Listamenn á þjóðar spena

Nýverið var uppnám meðal listamanna vegna þess að einn þeirra, sem er talinn vera virtur listamaður og fengið listamannalaun í áratugi fékk engan styrk í ár. Viðkomandi listamaður fór í fýlu og ætlar ekki að sækja um aftur.

Þá vaknar spurningin hver er það sem borgar þessum listamönnum laun?  Eru það ég og þú, almennir borgarar? Af hverju eigum við að borga þeim laun yfir höfuð? Ef engin eftirspurn er eftir listaverki viðkomandi (í þessu tilfelli bækur), af hverju eiga almennir borgarar að mylja undir fólk sem getur ekki lifað af list sinni og enginn vill kaupa verk eftir? Fólk sem ríkið þarf að ala segir í texta Ladda, Austurstræti.

Nú kann einhver að segja að listaverk viðkomandi sé þannig gert að erfitt sé að hafa af því tekjur. Það er rangt. 

Margur maðurinn hefur skrifað bækur án nokkurra aðstoðar og þurft að gera í frítíma meðfram vinnu. Ekki dettur honum í hug að fara að lifa á samborgrunum sínum.

Það er vel hægt að vera í listsköpun og sjá sjálfum sér farborða. Ég keypti í seinustu viku ljóðabók, ljómandi góða, gefin út af sjálfum höfundinum og frétti að öll eintökin seldust upp. Sá er einnig í fullri launavinnu sem hefur engin áhrif á listsköpun hans.

Listamenn og sérstaklega listmálarar 19. aldar sköpuðu ein bestu listaverk allra tíma. Allir þurftu þeir að strökla en ekkert stöðvaði þá. Nú seljast verk þeirra á milljarða króna hvert eintak.

Talandi um sjálftökulið, þá eru stjórnmálamennirnir verstir, þeir sem úthluta listamannalaununum. Þeir skammta sjálfum sér og flokkum sínum hundruð milljóna í styrki fyrir eigin stjórnmálastarfsemi. Á þessu kjörtímabili um 2 milljarða króna alls sem fara í sjálftökuliðið.

Látið annarra manna fé í friði! Við hin þurfum að vinna fyrir okkar launum í sveitt okkar andlit.