Flokkur fólksins veldur vonbrigðum

Þegar flokkurinn var í stjórnarandstöðu, lofaði hann góðu.  Formaðurinn virkaði skelleggur og harður í andstöðunni. Hann (hún) var þó ekki eins öflug og tveir þingmenn Miðflokksins en það heyrðist reglulega í flokknum.

Áður en til kosninga kom, lét hún í það skína að nú verði flokkurinn að komast til valda til að láta flokkinn komast að stjórn landsins og hafi áhrif. Nú sé tækifæri með skoðanakannanirnar þeim í vil. Það gekk eftir. Fyrir bloggritara var þetta augljós merki um að nú verði farið í ríkisstjórn, sama hvað.

Sá grunur reyndist sannur, því flokkurinn snéri við stefnumál sína 180 gráður og var fljótur að afneita margan heilagan kaleik, eins og orkupakka, borgarlínu, bókun 35 og margt fleira, s.s. 450 þúsund krónur lágmarks framfærslueyrir.

Flokkurinn gaf sig út fyrir að vera borgaraflokkur og vera óhefðbundinn flokkur sem berðist fyrir minni máttar í þjóðfélaginu. Ansi mörg atkvæði fékk flokkurinn út á þessa stefnu.

Fylgi byggist á trausti kjósenda. Nú vita þeir, sem er, eins og með Framsóknarflokkinn í Reykjavík, að vont er að svíkja loforð og að sumt gleyma kjósendur ekki. 

Það að binda túss sitt við vinstri flokka í Reykjavík (þegar kjósendur kusu Framsókn til breytinga) og við vinstri flokkanna í landsmálum, kann illu að stýra. Þökk sé Flokki fólksins, stjórna vinstri flokkar bæði Reykjavík og landinu. Þetta sjá margir kjósendur, ekki allir, og blokkritari spáir að Framsókn þurrkist út í Reykjavík og helmingur af fylgi Flokk fólksins fari af flokknum. Ef fátækir og öryrkjar sita áfram út í kuldanum (eins og fyrirséð er), þá er hætt við að fylgishrunið verði enn meira.

Nú vita kjósendur, að Flokkur fólksins er vinstri flokkur og hvers vegna að kjósa þennan flokk næst, þegar úrvalið er mikið á vinstri vængnum?