Misskildar tilvitnanir í heimspekinga - Nietzsche: "Guð er dáinn"

Það frábæra við heimspeki er að við getum öll stundað hana. Hver sem er getur spurt heimspekilegra spurninga um raunveruleikann, sannleikann, rétt og rangt og tilganginn með þessu öllu saman, og það gerum við oft, að minnsta kosti í stuttar stundir yfir daginn. Bestu bækurnar, sjónvarpsþættirnir og kvikmyndirnar eru allar litaðar af heimspeki og þær gróðursetja hugmyndir sem sitja lengi eftir að maður lokar bókinni eða skjárinn dofnar í svart.

En jafnvel þó að allir geti stundað heimspeki (lítið „h“), þá er það líka satt að ekki eru allir frábærir í heimspeki (stórt „H“ og sem fræðigrein). Þegar maður lærir heimspeki, þá er aðeins lítill hluti - hluti sem oft er frátekinn fyrir háskóladeildir - að stunda heimspeki. Restin fer í að læra hvað aðrir heimspekingar sögðu og hvers vegna þeir sögðu það. Það er auðvitað skynsamlegt.

Vandamálið er að internetið er fullt af hálflestri og að mestu misskilinni heimspeki. Hún er samsett úr röð tilvitnana - oft í Nietzsche, Rumi eða Camus - rifin úr einni línu af mjög flókinni bók. Það er viska, en úr samhengi og svipt blæbrigðum.

Nietzsche: “Guð er dáinn”

Þessi tilvitnun er miklu öflugri (og er skynsamlegri) þegar maður horfir á hlutana sem koma á eftir: „Guð er enn dauður! Og við höfum drepið hann!"

Þegar öllu er á botninn hvolft snýst þessi tilvitnun í raun alls ekki um Guð - hún snýst um mannkynið, það sem við höfum gert og hvað þessar aðgerðir þýða.

Þegar Nietzsche segir: „Guð er dauður!“ er það ekki sigurklapp drekadrepandi hetju, eða sjálfsögð tilvitnun í krossvopnaðan trúleysingi aftast í kirkjunni. Þetta er meira eins og áhyggjufull hvísl lofræðu. Guð, í þessu tilfelli, vísar til segulpólsins sem við lifðum öll í kringum, en ekki einhverrar skeggjaðra, góðgerðarmyndar goðsagna.

Áður en upplýsingin byrjaði að kynna vísindi og skynsemi fyrir fjöldanum, meinti hugtakið Guð vissu, sannleika, öryggi og tilgang. Hann var alfa og ómega; svarið við öllum spurningum lífsins. Hann var hið frábæra foreldri sem lét heiminn hafa vit. Án Guðs, heldur Nietzsche áfram og segir, það er eins og við séum að falla, án tilfinninga fyrir upp eða niður. Það er ekkert til að grípa í og ​​ekkert sem heldur okkur stöðugt.

„Guð er dáinn“ snýst um hvernig við endurstillum okkur í heimi sem snýst ekki lengur um Guð. Hvernig eigum við að skilja hlutina þegar allar skýringar okkar eru skyndilega horfnar? Takk fyrir.