Að taka í sundur goðsagnir um sósíalistaparadísina

Róttækir og framsæknir kennismiðir eru að reyna að sannfæra Banda-ríkjamenn, sérstaklega unga Bandaríkjamenn, um að sósíalismi sé lausnin á félagslegum og efnahagslegum vandamálum Banda-ríkjanna. Þeir byggja á fáfræði aldamótakynslóðinnar um síendurtekna mistök sósíalismans og sannaðan hæfileika frjálsra fyrirtækja og markaðshagkerfis til að skapa tækifæri og velmegun fyrir sem flesta.

Til að fela tilgang sinn, tala framsæknir um „lýðræðislegan“ sósíalisma. Þeir lofa friðsældar ríki með sameiginlegt eignarhald og jafna dreifingu. En í öllum tilvikum, í meira en heila öld, hefur sósíalíska „paradísin“ reynst vera miðstýrt ríki sem stjórnað er af pólitískum yfirstéttum.

Til að fá raunhæfan skilning á sósíalisma, verða menn fyrst að taka í sundur grófustu mýturnar um þetta skaðlega kerfi.

Mýta #1: Karl Marx, stofnandi sósíalismans, var einn af helstu hugsuðum 19. aldar.

Í sannleika sagt hafði Marx rangt fyrir sér um næstum allt. Tæpum 200 árum eftir að „Kommúnistaávarpið“ var gefið út hefur þjóðríkið ekki visnað og kapítalisminn ræður mestu um heimshagkerfið. Verkamenn hafa frekar kosið að breytast í frumkvöðla en byltingarmenn, sér til mikillar hagsbóta. Einkaeign er hornsteinn hvers velmegandi landa (þar á meðal Norðurlandanna). Eins og hinn virti hagfræðingur Paul Samuelson hefur skrifað: „Vísindasósíalismi“ Marx er „gífurlega gagnslaus“.

Mýta #2: Sósíalismi setur völd í hendur fólksins.

Í sannleika sagt framselur sósíalismi völd til ríkisstjórnarinnar og stjórnmálaelítunnar sem stjórna henni. Eftir meira en 60 ár bíður kúbverska þjóðin enn eftir hinum frjálsu og opnu kosningum sem Fidel Castro lofaði. Samkvæmt leiðandi latínó hagfræðingi, voru efnahagsleg hörmungar Venesúela – af völdum tilrauna þess í sósíalisma – til „dvergefnahag“. Sósíalismi hefur lagt þetta einu sinni velmegandi land í rúst og í dag búa 90% Venesúelabúa við fátækt.

Mýta #3: Sósíalismi er að virka í Danmörku og hinum skandinavísku löndunum.

Í sannleika sagt er Danmörk með frjálst markaðshagkerfi - og það er kapítalismi sem gerir dönsku ríkisstjórninni kleift að fjármagna ríkulegt velferðarríki með tekjum einstaklinga og virðisaukaskattssköttum. Svekktur danskur forsætisráðherra sagði hneykslaðum áheyrendum í Washington: "Ég vil taka eitt skýrt fram... Danmörk er markaðshagkerfi." Danmörk (ásamt hinum Norðurlöndunum) hefur tiltölulega fáar viðskiptareglur og engin lágmarkslaun, sem leiðir til þess að einn hagfræðingur sagði: "Danmörk er líklega kapítalískari en Bandaríkin."

Mýta #4: Sósíalismi hefur aldrei brugðist vegna þess að hann hefur aldrei verið sannreyndur.

Reyndar hefur sósíalismi mistekist alls staðar þar sem reynt hefur verið að koma honum á í meira en öld, allt frá byltingunni bolsévika 1917 til nútíma Chavez-Maduro sósíalisma í Venesúela. Hvergi hefur lýðræðislegur sósíalismi verið iðkaður af trúmennsku og síðan hafnað með kröfu almennings en í Ísrael, Indlandi og Bretlandi eftir lok síðari heimsstyrjaldar.

Fyrstu landnemar Ísraels reyndu að skapa hagkerfi þar sem markaðsöflunum var stjórnað öllum til hagsbóta. Sósíalismi virkaði þar til Ísrael varð fyrir fyrstu meiriháttar samdrætti þrátt fyrir umfangsmikið eftirlit stjórnvalda. Ríkisstjórnin sneri stefnunni við og tók upp markaðshagkerfi. Hátæknibylting gekk yfir landið og breytti Ísrael í stóran alþjóðlegan aðila í tækni.

Eftir sjálfstæði árið 1948, fylgdi Indland strangri félagshyggju. En stríð, þurrkar og olíuverðskreppan 1973 skók landið — helmingur íbúanna bjó við fátækt. Ríkisstjórnin yfirgaf sósíalismann og millistétt Indlands stækkaði gríðarlega og varð sú stærsta í hinum frjálsa heimi. Aldrei áður í skráðri sögu, skrifaði indverskur blaðamaður, hafa jafn margir risið upp jafn hratt.

Eftir þriggja áratuga sósíalisma varð félagsleg og efnahagsleg byltingu í Bretlandi á níunda áratugnum með kjöri Margaret Thatcher, forsætisráðherra Íhaldsflokksins. Einkavæðing var kjarni Thatcher-siðbótar. Ríkisstjórnin seldi flugfélög í eigu ríkisins, flugvelli, veitur og síma-, stál- og olíufyrirtæki. Þegar hann sneri sér frá Keynes til Hayek braggaðist hinn einu sinni „sjúki maður Evrópu“ fljótt við og náði sér á sterkri efnahagslegri heilsu.

Hvort sem það var lítið Miðausturlanda ríki, stórt landbúnaðarland með 1,3 milljarða íbúa, eða þjóðin sem kom iðnbyltingunni af stað, þá var kapítalisminn ofan á gagnvart sósíalismanum í hvert skipti.

Þetta er sönn saga sósíalismans, gervitrúarbragða sem þykjast vera gervivísindi og stjórnað af pólitískum yfirstéttum. Það væri aðeins hægt að samþykkja það í Ameríku ef við afneituðum öllum meginreglum stofnunarinnar, afléttum sambandsstefnunni, stjórnuðum 33 milljónum smáfyrirtækja sem framleiða næstum helmingi starfa í Ameríku og legðum þunga skattlagningu á alla, ekki bara efstu 1%, til að borga vegna þess að ríkisstjórnin þarf að reka líf 330 milljóna Bandaríkjamanna frá vöggu til grafar.

Aldamótamenn hafa val: kæfandi faðmlag sósíalismans, þar sem einstaklingsfrelsi og ábyrgð er afsalað sér, eða frelsi lýðræðislegs kapítalisma, þar sem fólk af öllum litum og stéttum getur unnið að því að vera hvað sem það vill vera.

Í ríkisvæddu kerfi ber enginn ábyrgð. Ef enginn ber ábyrgð, þá er engin ráðdeild í meðferð fé.  Sjá má þetta af ríkisfyrirtækjum, enginn ber ábyrgð, jafnvel þótt fyrirtækið sé rekið með bullandi skuldir. Einkafyrirtækið myndi reka forstjórann og ráða annan hæfari.

Ísland

Á Íslandi er kæfandi faðmur íslenska ríkisins alls umliggjandi.  Ísland er meira sósíalistaríki en kapitalíst.  Umfang íslenska ríkisins er of mikið og starfsmenn þess of margir. Ríkið skapar ekki verðmæti, heldur tekur verðmæti sem aðrir skapa til samfélagslegra nota. Það er enginn að segja að ríkið sé ónauðsynlegt og skattar óþarfir, heldur að umfang þess að ekki vera kæfandi.

Ríkið er að væflast í rekstri sem það ætti ekki að koma nálægt. Ein af ástæðum þess hversu lengi Ísland var í viðjum efnahagsvanda eftir seinni heimsstyrjöld voru ríkisafskipti með skömmtunarkerfi sitt. Á sínum tíma var íslenska ríkið alls staðar. Það rak bifreiðaskoðun, skipafélag, póstfyrirtæki,símafyrirtæki, grænmetissölu o.s.frv. Ég kann ekki að nefna öll ríkisfyrirtækin sem hafa verið til í gegnum tíðina. Alltaf er hætta á að óhæfir stjórnmálamenn komast í rekstur ríkisfyrirtækja og gera þau gjaldþrota. Gott dæmi um þetta er rekstur Reykjavíkjurborgar og afskipti hennar af OR.

Hvers vegna er ríkið að reka ríkisfjölmiðil, banka og áfengisverslanir? Allt er þetta starfsemi sem einkaaðilar geta rekið á hagkvæmari hátt. Hvers vegna er heilbrigðiskerfið ekki með meiri einkarekstur? Ef Klíníkin væri ekki til (einkarekið heilbrigðisfyrirtæki), hefði Landsspítalinn ekki aðgang að vara vinnuafli nú í miðjum covid faraldur. Heilbrigðiskerfið er svo miðstýrt að stöðugur vandi er þar, ekki er hlustað á fólkið á gólfinu og stöðugur mannaflavandi er fyrir hendi. Eflaust myndu fleiri leggja fyrir sig nám í heilbrigðisfræðum ef fólk gæti valið meira um vinnustað, vinnutíma og fengi góð laun.

En allur ríkisrekstur er ekki slæmur, sérstaklega þar sem ekki er hægt að koma á samkeppni. Dæmi um þetta er rekstur járnbrautalestakerfis. Ekki er hægt að setja um tvær eða þrjár, hlið við hlið og láta lestafyrirtæki kepppa um kúnna. En þar sem hægt er að koma á samkeppni, ætti ríkið að halda sig víðs fjarri.

Því miður er ekki til hægri flokkur (raunverulegur) á Íslandi. Svo kallaði hægri flokkur landsins, Sjálfstæðisflokkurinn, stækkar bálknið og bætir í hvað varðar skatta.  Á meðan engin hægri flokkur er til, er Ísland ,,Sósíalistaparadís".

 

Heimild:

https://www.foxnews.com/opinion/myths-socialist-paradise-lee-edwards?fbclid=IwAR2qYzJH3ofBxVBdKNZAi59sBGUYTLDckYW6e3r4lQ7ML5ElffR5JCUX_3A