Hlutleysisstefna Íslands deyr og þróun erlendrar hersetu frá 1940 til 1951

 

Inngangur

Í þessari grein verður vellt upp þeirri spurningu hvers vegna Íslendingar kusu að stofna herlaust lýðveldi árið 1944 ,þrátt fyrir að hafa látið af hlutleysisstefnu sinni og játað sig undir erlenda hervernd og í framhaldinu verður nokkrum öðrum spurningum vellt upp, t.d. hvort að það hafi verið eðlilegt ástand eða einhvers konar millibilsástand á meðan Íslendingar voru að finna leiðir til að tryggja öryggi landsins.

Var landið í raun herverndarlaust á tímabilinu 1946 – 1951? Bar ástandið á þessu fyrrgreinda tímabili einkenni af því að hér var ákveðið tómarúm sem íslensk stjórnvöld reyndu að fylla upp í, fyrst með inngöngu í NATÓ og síðan varnarsamninginn við Bandaríkin? Einkennist ástandið í dag af sömu vandamálum, að finna einhverja heildarlausn á varnarmálum landsins og fylla upp í tómarúm? Var það ekki léleg afsökun af hálfu íslenska ríkisins fyrir valdaafsali (hersetu erlends ríkis) til Bandaríkjanna að fámenni og fátækt landsins kæmi í veg fyrir stofnun íslensks hers á sínum tíma og Íslendingar væru mótfallnir vopnaburði?

Aðdragandinn – sjálfstæðisbaráttan og heimastjórn

Segja má að aðdragandinn hafi verið langur og hangið saman við sjálfstæðisbaráttu landsins. Strax árið 1841, skrifaði Jón Sigurðsson í fyrsta tölublaði Nýrra félagsrita um getuleysi Dana við að verja Ísland og hvetur til að hið nýja ráðgjafaþing Íslendinga stofnaði hér til einhvers konar landvarna.Jón Sigurðsson tók málið upp aftur 1843 og hvatti til að Íslendingar taki upp vopnaburð að nýju í Nýjum Félagsritum.

Í gegnum aldir hafa Danir kraftist við og við framlags Íslands í formi skatta eða mannafla til varnar ríkisins.

Slík krafa kom 1857 en dönsk stjórnvöld kröfðust af endurreistu Alþingi í fjárlögum 1857 að Ísland útvegaði menn til að gegna herskyldu í flota ríkisins. Íslendingar höfnuðu þessum kröfum vegna ,, vinnuaflsskort yfir hábjargræðistímann á Íslandi“.

Árið 1867 var lagt er fram frumvarp um stjórnskipunarlög fyrir þingið. Í því sagði m.a: ,,Sérhver vopnfær maður er skyldur að taka sjálfur þátt í vörn föðurlandsins eftir því sem nákvæmar kann að verða fyrirmælt þar um með lagaboði.“

Svo kom að því að sérstök stjórnarskrá fyrir Ísland var lögfest 1874. Í henni var kveðið á um landvarnarskyldu allra landsmanna.

Á lokaspretti sjálfstæðisbaráttunnar um 1900 fóru íslenskir ráðamenn að huga af alvöru að vörnum landsins samfara því að landið fengi fullt sjálfstæði.

Þorvaldur Gylfason segir í Fréttablaðinu þann 19. júní 2003 að rök þeirra, sem töldu Ísland ekki hafa efni á því að slíta til fulls sambandinu við Dani fyrir 100 árum, lutu meðal annars að landvörnum og vitnar hann í Valtý Guðmundsson sem sagði árið 1906 að fullveldi landsins stæði í beinu sambandi við getuna til varnar og sagði m.a. að þó að þjóðin ,,gæti það í fornöld [staðið sjálfstæð], þá var allt öðru máli að gegna. Þá var ástandið hjá nágrannaþjóðunum allt annað, og meira að segja hefði engin þeirra þá getað tekið Ísland herskildi, þó þær hefðu viljað. Það var ekki eins auðgert að stefna her yfir höfin þá eins og nú.”

Þorvaldur telur að þarna hafi Valtýr reynst forspár að því leyti að Íslendingar hafi aldrei þurft eða treyst sér til að standa straum af vörnum landsins. Lýðveldi var ekki stofnað á Íslandi fyrr en útséð var um hvernig vörnum landsins yrði fyrir komið enda þótt nokkur ár liðu frá lýðveldisstofnuninni 1944 þar til varnarsamningurinn var gerður við Bandaríkin 1951.

Uppkast að lögum um ríkisréttarsamband Íslands og Danmerkur var samþykkt 1908. Samkvæmt þriðju grein uppkastsins áttu ,,[h]ervarnir á sjó og landi ásamt gunnfána" að vera sameiginleg málefni þjóðanna tveggja, að undanskildum sjálfsvörnum Íslendinga eftir 57. grein stjórnarskrár Íslands.

Íslendingar lýstu yfir hlutleysi þegar landið varð fullvalda 1918. Sambandslögin 1918 kváðu á um ævarandi hlutleysi Íslands en gamla stjórnarskrárákvæðið frá 1874 um landvarnarskyldu allra Íslendinga stóð eftir sem áður.

Íslendingar treystu í reynd á vernd Dana og Breta eftir sem áður. 1920. Ári eftir samþykkt sambandslaganna 1919 samþykkti Alþingi lög um landhelgisvörn, þar sem landsstjórninni var heimilað ,,...að kaupa eða láta byggja, svo fljótt sem verða má, eitt eða fleiri skip til landhelgisvarna með ströndum Íslands."

Þann 23. júní árið 1926, kom til landsins fyrsta varðskipið, sem smíðað var fyrir Íslendinga. Ýmsar hugmyndir komu fram um stofnun varnarliðs, sérstaklega þegar ljóst að ríkisvaldið var mjög veikt.

Árið 1924 var stungið upp á stofnun 100 manna varaliðs sem gæti komið lögreglunni til hjálpar gegn ofbeldishópum, og í framhaldi þess kröfðust Jafnaðarmenn undir forystu Jóns Baldvinssonar að stofna ætti her til að tryggja innra öryggi landsins.

Hernám Breta 1940 breytti lítið skoðunum flestra í þessum efnum, að falla þyrfti frá hlutleysisstefnunni en í lok heimstyrjaldarinnar áttu Íslendingar í mestum erfiðleikum með að losa sig við hersetulið Bandaríkjamanna og Breta en það tókst loks 1947.Hins vegar var óljóst hvað átti að taka við.

Herverndarsamningur við Bandaríkin 1941

Styrjaldarhorfurnar voru ískyggilegar hjá Bretum á öndverðu ári 1941. Á þessum tíma voru Þjóðverjar umsvifamiklir og sigursælir, og var þá og þegar búist við að þeir réðust á Bretlandseyjar.

Meðal þeirra sem höfðu áhyggjur af þessari þróun mála voru Bandaríkjamenn. Þeir vörðust hins vegar að dragast inn í ófriðinn, en studdu fast við bakið á Bretum.Meðal annars vegna fyrrgreindra ástæðna, að líkur voru á innrás Þjóðverja inn í Bretland, fengu Bretar talið Bandaríkjastjórn á að taka við hernámi Íslands og gæslu Grænlands, sem taldist dönsk nýlenda. Þeir síðarnefndu vildu þó ekki taka við hernámi Breta á Íslandi, að Íslendingum forspurðum.

Í ritinu Foreign Relations of the United States fyrir árið 1940 er birt frásögn af viðtali sem Vilhjálmur Þór átti 12. júlí við A. A. Berle aðstoðarutanríkisráðherra Bandaríkjanna þar sem Vilhjálmur varpaði m.a. fram þeirri spurningu hvort Bandaríkin litu á Ísland sem hluta af vesturhveli jarðar og veiti því vernd samkvæmt Monroekenningunni.

Vilhjálmur sagði að hann væri hér að tala ,,óformlega og óopinberlega” en með vitund og samþykki ríkisstjórnar sinnar. Bandaríski ráðherrann kvaðst ekki geta gefið svar við þessari fyrirspurningu að svo komnu.

Gangur styrjaldarinnar átti hins vegar eftir að hafa veruleg áhrif á afstöðu Bandaríkjamanna til hernaðarmála á Norður-Atlantshafsvæðinu. Það voru Bretar sem hófu viðræður við Bandaríkjamenn um yfirtöku hernámsins en fyrirætlanir Breta og Bandaríkjamanna um bandaríska hervernd Ísland voru ekki ræddar við Íslendinga lengi vel.

Á Íslandi vissu menn af viðræðunum en það voru skiptar skoðanir á ágæti slíkrar herverndar, sumir töldu að hlutleysisstefnan væri ekki í hættu þótt slíkir samningar væru gerðir, aðrir voru á því að slík hervernd bryti gegn henni.

Þann 14. júní 1941 var svo komið að endanlega hafði verið gengið frá samkomulagi Breta og Bandaríkjamanna um að semja við Ísland um bandaríska hervernd.

Ísland og Bandaríkin gerðu með sér herverndarsamning, m.a. um viðurkenningu á sjálfstæði og fullveldi landsins, að sjá landinu fyrir nægum nauðsynjavörum og tryggja nauðsynlegar siglingar til landsins og frá því.

Með samningnum er í raun bundinn endi á hlutleysisstefnu Íslands. Jafnframt er gerður samningur um að Bretar kalli herlið sitt heim frá Íslandi.

Breski sendiherranum í Reykjavík, Howard Smith, var falin samningsgerðin við Íslendinga. Niðurstaða viðræðanna við breska sendiherrann varð sú að gert var samkomulag um hervernd Bandaríkjanna er fólst í skiptum á orðsendingum milli forsætisráðherra Íslands og forseta Bandaríkjanna 1. júlí 1941.

Í orðsendingu forsætisráðherrans voru m.a. eftirfarandi skilyrði fyrir hervernd Bandaríkjanna:

1. Bandaríkin skuldbinda sig til að hverfa burtu af Íslandi með allan herafla sinn á landi, í lofti og á sjó, undireins og núverandi ófriði er lokið.

2. Bandaríkin skuldbinda sig ennfremur til að viðurkenna algert frelsi og fullveldi Íslands....

3. Bandaríkin skuldbinda sig til að haga vörnum landsins, þannig, að þær veiti íbúum þess eins mikið öryggi og frekast er unnt....

4. Af hálfu Íslands er það talið sjálfsagt, að ef Bandaríkin takast á hendur varnir landsins, þá hljóti þær að verða eins öflugar og nauðsyn getur frekast krafist....

Íslenska ríkisstjórnin leggur sérstaklega áherslu á, að nægar flugvélar séu til varnar, hvar sem þörf krefur og hægt er að koma þeim við....

Í orðsendingu Roosevelts forseta er lýst yfir samþykki á skilyrðum þeim sem nefnd eru í íslensku orðsendingunni.

Mánudaginn 7. júlí 1941, sigldi inn í höfnina í Reykjavík bandarísk flotadeild með um rúmlega 4000 landgönguliða innanborðs sem áttu að sjá um hervernd landsins af hálfu Bandaríkjamanna. Það var hins vegar ekki fyrr enn þann 27. apríl 1942 sem það var tilkynnt í Washington að Bandaríkjamenn hefðu tekið við yfirherstjórn á Íslandi af Bretum.

Hafa ber í huga að bandarískir landgönguliðar komu til landsins fimm mánuðum áður en Bandaríkin verða aðilar að heimsstyrjöldinni.

Herstjórnin á Íslandi fer undir sameiginlega stjórn Bandaríkjamanna og Breta. Vorið 1942 hófust viðræður um land undir flugvöll á Miðnesheiði við Keflavík. Bandaríkjamenn fengu bestukjararéttindi varðandi þann flugvöll en lofuðu að afhenda hann Íslendingum í stríðslok.

Bandaríski heraflinn á Íslandi verður fjölmennastur um 45.000 manns. Auk Breta voru hér einnig herdeildir frá Noregi og Kanada um tíma.

Hermenn á Íslandi urðu flestir um 50.000, eða álíka margir og allir fullorðnir karlmenn á Íslandi. Á haustdögum 1943 tók að fækka í heraflanum og var hann kominn niður í nálega 10.000 manns haustið 1944.

Stofnun herlauss lýðveldis 1944

Gangur heimsmála frá og með fyrri heimsstyrjöld fór að hafa bein áhrif á innan- og utanríkisstefnu landsins. Haf og fjarlægð voru ekki lengur skjöldur og verja landsins. Þetta vissu íslenskir ráðamenn og höfðu vitað í marga áratugi.

Þetta höfðu þeir hugfast þegar þeir hugðu að stofnun íslensks lýðveldis 1944, og ekki nóg með það, þeir hófu að leita hófanna að ásættanlegri lausn á varnarmálum landsins.

Þeir létu ákvæði stjórnaskránna frá 1874 halda sér hvað varðar landvarnarskyldu landsmanna. Í lagasafninu, sem gefið var út 1990, er ákvæðið enn inni í 75. gr.stjórnarskrárinnar: "Sérhver vopnfær maður er skyldur að taka sjálfur þátt í vörn landsins, eftir því sem nákvæmar kann að verða fyrir mælt með lögum."

Í lagasafninu sem gefið var út 2003 er ákvæðið hins vegar ekki að finna. Breytingar voru gerðar á stjórnarskránni með lögum nr. 97/1995. Ég tel allar líkur á, að ákvæðið hafi verið afnumið með þeim lögum og get ég ómögulega séð ástæðuna til þess.

En það er ekki nóg að hafa lög um landvarnarskyldu landsmanna, það urðu að vera til de facto raunverulegar landvarnir og hervernd.

Keflavíkursamningurinn

Síðari heimsstyrjöld lauk í Evrópu 8. maí 1945. Breskar og bandarískar framlínusveitir voru kvaddar heim um sumarið en eftir urðu fáeinir liðsmenn breska og bandaríska flughersins til að annast rekstur Keflavíkurflugvallar og Reykjavíkurflugvallar.

Þá stakk Hermann Jónasson, upp á því árið 1945 að Íslendingar myndu með hjálp Bandaríkjamanna stofna 1000–2000 manna öryggislið, sem ætti að gætaflugvallanna og koma í veg fyrir byltingartilraunir kommúnista. Ekki var tekið undir hugmyndir Hermanns Jónassonar.

Hinn 1. október 1945 óskaði Bandaríkjastjórn eftir viðræðum við ríkistjórn Íslands um leigu á þremur tilteknum stöðum fyrir herstöðvar næstu 99 ár. Það tók 12 manna nefnd allra þingflokka skamman tíma að sameinast um að vísa þeim tilmælum á bug.

Fyrir kostningarnar í júnílok 1946 lýstu allir stjórnmálaflokkarnir yfir því að þeir væru andvígir hernaðarbækistöðvum á Íslandi á friðartímum.

Í júnímánuði 1946 höfnuðu íslensk stjórnvöld  beiðni Bandaríkjamanna um afnot af landi undir herstöðvar til langs tíma. Samkvæmt herverndarsamningunum átti hernámsliðið að hverfa frá Íslandi þegar að ófriðnum loknum. Stóð í setuliðinu að fara af landinu.

Þrátt fyrir að Bandaríkjamenn hefðu tekið við herstjórn landsins af Bretum og tilkynningu bresku yfirstjórnarinnar í maí 1942 um brottfarir nokkurs hluta bresku hersveitanna, dvaldist áfram á Íslandi til styrjaldarloka nokkurt lið breska flughersins og breska flotans.

Vorið 1946 fór af landi brott mestur hluti bresku hermannanna sem þá var eftir á Íslandi. Hinn 4. júlí 1946 var gerður endanlegur samningur um afhendingu Reykjavíkurflugvallar. Bretar samþykktu að ,,nægilega margir breskir starfsmenn skuli verða eftir til þess að æfa og aðstoða Íslendinga við starfrækslu mannvirkjanna og útbúnaðarins”, en þó eigi lengur en átta mánuði frá gildistöku samnings.

Í þessum samningi var einnig tekið fram, að semja skyldi um afhendingu miðunarstöðvarinnar í Sandgerði, lóranstöðvarinnar á Reynisfjalli við Vík og fleiri staði.

Hinn 22. maí 1947 var birt svohljóðandi fréttatilkynning frá íslenska utanríkisráðuneytinu: Með erindi dags, 8 maí hefur breski sendiherrann tilkynnt utanríkisráðherra, að allir breskir hermenn séu nú farnir brott af Íslandi, en eins og kunnugt er hefur lítil sveit úr breska flughernum starfað á Reykjavíkurflugvelli undanfarna mánuði til aðstoðar við rekstur hans samkvæmt ósk flugmálastjórnarinnar....

Það stóð einnig í Bandaríkjamönnum að taka sitt hafurtask og veturinn 1945-46 var ekkert fararsnið á Bandaríkjamönnum.

Í júlílok 1946 hóf forsætisráðherra viðræður um þessi mál við trúnaðarmenn Bandaríkjastjórnar. Á aukaþingi um haustið lagði forsætisráðherrann fram þingályktunartillögu, sem heimilaði ríkisstjórninni að gera samning við ríkisstjórn Bandaríkjanna um brottför hersins.

Í samningsuppkastinu var megináherslan lögð á eftirfarandi atriði: Að herverndarsamningurinn frá 1941 væri úr gildi felldur, að Bandaríkin skuldbindu sig til þess að hafa flutt allan her sinn burtu af Íslandi innan sex mánaða frá því að hinn nýi samningur gengi í gildi og loks að Bandaríkin afhentu Íslendingum tafarlaust Keflavíkurflugvöllinn til fullrar eignar og umráða. Sú kvöð fylgdi þó þessum samningi að Bandaríkjamenn fengju ákveðin afnot af flugvellinum til þess að geta sinnt skyldum sínum vegna hersetu í Þýskalandi.

Þingsályktunartillagan var samþykkt 5. október og samningurinn undirritaður 7. október 1946. Hann er almennt nefndur Keflavíkur-samningurinn.

Um gildistíma samningsins sagði: Samningur þessi skal gilda á meðan á stjórn Bandaríkjanna hvílir sú skuldbinding að halda uppi herstjórn og eftirliti í Þýskalandi; þó má hvor stjórnin um sig hvenær sem er, eftir að fimm ár eru liðin frá gildistöku samnings þessa, fara fram á endurskoðun hans....Skal samningurinn þá falla úr gildi tólf mánuðum eftir dagsetningu slíkrar uppsagnar. Eftir samningnum sem þar af leiddi hurfu síðustu hermennirnir úr landi 8. apríl 1947.

Bandaríkjamenn fólu flugfélögum og verktökum að gæta hagsmuna sinna í flugstöðinni, og voru ýmsar umbætur gerðar þar 1946-50 vegna almenns millilandaflugs, sem þá var að komast á.

Bandarískir starfsmenn á Keflavíkurflugvelli voru að jafnaði um þúsund að tölu, um 2/3 hlutar á vegum flugfélaga en hinir á vegum verktaka.

Andstæðingar samningsins sögðu að ekki þyrfti að semja um brottför hersins. Í herverndarsamningnum frá 1941 stæði skýrum stöfum að herinn ætti að fara að ófriðnum loknum. Stuðningsmenn hann töldu aftur á móti að hann væri eina leiðin til að koma hernum úr landi, þar sem Bandaríkjamenn túlkuðu 1. grein herverndarsamningsins frá 1941 þannig að hugtakið stríðslok sem ,,gerð endanlegra friðarsamninga” [sbr. alþjóðalög] eða lyktir á loftflutningum hermanna milli Bandaríkjanna og hernuminnar Evrópu.

Í skjóli þessarar túlkunar gat stjórnin í Washington gert áframhaldandi hernaðarréttindi að skilyrði fyrir niðurfellingu herverndarsamningsins. Ljóst er að Bandaríkjamenn ætluðu sér ekki að hverfa á brott með her sinn fyrr en nýr samningur, sem tryggði þeim lágmarksréttindi á Íslandi, hefði verið undirritaður. Þeir voru hins vegar óánægðir með Keflavíkursamninginn en að mati utanríkisráðuneytisins bandaríska var hann ,,það, besta, sem hægt var að ná fram undir núverandi kringumstæðum í stjórnmálum Íslands”.

Um sama leyti og hugmyndir um stofnun Atlantshafsbandalagsins – NATO voru að fæðast, kom upp hugmynd um sérstakt varnarbandalag Norðurlanda en fljótlega kom í ljós að hún var andvana fædd.

Það næsta sem gerðist í stöðunni var að Ísland gerðist aðili að Atlantshafsbandalaginu 1949. Um miðjan mars 1949 héldu þrír ráðherrar til Washington og ræddu við Dean Acheson, utanríkisráðherra Bandaríkjanna. Lögðu þeir áherslu á sérstöðu Íslendinga sem vopnlausrar þjóðar, sem vildi ekki koma sér upp eigin her, segja nokkru ríki stríð á hendur eða hafa erlendan her eða herstöðvar í landinu á friðartímum.

Í skýrslu ráðherranna segir m.a.: Í lok viðræðanna var því lýst yfir af hálfu Bandaríkjamanna:

1. Að ef til ófriðar kæmi, mundu bandalagsþjóðirnar óska svipaðrar aðstöðu á Íslandi og var í síðasta stríði, og það myndi algerlega vera á valdi Íslands sjálfs, hvenær sú aðstaða yrði látin í té.

2. Að allir aðrir samningsaðilar hefðu fullan skilning á sérstöðu Íslands.

3. Að viðurkennt væri, að Ísland hefði engan her og ætlaði ekki að stofna her.

4. Að ekki kæmi til mála, að erlendur her eða herstöðvar yrðu á Íslandi á friðartímum.

Eins og kunnugt er stóð mikill styrr um þetta mál en þrátt fyrir átök og mótmæli var Atlantshafssáttmálinn undirritaður í Washington 4. apríl 1949.

Með aðildinni að Atlantshafsbandalaginu töldu íslensk stjórnvöld að öryggisþörf Íslands væri að mestu fullnægt. Vestræn ríki kæmu þjóðinni til aðstoðar, ef til ófriðar drægi.

Frá sjónarhóli Atlantshafsbandalagsríkjanna horfði málið öðruvísi við. Þrátt fyrir fyrirvara Íslendinga við sáttmálann vildu yfirmenn Bandaríkjahers og Atlantshafsbandalagsins að herlið yrði á Íslandi á friðartímum til varnar Keflavíkurflugvelli.

Þeir óttuðust aðallega skemmdarverk sósíalista eða valdarán þeirra en ekki áform Sovétmanna um að leggja Ísland undir sig.

Hjá íslenskum ráðamönnum var hvorki samstaða um að fá erlent herlið né koma á íslensku varnarliði og var aðallega borið við bágt efnahagsástand landsins. Kalda stríðið og Kóreustyrjöldin 1950 breytti afstöðu íslenskra ráðamanna á sama hátt gagnvart aukinni þátttöku Íslendinga í hernaðarsamstarfi og valdarán kommúnista í Prag 1948.

Það voru því íslensk stjórnvöld sem höfðu frumkvæði að því að leita til Atlantshafsbandalagsins til að styrkja varnir landsins. Niðurstaðan varð sú að þríflokkarnir féllu frá stefnu sinni um herleysi á friðartímum og gerðu varnarsamning við Bandaríkjamenn um vorið 1951.

Segja má að allt frá stríðslokum og fram á fyrri hluta 6. áratugarins gegndi Ísland lykilhlutverki í stríðáætlunum Bandaríkjamanna. Fyrir utan Bretland og það svæði sem tekur til Norður-Afríku og Austurlanda nær hafði ekkert land meira árásagildi í stríði við Sovétríkin eða öryggi Bandaríkjanna væri stefnt í hættu ef Sovétmenn legðu landið undir sig.

Héðan gætu meðaldrægar sprengjuflugvélar gert árásir á skotmörk í Sovétríkjunum með kjarnorkuvopnum og venjulegum vopnum. Grænland eitt var mikilvægara en Ísland fyrir varnir Bandaríkjanna.

Varnarsamningurinn frá 1951

Í varnarsamningnum frá 1951 er lögð skýr áhersla á varnarhlutverk herstöðvarinnar í Keflavík og Bandaríkjamenn hétu því, samkvæmt 4 lið samningsins, að framkvæma skyldur sínar gagnvart Íslandi í varnarmálum sem frekast má verða sé stuðlað að öryggi íslensku þjóðarinnar.

Samningurinn er í 8 liðum. Þar segir m.a.:

1. Bandaríkin munu fyrir hönd Norður-Atlantshafsbandalagsins og samkvæmt skuldbindingum þeim, sem þau hafa tekist á hendur með Norður-Atlantshafssamningnum, gera ráðstafanir til varnar Íslandi.

2. Ísland lætur í té þá aðstöðu í landinu sem báðir aðilar eru ásáttir um að sé nauðsynlegt.

3. Það er háð mati Íslands hverrar þjóðar menn eru í varnarliðinu....

4. Bandaríkjamenn heita því að framkvæma skyldur sínar samkvæmt samningnum þannig að sem frekast má verða sé stuðlað að öryggi íslensku þjóðarinnar....

5. Tekið er fram að ekkert ákvæði samningsins skuldi skýrt þannig að það raski úrslitayfirráðum Íslands yfir íslenskum málefnum.

6. Samningurinn frá 7. október 1946 milli Íslands og Bandaríkjanna um bráðarbirgðaafnot Keflavíkurflugvallar fellur úr gildi.

7. Ísland tekur í sínar hendur stjórn og ábyrgð á almennri flugstarfsemi á Keflavíkurflugvelli en ríkin tvö skulu koma sér saman um hluteigandi ráðstafanir varðandi skipulag á rekstri flugvallarins til þess að samræma starfsemina þar notkun vallarins í þágu varna Íslands.

8. Varðandi uppsögn varnarsamningsins segir að hvor aðili um sig geti óskað endurskoðunar á honum og leiði hún ekki til samkomulags innan sex mánaða geti hvor ríkisstjórnin hvenær sem er eftir það sagt samningnum upp, og skuli hann þá falla úr gildi tólf mánuðum síðar.

Í varnarsamningi Íslands og Bandaríkjanna er lögð áhersla á varnarhlutverki herstöðvarinnar í Keflavík og tekið fram að íslensk stjórnvöld verði að heimila allar hernaðarframkvæmdir á Íslandi.

Bandaríkjamenn höfðu þó ákveðið svigrúm í hernaðaráætlunum sínum vegna þess að í samningnum var ekki gerð tilraun til að skilgreina notkun Íslands á stríðstímum.

Varnarsamningurinn við Bandaríkin er enn í fullum gildi þótt bandarískar hersveitir hafi yfirgefið landið með einhliða ákvörðun Bandaríkjastjórnar 2006 og þrátt fyrir að Íslendingar færu á hnén og grátbáðu þá um að fara ekki.

Ísland er ennþá fullgildur meðlimur í Atlantshafsbandalaginu og hefur tekið þátt í ýmsum hernaðarævintýrum þess.

Helstu rökin gegn stofnun íslensk hers á árunum milli 1944-1951 voru að íslenskt samfélag væri það fátæk að það hefði ekki efni á að reka slíkan her. Þetta var að vissu leyti rétt. Á árunum eftir síðari heimsstyrjöld glímdu íslensk stjórnvöld við miklaerfiðleika í efnahagsmálum, enda hafði stríðsgróðanum verið eyttog Marshallaðstoðin dugi skammt til.

Hlutleysishugmyndir Íslendinga trufluðu einnig alla hugsun um stofnun slíkt herliðs. Stofnun íslensks hers var einnig sérstakt pólitískt bitbein milli vinstri og hægri manna. Vinstri menn töldu að slíkar sveitir yrðu notaðar gegn þeim í n.k. borgarastyrjöld og til að styrkja vald hægri manna. Þannig stóðu mál þegar Ísland gekk í NATÓ 1949 en menn héldu að það dyggði eins og áður sagði en Kóreustríðið breytti öllu og menn héldu að þriðja heimsstyrjöldin væri hafin.

Eftirmáli

Hins vegar eftir stutta dvöl bandarískt hersliðs á Íslandi og við áramótin 1952 birtust áramótagreinar eftir Bjarna Benediktsson utanríkis- og dómsmálaráðherra, og Hermann Jónasson landbúnaðarráðherra þar sem þeir lögðu til stofnun íslensks herliðs eða einskonar þjóð varnarliðs.

Kristinn Ólafur Smárason birti B.A.-ritgerð sem ber heitið ,,Orðræðan um íslenskan her árið 1953" árið 2012 hjá Háskóla Íslands.

Þar segir hann: ,,Ráðherrarnir höfðu líklega einhver samráð með birtingu hugmynda sinna,en lögðu þó mismikla áherslu á hlutverk herliðsins. Hér lá einkum tvennt að baki: Í fyrsta lagi var markmiðið aðaðstoða Bandaríkjaher við varnir landsins og mögulega að taka við vörnunum að einhverju leyti. Í öðru lagi skyldi efla ríkisvaldið og koma í veg fyrir innanlandsófrið. Hugmyndir ráðherrana voru ekki fyllilega sambærilegar. Bjarni lagði meiri áherslu á ytri varnir landsins á meðan Hermanni var umhugaðra um þær innri. Þá færði Bjarni rök fyrir sinni hugmynd með sjálfstæðis- og fullveldishugmyndum en Hermann undirstrikaði eflingu ríkisvaldsins. Áramótagreinar ráðherranna vöktu upp mikla umræðu um hervæðingu landsins, en málið gagnsýrði þjóðfélagsumræðu fyrri hluta árs 1953."

Á síðari tímum hefur umræðan gosið upp við og við en aldrei orðið að raunverulegu kosningamáli. Hér má nefna Þegar óánægjan með bandaríska setuliðið fór aftur að láta á sér bæra á árunum 1966– 1967 fóru slíkar hugmyndir á kreik á ný, einnig þegar þorskastríðin stóðu sem hæst á sjöunda áratugnum og upp úr 1995 með hugmyndum Björns Bjarnasonar. þáverandi menntamálaráðherra umstofnun 500–1000 manna íslensks heimavarnarliðs á ráðstefnu um öryggis- og umhverfismál á Norður- Atlantshafssvæðinu.

Í ljósi þess að engin stór ógn var lengur til staðar líkt og var á tímum kalda stríðsins, taldi hann að erfiðara væri aðréttlæta hersetu Bandaríkjahers.

Upp úr 2005 fór ég sjálfur að skrifa í blöð og hvatti til að Íslendingar tækju málið í eigin hendur. Í fyrsta lagi með því að hvetja til stofnunar Varnarmálastofunnar Íslands árið 2006 og sú varð raunin tveimur árum síðar en illu heilli niðurlögð í efnahagskreppunni.

Ég lagði einnig til að stofnaðar yrðu innlendar og vopnaðar öryggissveitir til höfuðs hættum eins og til dæmis hryðjuverkaárása. Ekki hefur verið hlustað á mig hingað til.

Ísland í NATÓ í dag

Til er frábær fræðigrein sem ber heitið: ,,Meintur fyrirvari Íslands við 5. gr. Norður- Atlantshafssamningsins eftir Sigurjón Njarðarson, ML-nemi á alþjóðasviði lagadeildar Háskólans í Reykjavík og Bjarna Má Magnússonar, lektor við lagadeild Háskólans í Reykjavík.

Ég ætla að birta orðrétt tvo kaflahluta úr grein þeirra enda get ég lítið lagað eða bætt við. Þeir m.a. aðfyrirvarar Íslendinga við inngönguna í NATÓ 1949 stæðust ekki lagalega né hafi þróunin stutt það ef litið er á íslensku friðargæsluna. Þeir benda á að athugasemdum við frumvarp tillaga um íslensku friðargæsluna nr. 73/2007 var að hluta til viðurkennt að störf íslenskra friðargæsluliða væru ekki eingöngu â€Å¾borgaralegs eðlis“, þ.e. aðfriðargæsluliðar geti þurft að taka þátt í verkefnum sem eru â€Å¾hernaðarlegs“ eðlis.

Einnig að friðargæsluliðar gætu þurft að klæðast merktum einkennisfatnaði og lúta tignarröð eins og hún gengur fyrir sig í herjum. Jafnframt þyrfti í einhverjum tilvikum að færa íslenska friðargæsluliða undir stjórn erlendra aðila og þar með viðurkenna þeirra aðgerðarreglur (e. rules of engagement).

Hvorki í lögunum né athugasemdum með frumvarpinu er tekið fram með beinum hætti hvort íslenskir friðargæsluliðar teljist hermenn eða óbreyttir borgarar aðþjóðarétti í slíkum tilvikum. Það er grundvallarregla í þjóðarétti að hermennað greini sig frá almenningi.

Birtist reglan m.a. í 3. mgr. 44. gr.viðbótarbókunar I frá 1977 við Genfarasamningana. Ísland er aðili að viðbótarbókuninni. Í 1. mgr. 43. gr. segirað hersveitir séu ,,hvers konar skipulagðar hersveitir, flokkar og deildir undirstjórn foringja sem ber ábyrgð á athæfi undirmanna sinna gagnvart þeim aðila.“ Auk þess kemur fram að hersveitir skuli ,,háðar innra agakerfi þar sem meðalannars skal framfylgt þeim þjóðréttarreglum sem við eiga um vopnuð átök.“

Vandséð er að sjá að einstaklingur í herklæðum sem lýtur tignarraðar innan hers og er skylt að hlúta aðgerðarreglum hans geti talist annað en hermaður í skilningi Genfarsamningana.

Almenningur er skilgreindur með neikvæðum hætti þ.e. þeir sem ekki eru hermenn eru almenningur, sbr. 50. gr. viðbótarbókunar I. Jafnvel þótt einhverjir liðsmenn hersveitar sinni ,,borgaralegum“ störfum sem ekki eru af hernaðarlegumtoga eru þeir engu að síður hermenn í hersveit í slíkum tilvikum."

Bollaleggingar íslenskra ráðamanna breyta þar engu um. Segja má því að það hafi tekið tæplega sex áratugi fyrir íslensk stjórnvöld að fara frá því að reyna gera fyrirvara við 5. gr. Norður- Atlantshafssamningsins yfir í að opna á möguleikann í landslögum að vera með hermenn í friðargæsluverkefnum erlendis.

Við aðild Íslands að NATO virðast íslenskir ráðamenn talið sig hafa gert fyrirvara við kjarnaákvæði Norður-Atlantshafssamningsins – sem kveður á um að árás á eitt aðildarríki jafngildi árás á þau öll – í kvöldverðarræðu í tilefni af undirritun hans. Áratugum síðar virðist enn eima eftir þeim þankagangi að einhverju leyti.

Þær hugrenningar eiga sér þó enga stoð í þjóðarétti. Eins og rakið verður stangast slíkur fyrirvari á við ýmis formskilyrði og efnisreglur sem þjóðaréttur setur um fyrirvara.

Þetta leiðir til þess að Ísland er bundið af Norður-Atlantshafssamningnum með nákvæmlega sama hætti og önnur aðildarríki NATO. Það er fullkomlega ljóst að ,,fyrirvari“ Íslands við 5. gr.Norður-Atlantshafssamningsins hefur ekkert lagalegt gildi. Hann var ekki skriflegur, ekki skráður og gengur gegn megintilgangi NATO.

,,Fyrirvarinn“ var í raun og sann ekkert annað en pólitísk yfirlýsing um það sem allir vissu, eða máttu vita að Ísland væri verulegum takmörkum bundið þegar kæmi að stríði og stríðsrekstri. Aukin heldur verður að taka tillit til hins viðkvæma ástands sem uppi var á íslenska stjórnmálasviðinu þegar yrirvarinn“ er skoðaður. Á árinu 1949 var það enn lykilatriði í huga íslensks almennings að Íslendingar væru friðsöm þjóð í alþjóðasamfélaginu og rökrétt er að álykta að í raun og sann hafi fyrirvaranum“ ekki síst verið beint til íslensks almennings, honum til friðþægingar.

Eftir situr þá hverjar lagalegar skuldbindingar Íslands vegna5. gr. Norður-Atlantshafssamningsins eru?  Stutta svarið er að greinin hefur fullt lagalegt gildi gagnvart Íslandi eins og öðrum aðildarríkjum. Komi til stríðsreksturs vegna virkjunar 5. gr. Norður-Atlantshafssamningsins er Ísland aðili að því stríði. Ekki er í boði að standa á hliðarlínunni í slíku tilfelli.Þrátt fyrir herleysið er enginn ,,afsláttur“ gefinn af 5. gr. Herleysiðtakmarkar eftir sem áður þau úrræði sem Íslendingar hafa til að standa við skuldbindingar sínar.“ Tilvitnun í fræðigreinina lýkur hér með en ég vill árétta að yfirlýsinginum ,,Að ekki kæmi til mála, að erlendur her eða herstöðvar yrðu á Íslandi á friðartímum“, stóðst ekki nema í 2-3 ár og þá var bandarískur her kominn til Íslands.

Ísland er hluti af hernaðarbandalagi og er ekki hlutlaust ríki né óvarið land. Þetta verða Íslendingar að sætta sig við, að raunveruleikinn er svona og þá kemur að því sem ég hef alla tíð predikað, við eigum að sjá um okkar eigin varnir en ekki treysta á erlendar þjóðir.