðeins hættulegir menn munu rísa í efsta sæti ríkisstjórnarinnar.

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis og til lýðræðis

Þegar þeir eru komnir til valda eru þessir lýðskrumarar í raun varðir fyrir reiði borgaranna vegna furðusögu sem skapast af trúarkenningu lýðræðis. Flestir trúa því að í lýðræðisríki séum við fólkið sem ráðum og að sem valdhafar berum við sameiginlega sök á spillingu, vanhæfni og siðleysi ríkisstjórnar okkar. Þessi trú lítur framhjá þeirri staðreynd að flest okkar hafa engin áhrif á gjörðir stjórnmálamanna og hún beinir ábyrgðinni frá stjórnmálamönnum og embættismönnum sem bera ábyrgð á stefnunni sem eyðileggur samfélagið. Ennfremur, þegar talið er að við fólkið ráðum, veikist viðnám okkar gegn hættulegum vexti ríkisvaldsins.

Hoppe útskýrir:

"Undir lýðræði verða skilin á milli valdhafa og stjórnaðra óljós. Sú blekking vaknar jafnvel að greinarmunurinn sé ekki lengur til staðar: að með lýðræðislegri stjórn sé enginn stjórnað af neinum, heldur ræður hver og einn sjálfur. Í samræmi við það veikist kerfisbundið viðnám almennings gegn ríkisvaldinu."

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis  og til lýðræðis

Þessi veikjaða mótspyrna gegn vexti ríkisvalds hefur skapað frjóan jarðveg fyrir tilkomu alræðisstjórnar um Vesturlönd. Margir munu mótmæla því og segja að lýðræðisleg Vesturlönd séu alls ekki eins og alræðisríki fortíðar, hvort sem það eru Sovét-Rússland, kommúnista-Kína, Þýskaland nasista, Kúba eða Norður-Kórea. Þessi lönd miðstýrðu valdinu og stjórnuðu lífi þegna sinna að því marki sem aldrei hefur sést í sögunni og að því marki sem er langt umfram reynslu nútíma Vesturlanda. En miðstýring stjórnvalda í vestrænum lýðræðisríkjum er aðeins frábrugðin því sem sést í alræðisríkjum 20. aldar. Vestræn lýðræðisríki eru það sem kalla má mjúk alræðisríki í mótsögn við grimmari birtingarmynd alræðis fortíðar. Árið 1835 sá Alexis de Tocqueville fyrir framgang mjúkrar alræðishyggju í vestrænum lýðræðisríkjum og lýsti því í stóra verki sínu Democracy in America:

"Eftir að hafa...tekið hvern einstakling einn af öðrum í sínar öflugu hendur og mótað hann eins og það vill, teygir fullveldið út arma sína yfir allt samfélagið; það þekur yfirborð samfélagsins með neti lítilla, flókinna, örsmáa og einsleitra reglna, sem frumlegustu hugar og kröftugustu sálir geta ekki slegið í gegn til að fara út fyrir mannfjöldann; það brýtur ekki vilja, en það mýkir þá, beygir þá og stýrir þeim; það þvingar sjaldan til aðgerða, en það er stöðugt á móti athöfnum þínum ... það hindrar, það bælar, það eykur, það slokknar, það heimskar, og að lokum minnkar það hverja þjóð í að vera ekkert annað en hjörð af feimnum og duglegum dýrum, þar sem ríkisstjórnin er hirðirinn."

Alexis de Toqueville, Lýðræði í Ameríku

Áður en þessi mjúka alræðisstefna jókst, voru frjáls félagsleg samskipti einkennandi af fjölmörgum mismunandi stofnunum og félögum sem voru óháð stjórnvöldum - svo sem markaðir, gildisfélög, kirkjur, einkasjúkrahús, háskólar, bræðrafélög, góðgerðarfélög, klaustur og síðast en ekki síst "frumsamfélag fjölskyldunnar". Þessi sjálfstæðu félög og stofnanir, sem veittu mikinn samfélagslegan ávinning, virkuðu einnig sem hindranir í vegi útvíkkunar ríkisvaldsins. Eyðing og skipt út fyrir tengsl milli einstaklings og ríkis á þessum fjölbreyttari samfélagsformum, sem hófst á Vesturlöndum á 20. öld og stendur fram á þennan dag, var mikilvægt skref í uppgangi ríkisstjórna sem fela alræðislegt eðli sitt á bak við blæja lýðræðishugsjónarinnar. Eða eins og Robert Nisbet skrifaði í The Quest for Community:

"Það er ekki útrýming einstaklinga sem á endanum er óskað af alræðisherrum.... Það sem óskað er eftir er að útrýma þeim félagslegu tengslum sem, með sjálfstæðri tilvist sinni, verða alltaf að vera hindrun í vegi fyrir því að hið algera pólitíska samfélag náist. Meginmarkmið alræðisstjórnar verður því óstöðvandi eyðileggingu allra vísbendinga um sjálfsprottinn, sjálfstæðan félagsskap.... Að eyða eða draga úr veruleika smærri svæða samfélagsins, afnema eða takmarka úrval menningarlegra valkosta sem einstaklingum er boðið upp á. . . er að eyða með tímanum rótum viljans til að standast einræðishyggju í sinni miklu mynd."

Robert Nisbet, Leitin að samfélagi

Á stöðum eins og Þýskalandi nasista og Sovét-Rússlandi var eyðilegging stofnana óháðar ríkinu framkvæmd nokkuð hratt og með ofbeldi. Sama ferli hefur átt sér stað í vestrænum lýðræðisríkjum, en á hægari hraða og í stað ofbeldis eru þessar aðrar stofnanir lamaðar af notkun áróðurs, uppeldisinnrætingar, laga, reglugerða og skriffinnsku skriffinnsku. En sama hvernig alræðisstefna kemur fram er niðurstaðan alltaf sú sama. Borgarar verða þegnar, ríkið verður herra og jafnvel þótt okkur sé enn veittur kosningaréttur, erum við engu að síður hneppt í þrældóm, eða eins og Lysander Spooner skrifaði:

„Maður er engu að síður þræll þótt honum sé heimilt að velja nýjan húsbónda einu sinni á ári."

Lysander Spooner, Stjórnarskrá engin valds

Ef lýðræðisríki okkar geta ekki komið í veg fyrir að hið versta rísi á toppinn og ef þau geta ekki verndað okkur fyrir uppgangi mjúkrar alræðishyggju, þá er lýðræðið, eins og það er stundað nú, misheppnuð stofnun og önnur form stjórnmálaskipulags verður að kanna og deila opinskátt. Sumir halda kannski áfram að halda í vonina um að pólitískur bjargvættur muni koma fram, sigrast á öllum spillandi áhrifum ríkisins og skila samfélaginu á braut friðar og velmegunar. Þetta er hins vegar til að tefla með framtíð samfélagsins. Því á meðan við bíðum eftir frelsara okkar, sem mun aldrei koma fram, mun ríkið halda áfram að vaxa meira og meira íþyngjandi, og síðan hægt í fyrstu, en sífellt hraðar, munu samfélög okkar hraka niður í þær helvítis aðstæður sem einkenna allar alræðisþjóðir, þ. eins og James Kalb sagði:

"Ef öll þjóðfélagsskipan verður háð stjórnsýsluríkinu, þegar það verður endanlega spillt og óstarfhæft, fer allt."

James Kalb, Harðstjórn frjálshyggjunnar

---

Er það undarlegt að það er gegnumgangandi í skrifum bloggritara að skrifa gegn útþennslu bálknsins? Gegn ríkisafskipta af öllum þáttum mannlífsins? Gegn gegndarlausri skattheimtu sem "fulltrúar" okkar innheimta og eyða í hluti sem okkur er mótfallið? Að bloggritari mislíkar stjórnmálaflokkar sem boða ríkisafskipti, dulbúinni alræðishyggju, af öllum þáttum lífs okkar? 

Munum að íslenska ríkið er nýtt fyrirbrigði. Fyrstu aldir Íslandsbyggðar höfðum við þjóðveldi, með gríðarlegri valddreifingu, svo einveldi konungs og loks lýðræðið í formi íslenska ríkisins.

Það hlýtur að vera til betra fyrirkomulag á lýðræði en núverandi fulltrúalýðræði....

Fortíðardraugar forsetaframbjóðenda

Eins og búast mátti við, eru mistök, framhlaup og annað misjafnt dregið fram þegar þekktir einstaklingar bjóða sig fram til hárra embætta.

Þeir sem standa fremst og hafa hlotið mestu athyglina hafa fengið mestan skítinn. Helst þeir sem eru í uppáhaldi hjá fjölmiðlum og þeir hafa ákveðið að séu líklegastir til sigurs. Baldur, Katrín, Jón Gnarr og Halla Hrund hafa fundið til tevatnsins en á meðan aðra hefur ekkert verið minnst á.

Allir eiga sér fortíð, sumt sem orkar tvímælis en skiptir engu máli varðandi frammistöðu í embætti er notað sem vopn gegn viðkomandi einstakling. En annað ætti að hringja viðvörunnar bjöllum og á rétt á sér að vera dregið fram.

Það segir ýmislegt um viðkomandi ef hann er viðriðinn á einhvern hátt stórmálum síðastliðna tvo áratuga. Mál sem skipta mál er hann kemst í embætti.

Hver var t.d. afstaða viðkomandi til ICESAVE, opinna landamæra, afstaða til NATÓ eða ESB, bókunar 35 eða annarra mála sem eru líkleg til að koma til þjóðaratkvæðisgreiðsla?

Þetta skiptir máli og hefur hjálpar bloggritara til að taka ákvörðun um hvern hann kýs. Hann er núna búinn að útloka marga einstaklinga vegna þess en um aðra frambjóðendur er ekki hægt að taka upplýsta ákvörðun um. Þeir eru hreinlega ekki í sviðsljósinu.  Sumir segja að slíkir einstaklingar eigi að fá minni athygli en það er rangt. Viðkomandi einstaklingur kann að vera einstakur og vera sniðinn í starfið en við vitum ekkert um það, enda ekkert sagt frá honum. Ef viðkomandi á annað borð nær lágmarkinu sem þarf til forsetaframboðs, þá á viðkomandi skilið að fá sinn tíma og fá að leggja málið í hendur þjóðarinnar.