Einstaklingsrétturinn

Hinar fornu siðmenningarþjóðir – Egyptaland, Kína, Indland, Mesópótamía, Babýlon – báru ekki mikla virðingu fyrir einstaklingsréttindum – jafnvel í Grikklandi og Róm voru réttindin takmörkuð við fáa. Virðing fyrir einstaklingsréttindum kom fyrst síðar með gyðingdómi og kristni.

Reyndar var það tilskipun Konstantínusar keisara í Mílanó árið 313 sem gerði kristni að opinberri trú Rómaveldis sem breytti öllu.

Saga breska þingsins og uppgangur lýðræðis var sagan um stöðuga framlengingu valds frá konungi, fyrst til barónanna undir Magna Carta frá 1215, síðan til breiðu millistéttanna og loks til allra borgara. Síðan í gegnum frönsku og bandarísku byltingunum í lok 18. aldar.

Það var árið 1974, stjórnarskánni - réttindaskrá þjóðarinnar og einstaklingsins, sem þingið varð æðsta vald - a.m.k. er varðar innanlandsmál. Enn í dag er ástæðan fyrir því að við krefjumst hlýðni við lög okkar annaðhvort vegna þess að þau hafa verið vígð að venju eða samþykkt af kjörnum fulltrúum fólksins.

Nú er verið að saxa eins og lauk þessi réttindi okkar með valdaafsali til alþjóðlega stofnanna. Ekki bara ESB, heldur hinu mistæku alþjóðasamtaka sem kallast á íslensku Sameinuðu þjóðirnar. Þessi alþjóðasamtök voru fyrst og fremst stofnuð til að tryggja friðinn en hefur aldrei tryggt frið nein staðar.