Borgarastyrjaldir í Evrópu og á Íslandi

Mistök og heimska Evrópumanna í innflytjendamálum er komin til Íslands. Aldrei er hægt að læra af mistökum annarra en öll vitleysa sem er gerð erlendis er elt uppi og hermt eftir. 

Nú er svo komið að fólk telur sig ekki getað farið til Reykjavíkur í erindagjörðum. Útlendir glæpahópar (með innlenda inn á milli) vaða uppi og ráðast á unglinga, stúlkur, borgara og aðra glæpamenn með hnífa að vopni.  

Almenningur virðist vera búinn að fá nóg af opnum landamærum og ráðaleysi woke lögreglu. Ísland þvert á flokka er grasrótarhreyfing almennra borgara sem spratt upp í sumar og mótmælir opnum landamærum.  En nú hafa aðrir gengið lengra. Hópur manna sem kalla sig Skjöldur Íslands er byrjaður að ganga göturnar í Reykjavík í n.k. nágrannagæslu. Áður hafði einstaklingur sem kallar sig "Icetaxi" eða var það "Taxihunter" ef ég man rétt sem hefur gætt hagsmuna leigubílanotenda gagnvart erlendum gengjum sem hafa áreitt ungar stúlkur og rænt erlenda ferðamenn sem koma til landsins. Þetta er bara byrjunin á mjög slæmu ástandi sem mun vera viðvarandi næstu áratugi á landinu. Algjörlega óþarfa vandamál, bara að hafa uppi landamæragæslu og leyfa innflutning á fólk sem aðlagast íslenska menningu.

En snúum okkur að því landi þar sem mesta púðurtunnan er, Bretland. Maður er nefndur David Betz. Hann er prófessor í nútímastríði við stríðsfræðideild King's College í London. Hann hefur mikinn áhuga á stefnumótun og hermálum en hefur skrifað mikið um uppreisnir og gagnuppreisnir, upplýsingastríð og stefnumótandi samskipti. Nýjasta bók hans er The Guarded Age: Fortifications in the 21st Century (Cambridge: Polity, 2024).

David segir að það er púðurtunna sem bíður eftir að kveikt verður í, á Bretlandi og raunar alls staðar í Vestur- og Norður-Evrópu þar sem óheftur innflutningur fólks með aðra menningu og gildi. Þessi hópur er orðinn það stór, það árásagjarn að hann er tilbúinn í átök við innfædda. En ritari ætlar að láta David hafa orðið og þýða seinni grein hans um málefnið.

Hér á ensku: Civil War Comes to the West, Part II: Strategic Realities

Greinin: Þetta er önnur greinin af tveimur um upprisu óþægilegs nýs stefnumótandi veruleika fyrir Vesturlönd, sem er sú að helsta ógnin við öryggi þeirra og velferð í dag er ekki utanaðkomandi heldur innri - sérstaklega borgarastyrjöld. Í fyrri ritgerðinni útskýrði ég ástæður þessarar stöðu: samspil menningarlega sundraðra samfélaga, efnahagslegrar stöðnunar, yfirráða yfirstéttarinnar og hruns almenningstrausts á getu eðlilegra stjórnmála til að leysa vandamál, og að lokum átta andstæðinga stöðunnar sig á raunhæfum árásaraðferðum sem byggjast á kerfisröskun á viðkvæmum mikilvægum innviðum. Í þessari grein útskýri ég líklega mynd borgarastyrjaldar og þær aðferðir sem gætu verið notaðar til að lágmarka og draga úr tjóni sem það mun hafa í för með sér.

Þegar þetta er skrifað eru Bretland og Frakkland þau lönd sem eru líklegast til að upplifa ofbeldisfull borgarastyrjöld fyrst — sem bæði hafa þegar upplifað það sem má lýsa sem undanfara eða dæmigerðum atburðum af því tagi sem fjallað er um nánar hér að neðan. Aðstæðurnar eru þó svipaðar um alla Vestur-Evrópu, sem og, af örlítið öðrum ástæðum, í Bandaríkjunum;[ii] ennfremur verður að gera ráð fyrir að ef borgarastyrjöld brýst út á einum stað er líklegt að hún breiðist út annars staðar.[iii]

Í fyrri grein í þessu tímariti útskýrði ég hvernig aðstæður sem fræðimenn telja vera vísbendingu um upphaf borgarastyrjaldar eru víða til staðar í vestrænum ríkjum. Samkvæmt bestu ágiskun tiltækra fræðirita eru líkurnar á raunverulegri borgarastyrjöld fjögur prósent á ári í landi þar sem aðstæður eru til staðar.[iv] Með þessari forsendu má álykta að líkurnar á að hún eigi sér stað séu 18,5 prósent yfir fimm ár.

Gerum ráð fyrir, byggt á nýlegum yfirlýsingum trúverðugum þjóðlegum stjórnmálamönnum eða fræðimönnum, að það séu að minnsta kosti tíu lönd í Evrópu sem standa frammi fyrir hættu á ofbeldisfullum borgaraátökum. Í viðauka 1 gef ég fimmtán slík dæmi - lesendur geta sleppt því hvaða fimm af þeim sem þeir telja síður trúverðuga. Líkur á að það gerist í einhverju af þessum löndum yfir fimm ár eru þá 87 prósent (eða 95 prósent ef öll 15 í úrtakinu eru tekin með).

Önnur rökrétt forsenda er sú að ef það gerist á einum stað hefur það möguleika á að breiðast út annars staðar. Ef við segjum, handahófskennt en sennilega, að líkurnar á útbreiðslu séu helmingur af helmingi, þá getum við ályktað að líkurnar á að það gerist í einu af tíu vestrænum ríkjum og breiðist síðan út til allra annarra séu um 60 prósent (eða 72 prósent með öllum fimmtán í úrtakinu meðtalinni) yfir fimm ár.

Skynsamur maður gæti mótmælt mati á öllum eða sumum þessara þátta og útreikninga. Kannski eru hlutirnir aðeins helmingi slæmari en ég fullyrði, gæti áhættan því verið aðeins tvö prósent á ári? Á hinn bóginn, kannski hef ég verið frekar íhaldssamur? Eins og ég hef áður haldið fram er skynjunin á "niðurstöðu" fyrrverandi meirihluta, sem er ein öflugasta orsök borgarastyrjaldar, aðalatriðið í öllum þessum málum.[v] Hlutlægt séð verður maður að álykta að það sé full ástæða til að hafa áhyggjur af áhyggjuefni miklum möguleika á stríði á Vesturlöndum, sem það hefur ekki talið sig viðkvæmt fyrir í langan tíma.

Þetta leiðir mig að spurningunni um hverjum þessi grein er beint til. Fyrsti markhópurinn eru stjórnmálamenn, kjósendur sem ég vona að fái þau skilaboð að hættan sé "skýr og yfirvofandi", svo notað sé fagmál. Í öðru lagi er almenningur, sem ég vil segja við: "Nei, þið eruð ekki að taka brjálaðar pillur", tilfinningin sem þið hafið haft um að eitthvað eins og þetta sé að fara alvarlega úrskeiðis er rétt.

Að lokum, og sérstaklega, vona ég að ég sé að ávarpa hershöfðingja á öllum stigum, en sérstaklega þá sem hafa mest völd. Þið hafið nú eytt aldarfjórðungi í að hugsa um uppreisn og gagnuppreisn. Þið vitið nákvæmlega hvað bíður sundraðs samfélags undir efnahagslegum áföllum þar sem pólitískt lögmæti hefur tapast vegna þess að ykkar eigin kenning segir það út.[vi] Allt sem hershöfðingjar og varnarmálaráðuneyti eru nú að gera er aukaatriði miðað við aðalhættu.

Það eru góð fordæmi fyrir því sem ég legg til að verði gert. Í febrúar 1989 var Boris Gromov virtasti hershöfðingi Sovéthersins (Rauða hersins), augljós frambjóðandi til að vera yfirmaður hershöfðingjans og með tímanum til að verða varnarmálaráðherra. Í staðinn sagði hann af sér störfum í hernum til að ganga til liðs við innanríkisráðuneytið sem yfirmaður innri hermanna - í raun lögreglumaður. Áttaviltur blaðamaður bað hann um að útskýra hvers vegna hann gerði það. Svarið var að hann óttaðist borgarastyrjöld.[vii]

Sovétsamfélagið var skipulagt á þann hátt að það ýtti undir innri átök, taldi hann. Því var skylda Gromovs, eins og hann skildi hana, að endurskipuleggja hugsunarhátt sinn til að takast á við meginhættuna. Aðstæður sem hermenn og stjórnmálamenn á Vesturlöndum standa frammi fyrir í dag eru í grundvallaratriðum svipaðar. Þær eru jafn yfirvofandi fyrir þá núna og þær voru fyrir hershöfðingja Gromov á aðfangadag hruns Sovétríkjanna.

Spurningin: Ef borgarastyrjöld á Vesturlöndum er hugsanlega jafn yfirvofandi, hvað ættu yfirmenn að vera að búa sig undir að gera núna? Svarið er að róttæk endurskipulagning hugsunarháttar af hálfu vestrænna varnarmála er nauðsynleg. Hershöfðingjar ættu að móta stefnur til að bregðast við raunveruleika borgaralegra átaka núna. Að minnsta kosti, ef þeir óttast um feril sinn svo að þeir byrji að skipuleggja borgarastyrjöld án borgaralegrar stjórnmálalegrar fyrirmæla, ættu þeir að leita slíkrar fyrirmæla. Greinin endar.

Ritari hefur sjálfur varað við þessari hættu. Þess vegna telur hann að það verði að vera til innlendar varnarsveitir til að takast á við innri sem ytri hættu. Köllum slíkar sveitir "Heimavarnarlið" svo að vitgrannir stjórnmálamenn æði ekki með slíkt lið til Evrópu í meginlands stríð í álfunni.

Það þarf að skipta um yfirstjórn í íslensku lögreglunni, hún er ekki jarðtengd né nógu vel búin til að takast á við skipulega glæpastarfsemi né hryðjuverk einstaklings eða hópa. Hún getur varla varið sig sjálf, hvað þá almenning í landinu. Þetta finnur fólk og er byrjað að mótmæla sinnuleysi stjórnvalda, lögregluyfirvalda og jafnvel að arka göturnar til að koma á lög og reglu á höfuðborgarsvæðinu.

P.S. Tel það borgaralega skyldu mína að tilkynna ástandið eins og ég og fleiri sjá það.