Sókrates og kvennskassið!

Hver hefði trúað því að Sókrates – hinn mikli heimspekingur þekktur fyrir visku sína, rósemi og djúp orð – byggi með konu sem reyndi stöðugt á þolinmæði hans? Kona hans var alræmd fyrir hvassa tungu, yfirburðakennda nærveru og óbilandi skap. Á hverjum morgni ýtti hún honum út úr húsinu við sólarupprás og hann sneri ekki aftur fyrr en sólin var að fara að setjast.

Þrátt fyrir erfiða persónuleika hennar talaði Sókrates alltaf um hana af virðingu og jafnvel þakklæti. Hann viðurkenndi einu sinni að hann skuldaði henni hluta af visku sinni, því án slíkra daglegra rauna hefði hann aldrei lært að sönn viska býr í þögn og friður finnst í kyrrð.

Dag einn, þegar hann sat með nemendum sínum, byrjaði hún að öskra á hann eins og venjulega – en að þessu sinni hellti hún vatni yfir höfuð hans. Óhræddur þurrkaði Sókrates einfaldlega andlit hans og sagði rólega: "Jæja, eftir þrumur var aðeins von á rigningu."

Saga hennar endaði skyndilega. Í öðru æðiskasti hennar, þegar Sókrates, eins og alltaf, var rólegur og hljóður, yfirbugaði reiði hennar hana. Hún fékk hjartaáfall og lést þessa sömu nótt. Þótt hún hafi brotist út eins og stormur, var Sókrates eins og kyrrlátt haf.

Nafn hennar hvarf inn í sögubækurnar. Æðruleysi hans varð goðsögn. Þetta er ekki bara saga um átök - hún er áminning um að styrkur birtist oft í þögn og að mestu kennararnir koma stundum dulbúnir sem erfiðustu einstaklingar lífsins.

Þökk sé upprunalega sögumanninum.