Vinstri skipbrot í Bandaríkjunum og Evrópu

Úrslit kosninganna í Bandaríkjunum og í Evrópu undanfarið er skýr skilaboð almennra borgara til ráðamanna að fólk almennt er búið að fá nóg af öfga vinstri stefnu.  Almennt hafa vinstri flokkar farið langt til vinstri, líka Demókrataflokkurinn sem hafði haldið sig á miðjunni.

Fólk vill almennt ekki opin landamæri, skattaáþján, afskipti ríkisvaldsins af einkalífi fólks og skert tjáningarfrelsi.  Það vill eiga fyrir nauðþurfum, viðhalda fjölskylduna, vinna sín störf og fá að tjá sig sem borgarar í lýðræðisríki. 

Fjölmiðlar reyndu að mála Donald Trump sem Hitler endurborinn en fólk vissi sem var, að Trump hafði sannað sig sem forseti og forsetatíð hans var farsæl. Engin stríð, efnahagurinn blómstraði, lítið atvinnuleysi og kaupmáttur almennt var góður. Allir hópar, líka minnihlutahópar, gekk vel. 

Held að flestum Íslendingum sé illa við Trump, enda búið að mála hann sem mann sem er ekki húsum hæfur. Engin getur þó bent með rökum af hverju hann var svona vondur forseti (utan orðbragð hans). Íslenskir fjölmiðlar hafa copy/paste fréttaumfjöllun bandaríska megin fjölmiðla sem hefur hingað til verið mjög neikvæð gagnvart Trump og Repúblikana almennt. Eina sem Íslendingar ættu að hafa áhyggjur af, er hvernig samskiptin verða við Bandaríkin í kjölfar valdaskiptanna vestan hafs.

Meginfjölmiðlar eru búnir að missa allan trúverðleika gagnvart almenning og traustið er farið.  Hvort þeir misstu trúverðleikan við að taka niður Trump eða nýja fjölmiðlabyltingin, með samfélagsmiðlana hafi þarna spilað megin rullu, er erfitt að segja.

Megin mistök almennings og fjölmiðla er að rugla saman persónu og pólitíska stefnu.  Það heldur að maður sem er tungulipur og kurteis í tali sé góður leiðtogi. Raunveruleikinn er annar. Enginn verður leiðtogi nema að hafa bein í nefinu og vera valdafíkill. Persónan skiptir minna máli en pólitísk stefna hennar. Þori að fullyrða að allir stjórnmálaleiðtogar hafa einhver leyndarmál að fela.

 

 

Formaður Samfylkingarinnar berst við að gera flokkinn að hægri krataflokk

Flokkurinn hefur verið svo vinstrisinnaður undir forystu fyrrverandi formann flokksins, Loga Einarsson, að erfitt reyndist að greina á milli VG og Samfylkingarinnar á tímabili. Engum líkar vinstri öfgar og því fór fylgi flokksins niður í ræsið.

Eitthvað varð að gera og nýr formaður dreginn fram, sem kemur úr hægri arm flokksins. Þetta reyndist heillaskref og flokkurinn rauk upp úr lágmarksfylgi yfir í fjórðungsfylgi. Nú á að halda fylginu. En það hefur reynst erfitt. Fortíðardraugarnir hafa dúkkað upp og vilja inn á þing.  Aðrir öfgasinnaðir hafa hrökklast úr flokknum eins Sema Erla og Helga Vala. En aðrir þrjóskast við eins og Dagur B. Eggerts.

Sagan segir að gert hafi verið leynileg könnun á kjörfylgi Dags ef hann biði sig fram í landsmálin. Þar skítféll hann, engin eftirspurn er eftir honum. Samt ætlar kappinn að komast á þing, sama hvað tautar og raular. Skítt með það að hafa Reykjavíkurborg í rjúkandi rúst, skulduga upp í rjáfur. Og hann er settur í annað sæti í Reykjavíkurkjördæmi! Formaðurinn Kristrún Frostadóttir reynir að þvo hendur sínar af honum eins og Pilatus gerði forðum, og gefur kjósanda í "einkaskilaboðum" þau ráð að strika Dag af kjörseðli, þannig geti hann, kjósandinn, óhræddur kosið Samfylkinguna.

Af hverju er Dagur þá í öðru sæti, ef hann er ekki í náðinni hjá formanninum? Jú, málið snýst ekki bara um hæfi eða óhæfi, heldur pólitísk sambönd. Þegar flokksráðið kemur saman, er glatt á hjalla, allir heilsa öllum og klappa á bakið. Pólitísk vinátta og -sambönd eru mynduð. Kristrún, þótt valdamikil er innan flokksins, er nefnilega ekki einráð. Uppstillingarnefndir og aðrir innmúraðir flokksmenn hafa áhrif hvernig raðast á lista flokksins. Og hún þarf að sætta sig við joker eins og Dag B.

Eftir stendur kjósandinn með spurnarsvip.  Er flokkurinn að verða hægri krataflokkur eins og formaðurinn lofar? Eða munu leyfarnar af vinstri arminum sjá til þess að flokkurinn verði áfram jaðar vinstri flokkur? Það vita fáir en margir eru eftir í forystusveitinni. En eitt mun kjósandi vita örugglega, boðaðar verða skattahækkanir, bálknið þennst og ríkisafskipti af einkalífi einstaklingssins verða meiri...nema ef flokkurinn verði stoppaður af samstarfsflokkum í ríkisstjórn.  Og til kjósendurna sem kusu yfir sig skattahækkanir, þið höfðu val. Ekki kvarta.

P.S. Vont er að kalla stefnur eða fólk "öfga" eins og gert var hér að ofan. Betra væri að nota hugtakið "jaðar" en kannski fáir skilja það hugtak til fullnustu.

Alþingis kosningarnar framundan - hvað er að vera Alþingismaður?

Nú eru allir flokkar í kapphlaupi við að skipa á lista og safna meðmælum. Gamal kunnug andlit birtast allt í einu, þekkt úr öðru samhengi, og vilja fara á þing. Þetta eru kannski leikarar, tónlistamenn eða aðrir. En spurningin er hvort þetta ágæta fólk eigi erindi á Alþingi, bara að vera andlit og safna atkvæðum?  Taka skal fram að bloggritari hefur ekkert á móti ofangreindu fólki, það er vel að fleiri en lögfræðingar veljast á þing.

Það að fara á þing snýst nefnilega um margt annað en að vera þekkt andlit og fólk verður að hafa ýmislegt til brunns að bera. Það þarf að hafa yfirgripsmikla þekkingu á íslensku samfélagi, fyrr og nú, hvernig gangverk þjóðfélagsins virkar, hafa þekkingu á efnahagsmálum, heilbrigðismálum, menntamálum, samgöngumál, á atvinnulífinu, á utanríkismálum, stjórnkerfinu og margt fleira. Margt af þessu fólki sem ætlar á þing í fyrsta sinn veit ekki nema hluta af því sem til þarf að vera góður þingmaður.

Góður þingmaður þarf að hafa a.m.k. lágmarksþekkingu á ofangreindum málaflokkum, en hann verður líka að vera vel ritfær, mælskur, framfærinn, geta tengst fólki og síðan en ekki síst að geta skrifað lög. Þegar lagatextar sem koma frá hinu háa Alþingi eru lestnir, þá er þeir oft ansi illa skrifaðir og geta þegar á hólminn er komið leitt til lagaflækja og dómsmála.

Dæmi um afar illa skrifuð lög eru útlendingalögin frá 2017 sem bloggritari las og hristi strax höfuðið yfir. Pólitísk múgsefjun átti sér þá stað og allir vildu vera í flokki góða fólksins. Raunsæið var ekkert og ekkert hugsað fram í tímann.

Sama gerði hann er hann las útlendingalögin frá því í vor, þar sem menn slepptu mikilvægu ákvæði um að geta rekið erlenda glæpamenn úr landi ef þeir fremja glæpi á Íslandi. Nei, pólitíkin kom í veg fyrir vandaða löggjöf. Stundum gera ný lög ástand verra. Komið er á aftur hálfgerða einokun í slátrun dýra og fótur er settur fyrir löglega atvinnustarfsemi. 

Hér er verið að tala um hvalveiðar en líka strandveiðar. Enginn fyrirsjáanleiki er í sjávarútvegi nema hjá stórútgerðinni. Ekki má gleyma orkumálin en algjört frost hefur verið á þeim vettvangi í ríkisstjórn VG.

Spurningin er hvort hinn almenni þingmaður hafi einhver áhrif? Talandi ekki um ef hann er í stjórnarandstöðu? Nær hann að smeigja í gegn nýjum og góðum lögum? Nei, mjög líklega ekki. Hann þjónar þeim eina tilgangi að ýta á já eða nei hnappinn eftir því sem flokksforystan segir til um. Og hann þarf að samþykkja eða réttara sagt að stimpla öll fínu lögin sem koma í gegnum EES en eru ESB lög sem Íslendingar kyngja með beitu og öngli.

Og þó, ef menn eru fylgnir sjálfum sér, eru í smáflokki, geta þeir gert ursla. Það hafa tveir þingmenn Miðflokksins marg sannað á þessu þingi.  Aðrir þingmenn stjórnarandstöðunnar hafa lítið sést, nema kannski forystumenn þessara stjórnar andstöðuflokka.

Og bloggritari endar á fólkinu sem beinlínis vinnur gegn hagsmunum Íslands. Hugtakið landráðafólk er ef til vill of sterkt hugtak, því að þetta fólk, oft í einfeldni sinni, veit ekki betur og heldur að það sé að gera góða hluti. Það eltir einhverja hugmyndafræði fram í rauðan dauðann, alveg sama hversu vitlaus hún hefur reynst í eldi sögunnar.  Þetta fólk hefur ekki lesið Íslandssöguna og veit ekki af hverju hér er yfir höfuð sjálfstætt lýðveldi og lýðræði.

Þeir einstaklingar sem ætla á þing, þekkja ekki sjálfstæðisbaráttu Íslendingar í 175 ár, og ætla að afhenda tiltölulega nýlegt frelsi í hendur annarra en Íslendinga, ættu að sitja heim og ekki valda Ísland og íslenskt þjóðfélag óbætanlegan skaða.

Ákvörðunarfælni Íslendinga í gegnum aldir - vistarbandið

Eitt besta dæmið um ákvörðunarfælni Íslendinga er vistarbandið svonefnda. Gísli Gunnarsson prófessor í sagnfræði fjallaði um það í umdeildri sjónvarpsþáttaröð, kölluð "Þjóð í hlekkjum hugarfarsins" en margt þar var réttmæt gagnrýni, þótt íslenskt samfélag þar var málað mjög dökkum litum. En hvað er vistarband fyrir þá sem ekki vita?

Vistarbandið var lögbundin skylda sem kvað á um að allir landsmenn á Íslandi frá aldrinum 12 ára (síðar 16 ára) væru skyldugir til að vera í vist hjá húsbændum, ef þeir voru ekki sjálfstæðir bændur. Markmiðið með þessu fyrirkomulagi var að tryggja vinnuafl á býlum og koma í veg fyrir flakk og óreiðu í samfélaginu, auk þess að tryggja að bændur gætu stutt fjölskyldur sínar. Ákvæðin um vistarband voru fyrst formfest í Jónsbók frá 1281 og síðan í öðrum lögum eins og Piningsdómi frá 1490 og lögum sem byggja á Grágás, eldri lögbók Íslendinga.

Það eru enn skiptar skoðanir meðal fræðimanna hver hugsunin var á bakvið vistarbandið.  Var þetta eigingjörn hugsun stórbænda til að tryggja öruggt og ódýrt vinnuafl? Eða var þetta samtrygging, að allir eigi lögheimili, að hreppurinn komi til bjargar ef illa fer?

Í Grágás var kveðið á um að allir, nema þeir sem höfðu jarðir eða önnur verðmæti sem gætu tryggt lífsviðurværi þeirra, ættu að vera í vinnu hjá bændum. Þeir sem ekki fylgdu þessum lögum gætu átt yfir höfði sér refsingu eða fengið skipaðan húsbónda með lögum. Sjá textann úr Grágás.

„Sá maður skal vera í vist hjá húsbónda, sem ekki hefur jarðnæði eða fémæti nóg til lífsviðurværis, að hann verði í sjálfs sín forræði.“

Nú verðum við að muna að á Íslandi var stundaður sjálfsþurftarbúskapur og hungurvofan sveif ávallt yfir þessa frumstæða hagkerfi. Einhver samtrygging varð að vera til staðar. Tókum dæmi um hungursneyðir fram til 13. aldar áður en við lítum á samfélagslegu trygginguna gegn hungri og fátækt, hreppinn.

Ein fyrsta skráða hungursneyðin, þekkt sem Harðindin miklu og var árið 976. (var það undirrót þjóðflutnings til Grænlands?). Óvissir tímar einkenndu landið, og meðal annars er talið að veður hafi haft mikil áhrif á lífskjör og framleiðslu.

Hungursneyðin 1180-81 var skæð. Hafís og slæmt veður skapaði mikinn matarskort, og óvenju kalt ár var um veturinn. Nokkrar heimildir benda til þess að þetta hafi leitt til dauða meðal búfénaðar og stórfelldrar fátæktar í kjölfarið.

Svo voru hungursneyðir á Sturlungaöld. Á þessari öld var Ísland ekki aðeins að glíma við pólitískt óstöðugleika, heldur einnig endurtekin harðindi. Sérstaklega eru hungursneyðir skráðar á árunum 1250, 1270 og aftur á árunum 1295-1298. Á þessum árum varð mikið mannfall vegna hungurs og sjúkdóma sem breiddust út í kjölfar matarskortsins.  Það er því ekki furða að Íslendingar vildu hafa einhverja trygging gegn því að svelta í hel án þess að samfélagið bregðist við.

Hreppir urðu til á Íslandi snemma á 11. öld, þegar þeir voru formlega skipulagðir sem stjórnsýslueiningar í kjölfar aukinnar byggðar og þörf fyrir skipulagt félagslegt kerfi. Eflaust var það á ábyrgð höfðingjans/goðans/landnámshöfðingjann að tryggja frið og útdeilingu gæða. 

Meðal hlutverk hreppanna var að annast fátækraframfærslu, sinna samskiptum innan samfélagsins og halda uppi lögum og reglu á staðnum.

Í upphafi var hlutverk hreppanna nokkuð bundið við samfélagslegt eftirlit og fátækraframfærslu en með tíð og tíma jókst mikilvægi þeirra. Á miðöldum var hverjum hreppi skylt að tryggja fátækum lífsviðurværi með stuðningi sveitarinnar, og hreppsstjórn var ábyrga fyrir dreifingu bjargargagna og skattheimtu fyrir svæðið. Með skipulagi hreppa varð samfélagið skýrara afmarkað í smærri einingar, og það stuðlaði að meiri samheldni innan samfélaga.

Vísbending um að vistarbandið hafi alveg verið hugsað sem trygging en ekki aðgangur að ódýru vinnuafli er að í Jónsbók frá 1281 var ákvæði Grágásar á ný staðfest og útvíkkað með skýrari ákvæðum um skyldu bænda til að taka á móti vistarlausum og tryggja öllum lífsviðurværi.

En svo bregður við nýjan tón á 15. öld. Svarti dauði gekk yfir landið 1402-1404.  Enginn veit hversu mikið af fólki lést í þessari farsótt en heyrst hefur talan allt að 50%, jafnvel meira. Samfélagslegar afleiðingar var stórkostlegar og mikill vinnaflsskortur varð í landinu.  Þá verður vistarbandið að helsi. Kíkjum á lögin frá 15. öld um vistarbandið.

Alþingi samþykkir árið 1404 lög um vistarbandið. Jónsbók segir:

„Allir þeir, sem ekki eiga jörð eða eignir til að framfæra sig sjálfir, skulu vera í vist hjá húsbónda, og sá sem er vistarlaus og flakkandi skal látinn sæta refsingu.“

Nú er hótað öllu illu ef menn færu ekki í vist hjá bændum. Nú átti að tryggja vinnuafl með góðu eða illu. Ekki batnaði staðan hjá bændum er Englendingar hófu siglingar til Íslands 1412 og kepptu um vinnuaflið við íslenska höfðingja. Hinn fátæki almúgamaður gat í fyrsta sinn yfirgefið landið í leit að betra lífi ef illa var farið með hann og það gerðu margir Íslendingar eins og sjá má af búsetuskráningum þeirra í Englandi. Enn verstnaði staða stórbokka á Íslandi þegar Hansakaupmenn hófu einnig siglingar til Íslands á seinni helmingi 15. aldar. Þá varð höfðingjum nóg boðið og úr urðu umdeild lög, Piningsdómurinn. 

Í Piningsdómi frá 1490 voru refsingar fyrir brot á vistarbandinu harðari. Þeir sem höfðu ekki húsbónda eða störfuðu í vist gátu átt á hættu að verða reknir úr landi eða teknir í fangelsi. Erlendum mönnum var bönnuð veturseta og stóð það ákvæði allt til loka 18. aldar. Tryggja átti lög gegn erlendri samkeppni um íslenskt vinnuafl.

Með þessu var það staðfest að vistarbandið var ekki lengur samtrygging gegn fátækt og hungur, heldur leið til að tryggja aðgang að vinnuafli. Svona var þetta næstu aldir, tvíbent sverð, til góðs eða ills fyrir almúgann. Ekki sérfyrirbrigði fyrir Ísland, danskir bændur höfðu það margir hverjir það verra. 

En svo vill gleymast að að hreppurinn var ekki einn til bjargar. Kaþólska kirkjan var drjúgri í fátækra umönnun en hreppurinn. Hér er leitað í ChatGPT og spurt um muninn á fátækrahjálp hreppsins og kaþólsku kirkjunnar:

"Kaþólska kirkjan hafði almennt meiri áhrif en hrepparnir á hjálp til fátækra og aldraðra á Íslandi á miðöldum. Kirkjan var lykilstoð samfélagsins og sinnti umfangsmikilli fátækraframfærslu með rekstri klaustra, sjúkrahúsa og öðrum velferðarstofnunum. Hún átti jarðeignir, sem notaðar voru til að framleiða mat og viðhalda fjárhagslegum styrk til að sinna fátækrahjálp og velferð þjónustu.

Munurinn á hreppnum og kirkjunni í fátækrahjálp

Hreppirnir sinntu vissulega vissri fátækraframfærslu, en hlutverk þeirra var takmarkaðra og einblíndi að mestu á að tryggja stuðning innan sveitarfélagsins og sjá til þess að enginn fátækur eða vistlaus yrði fyrir utan samfélagið. Þó hrepparnir hafi haft vissar skyldur í þessum efnum, var fjármagn þeirra takmarkað í samanburði við auð kirkjunnar og hennar víðtæku velferðarstarfsemi. Kirkjan hafði einnig þekkingu og siðfræðilegan grundvöll í trúarskyldum til að veita náungakærleika og aðstoða þá sem voru sjúkir, aldraðir eða bágstaddir, með sterkum trúarlegum rökum fyrir því.

Breytingin með siðaskiptunum 1550

Þegar siðaskiptin urðu 1550 og kaþólskur siður lagðist af, urðu miklar breytingar á þessum málum. Með því að Danakonungur eignaðist kirkjujarðir og eignir klaustra og biskupsstóla misstu þær að stærstum hluta fjárhagslegan grundvöll til að halda uppi fátækra- og sjúkraþjónustu. Lífslíkur þeirra sem voru fátækir og hjálparþurfi versnuðu verulega. Þar sem lúterska kirkjan lagði mun minni áherslu á velferðarstarfsemi en sú kaþólska, var hluti af þeirri hjálp sem áður var veitt um kaþólsku kirkjuna einfaldlega tekinn af án þess að jafngild þjónusta kæmi í staðinn.

Þó hrepparnir hafi að einhverju leyti reynt að bæta upp fyrir það sem áður hafði verið á herðum kirkjunnar, höfðu þeir takmarkaða möguleika til að mæta þörfum íbúa. Smám saman var reynt að bæta fátækralöggjöf, en raunverulegar úrbætur komu ekki fyrr en langt á 18. öld með nýrri löggjöf og aðgerðum, þegar yfirvöld í Danmörku fóru að leggja meiri áherslu á fátækrahjálp og almenningsþjónustu í samfélaginu."

Þegar hreppurinn og kaþólska kirkjan lifðu hlið við hlið, var ekki slæmt að vera fátækur á Íslandi (miðað við tímabilið) og stóð þetta tímabil hátt í 500 ár. Eins og komið hefur fram hér að ofan breyttist þetta við siðaskiptin. Ímyndin um fátæka Íslendinginn, búandi í torfkofa við ömurlegar aðstæður varð þar með til og stóð þetta tímabil í rúm 200 ár.

Vistarbandið var ekki björgunarhringur, heldur hlekkur sem batt allt samfélagið niður við moldina. Á meðan önnur lönd í Evrópu fóru í gegnum hagsældartímabil á árnýöld, borgir stækkuðu og efnahagur varð fjölbreyttari, héngu menn hér við sult og volæði. Ekki var það til heilla að valdið (og skattféð)færi úr landi og til fjarlægu Kaupmannahöfn. Á meðan svo var ekkert gert á Íslandi, engir vegir eða brýr lagðar, bókstaflega ekki neitt var gert til framfara fyrir land og þjóð.

Höfðingjarnir sem fóru út og sáu alla dýrðina í Kaupmannahöfn og allar hallirnir, hlustuðu á nýjar hugmyndir, höfðu ekki rænu á að gera eitthvað í málinu. Ákvörðunarfælnin var algjör.  Það þurfti ofurhuga til að breyta heilu samfélagi og eitt stykki móðuharðindi til að grafa bændasamfélagið niður í gröf og loks fara að nýta sjávarsíðuna og auðlindir hafsins Ísalandinu til heilla.

Hér er verið að tala um Skúla Magnússon landfótgeta.  Saga hans sýnir að einstaklingur getur breytt heilu samfélagi og mér finnst baráttan hans ekki nógu vel sómi sýndur.

Afrek Skúla: dreif Íslendinga úr eymd og volæði upp úr 1750 yfir í trú á að Íslendingar gætu séð um sín innri mál (í fyrsta sinn síðan 1550). Hann stofnaði fyrsta íslenska stórfyrirtæki (ekki bara fyrirtæki) Íslands sem keppti við danska einokunarverslunina.

Skúli stuðlaði að því að Reykjavík varð fyrsta sjávarþorp Ísland (sveitarþorp höfðu verið til áður) og höfuðstaður Íslands. Skúli varð fyrsti Íslendingurinn til að gegna embætti landfótgeta og í öllum sínum gerðum varði hann lítilsmagnann gegn embættismönnum (félögum sínum) sem var geysilegt erfitt verk. Hann þurfti þess ekki. Það var auðveldara að gera ekki neitt eins og sumir gera og hreykja sér af. Hann var ekki haldinn ákvörðunarfælni.

Skúli fór í stríð við kerfið í raun og vann! Skúli er eitt af mikilmennum Íslands og ætti að gera bíómynd um hann...hún væri bæði spennandi og sorgleg í senn. Maðurinn var þó beyskur á margan hátt.

Vistarbandið lifði samfélagsbreytingarnar af á 18. öld og fram á þeirri 19.  En brestirnir voru komnir. Með verslunarfrelsinu 1855, íslenskt löggjafarvald 1874 og framkvæmdarvald 1904, hættu Íslendingar að vera áhættufælnir og við sjáum árangurinn í dag. Velferðaríkið Ísland.

Lærdómurinn af þessu er að góð lög geta snúist í andhverfu sína og orðið að helsi. Íslendingar eiga taka það besta sem kemur erlendis frá en hafna því versta. Við eigum að halda áfram að vera sjálfstæð þjóð í eigi ríki og bara bindast erlendum alþjóðsamtökum eða ríkjum lausum böndum. Valdið þarf að liggja á Íslandi og hjá fólkinu. Ekki hjá íslenskri elítu eða erlendu valdi.

Við þurfum að vita hvaðan við komum, hvar við erum og hvert við ætlum að stefna. Við þurfum að taka ákvörðun!

 

Samfylkingin - að kaupa köttinn í sekkinn

Þeir flokkar sem skipta um föt eftir hver nýi eigandi eða stjórnandi er, eru ekki sannfærandi.  Svo á við um Samfylkinguna.

Tökum þekkt dæmi: Samfylkingin var fylgjandi opnum landamærum, allir máttu sækja um hælisvist og voru forvígismenn Samfylkingarinnar þar fremst í flokki. Má þar nefna Helgu Völu Helgadóttur, sem rak harðan áróður fyrir þessari stefnu og gott ef hún vann ekki sem lögfræðingur fyrir hælisleitendur. Logi Einarsson var þá formaður.

En nú er kominn annar formaður, Kristrún Frostadóttir og boðar raunsæisstefnu í útlendingamálum. Útlendingastefnan á nú að vera nokkuð hörð. En er hægt að treysta því að flokkurinn fylgi formanninum eða flokkurinn standi við orð sín? Þegar menn eða flokkar eru ekki staðfastir í hugsjónum sínum og gildum, finnur fólk fljótt á sér að ekki sé hægt að treysta viðkomandi.

Annað dæmi eru skattar: Við getum treyst því að Samfylkingin elskar skatta og mun leggja meiri skatta á ef hún kemst til valda. Skattpíndir borgarar sjá þá fram á að fleiri krónur fari í götótta vasa skattayfirvalda. Þarna er Samfylkingin samkvæmd sjálfri sér.

Við getum einnig treyst því að bálknið þennst út, ríkissjóður rekinn með halla árlega og ríkisvaldið með krumlur sínar í hvers manns koppi.

Undir forystu Loga hallaðist flokkurinn til vinstri. Sú stefna naut ekki vinsælda hjá almenningi. Þá var skipt um formann og allt í einu hallast flokkurinn til hægri og nýtur vinsælda fyrir vikið. Er hægri krataflokkur. Er þar kominn upp að hlið Sjálfstæðisflokksins sem er einnig krataflokkur í núverandi mynd.

Hvort er það? Til hægri eða vinstri? Lokuð landamæri eða opin? Meiri skattar eða minni? Bálknið minnkað eða stækkað? Það þýðir ekki að vera eins og vindhaninn á Bessastaðakirkju, snúast eftir pólitískum vindi hverju sinni.

 

Sjálfstæðisflokkurinn að segja sig endanlega frá hægri stefnu?

Allur hægri armur Sjálfstæðisflokksins er á leið út af þingi. Það eru þeir Jón Gunnarsson, Ásmundur Friðriksson og Birgir Þórarinsson. Brynjar Níelsson, fyrrverandi þingmaður Sjálfstæðisflokksins, snýr að öllum líkindum aftur í stjórnmálin og tekur sæti á lista flokksins fyrir komandi kosningar en honum er hent í baráttusæti.

Jón og Ásmundur eru gamlir kappar og njóta mikilla vinsælda í sínu kjördæmi.  Kapallinn er hafður svona til þess að Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir falli ekki af þingi en fyrirséð er að flokkurinn bíði afhroð í næstu kosningum. Eina mál hennar ósjálfstæðis málið bókun 35.

Áhöfninni er hent í sjóinn en stýrismenn og skipstjórinn fá að vera áfram um borði í öryggi skútunnar. En ég er hræddur um að yfirteymið þurfi að fara í minni skútu, smáfleyg, ef fram heldur sem horfir. Það á að sigla á sker aftur með handónýta stefnu, klíkustjórnmál og spillingu í farteskinu. Hef áhyggjur fyrir hönd hægri manna að eiga engan opinberan málsvara.

DV segir: "Trúlega hafa aldrei orðið önnur eins umskipti á þingflokki Sjálfstæðisflokksins eins og núna. Þingflokkurinn hefur talið sautján fulltrúa en níu þeirra eru annað hvort fallnir út eða í bráðri fallhættu. Einungis átta af núverandi þingmönnum hafa vissu fyrir því að eiga afturkvæmt til setu á Alþingi eftir kosningarnar í lok næsta mánaðar." Blóðbað í Sjálfstæðisflokknum – níu af sautján þingmönnum fallnir eða í fallhætt óbreyttir þingmenn hent út þegar sökin liggur hjá forystunni. Svona er að vera peð.

Skipstjórinn sem var farinn að leita að stjórnarformanns sæti hjá fyrirtækjum landsins, getur nú slakað á. Hann fær að vera áfram memm á Alþingi.  Flokkurinn verður því áfram hægri krataflokkur, ekki hægri flokkur. Það fellur því í skaut Miðflokks að leiða hægri stefnu og hægri menn í næstu kosningum. 

 

 

 

Formaður VG veit ekkert um starfsstjórn eða þingrof - hér er það útskýrt

Hugtökin "þingrof" og "starfsstjórn" eru bæði  í íslenskri stjórnskipan og tengjast því hvernig þing og ríkisstjórn starfa þegar atburðir hafa leitt til slitanna á reglubundnu starfi Alþingis og ríkisstjórnarinnar rétt eins og nú gerðist nýverðis.

Þingrof er sú aðgerð þegar forseti Íslands rýfur Alþingi fyrir tímann, oft í tengslum við vantrauststillögu á ríkisstjórnina eða formaður eins stjórnraflokksins hendir inn handklæðinu eins og Bjarni Benediktsson gerði óvænt, en getur einnig komið til vegna sérstakra aðstæðna. Hér vegna taktískra mistaka Svandísar er hún las pólitíkina vitlaus og ætlaði að pönkast í Sjálfstæðisflokknum í vetur og slíta sambandinu á sínum eigin forsendum og fyrir kosningar. Þegar þing er rofið, er boðað til nýrra kosninga. Aftur að þingrofi. Þetta er eitt af völdum forseta samkvæmt stjórnarskránni, þó það sé í reynd oftast gert í samráði við forsætisráðherra og er gert núna.

Starfsstjórn er sú ríkisstjórn sem situr á meðan beðið er eftir myndun nýrrar ríkisstjórnar eftir kosningar eða þegar núverandi ríkisstjórn hefur sagt af sér eða fengið vantraust. Starfsstjórnin fer með vald og heldur daglegum rekstri ríkisstjórnarinnar áfram, en hún tekur ekki stórar ákvarðanir eða setur nýja stefnu. Hún sinnir eingöngu bráðnauðsynlegum málum þangað til ný stjórn hefur verið mynduð. Það er eins dæmi að einn stjórnarflokkanna neitar að taka þátt eins og VG gera nú. Og það að formaður VG viti ekki hvað starfsstjórn gerir. Guði sé lof að flokkurinn þurrkast væntanlega út í næstu kosningum.

Í framkvæmd hefur starfsstjórn takmarkaða pólitíska getu til að hrinda í framkvæmd nýrri stefnumótun, enda situr hún aðeins til bráðabirgða. Þingrof leiðir hins vegar oft til átakakenndra kosninga þar sem óánægja eða pólitísk átök liggja að baki. Menn munu þó reyna að setja saman fjárlög fyrir kosningar.

Að lokum. Það hlýtur að vera Íslandsmet hversu fljótt nýr formaður stjórnmálaflokks getur klúðrað stjórnarsamstarfi sem flokkurinn er í og leitt til þingrofs og að lokum til útrýmingu flokksins.

Forveri hennar, Katrín Jakobsdóttir hélt að hún væri öskubuska endurborin en hún einnig las vitlaust á pólitísku spilin og spilaði sig úr íslenskum stjórnmálum. Þessi flokkur skilur ekkert eftir sig nema rjúkandi rústir íslenskt efnahagslífs og kveikti um leið í hugsjónablaði sínu, t.d. gagnvart NATÓ. Stefnan var ekki beisin, vera á móti öllu og gera ekki neitt nema að útdeila peningum sem ekki eru til né leyft fyrirtækjum að búa til skattfé fyrir íslenskt samfélag. Þarf að minnast á Hval ehf í því sambandi eða byggðakvóta?

1150 ára afmæli byggðar á Íslandi 2024 - hver er árangurinn?

Landnámsöld stóð frá 874 - 930 eða 56 ár. Líklega stóð tímabilið í lengri tíma en hvað um það, segjum 60 ár. Þarna nam fólk land án laga og réttar. Engin sameiginleg lög né hefðir.  Þessi byggð gekk nokkurn veginn upp, því að fólkið tók með sér germönsk lög og hefðir úr heimabyggðum. Íslendingasögur segja frá að menn hafi tekið sér hnefaréttinn, skorað mann á hólm eða annan um kvennfólk eða bæ. Það hefur því verið róstursamara en  menn vita á þessu tímabili. 

En fólkinu til lukku voru það ríkir menn, höfðingjar, sem voru í fararbroddi og skikkuðu mál og voru snemma kallaðir goðar. Svo tók við þjóðveldið og það gekk upp í u.þ.b. 300 ár án framkvæmdarvalds eða ríkisvalds. En svo fór allt í bál og brand þegar mönnum var ljóst að valddreifingin gekk ekki upp. Ísland yrði að vera miðstýrt...eða fjarstýrt. Niðurstaðan var fjarstýring fursta/konungs. Allt í lagi að hafa kóng ef hann var einhver staðar erlendis og kom aldrei til Íslands. Menn gátu ráðið sínum málum í friði.

En til langframa gengur þetta ekki upp því að samfélög Evrópu þróuðust og valdaþjöppun átti sér stað. Miðstýringin/framkvæmdarvaldið efldist. Með því allar framfarir, nema á Íslandi. Hér stóð tíminn í stað í 1000 ár. Loks náði tíminn til Íslands á 19. og 20. öld og menn vildu gera eitthvað fyrir íslenskt samfélag. Menn börðust fyrir sjálfræði og innlent framkvæmdarvald. Það hófst með heimastjórninni 1904 og ferlinum lauk með fullu sjálfstæði Íslendinga 1944. 

En hvernig hafa Íslendingar farið með fjöreggið síðan þeir einir réðu yfir því? Getum við virkilega staðið ein og óstudd?  Ekki alveg, því við látum erlendar yfirþjóðlegar stofnanir ráða för fyrir hönd Íslands. Síðan 1944 hefur ríkinu verið afskaplega illa stjórnað, hátt verðlag, verðbólga, hallafjárlög, sérhagsmunapot smákónga o.s.frv.

En þrátt fyrir allt, eru við hér enn, sama menning sem hefur varið í 1150 ár, en hversu lengi mun það vara? Það er undir okkur komið og næstu tvær kynslóðir. Miðað við hvernig nútíma Íslendingurinn hagar sér, þá er framtíðin ekki björt. Hann hefur misst öll tengsl við sjálfan sig, samfélag sitt og meira segja íslenska nátttúru. Hann mun glaður tala ensku í náinni framtíð eins og Skotar og Írar gera í dag. Hann verður sáttur að vera í einhvers konar ríkjasambandi, með smá sérstöðu, en ekki mikla. Eina sem hann mun eiga sameiginlegt með forfeður sínum er búseta í þessu hrjóstuga landi...annað ekki. Svo er það spurning hvort það sé ekki bara í lagi...eða ekki?

 

Þegar Alþingi er ekki jarðtengt

Mikill farsi er í gangi á Alþingi þessa dagana.  Stjórnmálamennirnir sem ætluðu að sitja rólegir fram á næsta vor, í góðri innivinnu ásamt öllum fríðindunum sem fylgir þingmennskunni, vöknuðu upp við vondan draum nú í haust er þeir loksins mættu til vinnu eftir margra mánaða sumarfrí. Þjóðin er búin að segja þeim til syndana í skoðanakönnunum og segja að kúrsinn sé rangur. 

Þriggja flokka hjónaband gengur ekki upp líkt og í raunveruleikanum hjá fólki. Arfa vitlaus stefna stjórnmálaelítunar í mörgum málaflokkum gengur ekki upp, svo sem í útlendingamálum, orkumálum, samgöngumálum og fleiri málum. Ætlunin var að aðlaga raunveruleikanum að hugmyndafræðinni en hann lifir sínu lífi og tekur ekki mark á ranghugmyndir stjórnmála vitringanna.

Nú hefur það ótrúlega gerst en fimmti hver kjósandi segist ætla að kjósa Miðflokkinn. Sá flokkur segist stunda raunsæis pólitík frekar en einhver flokkur sem eltir einhverja hugmyndafræði sem gengur ekki upp. Það var Helmut Smith sem fann upp hugtakið "Real politik" í Vestur-Þýskalandi er hann sagði að Vestur-Þjóðverjar verði að lífa í raunveruleikanum og stunda sína pólitík eftir því.  Raunsæisstefna var tekin upp gangvart Sovétríkin og viðskiptin blómstruðu fyrir vikið og landið varð efnahagsveldi.

Annar flokkur virðist líka vera jarðtengdur en það er Flokkur fólksins. En aðrir flokkar geta bara ekki séð raunveruleikann eða fylgt eftir sína eigin sannfæringu. Hvernig ætlar Sjálfstæðisflokkurinn t.d. að ná fyrra fylgi ef hann stendur ekki í fæturnar eins og sjá mátti í málinu með drenginn sem fékk hæli í skjóli nætur, þrátt fyrir að kerfið hafi úrskurðað annað? Það dugar ekki að tuldra bænina, ef engin er trúin. 

Og þegar málstaðurinn er vondur, er ekki farið í boltann, heldur manninn. Friðjón skýtur hart á Sigmund – „Sú grímulausa útlendingaandúð sem hann sýnir okkur nú er ógeðfelld, en kannski bara hans rétta eðli“ Góða fólkið er greinilega í öllum flokkum og er alltaf tilbúið að fara í vasa skattborgaranna eftir meira fé. Raunsæisfólkið segir sem er, vasarnir eru tómir og við getum ekki alið allt flökkufólk sem hingað kemur og vill komast á ríkisspenann.

Minni spámenn eru sendir af örkinni til að herja á andstæðinginn. Nú er Sigmundur Davið sakaður um útlendingahatur. En þá verður Friðjón að saka einnig 19% kjósenda um útlendingahatur sem styður flokkinn. Ekkert er rætt um að opin landamæri eru að sliga alla innviði landsins. Skólar landsins ráða ekki við að aðlaga útlenska nemendur að skólakerfinu og kenna þeim íslensku.  Heilsugæslan er sprungin og getur ekki tekið við alla útlendingana sem streyma inn í landið þúsunda talið árlega. Sjá má þetta á læknavaktinni, þegar aumingja fólkið leitar þangað sem hefur ekki önnur hús að venda, en hún er ávallt yfirfull. Bráðamóttakan stendur ekki undir nafni og fólk þarf að bíða í hálfan sólarhring eftir þjónustu sem á reyndar að vera bráðaþjónusta og varðar líf og dauða. Og fólk þarf að aka á holóttum vegum á leið á sjúkrahús enda ekki til peningar til að laga vegina. Allt er þetta einkenni þriðja heims ríkis, ekki velmegunarríkis.

Gamla fólkið má éta það sem úti frýs í bókstaflegri merkingu. Samkvæmt fréttum bíða örvasa gamalmenni á Landsspítalanum eftir vist á elliheimili og talan er alltaf sú sama, ár eftir ár, um hundrað manns eru fastir á sjúkrahúsinu og taka dýrmæta starfskrafta frá sjúklingum. Ekki er byggt nóg af húsnæði fyrir gamla fólkið. En það er ekkert mál að koma 400 hælisleitendur fyrir í JL húsinu. Málið er reddað fljótar en hendi er veifað. Unga fólkið fast heima, því ekki er til húsnæði fyrir það. Þetta sér venjulegt fólk, Jón og Gunna, sem er búið að fá nóg. Það lætur ekki forréttindastéttar fólk sem fæðist með silfurskeið í munni, ekki hræða sig lengur og kýs þann flokk sem það heldur að lagi ástandið.

Ekki mun VG laga ástandið, eða Sjálfstæðisflokkurinn eða hinn ósýnilegi flokkur, Framsókn, sem er bara þarna og gerir ekki neitt. Ösku VG verður dreift á öskuhauga sögunnar fljótlega, spurningin er bara hvenær. Sjálfstæðisflokkurinn fær sitt kærkomna frí og finnur vonandi ræturnar fyrir hundrað ára afmælið 2027. Framsókn verður kippt í ríkisstjórn í algjöri neyð, ef stjórnarkapallinn spilast þannig. Íslendingar eru í tilvistakreppu.

Bráðaþjónusta Landsspítalans er til skammar

Fyrsta skref sjúklings inn í heilbrigðisþjónustuna er í gegnum heilsugæsluna eða bráðamóttökuna.  Ástandið er ekki gott á heilsugæslunni, þótt það sé ekki eins slæmt og hjá bráðamóttöku Landspítalans.  Það er skortur á heimilislæknum en sagt er að ástandið eigi eftir að batna vegna þess hversu margir eru í námi. Svo er annað mál hvort þeir skili sér í starfið.

Mörg mál er varðar slæma aðkomu sjúklinga að bráðamóttökunni hafa ratað í blöðin/fjölmiðla. Þau eru bara toppurinn á ísjakanum. Þegar bloggritari hefur komið þangað inn, er undantekningalaust bið upp á margar klukkustundir eftir þjónustu. Á meðan þarf fólk að hírast á hörðum stólum, sumt mjög kvalið. Sumir lognast út af. 

Svo þegar komið er inn af biðstofunni sem nóta bene er á annarri hæð og á fyrstu hæð, tekur við bráðastofur, yfirfullar og fólk á ganginum. Sem betur fer tekur ferlið aðeins skemmri tíma þegar hér er komið. Það er sem sagt plássleysi en það vantar líka mannskap sem er verra.

En varðandi plássið þá er hægt að redda því á skömmum tíma, ef vilji er fyrir hendi. Það er að koma upp bráðabirgðasjúkrahúsi (færanlegu) fyrir utan bráðamóttökuna í Fossvogi. Nóg er plássið þarna fyrir utan.  Við Íslendingar keyptum og gáfum Úkraínumönnum slíkt sjúkrahús, sem er hið besta mál og hefðum mátt hafa þau þrjú (í staðinn fyrir vopnasendingar þangað).  Kíkjum aðeins á fréttina um þetta sjúkrahús.

Íslendingar senda færanlegt neyðarsjúkrahús til Úkraínu

"Fram kemur að húsnæðið samanstandi af tíu gámaeiningum sem myndi fullbúið sjúkrahús sem hægt sé að reka sjálfstætt og án stuðnings svo dögum skiptir. 

„Hægt er að haga uppröðun eininganna eftir þörfum á hverjum tíma og tengja við önnur sjúkrahús sömu gerðar. Þar er m.a. að finna fullbúnar skurðstofur, gjörgæslurými, móttöku- og greiningarrými, stoðeiningar með rafstöð, súrefnispressu, sótthreinsiaðstöðu salernis- og bað- og þvottaaðstöðu auk sérhæfðra geymslurýma,“ segir í tilkynningunni.

Í tilkynningunni segir að afkastageta sjúkrahússins sé veruleg, legupláss fyrir fjörutíu sjúklinga hverju sinni og hægt að sinna 240 sjúklingum á sólarhring sem og allt að 24 alvarlega slösuðum."

Sem sagt, þetta bráðabirgðarsjúkrahús er með betri þjónustu en bráðamóttakan. Og hvað kostar svona bráðabirgðasjúkrahús? 1,1 milljarð króna.  Það væri hægt að hafa þetta sjúkrahús á meðan beðið er eftir nýja Landspítalanum. Eins og ástandið er í dag, er þetta til skammar fyrir velferðarþjóðfélag sem við segjumst tilheyra.

Tek það skýrt fram að starfsfólkið er skórkostlegt. Ábyrgðin er stjórnvalda.