Vinstrisinnaður forseti eða "sameiningartákn"?

Einstaklingar sem bjóða sig fram til forseta munu eiga erfitt með að segja skilið við fortíðina. Oftast fólk velur eða fylgir eftir hugsjónir sínar, er það byggt á lífskoðun sem erfitt er að breyta. Stundum fyllist það ábyrgð og gengur upp í hlutverkinu og segir skilið við fortíðina.

Gott dæmi um þetta er þegar Thomas Becket, náinn vinur Hinriks II, var kosinn erkibiskup Englands á 13. öld en var jafnframt kanslari konungs. Ráðabrugg þeirra var að stýra kirkjunni og í raun leggja undir vald konungs. Becket fann sig í hlutverki erkibiskups og hætti að framfylgja fyrirætlunum konungs. Úr því urðu vinaslit og að lokum frægasta morð miðalda er hann var drepinn, hugsanlega að undirlagi Hinriks.

En líklegra en hitt, er að fólk nái ekki að segja skilið við fortíðina og vinstri leiðtogi í stjórnmálaflokki, verði áfram vinstrisinnaður forseti og þar með ekki fulltrúi allrar þjóðarinnar. Hann er fulltrúi skoðana sem mörgum hnýs hugur við og samræmist ekki þeirra lífskoðunum.

Þá komum við að hinum vinklinum. Á forsetinn að vera fulltrúi þjóðarinnar gagnvart stjórnkerfinu eða "sameiningartákn"?

Það er nefnilega misskilningur margra forsetaframbjóðenda að þeir eigi að vera "sameiningartákn", puntdúkka upp í hillu á Bessastöðum, sem dregin er fram við hátíðleg tilefni. Jú, forsetar geta verið sameiningartákn við nátttúrufara ástand og er það vel en meginhlutverk þeirra er vel afmarkað í stjórnarskrá Íslands. Það er hvergi minnst á að þeir eigi að vera "sameiningartákn" í henni. 

Nú er einn frambjóðandi sem hefur fengið á sig föst skot vegna þess að hann virðist ekki standa fyrir einu eða neinu. Hann segist vera "sameiningartákn" en talar ekkert um hlutverk sitt sem æðsti embættismaður þjóðarinnar og hvað hann ætlar að gera gagnvart stjórnkerfinu. Hann virðist halda að eina hlutverk hans gagnvart því sé að setja einstaka sinnum mál í dóm þjóðarinnar.  Ekkert er minnst á íslensk gildi, menningu eða tungu.

Með orðum frambjóðandans: "Forseti eigi ekki að vera flokkspólitíkur og á að vera yfir dægurþras hafinn. Forseti sé sameiningartákn..." Hljómar sem blablabla, eitthvað sem hljómar fallega en þýðir ekkert.

Svo eru frambjóðendur sem gleyma fortíðinni. Þótt þeir séu e.t.v. með háskólapróf og -starf tengt stjórnmálum, hafa þeir gleymt hvað þeir kusu í umdeilasta utanríkismáli þjóðarinnar síðan Ísland gékk í NATÓ. Það er ekki trúverðugt.

Svo eru aðrir sem viðhaft hafa fíflaskap, leikið hirðtrúðinn, en vilja vera konungurinn.  Hirðtrúðurinn verður aldrei konungur, hann á að vera spémynd konungs, eini sem er leyft að gera grín að kóngi og halda honum á jörðinni með gríni. Trúðinn trúir grínhlutverki sínu sem kóngur.

Eitt er víst, enn á ný fáum við forseta, sem á að vera fulltrúi þjóðarinnar, með aðeins 30%+ fylgi. Hann er örugglega ekki "sameiningartákn" með slíku fylgi né fulltrúi flestra í þjóðfélaginu. En verði Íslendingum að góðu, þetta stjórnarfyrirkomu kusu þeir yfir sig og geta sjálfum sér um kennt.

Að lokum:

". . . Val á valdhafa ríkisins með almennum kosningum gerir það í rauninni ómögulegt fyrir skaðlausa eða mannsæmandi einstaklinga að komast á toppinn. Forsetar og forsætisráðherrar koma í stöðu sína ekki vegna stöðu þeirra sem náttúrulegir aðalsmenn, eins og lénskerfis konungar gerðu einu sinni... en vegna hæfileika þeirra sem hafa siðferðilega óheft lýðskrum. Þess vegna tryggir lýðræði nánast að aðeins hættulegir menn munu rísa í efsta sæti ríkisstjórnarinnar.

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis og til lýðræðis

 

 

Af hverju lýðræðið leiðir til harðstjórnar - skyldu lesning fyrir fólk sem býr í lýðræðisríki

Þessi blogggrein er þýðing á vefgrein og Youtube myndbandi sem ber heitið: Why Democracy leads to Tyranny.  Þetta er grein sem almenningur fær aldrei að lesa á Íslandi en ætti að lesa - vera skyldulesning. Hún lýsir gangverki lýðræðis og innbyggða galla kerfisins. Bloggritari hefur sjálfur ritað nokkuð um viðfangsefni og má nefna blogggrein um "Ofríki minnihlutans". Hér kemur þýðingin (að mestu leyti):

"Á öllum tímum er til safn af viðhorfum sem eru færðar upp í heilaga stöðu og efast um þær er talið villutrú. Um aldir voru það kenningar kristninnar sem höfðu þessa stöðu, í dag er það kenning hins lýðræðislega ríkis.

Lýðræði, eins og það er stundað núna, er besta stjórnarformið og allir sem neita því fremja guðlast – eða svo er okkur kennt. En á sama hátt og mikið af kristnum kenningum var blæja til að vernda vald kirkjunnar, þá má segja það sama um lýðræðið.

Lýðræði, með pólitískum herferðum sínum, kosningum og tálsýn um stjórn fólksins, er blæja sem stjórnmálamenn og embættismenn auðga sig á bak við sníkjudýr (lesist: lobbíistar) og þröngva spilltri sýn sinni á samfélagið upp á okkur hin. Í þessari blogggrein er varpað ljósi á nokkrum banvænum göllum nútíma lýðræðis og útskýrum hvernig í stað þess að stuðla að félagslegri flóru hefur það leitt til mjúkrar alræðishyggju.

Það eru margar stofnanir sem eru nauðsynlegar fyrir frjálst og farsælt samfélag; þar á meðal eru frjálsir markaðir, verkaskipting, réttarríki sem stuðlar að reglu og trausti, sterkar fjölskyldur, traustir gjaldmiðlar, skólakerfi sem menntar í stað innrætingar og öflugir fjölmiðlar sem sækjast eftir sannleikanum í stað þess að dreifa áróðri.

Ef lýðræðisríki varðveitir þessar stofnanir, þá má fullyrða að það sé pólitískt skipulag sem stuðlar að félagslegri sátt. En ef lýðræði framleiðir stöðugt ríkisstjórnir sem eyðileggja þessar stofnanir, þá verður að efast um gildi lýðræðis. Um allan heim gera ríkisstjórnir flestra lýðræðisríkja hið síðarnefnda - allt frá fjölskyldueiningunni, til skólagöngu, fjölmiðla, frjálsra markaða, traustra gjaldmiðla eða réttarríkisins, stjórnmálamenn og embættismenn eru virkir að eyðileggja, eða að minnsta kosti stórspilla, þessar stofnanir. Hvers vegna er þetta svona? Hverjir eru gallarnir á lýðræðisríkjum nútímans sem leiða það til að sýna svona spilltar ríkisstjórnir?

Til að svara þessari spurningu verðum við að greina á milli tveggja tegunda lýðræðis: beint lýðræði og óbeint lýðræði. Beint lýðræði felur í sér að borgarar greiða atkvæði um ákveðin málefni, venjulega með þjóðaratkvæðagreiðslu. Í beinu lýðræði ræður meirihluti. Hvort maður lítur jákvætt eða neikvætt á þetta pólitíska skipulag fer yfirleitt eftir því hvort maður tilheyrir meirihluta eða minnihluta. Þeir sem eru í meirihluta hafa tilhneigingu til að trúa því að beint lýðræði sé gott kerfi þar sem það leiði til þess að fullnægja óskum þeirra, á meðan þeir sem eru í minnihluta telja oft að beint lýðræði sé ekkert annað en harðstjórn fjöldans. "Lýðræði er tveir úlfar og lamb að kjósa um hvað þeir ætla að hafa í hádegismat", sagði Benjamin Franklin eitt sinn.

Harðstjórn fjöldans er hins vegar ekki alvarlegasta ógnin sem Vesturlönd standa frammi fyrir þar sem við búum í óbeinum lýðræðisríkjum sem gera flesta pólitískt getulausa og vald fjöldans tiltölulega hverfandi. Í óbeinu lýðræði, eða fulltrúalýðræði, kjósum við stjórnmálamenn sem eiga þá fræðilega séð að gæta hagsmuna okkar. En hvernig fulltrúalýðræði ætti að virka í orði, er ekki hvernig það virkar í reynd. Í næstum öllum lýðræðisríkjum er lítill fjöldi stjórnmálaframbjóðenda forvalinn af örfáum stjórnmálaflokkum sem einoka stjórnmálakerfi hvers lands og úr þessum frambjóðendum kjósum við þá sem við kjósum, eða að minnsta kosti þá sem við mislíkum minnst. Þegar þeir hafa verið kjörnir, langt frá því að vera neyddir til að standa vörð um hagsmuni meirihlutans, geta stjórnmálamenn þjónað eigin hagsmunum og gera það oft.

Margir munu mótmæla því að ávinningur óbeins lýðræðis sé sá að við getum kosið spilltu stjórnmálamennina sem ekki þjóna okkur í burtu. Vandamálið er hins vegar að lýðræðisríki nútímans framleiða sjaldnast heiðarlega og siðferðilega stjórnmálaframbjóðendur. Í hvert sinn sem einn spilltur stjórnmálamaður er kosinn frá embætti kemur annar spilltur stjórnmálamaður í hans stað sem þjónar eingöngu mismunandi sérhagsmunahópum. Ennfremur hafa þjóðríki stækkað svo mikið að flestir ríkisaðilar sem drottna yfir okkur og framkvæma stefnuna sem snerta okkur frá degi til dags eru embættismenn sem ekki sæta almennum kosningum.

Og hér liggur ef til vill alvarlegasti galli nútíma lýðræðisríkja - lýðræðislega ferli virðist ófært um að koma í veg fyrir að það versta fari á toppinn í ríkisstjórninni. Það eru nokkrir þættir sem geta skýrt þetta: Í fyrsta lagi er það spillandi eðli valds.

„Hvernig sem lýðræðislegar tilfinningar þeirra og fyrirætlanir kunna að vera, þegar [stjórnmálamenn] hafa náð embættisframa geta þeir aðeins litið á samfélagið á sama hátt og skólameistari lítur á nemendur sína, og jafnræði getur ekki verið milli nemenda og meistara. Á annarri hliðinni er yfirburðatilfinning sem óhjákvæmilega er framkölluð af yfirburðastöðu; á hinni hliðinni er minnimáttarkennd sem leiðir af yfirburðum kennarans. . . Sá sem talar um pólitískt vald talar um yfirráð; en þar sem yfirráð er til staðar er óhjákvæmilega nokkuð stór hluti samfélagsins sem er ráðandi. . .Þetta er eilíf saga pólitísks valds. . .”

Mikhail Bakunin, Tálsýn um almennan kosningarétt

Annar þáttur sem getur skýrt siðferðisspillingu stjórnmálamanna er að eins og eldflugur laðast að ljósi, laðast hinir miskunnarlausustu og valdasjúkustu meðal okkar að ríkisvaldinu. Þeir sem koma inn í stjórnmál eru oft þeir einstaklingar sem við viljum síst drottna yfir okkur.

„Allar ríkisstjórnir glíma við endurtekið vandamál: Vald laðar að sér sjúklega persónuleika. Það er ekki það að vald spillir heldur að það er segulmagnað til hins spillta.“

Frank Herbert, Chapterhouse: Dune

Önnur skýring á því hvers vegna versta hækkunin á toppnum í nútímapólitík er vegna þess að Machiavellisk, narsissísk og sósíópatísk karaktereinkenni bæta möguleika manns á að vinna stjórnmálakosningar eða fá stöðu embættismanns á háu stigi.

Eða eins og heimspekingurinn Hans Hermann Hoppe útskýrir:

". . . Val á valdhafa ríkisins með almennum kosningum gerir það í rauninni ómögulegt fyrir skaðlausa eða mannsæmandi einstaklinga að komast á toppinn. Forsetar og forsætisráðherrar koma í stöðu sína ekki vegna stöðu þeirra sem náttúrulegir aðalsmenn, eins og lénskerfis konungar gerðu einu sinni... en vegna hæfileika þeirra sem hafa siðferðilega óheft lýðskrum. Þess vegna tryggir lýðræði nánast að aðeins hættulegir menn munu rísa í efsta sæti ríkisstjórnarinnar.

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis og til lýðræðis

Þegar þeir eru komnir til valda eru þessir lýðskrumarar í raun varðir fyrir reiði borgaranna vegna furðusögu sem skapast af trúarkenningu lýðræðis. Flestir trúa því að í lýðræðisríki séum við fólkið sem ráðum og að sem valdhafar berum við sameiginlega sök á spillingu, vanhæfni og siðleysi ríkisstjórnar okkar. Þessi trú lítur framhjá þeirri staðreynd að flest okkar hafa engin áhrif á gjörðir stjórnmálamanna og hún beinir ábyrgðinni frá stjórnmálamönnum og embættismönnum sem bera ábyrgð á stefnunni sem eyðileggur samfélagið. Ennfremur, þegar talið er að við fólkið ráðum, veikist viðnám okkar gegn hættulegum vexti ríkisvaldsins.

Hoppe útskýrir:

"Undir lýðræði verða skilin á milli valdhafa og stjórnaðra óljós. Sú blekking vaknar jafnvel að greinarmunurinn sé ekki lengur til staðar: að með lýðræðislegri stjórn sé enginn stjórnað af neinum, heldur ræður hver og einn sjálfur. Í samræmi við það veikist kerfisbundið viðnám almennings gegn ríkisvaldinu."

Hans Hermann Hoppe, Frá aristókratíu til einveldis  og til lýðræðis

Þessi veikjaða mótspyrna gegn vexti ríkisvalds hefur skapað frjóan jarðveg fyrir tilkomu alræðisstjórnar um Vesturlönd. Margir munu mótmæla því og segja að lýðræðisleg Vesturlönd séu alls ekki eins og alræðisríki fortíðar, hvort sem það eru Sovét-Rússland, kommúnista-Kína, Þýskaland nasista, Kúba eða Norður-Kórea. Þessi lönd miðstýrðu valdinu og stjórnuðu lífi þegna sinna að því marki sem aldrei hefur sést í sögunni og að því marki sem er langt umfram reynslu nútíma Vesturlanda. En miðstýring stjórnvalda í vestrænum lýðræðisríkjum er aðeins frábrugðin því sem sést í alræðisríkjum 20. aldar. Vestræn lýðræðisríki eru það sem kalla má mjúk alræðisríki í mótsögn við grimmari birtingarmynd alræðis fortíðar. Árið 1835 sá Alexis de Tocqueville fyrir framgang mjúkrar alræðishyggju í vestrænum lýðræðisríkjum og lýsti því í stóra verki sínu Democracy in America:

"Eftir að hafa...tekið hvern einstakling einn af öðrum í sínar öflugu hendur og mótað hann eins og það vill, teygir fullveldið út arma sína yfir allt samfélagið; það þekur yfirborð samfélagsins með neti lítilla, flókinna, örsmáa og einsleitra reglna, sem frumlegustu hugar og kröftugustu sálir geta ekki slegið í gegn til að fara út fyrir mannfjöldann; það brýtur ekki vilja, en það mýkir þá, beygir þá og stýrir þeim; það þvingar sjaldan til aðgerða, en það er stöðugt á móti athöfnum þínum ... það hindrar, það bælar, það eykur, það slokknar, það heimskar, og að lokum minnkar það hverja þjóð í að vera ekkert annað en hjörð af feimnum og duglegum dýrum, þar sem ríkisstjórnin er hirðirinn."

Alexis de Toqueville, Lýðræði í Ameríku

Áður en þessi mjúka alræðisstefna jókst, voru frjáls félagsleg samskipti einkennandi af fjölmörgum mismunandi stofnunum og félögum sem voru óháð stjórnvöldum - svo sem markaðir, gildisfélög, kirkjur, einkasjúkrahús, háskólar, bræðrafélög, góðgerðarfélög, klaustur og síðast en ekki síst "frumsamfélag fjölskyldunnar". Þessi sjálfstæðu félög og stofnanir, sem veittu mikinn samfélagslegan ávinning, virkuðu einnig sem hindranir í vegi útvíkkunar ríkisvaldsins. Eyðing og skipt út fyrir tengsl milli einstaklings og ríkis á þessum fjölbreyttari samfélagsformum, sem hófst á Vesturlöndum á 20. öld og stendur fram á þennan dag, var mikilvægt skref í uppgangi ríkisstjórna sem fela alræðislegt eðli sitt á bak við blæja lýðræðishugsjónarinnar. Eða eins og Robert Nisbet skrifaði í The Quest for Community:

"Það er ekki útrýming einstaklinga sem á endanum er óskað af alræðisherrum.... Það sem óskað er eftir er að útrýma þeim félagslegu tengslum sem, með sjálfstæðri tilvist sinni, verða alltaf að vera hindrun í vegi fyrir því að hið algera pólitíska samfélag náist. Meginmarkmið alræðisstjórnar verður því óstöðvandi eyðileggingu allra vísbendinga um sjálfsprottinn, sjálfstæðan félagsskap.... Að eyða eða draga úr veruleika smærri svæða samfélagsins, afnema eða takmarka úrval menningarlegra valkosta sem einstaklingum er boðið upp á. . . er að eyða með tímanum rótum viljans til að standast einræðishyggju í sinni miklu mynd."

Robert Nisbet, Leitin að samfélagi

Á stöðum eins og Þýskalandi nasista og Sovét-Rússlandi var eyðilegging stofnana óháðar ríkinu framkvæmd nokkuð hratt og með ofbeldi. Sama ferli hefur átt sér stað í vestrænum lýðræðisríkjum, en á hægari hraða og í stað ofbeldis eru þessar aðrar stofnanir lamaðar af notkun áróðurs, uppeldisinnrætingar, laga, reglugerða og skriffinnsku skriffinnsku. En sama hvernig alræðisstefna kemur fram er niðurstaðan alltaf sú sama. Borgarar verða þegnar, ríkið verður herra og jafnvel þótt okkur sé enn veittur kosningaréttur, erum við engu að síður hneppt í þrældóm, eða eins og Lysander Spooner skrifaði:

„Maður er engu að síður þræll þótt honum sé heimilt að velja nýjan húsbónda einu sinni á ári."

Lysander Spooner, Stjórnarskrá engin valds

Ef lýðræðisríki okkar geta ekki komið í veg fyrir að hið versta rísi á toppinn og ef þau geta ekki verndað okkur fyrir uppgangi mjúkrar alræðishyggju, þá er lýðræðið, eins og það er stundað nú, misheppnuð stofnun og önnur form stjórnmálaskipulags verður að kanna og deila opinskátt. Sumir halda kannski áfram að halda í vonina um að pólitískur bjargvættur muni koma fram, sigrast á öllum spillandi áhrifum ríkisins og skila samfélaginu á braut friðar og velmegunar. Þetta er hins vegar til að tefla með framtíð samfélagsins. Því á meðan við bíðum eftir frelsara okkar, sem mun aldrei koma fram, mun ríkið halda áfram að vaxa meira og meira íþyngjandi, og síðan hægt í fyrstu, en sífellt hraðar, munu samfélög okkar hraka niður í þær helvítis aðstæður sem einkenna allar alræðisþjóðir, þ. eins og James Kalb sagði:

"Ef öll þjóðfélagsskipan verður háð stjórnsýsluríkinu, þegar það verður endanlega spillt og óstarfhæft, fer allt."

James Kalb, Harðstjórn frjálshyggjunnar

---

Er það undarlegt að það er gegnumgangandi í skrifum bloggritara að skrifa gegn útþennslu bálknsins? Gegn ríkisafskipta af öllum þáttum mannlífsins? Gegn gegndarlausri skattheimtu sem "fulltrúar" okkar innheimta og eyða í hluti sem okkur er mótfallið? Að bloggritari mislíkar stjórnmálaflokkar sem boða ríkisafskipti, dulbúinni alræðishyggju, af öllum þáttum lífs okkar? 

Munum að íslenska ríkið er nýtt fyrirbrigði. Fyrstu aldir Íslandsbyggðar höfðum við þjóðveldi, með gríðarlegri valddreifingu, svo einveldi konungs og loks lýðræðið í formi íslenska ríkisins.

Það hlýtur að vera til betra fyrirkomulag á lýðræði en núverandi fulltrúalýðræði....

Fortíðardraugar forsetaframbjóðenda

Eins og búast mátti við, eru mistök, framhlaup og annað misjafnt dregið fram þegar þekktir einstaklingar bjóða sig fram til hárra embætta.

Þeir sem standa fremst og hafa hlotið mestu athyglina hafa fengið mestan skítinn. Helst þeir sem eru í uppáhaldi hjá fjölmiðlum og þeir hafa ákveðið að séu líklegastir til sigurs. Baldur, Katrín, Jón Gnarr og Halla Hrund hafa fundið til tevatnsins en á meðan aðra hefur ekkert verið minnst á.

Allir eiga sér fortíð, sumt sem orkar tvímælis en skiptir engu máli varðandi frammistöðu í embætti er notað sem vopn gegn viðkomandi einstakling. En annað ætti að hringja viðvörunnar bjöllum og á rétt á sér að vera dregið fram.

Það segir ýmislegt um viðkomandi ef hann er viðriðinn á einhvern hátt stórmálum síðastliðna tvo áratuga. Mál sem skipta mál er hann kemst í embætti.

Hver var t.d. afstaða viðkomandi til ICESAVE, opinna landamæra, afstaða til NATÓ eða ESB, bókunar 35 eða annarra mála sem eru líkleg til að koma til þjóðaratkvæðisgreiðsla?

Þetta skiptir máli og hefur hjálpar bloggritara til að taka ákvörðun um hvern hann kýs. Hann er núna búinn að útloka marga einstaklinga vegna þess en um aðra frambjóðendur er ekki hægt að taka upplýsta ákvörðun um. Þeir eru hreinlega ekki í sviðsljósinu.  Sumir segja að slíkir einstaklingar eigi að fá minni athygli en það er rangt. Viðkomandi einstaklingur kann að vera einstakur og vera sniðinn í starfið en við vitum ekkert um það, enda ekkert sagt frá honum. Ef viðkomandi á annað borð nær lágmarkinu sem þarf til forsetaframboðs, þá á viðkomandi skilið að fá sinn tíma og fá að leggja málið í hendur þjóðarinnar. 

Af hverju höldum við upp á 1. maí daginn?

Prófaðu að spyrja næsta einstakling sem þú sér og spurðu spurninguna. Flestir munu segja að þetta sé frídagur verkalýðs og ætlaður til kröfugerða. Það er rétt svar en ræturnar liggja dýpra.

Fyrsta maí, var upphaflega forn vorhátíð á norðurhveli jarðar. Líkt og kristnir menn  tengdu sínar hátíðar við fornar og heiðnar hátíðir, líkt og jólin, reyndu forystumenn verkalýðs á 19. öld að tengja þennan dag við kröfur.

1. maí tengdist verkalýðshreyfingunni þar með seint á 19. öld eftir að verkalýðsfélög og sósíalistahópar tilnefndu hann sem stuðningsdagur verkafólks fyrir betri vinnuskilyrðum, sanngjörnum launum og styttri vinnutíma.

Árið 1889 tilnefndi alþjóðlegt samband sósíalistahópa og verkalýðsfélaga 1. maí sem dag til stuðnings verkafólki, til minningar um Haymarket-uppreisnina í Chicago (1886). Fimm árum síðar, ákvað forseti Bandaríkjanna, Grover Cleveland, óánægður með sósíalískan uppruna verkamannadagsins, að skrifa undir lög um að gera verkalýðsdaginn - sem þegar var haldinn í sumum ríkjum fyrsta mánudaginn í september - að opinberum frídegi í Bandaríkjunum til heiðurs verkamönnum. Kanada fylgdi í kjölfarið ekki löngu síðar.

Hvernig varð dagur verkalýðsins að almennum frídegi?

Fyrsti verkalýðsdagurinn í Bandaríkjunum var haldinn hátíðlegur þriðjudaginn 5. september 1882 í New York borg.

Í Evrópu var 1. maí sögulega tengdur heiðnum hátíðum í dreifbýli eins og áður sagði, en upphaflegri merkingu dagsins var smám saman skipt út fyrir nútíma tengsl við verkalýðshreyfinguna.

Í Sovétríkjunum tóku leiðtogar nýju hátíðina eða frídaginn að sér og töldu að það myndi hvetja verkafólk í Evrópu og Bandaríkjunum til að sameinast gegn kapítalismanum. Dagurinn varð merkilegur frídagur í Sovétríkjunum og í austurblokkarlöndunum, með áberandi skrúðgöngum, þar á meðal einni á Rauða torginu í Moskvu, undir stjórn æðstu stjórnarliða og kommúnistaflokksins, þar sem verkamanninum var fagnað og hernaðarmátt Sovétríkjanna sýnt. Vestrænir njósnarar töldu leiðtoganna sem röðuðu sig upp til að sjá hverjir voru raunverulega við völd og í hvaða röð.

Í Þýskalandi varð verkalýðsdagurinn opinber frídagur árið 1933 eftir uppgang nasistaflokksins. Það er kaldhæðnislegt að Þýskaland afnam frjáls verkalýðsfélög daginn eftir að fríið var stofnað og eyðilagði þýsku verkalýðshreyfinguna nánast.

Með upplausn Sovétríkjanna og fall kommúnistastjórna í Austur-Evrópu seint á 20. öld minnkaði mikilvægi stórra maíhátíða á því svæði. Í tugum landa um allan heim hefur 1. maí hins vegar verið viðurkenndur sem almennur frídagur og almenningur heldur áfram að halda upp á hann með lautarferðum og veislum á meðan  tilefnið ætti að vera mótmæli og fjöldafunda til stuðnings verkafólki. Að vísu brjótast út mótmæli á þessum degi og iðulega eru það róttækir vinstrimenn sem standa fyrir þeim og einstaka sinnum nasistahreyfingar.

1. maí á Íslandi

Á Íslandi göngum við skrúðgöngur niður á torg viðkomandi bæjar eða borgar. Þar hlustum við á ræður stéttafélags forkólfa sem eru oftar en ekki eru ekkert heitt í hamsi. Þeir enda á ofurlaunum í samanburði við skjólstæðinga sína. En svona er goggunnarröðin hjá manninum.

Nóta bene, stéttarbaráttan lýkur aldrei. Það sem hefur áunnist, getur verið tekið í burtu á morgun.  Mál málanna hefur verið stytting vinnunnar. Margt hefur áunnist.  Áður fyrr unnu menn þar til þeir gátu ekki meir, en svo var ákveðið að eðlileg vinnuvika ætti að vera 40 klst. Menn hafa fært sig í að hafa 36 klst vinnuviku. En það er ekkert sem mælir á móti því að vinnuvikan sé bara 25 klst. Framleiðsluaukinginn er svo mikil að furða vekur að vinnutíminn skuli þó vera þetta ennþá daginn í dag.

Margar byltingar hafa verið í gangi og allar hafa þær leitt til hagræðingar og fækkun starfsfólks. Fyrsta iðnbyltingin notaði vatns- og gufuorku til að vélvæða framleiðsluna. Önnur notaði raforku til að búa til fjöldaframleiðslu. Þriðja notaði rafeindatækni og upplýsingatækni til að gera framleiðslu sjálfvirkan. En fjórða byltingin er í gangi og fáir taka eftir. Gervigreindin og rótbótar eru að taka yfir og þetta þýðir fækkun starfa og styttingu vinnutímans.

En sem betur fer verður alltaf þörf á mannlegum samskiptum. Í heilbrigðisþjónustunni og menntakerfinu svo eitthvað sé nefnt þurfum við á fólki að halda. Það verður alltaf einhverjir sem vinna en það er óþarfi að hið fámenna vinnuafl sé keyrt út í vinnu eins og gerist með heilbrigðisstarfsfólk, lögreglumenn og kennara og aðrar mikilvægar stéttir.

Að kjósa rangan forseta

Í síðustu grein bloggara var rætt um þá kjósendur sem kjósa og styðja hagsmuni sem eru andstæðir þeirra eigin. Einn ágætur sambloggari stakk upp á að mótmæla rökleysinu, en því miður er það ekki hægt, aðeins að benda á rökvilluna og vona að skynsemin taki yfir. 

Nú eru línur í forsetakosningunum að skýrast. Frambjóðendur sem njóta mesta hylli koma allir af vinstri væng stjórnmálanna. Það þarf ekki að vera slæmt, við fengum jú Ólaf Ragnar sem reyndist vera málsvari þjóðarinnar er á reyndi.

En pollurinn verður ansi gruggugur þegar frambjóðandinn með mesta fylgi hefur sýnt það í verki að hann vinnur gegn málskotsréttinum og þar með vilja þjóðarinnar. Það er enginn vafi á að forsætisráðherrann fyrrverandi var ekki par ánægður með útspil Ólafs en hún sat í ríkisstjórn sem vildi leyfa ICESAVE svindlinu ganga yfir íslensku þjóðina. Hún reynir nú að draga fjöður yfir verk sín en þau tala sínu máli, sama hvað hún segir.

Og ekkert hefur breyst hjá þessum frambjóðanda. Hún boðar að hún muni "fara sparlega með málskotsréttinn". Sem þýðir á mannamáli að hann verður geymdur og gleymdur í einhverjum skáp Bessastaða. Hvernig getur hún verið hlutlaus í máli eins og bókun 35 - málinu þar sem hún er beinn þátttakandi???   Ætlar hún að horfa í spegill á sjálfa sig og segja: Þú gerðir rangt og ég sem forseti ætla að skjóta þessu máli í dóm þjóðarinnar! Hafðu það nú fyrrverandi forsætisráðherra!

En það er nóg til af fólki sem kýs og styður málstað/frambjóðanda gagnstætt sínum eigin hagsmunum. Þess vegna verður hún líklega kosin. Og bloggritari heldur áfram að hrista höfuðið yfir skynsemi fjöldans!

Svo eru aðrar ástæður fyrir að kjósa hana ekki. Önnur kannski mikilvægari en bókun 35, en það er haturorða lögin, þar sem málfrelsið er takmarkað, allir þurfa að vera á brensunni, og allir að tala samkvæmt pólitískri rétthugsun, er nokkuð sem ekki nokkurn lýðræðissinnuðum manni hugnast.

Svo má taka annað dæmi sem er siðferðislegt eðlis, en það eru fóstureyðingar.  Hvers konar svar er það að hún styðji fóstureyðingu nánast til loka meðgöngu? Að hún treysti dómgreind óléttu konunnar? Þá er komið að erfiða siðferðis spurningu, hvenær verður nýtt og sjálfstætt líf til? Held að flestir séu sammála því að einhver tímamörk verði að vera dregin, annars er um "barna útburð" að ræða. Og flestir eru sammála um núverandi tímamörk.

Lokaorð. Á hún að verja málfrelsið, þjóðarvilja (í formi þjóðaratkvæðisgreiðslu) og verja Ísland gegn erlendri ásælni (EES og bókun 35)? Er henni treystandi fyrirfram?

Bara þetta að hún styður ekki (og hefur sýnt í verki) málskotréttinn óskorðaðan, sýnir að hún verður aldrei fulltrúi þjóðarinnar gegn stjórnmálaelítunni. Guð blessi Ísland!

Fólk sem kýs og styður hagsmuni andstæðum sínum í Bandaríkjunum (og Íslandi)

Bloggritara hefur alltaf verið hulin ráðgáta hvernig heilabúið í róttækum vinstri mönnum virkar.  Hann horfir reglulega á þætti hins sjálfstæða fjölmiðlamanns Bill OReilly.  Hann fjallar reglulega um glæpi í Bandaríkjunum og hvernig vinstri menn bregðast við þeim, sérstaklega þeirra sem minnihlutahópar fremja.

Staðreyndin er sú að svartir bandarískir karlmenn, sem eru 7% þjóðarinnar fremja hlutfallslega flesta ofbeldisglæpi, oft undir helming morða í landinu. Samfélagið hefur brugðist þannig við að fangelsa þá og gerði í áratugi. Glæpatíðni hélst í jafnvægi. En nú hafa frjálslindir vinstrimenn kallað þetta kerfisbundin kynþáttamismunun stjórnvalda og frjálslindir saksóknarar sækja þessa ofbeldismenn ekki til saka. Þeim er sleppt jafnharðan og þeir eru handteknir. Afleiðingin er að mikill glæpafaraldur er í stórborgum Bandaríkjanna, einna helst í borgum sem demókratar stjórna.

OReilly nefndi sérstaklega New York og Chicaco sem frjálslindar borgir. Þar kýs fólk frjálslinda stjórnmálamenn (og saksóknara) sem gera ekkert í glæpamálum.  Honum er þetta óskiljanlegt að fólk sé að kjósa gegn eigin hagsmunum.  Sérstaklega þegar haft er í huga að fórnalömb þessarra glæpa koma hlutfallslega flestir úr hópum minnihlutahópa, sérstaklega svartra. 

Orsökin fyrir ófremdar ástandinu er því kjósendur sem kjósa eftir kynþáttalínum (t.d. frjálslinda svarta stjórnmálamenn en ekki þá sem eru harðir gegn glæpum) og þeir sem stjórna, frjálslindir (af öllum kynþáttum) sem leyfa ástandið að vera svona.  Fólkið getur sjálfum sér um kennt sagði einn viðmælandi OReilly. Það kýs þetta fólk til valda.

Frjálslindir stjórnmálamenn eru blindaðir af hugmyndafræðinni, segjast verja hagsmuni minnihlutahópa, en í raun vinna gegn þeim. Þeir hafa augu eins og hægrimenn og sjá ástandið en er nákvæmlega sama, á meðan kenningin er rétt. Kerfisbundin kynþáttamismunum stjórnvalda segja þeir og því viljum við ekki fangelsa unga glæpamenn úr minnihlutahópum.  Svo er þessi kenning bara bull, hvergi í lögum í Bandaríkjunum er fólk mismunað eftir kynþætti. Á meðan verður fólk úr minnihlutahópum áfram að verða fyrir glæpum samborgara sinna, en það er frjálslindum (e. liberals) nákvæmlega saman um. Þeir koma flestir úr efri lögum samfélagsins, eru hvítir demókratar, og þeir verða ekki fyrir þessum glæpum, enda ekki búsettir í "gettóum".

Sjá má örla fyrir svipaða hugsun meðal íslenskra róttæklinga úr röðum vinstri manna á Íslandi. Þeir styðja minnihluta hópa og hópa sem þeir telja vera undir.  Besta dæmið um þetta er stuðningur róttæklingana við innflutning fólks úr menningaheimi sem er gjörólíkur þeim sem það styður. Þessi stuðningur er algjörlega á móti þeirra eigin hagsmunum til langframa, en samt er stutt. Af hverju, jú hinn róttæki ný-marxismi krefst þess að minnihlutahópar séu studdir, sama hvað.  Þetta segir rökhyggjumanninum, sem reynir að sjá rök í öllum gjörðum fólks, að ný-marxisminn er hugmyndafræði sem jaðrar við trúarbrögð. Tilfinningar en ekki rökhyggja ræður för þessa fólks.

Þess vegna kýs margt fólk "vitlaust" í kosningum - gegn eigin hagsmunum. Þess vegna styður 30% fólks í skoðanakönnunum Samfylkinguna sem fyrirfram boðar skattahækkanir. Vill þetta fólk fá hærri skatta? Nei, örugglega ekki, en hugmyndafræðin heillar (jöfnuður til handa allra), þótt hagsmunir fólksins fara ekki saman við hana.

Viska meirihlutans/hópsins, sem minnst var hér á í blogggrein um skoðanakannanir, er ekki meiri en þetta.  Það eru ekki allir sem fylgja hugsunarlaust sínum flokki/hópi en nógu margir til að flokkar eins og Píratar, VG og Samfylkingin, munu alltaf lifa af. Nú er VG spáð útrýmingu í næstu kosningum, en það skiptir engu máli, fólkið sem kýs flokkinn hoppar þá yfir í næstu vinstri fley og siglir út í rósrautt sólarlag á leið til skattaheljar.

Skoðanakannanir og almenningsálitið

Síðan siðmenningin hefur verið til, hafa ríki og valdhafar beitt markvissum áróðri til að móta álit þegna eða borgara. Frá tímum Súmer og Egypta hafa veggmyndir eða ritað mál verið notað til að hafa áhrif á almenning. Síðan þá hefur ýmislegt bæst við í vopnasafn áróðursmeistaranna. Nútímafjölmiðlar og skoðanakannanna fyrirtæki eru markviss notaðir til að dreifa áróðri.

Meistarar meistaranna í nútíma áróðri voru nasistar og kommúnistar sem gerðu þetta að vísindagrein. En það eru ekki bara stjórnvöld sem reyna að hafa áhrif. Einstaklingar og fyrirtæki hafa bæst við og þeir nýta sér tæki eins og skoðanakannanir til að efla málstað sinn. Kíkjum á þetta og athugum hvort eitthvað sé til í þessu.

Fjölmiðlar eru almennt í eigu einkaaðila. Löngum vitað að auðmenn kaupi sér fjölmiðla til að fá jákvæða umfjöllun, líka á Íslandi. Þeir eru þar með ekki hlutlausir né starfsfólk þeirra. Enginn fjölmiðill er algjörlega hlutlaus. Oft eru þeir í liði með hinum eða þessum og skrifa fréttir eða birta skoðanakannanir sem styðja málstaðinn sem þeir styðja.

Fullyrðing mín að skoðanakannanir og fréttir eru notaðar til að móta almenningsálit er þar með rétt. Svo eru þær sem eru leynilegar (til að kanna á bakvið tjöldin, hvort viðkomandi njóti fylgi og ef niðurstaðan er neikvæð, er hún aldrei birt). Það er einhver sem pantar og greiðir fyrir skoðanakönnun. Hann vill væntanlega fá jákvæð svör.

Hlutdrægar spurningar eru oft markvisst notaðar til að fá "rétt svar". Hópurinn sem er spurður e.t.v. einsleitur, þýðið of lítið o.s.frv.

Fyrirtækin sem gera skoðanakannanir um sama viðfangsefni fá mismunandi niðurstöður úr könnunum sínum. Hvers vegna er það svo?

Fullyrðing um þeir sem eru efstir eiga það skilið, því að þeir eiga mest erindi til fólks stenst ekki. Bloggritari get bent á þrjá frambjóðendur til viðbótar en þá sem baða sig í sviðsljósi fjölmiðla sem myndu sóma sér vel á Bessastöðum en þeir fá EKKI tækifæri vegna hlutdrægni fjölmiðla.

Ótímabærar skoðanakannanir eru birtar; framboðsfrestur ekki einu sinni búinn, búa til sigurvegara og tapara. Engar kappræður farið fram. Þeir sem eru þegar baðaðir í sviðsljósinu fá forskot.

Fólk er hjarðdýr, það velur að vera í vinningsliðinu. Í sumum löndum er bannað að birta skoðanakannanir dögum fyrir kosningar. Af hverju?

Eftir að bloggari skrifaði grein sína er gerð skoðanakönnun á Útvarpi sögu. Þar kemur fram að mikil meirihluti hlustenda treystir ekki skoðanakannanna fyrirtækin, en ég tek þá niðurstöðu með miklum fyrirvara eins og allar aðrar skoðanakannanir. Talandi um skoðanakannanir á Útvarpi sögu, þá eru þær ágæt dæmi um óvísindalega skoðanakannanir og oft þar dæmi um mótandi spurningar.

Traustið er farið á fjölmiðlum og á þeim sem hjálpa til við að móta almenningsálitið og stjórnvöldum almennt. Fólk leitar annars staðar að upplýsingum, það sér í gegnum áróðurinn sem leynt eða ljóst er rekinn af ýmsum aðilum. Það leitar á netið í aðrar upplýsingaveitur en fjölmiðla.

Að lokum. Hér er ágæt grein um hvernig kannanir hafa áhrif á hegðun - sjá slóð: How Polls Influence Behavior

Þar segir í lauslegri þýðingu: "Ný rannsókn eftir Neil Malhotra frá Stanfords Graduate School of Business og David Rothschild hjá Microsoft Research, sýnir að sumir kjósendur skipta í raun um lið (eftir niðurstöður skoðanakannanna) í viðleitni til að finnast þeir vera samþykktir og vera hluti af sigurliði. En rannsóknin kemst líka að þeirri niðurstöðu að meiri fjöldi kjósenda sé að leita að "visku mannfjöldans" þegar þeir meta niðurstöður skoðanakannana og að álit sérfræðinga skipti þá meira máli en jafningja þeirra."

Sum sé, ef sérfræðingurinn segir þetta, þá er það frekar rétt en það sem jafningi minn segir. Hvað er þá eftir af "eigin vali" kjósandans þegar hann lætur aðra stjórna vali sínu?

 

Frelsin fjögur - haturorðræða í Skotlandi og forseti Íslands

Margarét Thatcher talar um frelsin fjögur. Þau eru: Frelsi til umræðna - málfrelsi; frelsi til að velja sér stjórnmálaflokk - pólitískt frelsi; séreignarrétturinn og Sjálfsákvörðunarréttur þjóðar. Hér er tekið til umræðu málfrelsið sem á undir högg að sækja í lýðræðisríkjum heims. Nú síðast hefur Skotland bæst í hóp þeirra sem setur tjáningarfrelsið hömlur. Og það í landi  uppruna frelsisins! Nú er forseti vor ásamt menntamálaráðherra að fara í opinbera heimsókn til Skotlands. Mun forsetinn vekja máls á þessu við skosku stjórnina og mótmæla heftingu málfrelsins? NEI, örugglega ekki.  Látum Margaret Thatcher hafa orðið:

"Umræðufrelsið

Allir háskólar hafa fleiri en einn tilgang. Eins og orðið „háskóli“ gefur til kynna, verður það að samanstanda af mismunandi deildum, sem ná yfir mismunandi þætti þekkingar, sem mynda eins nálægt og hægt er "alhliða" fræðisamfélag. Frægasta enska verkið sem lýsir því hvað háskóli ætti að vera og gera er enn bók John Henry Newman Cardinal Newmans Idea of a University. Á þeim 140 árum sem liðin eru frá því hún var skrifuð hafa háskólar að sjálfsögðu breyst að sumu leyti og orðið óþekkjanlegir.

Vísinda- og meira og minna verknámsbrautir gegna miklu stærra hlutverki - og það er rétt. Því að í heimi þar sem atvinnugreinar byggjast á vísindum og þar sem mikil alþjóðleg samkeppni ríkir í starfsgreinum, þarf menntun í háskóla að taka fullt tillit til hagnýtra krafna. Það verður að búa fólk til að skara fram úr í góðu starfi. Og það verður að aðstoða nýja kynslóð við að leggja sitt af mörkum til langtímaframfara þjóðarinnar. En Newman lagði áherslu á - á þann hátt sem mörgum samstarfsmönnum hans líkaði ekki við - að það sem aðgreinir háskóla frá öllum öðrum menntastofnunum væri að stunda nám í eigin þágu. Í slíkum háskóla ættu allir þeir sem taka þátt í að sækjast eftir fræðum - hver sem sérgrein þeirra er - að leitast við að læra hver af öðrum og skapa með umræðum sannkallað samfélag frjálslynds náms. Það er sönn og tímalaus innsýn. Innan háskóla okkar verðum við að halda uppi hugsunar- og umræðufrelsi. Við verðum að ræða þau mál sem brenna á. Við verðum að berjast harkalega í baráttu hugmyndanna. Og allt verðum við að gera þetta í anda góðs húmors, umburðarlyndis og gagnkvæmrar virðingar. Umræðufrelsi er eitthvað meira en bara málfrelsi. Umræða krefst vilja til að hlusta jafn mikið og getu til að rökræða. Í gegnum umræðu bæði kennum við og lærum - og því víðar sem umræðan nær því meiri líkur eru á því að við fjöllum um mannlegan skilningi.

Umræðufrelsi getur verið ógnað á ýmsa vegu. Augljóslegast getur það verið vísvitandi bælt, latt eða refsað af yfirvöldum. Það gæti líka minnkað þar sem einstaklingar eru hræddir frá trú sinni vegna þessa fíngerða og spillandi þrýstings sem Alexander Solzhenitzyn lýsti svo vel sem "ritskoðun á tísku". Eða það getur einfaldlega visnað - svipt ljósi og lífi vegna sameiginlegrar löngunar til að sækjast eftir svokölluðum "samstöðu" á hvaða verði sem er, jafnvel prinsippverði.

John Stuart Mill skrifaði í frægri ritgerð sinni On Liberty: "ef allt mannkyn að frádregnum einni manneskju, væri á sömu skoðun og aðeins ein manneskja á gagnstæðri skoðun, væri mannkyninu ekki réttlætanlegra að þagga niður í þeirri manneskju, en hann, ef hann hefði vald, væri réttlætanlegt að þagga niður í mannkyninu. Það er líka efnislegt tap þegar sljór einsleitni, af því tagi sem sósíalismi eins og aðrar alræðishvatir áður en hann hvetur til, kemur í stað einstaklingshyggju og fjölbreytileika. Litið á sérstaka sögu okkar sýnir þetta. Vesturlönd náðu efnahagslegum yfirburðum sínum og njóta nú hárra lífskjara vegna þess að það hefur verið framtaks- og samkeppnisandi til að leysa tæknileg vandamál og síðan að beita lausnunum á hagnýtar þarfir manna. Það er vissulega það sem aðgreinir nútíma evrópska siðmenningu okkar frá fyrri tímum. Kínverjar uppgötvuðu seguláttavitann - en það var enginn efnahagslegur hvati fyrir þá til að sigla um heiminn. Ég tel að Tíbetar hafi uppgötvað hreyfingu hverfla: en þeir létu sér nægja að nota hana til að snúa bænahjólunum sínum. Býsansmenn uppgötvuðu klukkuverk - og þeir notuðu það til að svífa keisarann um til að heilla sendiherra villimanna Evrópu. En við þurfum ekki að teygja okkur svo langt aftur í fortíðina til að sýna fram á hvernig frjáls umræða og efnahagslegar framfarir eru sterk, ef lúmskur, tengd. Líttu bara í kringum þig á efnahagslegum mistökum kommúnistastjórnarhagkerfisins.

Alræðisríki gæti tekist - eins og árangur Rauða her Stalíns á fjórða áratugnum sýndi - að beita valdi og skelfingu til að framleiða gríðarlegt magn af vopnum; en þróun og beiting tækni krefst rökræðna, rökstuddra umræðu og tilrauna - hugarfar sem aldrei er hægt að sætta sig við takmörk núverandi þekkingar. Þess vegna gátu Sovétríkin ekki jafnast á við tæknina á bak við SDI áætlun Bandaríkjanna: hún er tengslin milli siðferðislegs og hernaðarlegs bilunar kommúnismans. En umræðufrelsi á sér beinari og jafnhagstæðari notkun í stjórnmálum. Þegar fólk er fært um að rökræða opinberlega um mistök stjórnmálastjórnar, öðlast það fljótt hugrekki og sjálfstraust til að endurbæta hana.

Þess vegna - með nokkrum enn sorglegum undantekningum - hefur sú stefna kommúnista, að leyfa örlítið lýðræði, til að halda völdum í ljósi kröfu um umbætur, mistekist í Austur-Evrópu og Sovétríkjunum. Og þegar, eins og átti sér stað við valdaránstilraunina í Sovétríkjunum fyrr á þessu ári, hafa hugrakkir lýðræðissinnar og fólk aðgang að umheiminum með samskiptafrelsi, verður kraftur fordæmis þeirra ómótstæðilegur. Auðvitað er meira í pólitík - og miklu meira við að stjórna landi - en að sitja og taka þátt í umræðum. Þeir sem bera ábyrgð á velferð landsins geta ekki einskorðað sig við að útskýra meginreglur, telja upp vandamál og ræða þau endalaust. En það er samt eitt verra en það - það er að láta eins og talsmenn svokallaðra "samstöðupólitíka" gera, að engin prinsippárekstur sé til staðar og að sérhver erfiðleiki skili lausn á aðeins raunsærri nálgun sérfræðinga."

 

Forseta frambjóðandi dregur í land orð sín um styrkingu íslenskra varna

Bloggritari var að horfa á ágætt sjónvarpsviðtal við Baldur Þórhallsson forsetaframbjóðanda.  Hann er einn af þremur frambjóðendum sem bloggritari telur hæfan í embættið. Baldur útskýrði afstöðu sína í mörgum málum og skýrari mynd er komin af honum sem frambjóðanda.

En það skaut skökku við er hann afneitaði orð sín um að Íslendingar þyrftu að taka varnarmál sín fastari tökum. "Það er algjör misskilningur að ég vilji stofna íslenskan her....ég myndi skjóta málinu í þjóðaratkvæði". Kannski er hann að reyna að hræða ekki hugsanlega kjósendur frá sér enda ekkert skemmtiefni að ræða varnarmál né til vinsældra fallið. En það þarf að fara í fjósið á hverjum morgni að moka flórinn. Varnarmál eru fjósaverk, leiðinleg en nauðsynleg.  

Það telst hvergi annars staðar en á Íslandi vera "tabú" að tala um eigin varnir og hvernig beri að verja borgaranna fyrir árásir, sem geta verið í formi hryðjuverkaárása, glæpasamtaka eða jafnvel erlendra ríkja.

Alls staðar á Norðurlöndum eru ráðamenn að ræða um stækkun herafla sinna. Norðmenn um tæp 5000 þúsund manns en norski herinn er með 18 þúsund manns undir vopnum. Svíar ætla að stækka her sinn, Danir líka og bæði ríkin auka fjárlög til eflinga herafla sinna (Svíar nú í vikunni töluðu um fjárfestingu í loftvarnarbyrgi). Sama á við um Finna en Svíar og þeir hafa nýverið gengið í NATÓ. Það er spýtt í lófanna og aukinn þungi lagður í eflingu varna ríkjanna. Allar Norðurlandaþjóðirnar vilja efla varnir sínar, nema Ísland. Sem jú að vísu ætlar að auka fjármagn sem fer til varnarmála en ekkert raungert, áþreifanlegt, verður gert, eins og til dæmis að stofna íslenskan her/öryggissveitir/heimavarnarlið.

Af hverju er þetta andvaraleysi á Íslandi? Halda Íslendingar á tímum gervihnatta og eldflauga sem skjóta má á milli heimsálfa, að þeir séu stikkfríir? Ekkert gerist á Íslandi? Að við séum ekki skotmark?  Við sem erum undir pilsfald mesta hernaðarveldi heims og við þar með réttmætt skotmark. Rússar búnir að gleyma skotfæra sendingu íslenskra stjórnvalda til Úkraínu? Eða ígildis brottreksturs sendiherra þeirra frá Íslandi? 

Til eru ótal greinar þar sem Baldur réttilega reynir að koma "vitinu" fyrir Íslendinga og vekja þá af þyrnirósarsvefninum. Ætla ekki að tínar þær til, vísa bara í nýlega grein, sjá slóð:

Ísland má ekki vera veikasti hlekkurinn

Er einhver grundvallarmunur á hvort það eru íslenskir dátar eða erlendir sem verja landið? Nei. Landið þarf landvarnir. Það er bara spurning hvort við úthýsum verkefnið eða gerum það sjálf. Bloggritari vill að við gerum þetta sjálf, því að engar aðrar þjóðir hafa sömu hagsmuni og íslenska þjóðin, þótt þær séu bandalagsþjóðir. Síðasta dæmið um andstæða hagsmuni "bandamanna okkar" er ICESAVE málið. Engir, bókstaflega engir bandamenn komu okkur til hjálpar nema Pólverjar og Færeyingjar. Svo kölluð bandamenn okkar reyndu með öllum tiltækum ráðum að berja okkur niður og beittu á okkur hryðjuverkalögum!!! Þegar virkilega á reynir, eru engir vinir í raun.

Góður stjórnmálamaður - leiðtogi á að þora að standa með góðum málum, líka þeim sem teljast til óvinsælda. Ef hann guggnar á einu, hvað næst? Stundum er best að segja ekki neitt, sérstaklega ef ekki er spurt.  Það virkaði á bloggritara eins og fyrirfram æfð spurning er fréttamaðurinn spurði: Er eitthvað sem þú vilt leiðrétta? "Já, það er algjör misskilningur að ég vilji stofna íslenskan her...."

Svo eru það orð Baldurs um her og þjóðaratkvæðisgreiðslu. Segjum svo að Alþingi samþykki að koma á fót varnarsveitir. Hvers vegna ætti forsetinn, eins og Baldur Þórhallsson sér fyrir sér, að setja málið í þjóðaratkvæðisgreiðslu? Hér er ekkert verið að vega að stjórnarskránni, aðeins verið að tryggja öryggi borgaranna eins og ríkisvaldinu ber skylda til. Landið er varið, það eru bara erlendir dátar sem gera það og við erum þegar í hernaðarbandalagi - NATÓ.

Nota bene: Netið gleymir engu.

Fjölmiðlar eru að velja forseta fyrir kjósendur

Skoðanakannanir eru ágætar eins langt og þær ná. Þær mæla fylgi frambjóðenda en geta verið skakkar á sama tíma. Það er einn þáttur sem menn taka ekki með í myndina, nema þeir sem nýta sér þær, en það er að þær eru notaðar til að móta afstöðu kjósenda.

Stöðugur fréttaflutningur af gengi einstakra frambjóðenda, fréttir og skoðanakannanir, hífur upp fylgi þeirra og býr til sigurvegara í hugum lesenda og áhorfenda. Þar með er búið að afgreiða alla hina sem eiga kannski brýnt erindi til kjósenda og eru e.t.v. "rétta" fólkið í embættið. 

Nú eru fjölmiðlar búnir að velja þrjá frambjóðendur sem líklega sigurvegara. Þetta hlýtur að draga kjarkinn úr þeim sem verða undir í kastljósi fjölmiðlanna. Og kosningabaráttan er ekki einu sinni byrjuð. Engar kappræður eða alvöru viðtöl hafa farið fram við frambjóðendur.

Bloggritari ætlar ekki að láta skoðanakannanir stjórna vali sínu, frekar en hinn daginn. Hann kýs sinn frambjóðanda sem hann telur vera réttan í embættið.  Skiptir engu máli hversu fá prósent hann fær. Þjóðin velur ekki alltaf "rétt" og það er fegurðin við lýðræðið. Til valda velst fólk, sem reynslan sýnir okkur að reyndist vera rétta fólkið eða rangt. Ef rangt, þá er einfaldlega hægt að kjósa það úr starfi.

Að öðru

Að lokum. Það er til mikils að verða forseti. Hann er nánast eins og aðalsmaður. Þetta er eitt mesta forréttindastarf landsins. Hlunindin eru með ólíkindum. Forsetinn fær húsnæði, bifreið, fæði og klæði, staðahaldari/umsjónarmaður, einkaritara, kokk, bílstjóra, hreingerningamanneskju og lífvörð (lögreglumaður á vakt). Svo var ráðinn aðstoðarmaður forsetans sem er kallaður "sérfræðingur". Hann á að hjálpa til við ræðuskrif, hélt að forsetaritari og starfsfólk á forsetaskrifstofunni hjálpaði til við það. Forsetinn hefur mannaforráð yfir níu manns samtals, tíu ef lögreglumaðurinn er talinn með  - sjá slóð: Skrifstofa forseta Íslands

Besta af öllu er að hann ræður vinnutíma sínum að miklu leyti. Hann getur verið virkur eða óvirkur, allt eftir eigin vilja.

Og nú eru sauðsvartur almúgi illa séður við Bessastaði. Aðgengi er heft og ef einhver vogar sér út á Bessastaðanes, má alveg eins búast við afskipti lögreglumanns staðarins, fer eftir í hvaða skapi hann er í.